Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2019 r.

Sąd Okręgowy w (...) III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Leszek Dąbek

Protokolant Aldona Kocięcka

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2019 r. w (...)

na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko J. K.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w (...)

z dnia 21 listopada 2017 r., sygn. akt II C 13/17

1)  oddala apelację;

2)  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 1067/18

UZASADNIENIE

Powódka Bank (...) Spółka Akcyjna w W. żą­dała zasądzenia na jej rzecz od pozwanej J. K. kwoty 5.590,25zł, ustawowych odsetek od kwoty 4.997,34zł od dnia 5 07 2016r. oraz zwrotu kosz­tów procesu.

Uzasadniając żądanie twierdziła, że pozwana nie wywiązała się z łączącej ją z jej poprzednikiem prawnym umowy kredytu.

Sąd Rejonowy (...) sporządził w dniu 5 10 2016r. nakaz zapłaty w' którym polecił pozwanej zapłacić powódce dochodzone należności oraz orzekł o kosztach procesu.

Pozwana J. K. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wnosiła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jej rzecz od powód­ki zwrotu kosztów procesu.

Zarzuciła, że dochodzone należności uległy przedawnieniu, powódka nie posiada legitymacji do występowania w procesie w charakterze strony powodowej oraz że nie wykazała wysokości dochodzonego roszczenia.

Sąd Rejonowy w (...) w wyroku z dnia 21 11 2017r. uwzględnił powództwo i orzekł o kosztach procesu.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach rozstrzygnięcia stwierdził,

że w sprawie bezspornym jest, iż pozwaną łączyła z S. S. Ano - nym w P. Oddział w Polsce z siedzibą w W. unowa o kartę kredyto­wą oraz o serwis bankowości internetowej S. O.. Na podstawie tej umowy kontrahent pozwanej przyznał jej limit kredytowy do kwoty 5.000zł

i podstawa prawną rozstrzygnięcia są postanowienia tej umowy oraz przepisy obowiązujące w dacie zawarcia umowy ustawy z dnia 12 09 2002r. o elektronicz­nych instrumentach płatniczych. Ocenił, że wysokość dochodzonych należności - za wyjątkiem dochodzonych opłat i prowizji w wysokości 171,36zł - została wy­kazana w dołączonych do akta sprawy: kopii umowy, potwierdzenia zawarcia transakcji promocyjnej oraz historii rachunku. Wskazał, że przedłożone w toku postępowania dokumenty jednoznacznie potwierdzają następstwo prawne po kon­trahencie pozwanej i przyjęcie przez niego ogółu praw i obowiązków wynikają-

cych z zawartą przez pozwaną umowy o kartę kredytową, co podniesiony przez pozwaną braku po stronie powodowej legitymacji czynnej czyni bezzasadnym. Stwierdził, że wskazana powyżej ustawa w art. 6 przewidywała dwuletni termin przedawnienia roszczeń, a postanowienia § XIII umowy przewidywały, że ulega ona rozwiązaniu z upływem dwóch miesięcy - w sytuacji, gdy wypowiedzenia umowy dokonuje Bank - i biegnie on od doręczenia drugiej stronie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Wskazał, że z okoliczności sprawy wynika, że oświad­czenie Banku o wypowiedzeniu umowy zostało doręczone pozwanej w dniu 29 02 2016r. w konsekwencji czego umowa została rozwiązana najwcześniej z dniem 29 04 2016r. i do czasu wniesienia pozwu (25 07 2016r.) nie upłynął wskazany po­wyżej termin przedawnienia roszczeń, co również i ten zarzut pozwanej czyni bezzasadnym. Następnie jako spóźnione - w świetle regulacji art. 217 § 2 k.p.c. - pominął twierdzenia pozwanej, iż O. (...) był uprawniony do zawierania umów w imieniu kontrahenta pozwanej, po czym w konkluzji uznał, że we wska­zanym zakresie powództwo - co do zasady - zasługiwało na uwzględnienie.

O kosztach procesu orzekał na podstawie regulacji art. 100 zd. 2 k.p.c. zasadzając je w całości od pozwanej na rzecz powódki.

Orzeczenie zaskarżyła pozwana J. K., która wnosiła

o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasadzenie na jej rzecz od powódki zwrotu kosztów za obie instancje, bądź uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpo­znania.

Zarzucił, że przy ferowaniu wyroku naruszono regulacje prawne: art. 316 § 1 k.p.c., art. 233 § 1 k.p.c. i art. 217 § 2 k.p.c. w sposób w niej podany.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował roszenia powódki a następnie prawidłowo rozpoznał sprawę i skonstruował prawidłową podstawę faktyczną orzeczenia.

Ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenia nie były kwestionowane w apelacji i mają podstawę w zebranym w sprawie mate­riale.

Z tych też względów Sad odwoławczy przyjął ze własne ustalenia faktyczne Sadu pierwszej instancji.

Prawidłowa jest także dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego.

Ma ona oparcie w prawidłowo zastosowanych przepisach prawa oraz posta­nowieniach umowy z dnia 10 08 2013r. wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i Sąd odwoławczy ją w całości podziela i przyjmuje za własną (orzecz. SN z dn. 26 04 1935r. III C 473/34, ZB. Urz. 1935r. nr 12, poz. 496).

W szczególności wbrew zarzutowi apelacji dokonał on ostatecznie prawidłowej oceny prawnej dotyczącej posiadania przez powódkę legitymacji czynnej.

Jakkolwiek bowiem w materiale sprawy brak jest dokumentów świadczących o umocowaniu przez kontrahenta pozwanej O. (...) do zawierania umów w jego imieniu, to jego istnienie pośrednio potwierdza fakt honorowania przez niego zawartej umowy, a gdyby nawet przyjąć, iż takie umocowanie nie istniało w chwili zawarcia umowy, to do jej zawarcia doszło w sposób dorozumiany w następstwie przystąpienia przez niego do jej wykonania.

Sąd Rejonowy Trafnie także ocenił, strona powodowa sprostała cięża­rowi dowodu i wykazała - przywołanymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dokumentami - zarówno zasadność jak i wysokość dochodzonych roszczeń.

W tej kwestii należy jedynie podkreślić, że to na pozwanej jako zobo­wiązanemu do zapłaty, ciążył obowiązek wykazania, że zaspokoiła ona docho­dzone należności i w tym celu mogła oraz powinna była zaoferować Sądowi np. dowód z opinii biegłego z zakresu księgowości, który zweryfikowała by praw­dziwość informacji zawartych w znajdującej się w aktach sprawy historii ra­chunku.

Z tego obowiązku się ona nie wywiązała i tym samym obecnie ponosi ona jedynie negatywne konsekwencje swego zaniechania.

Wbrew zatem temu co zarzuca apelacja zaskarżony wyrok odpowiada prawu.

Czyni to apelację bezzasadną w rozumieniu art. 385 k.p.c. i stosownie do zawartej w nim regulacji prowadziło do jej oddalenia.

Reasumując zaskarżony wyrok odpowiada prawu i dlatego apelację pozwa­nej jako bezzasadną oddalono w oparciu o regulację art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na mocy regulacji art. 98 § 1 k.p.c. biorąc pod uwagę, że pozwana w całości uległa w tym postępowaniu i powin­na zwrócić powódce poniesione przez nią koszty zastępstwa procesowego.

SSO Leszek Dąbek