Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Janusz Madej

Protokolant st. sekr. sądowy Dorota Hańc

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2013 r. w Bydgoszczy

na rozprawie odwołania I. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 3 września 2012 r.

znak (...)- (...)

w sprawie I. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych

Oddziałowi w B.

o podleganie polskiemu ustawodawstwu w zakresie ubezpieczeń społecznych

oddala odwołanie.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt. VI U 4765/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 września 2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w B. – na podstawie art. 38 ust.1 w związku z art. 68 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( tekst jedn. Dz. U z 2009r. Nr 205, poz. 1585 z póź. zm. ) i zgodnie z art. 14a.1a rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego w stosunku do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie ( Dz. Urz. WEL 149 z 5.07.1971r. s.2 i nast. z późn. zm.) – orzekł, że I. M. w okresie od 26 stycznia 2010r. do 25 maja 2010r. podlegała polskiemu ustawodawstwu w zakresie ubezpieczeń społecznych.

W uzasadnieniu tej decyzji organ rentowy wskazał, że zgodnie z art. 13 ust.2b rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego w stosunku do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie osoba prowadząca działalność na własny rachunek na terytorium jednego Państwa Członkowskiego podlega ustawodawstwu tego państwa, nawet jeżeli zamieszkuje na terytorium innego Państwa Członkowskiego.

Rozporządzenie 1408/71 wprowadza liczne odstępstwa od tzw. zasady miejsca pracy jako reguły ogólnej. Regulacje szczególne normują m.in. sposób określenia ustawodawstwa właściwego w przypadku czasowego prowadzenia działalności na własny rachunek na terenie innego Państwa Członkowskiego.

W myśl art.14a. 1 rozporządzenia 1408/71

a)  osoba, zwykle prowadząca działalność na własny rachunek na terytorium Państwa Członkowskiego i wykonująca pracę na terytorium innego Państwa Członkowskiego, w dalszym ciągu podlega ustawodawstwu pierwszego Państwa Członkowskiego, pod warunkiem że przewidywany okres wykonywania tej pracy nie przekracza 12 miesięcy.

b)  jeżeli praca przedłuża się poza początkowo zakładany okres, z powodu niedających się przewidzieć okoliczności, i przekracza 12 miesięcy ustawodawstwo pierwszego Państwa Członkowskiego stosuje się nadal, aż do zakończenia tej pracy, pod warunkiem, że wyrazi na to zgodę właściwa władza Państwa Członkowskiego, na terytorium którego zainteresowany rozpoczął wykonywanie pracy, lub organ przez tę władzę wyznaczony; o zgodę należy wystąpić przed upływem początkowego okresu dwunastu miesięcy. Jednakże, zgody tej nie można udzielić na okres dłuższy niż 12 miesięcy.

Nie można mówić o czasowym wykonywaniu działalności w innym państwie UE/EOG, jeżeli z góry zamiar czasowego wykonywania działalności w innym państwie UE/EOG wynosi więcej niż 12 miesięcy.

W grudniu 2005r. odbyło się posiedzenie Komisji Administracyjnej ds. Zabezpieczenia Społecznego w sprawie ubezpieczeń społecznych osób zwykle prowadzących działalność na własny rachunek (w tym rolników) w Polsce, które podejmują pracę sezonową w Niemczech. Komisja Administracyjna wydała opinię, że osoba, która w jednym państwie członkowskim zwykle prowadzi działalność na własny rachunek (rolniczą bądź pozarolniczą) i podejmuje w innym państwie pracę sezonową, podlega systemowi zabezpieczenia społecznego tego państwa, w którym wykonuje pracę na własny rachunek, zgodnie z art. 14a.l.a rozporządzenia 1408/71. Zgodnie z powołanym artykułem, osoba zwykle pracująca na własny rachunek w jednym państwie, która wykonuje krótkotrwała prace w drugim państwie, nadal podlega ustawodawstwu pierwszego państwa.

Z uwagi na to, że w przypadku osoby zwykle wykonującej pracę na własny rachunek, która przerywa na krótki okres tę pracę i podejmuje na ten czas pracę sezonową w Niemczech, zgodnie z art. l4a. lit a , ma zastosowanie polskie ustawodawstwo, to dla celów jego stosowania wykonywanie pracy na terytorium Niemiec traktowane jest tak, jak gdyby w rzeczywistości praca ta była wykonywana na terytorium Polski. Osoba taka wykonuje w tym czasie tylko jedną działalność zawodową, którą jest pracą najemna.

Osoby będące rolnikami, które podejmują pracę sezonową w Niemczech, przestaną podlegać ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia działalności rolniczej, a obowiązek ubezpieczenia powstanie jedynie z tytułu pracy najemnej i pracodawca niemiecki jest zobowiązany do odprowadzania składek do polskiego systemu zabezpieczenia społecznego”.

Zatem osoby będące rolnikami albo domownikami podlegającymi do czasu podjęcia pracy sezonowej w Niemczech z mocy ustawy ubezpieczeniu w KRUS, powinny być wyłączone z tego ubezpieczenia. Z kolei pracodawca niemiecki zobowiązany jest zgłosić tych pracowników do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego w Polsce z tytułu wykonywania pracy sezonowej.

W dniu 14 sierpnia 2011r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. Inspektorat w B. – na wniosek I. M. z dnia 17 czerwca 2011r. – poświadczył formularz E101, to jest zaświadczenie dotyczące ustawodawstwa właściwego, w trybie art. 14a.1a rozporządzenia 1408/71, obejmującego okres od 26 stycznia 2010r. do 25 maja 2010r. Na podstawie zebranej dokumentacji organ rentowy ustalił, że I. M. w okresie od 25 kwietnia 2009r. do 24 stycznia 2010r. i od 3 lipca 2010r. podlegała ubezpieczeniu społecznemu rolników, natomiast w okresie od 26 stycznia 2010r. do 2 lipca 2010r. ubezpieczenie społeczne rolników ustało w związku z podjęciem pracy sezonowej na terenie Niemiec ( umowa o pracę zawarta na okres od 26 stycznia 2010r. do 25 maja 2010r. ) i pobieraniem zasiłku chorobowego w okresie od 2 lutego 2010r. do 2 lipca 2010r.

Ponadto organ rentowy wskazał, że przeprowadził postępowanie wyjaśniające w celu ustalenia czy praca wykonywana przez I. M. w okresie od 26 stycznia 2010r. do 25 maja 2010r. miała charakter sezonowy. Niemiecka instytucja ubezpieczeniowa pismem z dnia 22 grudnia 2011r. adresowanym do Oddziału ZUS w B. oraz pismem z dnia 20 kwietnia 2012r. adresowanym do Kancelarii Adwokackiej (...) z siedzibą w Niemczech potwierdziła, że praca wykonywana przez I. M., w firmie (...) w R. – za pośrednictwem M. –und B. T. e.V. – była pracą wykonywaną przez pracownika sezonowego. W związku z powyższym Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. Inspektorat w B. prawidłowo ustalił w powyższej sprawie ustawodawstwo polskie i potwierdził formularz E 101 na okres od 26 stycznia 2010r. do 25 maja 2010r.

W piśmie z dnia 8 sierpnia 2012r. I. M. wnosiła o ponowne rozpatrzenie sprawy, jednak organ rentowy stwierdził, że brak jest podstaw do zmiany stanowiska w zakresie podlegania przez I. M. ustawodawstwu polskiemu w okresie od 26 stycznia 2010r. do 25 maja 2010r. i orzekł jak w sentencji decyzji.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł w imieniu i na rzecz ubezpieczonej I. M. jej pełnomocnik procesowy, domagając się:

1)  zmiany decyzji z dnia 3 września 2012r. nr (...) (...)- (...) poprzez ustalenie, że ubezpieczona w okresie od 26 stycznia 2010r. do 25 maja 2010r. nie podlegała polskiemu ustawodawstwu w zakresie ubezpieczeń społecznych;

2)  zasądzenie od organu rentowego kosztów sądowych według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odwołania skarżący podnosił, że I. M. w czasie gdy wykonywała pracę w ramach niemieckiego zatrudnienia ( obowiązywały ją w tym czasie przepisy niemieckie zarówno co do prawa pracy jak i ubezpieczeń) nie podlegała ubezpieczeniu w Polsce, a jej praca w Niemczech nigdy nie miała charakteru sezonowego. Praca w Niemczech wykonywana była przez nią w różnych porach roku, i fakt że wyjeżdżała tam raz do roku nie wynikał z tego, że pracodawca niemiecki potrzebował ze względu na sezon więcej pracowników, ale z możliwości I. M..

Skarżący wskazywał też, że jednoznacznie wynika z przedstawionych organowi rentowemu dokumentów, związanych z zatrudnieniem w Niemczech, iż zatrudniające przedsiębiorstwo i charakter wykonywanej pracy nie wskazuje na pracę sezonową. Ponadto wykonywana przez ubezpieczoną praca nie miała charakteru pracy wykonywanej w Polsce – ubezpieczona była rolnikiem.

W związku z czym w żadnej mierze nie zachodzą przesłanki do tego by potwierdzić fakt ubezpieczenia w Polsce w czasie gdy, praca była wykonywana w Niemczech, w sytuacji gdy I. M. nie podlegała żadnemu ubezpieczeniu w Polsce.

Zdaniem odwołującej się spełnione zostały wszystkie przesłanki, przemawiające za tym, że I. M. podlegała ubezpieczeniu w miejscu wykonywania pracy – w Niemczech. Do odwołania dołączono umowy zawierane przez nią, z których jednoznacznie wynika, że praca była wykonywana w różnych okresach w ciągu roku kalendarzowego, a w zakresie obowiązków ubezpieczona miała różne czynności, w tym takie, które w ogóle nie mają związku z pracami sezonowymi.

Ubezpieczona w czasie zatrudnienia szykowała skrzynki i składała różnego rodzaju kartony, podawała opakowania na taśmy, pracowała także przy metkowaniu i foliowaniu kartonów z gotowymi produktami oraz przy maszynach zszywających i sklejających kartony. Bardzo często obsługiwała maszynę foliującą tacki z jabłkami, myła maszyny i sprzątała pomieszczenia magazynowe zakładu.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania powołując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

I Stan faktyczny sprawy:

Ubezpieczona I. M. od 1993r. udawała się do Niemiec i pracowała tam w różnych miejscowościach od dwóch do czterech miesięcy w ciągu roku. Wykonywała ona na rzecz niemieckich pracodawców prace w chłodni owoców, polegające na sprzątaniu, myciu maszyn, obsługiwaniu maszyn pakujących jabłka na tacki oraz maszyn podających tacki, składaniu opakowań kartonowych, wyściełaniu skrzynek na owoce, naklejaniu metek na opakowania z owocami, pakowaniu jabłek do kartonów czy sortowaniu jabłek.

Na podstawie umowy o pracę zawartej w 2010r. na okres od 26 stycznia 2010r. do 25 maja 2010r. z firmą niemiecką M.–und B. T. e.V. – zatrudniona została w R. w B. (...), gdzie pracowała przy maszynie do pakowania jabłek na tacki.

W dniu 2 lutego 2010r. uległa ona wypadkowi przy wysiadaniu – w drodze z pracy do domu – z samochodu, w wyniku którego doznała złamania nogi.

Z tego tytułu pobierała ona w Niemczech zasiłek chorobowy od dnia wypadku do 2 lipca 2010r., a następnie przez miesiąc zasiłek chorobowy i dalszy zasiłek chorobowy w Polsce wypłacany z Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Bezpośrednio po zakończeniu pobierania tych świadczeń nabyła ona rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym wypłacaną przez KRUS. Przed wyjazdem do pracy w Niemczech w 2010r. oraz po powrocie do Polski podlegała ona ubezpieczeniem społecznym rolników z tytułu pracy w gospodarstwie rolnym, którego była współwłaścicielem wraz z mężem, z tym że Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego stwierdził ustanie ubezpieczenia społecznego rolników ( wypadkowego, chorobowego, macierzyńskiego i emerytalno-rentowego ) I. M. między innymi w okresie od 26 stycznia 2010r. do 2 lipca 2010r. oraz ustanie obowiązku opłacanie składek za ten okres.

(dowody: zeznania świadków S. P. i R. B., przesłuchanie ubezpieczonej I. M. – e protokół rozprawy; dokumenty i odpisy dokumentów w aktach organu rentowego, w tym decyzja Prezesa KRUS z dnia 14.09.2010r. k. 19; dokumenty dołączone do odwołania k. 5-19 akt sprawy )

Pismem z dnia 17 czerwca 2011r. wniesionym do (...) Oddziału w B. I. M. zwróciła się o poświadczenie formularza E 101 w związku z wykonywaniem pracy sezonowej w Niemczech na podstawie umowy o pracę zawartej na okres od 26 stycznia 2010r. do 25 maja 2010r., informując organ rentowy, iż pracę wykonywała do dnia 2 lutego 2010r. gdyż uległa wypadkowi w pracy.

Kolejnym pismem z dnia 21 czerwca 2011r. ubezpieczona I. M. zwróciła się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. o ustalenie, jakiemu ustawodawstwu z zakresu ubezpieczenia społecznego podlegała ona w czasie zatrudnienia w Niemczech w 2010r., kiedy to po 6 dniach pracy uległa wypadkowi, zaznaczając iż ustalenie iż podlegała ustawodawstwu polskiemu pozbawia ją wszystkich świadczeń od niemieckiego ubezpieczyciela. Wnosiła ona o zastosowanie wobec niej zasady ogólnej zawartej w art. 13 ust.2 lit. b rozporządzenia 1408/71, która zagwarantuje jej zabezpieczenie społeczne ze strony Niemiec.

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. w dniu 14 lipca 2011r. wydał I. M. zaświadczenie dotyczące ustawodawstwa właściwego ( na druku E 101 ), potwierdzające iż w okresie od 26 stycznia 2010r. do 25 maja 2010r. podlegała ustawodawstwu polskiemu na podstawie art. 14 a ust. 1 lit. a rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 oraz wyjaśnił zajęte w sprawie stanowisko w odrębnym piśmie z dnia 14 lipca 2011r. adresowanym do ubezpieczonej I. M. ( dokumenty: k. 23, 25, 33, 34-36 akt organu rentowego).

II. Analiza prawna.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył kwestii ustawodawstwa właściwego z zakresu ubezpieczeń społecznych, któremu podlegała ubezpieczona I. M. w okresie od 26 stycznia do 25 maja 2010r.

W okresie tym aktem właściwym do rozstrzygnięcia tej kwestii było rozporządzenie Rady ( EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie ( Dz. U. UE L z dnia 5 lipca 1971r. 1971.149.2 z poźn. zm. ).

Artykuł 13 ust. 1 tego rozporządzenia stanowi, że z zastrzeżeniem art. 14 c i 14 f osoby, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie, podlegają ustawodawstwu tylko jednego Państwa Członkowskiego. Przepis ten kreuje zasadniczą ideę, która przyświecała wejściu w życie tego rozporządzenia, w myśl której pracownicy najemni i osoby prowadzące działalność na własny rachunek przemieszczający się we Wspólnocie powinny być objęci systemem zabezpieczenia społecznego tylko jednego Państwa Członkowskiego po to, aby uniknąć zbiegu właściwych ustawodawstw i wynikających z tego komplikacji.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia z zastrzeżeniem przepisów art. 14-17:

a)  pracownik najemny zatrudniony na terytorium jednego Państwa Członkowskiego podlega ustawodawstwu tego państwa, nawet jeżeli zamieszkuje na terytorium innego Państwa Członkowskiego lub jeżeli przedsiębiorstwo lub pracodawca, który go zatrudnia ma swoją zarejestrowaną siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności na terytorium innego Państwa Członkowskiego;

b)  osoba prowadząca działalność na własny rachunek na terytorium jednego Państwa Członkowskiego podlega ustawodawstwu tego państwa, nawet jeżeli zamieszkuje na terytorium innego Państwa Członkowskiego.

Powyższe zasady ulegają jednak modyfikacji, gdyż na przykład art. 14 a rozporządzenia wprowadza od niej wyjątki. W szczególności przepis ten stanowi, że art. 13 ust. 2 lit. b stosuje się z uwzględnieniem następujących wyjątków i okoliczności:

1.  a) Osoba zwykle prowadząca działalność na własny rachunek na terytorium Państwa Członkowskiego i wykonująca pracę na terytorium innego Państwa Członkowskiego w dalszym ciągu podlega ustawodawstwu pierwszego Państwa członkowskiego, pod warunkiem, że przewidywany okres wykonywania pracy nie przekracza dwunastu miesięcy.

b ) Jeżeli praca przedłuża się poza początkowo zakładany okres z powodu niedających się przewidzieć okoliczności, i przekracza dwanaście miesięcy, ustawodawstwo pierwszego Państwa Członkowskiego stosuje się nadal, aż do zakończenia pracy, pod warunkiem, że wyrazi na to zgodę właściwa władza Państwa Członkowskiego, na którego terytorium zainteresowany rozpoczął wykonywanie pracy, lub organ przez tę władzę wyznaczony; o zgodę należy wystąpić przed upływem początkowego okresu dwunastu miesięcy. Jednakże zgody tej nie można udzielić na okres dłuższy niż dwanaście miesięcy.

W ocenie Sądu Okręgowego wobec ubezpieczonej ma zastosowanie szczególne unormowanie art. 14a ust. 1 lit a rozporządzenia. Okolicznością przyznaną przez ubezpieczoną w czasie przeprowadzania dowodu z jej przesłuchania było to, iż prowadziła ona w Polsce gospodarstwo rolne ( sadownicze ) , jak również to, że nigdy nie starała się ona o pracę w Niemczech na okres dłuższy niż 4 miesiące. Tak też było w przypadku umowy o pracę zawartej przez nią z niemieckim pracodawcą na okres od 26 stycznia 2010r. do 25 maja 2010r.

W tych okolicznościach faktycznych ma do niej zastosowanie wyjątek, o którym mowa w art. 14a ust.1 lit a rozporządzenia.

Jako osoba zwykle prowadząca działalność na własny rachunek na terytorium Polski (działalność rolniczą w gospodarstwie rolniczym, którego jest wraz z mężem współwłaścicielem) i wykonująca pracę na terytorium innego Państwa Członkowskiego ( praca na terenie Niemiec ) w dalszym ciągu podlega ustawodawstwu pierwszego Państwa Członkowskiego ( Polski ), gdyż przewidywany okres wykonywania pracy nie przekraczał dwunastu miesięcy.

To właśnie ten przepis stanowił podstawę prawną wydanego ubezpieczonej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. zaświadczenia na formularzu E 101 dotyczącego ustawodawstwa polskiego jako właściwego.

Tego rodzaju zaświadczenie nie jest zresztą „zwykłym” zaświadczeniem, a decyzją deklaratywną, do wydania której podstawę prawną stanowi art. 83 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych, zgodnie z którym Zakład wydaje decyzję w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności przebiegu ubezpieczeń społecznych. „Dopóki zatem w obrocie prawnym funkcjonuje – będącą ostateczną decyzja ZUS – poświadczenie o stosowaniu polskich przepisów prawnych do pracowników zatrudnionych za granicą, dopóty Sąd rozpoznający sprawę ..., jest związany tą decyzją. Oznacza to, że Sąd nie może kwestionować jej prawidłowości.” ( tak uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 30.10.2012r. wydanego w sprawie o sygn. akt III AUa 1351/11; poz. także uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18.03.2010r. II UZP 2/10 – OSNP 2010/17-18/216 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6.09.2011r. UK 84/11 – LEX 1102996 ).

Na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy bez wpływu pozostaje wydana w dniu 14 września 2010r. decyzja Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego znak (...)(k.19 akt organu rentowego) stwierdzająca wobec I. M. ustanie ubezpieczenia społecznego rolników między innymi w okresie od 26 stycznia 2010r. do 2 lipca 2010r. Pomijając merytoryczną zasadność tej decyzji, której Sąd orzekający w sprawie nie może podważać, zwrócić w tym miejscu należy uwagę, że ubezpieczona I. M. nie zaprzestała w sposób trwały prowadzenia działalności na własny rachunek ( działalności rolniczej ), a jedynie okresowo przerwała jej prowadzenie z powodu podjęcia zatrudnienia pracowniczego na terenie Niemiec, którego przewidywany okres wykonywania z całą pewnością nie przekraczał 12 miesięcy. To krótkotrwałe podjęcie zatrudnienia na terenie Niemiec nie powinno skutkować wyłączeniem jej z ubezpieczenia rolniczego na terenie Polski, gdyż ma do niej zastosowanie art. 14a ust 1 lit a rozporządzenia nr 1408/71. (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 9.02.2010r. III AUa 741/09). Ponadto wyeksponować należy także to, że po okresie pobierania przez ubezpieczoną I. M. zasiłku chorobowego z niemieckiej instytucji ubezpieczeniowej ( w okresie od 2.02.2010r. do 2.07.2010r.), pobierała ona następnie w Polsce świadczenia należne jej z tytułu ubezpieczenia społecznego rolników: zasiłek chorobowy, a następnie – do chwili obecnej – rentę z tytułu niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. Rolniczy organ emerytalny traktował zatem ubezpieczoną jako osobę podlegającą w roku 2010 i w latach następnych ubezpieczeniu społecznemu rolników. Ubezpieczona skarżąc decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wydaną w niniejszej sprawie pomija ten istotny dla jej praw z zakresu ubezpieczeń społecznych aspekt. Ustawa z dnia 20 grudnia 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników ( tekst jedn. Dz. U. z 2008r. Nr 50, poz. 291 z późn. zm. ) opiera się na zasadzie wykluczenia podlegania temu ubezpieczeniu w czasie podlegania innemu ubezpieczeniu społecznemu, zdefiniowanemu w art. 6 ust.12 tej ustawy, jako obowiązkowe ubezpieczenie emerytalne i rentowe określone w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych lub rozporządzeniu emerytalnym określonym w odrębnych przepisach. Wyłączenie ubezpieczonej z polskiego ustawodawstwa w zakresie ubezpieczeń społecznych prowadziłoby do pozbawienia jej możliwości korzystania ze świadczeń tego właśnie systemu.

Wyżej przedstawione motywy uzasadniały zatem oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴§1K.p.c.

Na oryginale właściwy podpis.