Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2014r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSO Jerzy Zalasiński (spr.)

Sędziowie : SO Katarzyna Antoniak

SO Jacek Witkowski

Protokolant : st.sekr.sądowy Marzena Mazurek

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2014 r. w Siedlcach

na rozprawie

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko (...) Szpitalowi Wojewódzkiemu w S.

Sp. z o.o.

o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 kwietnia 2013r. sygn. akt IV U 695/12

oddala apelację

Sygn. akt IV Pa 37/13

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 21 grudnia 2012 r. powódka K. K. domagała się od (...) Sp. z o. o. z siedzibą w S. uznania wypowiedzenia jej umowy o pracę z dnia 15 lipca 2010 r. za bezskuteczne i zasądzenia na jej rzecz od pozwanej strony kosztów procesu według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2013r. Sąd Rejonowy w Siedlcach Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych przywrócił powódkę do pracy w pozwanym Szpitalu na poprzednich warunkach pracy i płacy.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że K. K. była zatrudniona w (...) Sp. z o. o. z siedzibą w S. od 15 lipca 2010 r. na stanowisku Koordynatora Biura (...), na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, od 1 stycznia 2011 r. w pełnym wymiarze czasu pracy. Obok powódki w Biurze (...) były zatrudnione jeszcze dwie osoby na stanowiskach sekretarek. W dniu 19 grudnia 2012 r. pracodawca wypowiedział K. K. umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, jako przyczynę wskazując trudną sytuację finansową i wynikającą z tego konieczność ograniczenia kosztów działalności spółki poprzez zmniejszenie stanu zatrudnienia, w konsekwencji likwidację stanowiska pracy powódki w wyniku zmian organizacyjnych. W ocenie Sądu I instancji powództwo okazało się uzasadnione. Sąd nie dopatrzył się uchybień w zakresie trybu i sposobu dokonania wypowiedzenia. Uznał jednak, że przyczyna wypowiedzenia nie była rzeczywista. W ocenie Sądu Rejonowego pracodawca nie udowodnił, że stanowisko pracy powódki uległo likwidacji. Likwidacja stanowiska koordynatora Biura (...) nie wynika bowiem z żadnego aktu wewnętrznego spółki, a przesłuchany w charakterze strony prezes zarządu pozwanej spółki zeznał, iż jego zdaniem stanowisko to uległo likwidacji wraz z zakończeniem okresu wypowiedzenia powódki, co zdaniem Sądu I instancji jest dalece niewystarczające do tego żeby można było mówić o likwidacji jakiegokolwiek stanowiska pracy. Mimo wypowiedzenia umowy o pracę z powołaniem się na likwidację stanowiska pracy, w okresie wypowiedzenia powódka nadal bowiem wykonywała swoje obowiązki, nie była zwolniona z obowiązku świadczenia pracy i jeszcze przez 3 miesiące wypowiedzenia robiła to, co przed wypowiedzeniem. Biuro (...) ma stać się częścią D. Organizacji i (...) i kierownik tego działu ma dopiero przejąć obowiązki powódki jakie miała na stanowisku koordynatora. Zmiany te są jednak dopiero planowane i do chwili obecnej nie wiadomo czy i w jakim zakresie weszły w życie, bo żadna dokumentacji dotycząca tego rodzaju przekształceń nie została stworzona. Jak podkreślił Sąd Rejonowy okoliczność, że ma być zmniejszone zatrudnienie w (...) wynika tylko ze złożonego przez pozwanego planu zatrudnienia na 2013 rok, który jak sama nazwa mówi jest tylko planem i nie wiadomo czy, kiedy, przez kogo i jak został wprowadzony w życie. Na dzień wypowiedzenia nie było żadnych zaawansowanych zmian organizacyjnych w zakresie zmniejszenia zatrudnienia w (...) w zakresie likwidacji stanowiska pracy powódki, a był tylko sam plan zatrudnienia. Nawet jednak z planu, o którym mowa nie wynika, że stanowisko koordynatora w Biurze (...) zostało zlikwidowane, a co najwyżej, że jest nieobsadzone. Ponadto w ocenie Sądu I instancji pozwana spółka nawet nie uprawdopodobniła okoliczności na którą się powołuje, a mianowicie trudnej sytuacji finansowej, która miała wywołać potrzebę redukcji zatrudnienia.

Od wyroku tego apelację złożyła strona pozwana zarzucając Sądowi naruszenie art. 233 par.1 kpc poprzez przeprowadzenie niewszechstronnej oceny zeznań powódki i Prezesa Zarządu pozwanej oraz planów zatrudnienia pozwanej na lata 2012 i 2013 i wyprowadzenie całkowicie dowolnych wniosków polegających na przyjęciu, iż wzrosła liczba stanowisk i komórek organizacyjnych podległych zarządowi, a zmiany organizacyjne nie zostały wprowadzone, co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na przyjęciu, iż stanowisko pracy powódki w rzeczywistości nie uległo likwidacji. W konkluzji skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa. W uzasadnieniu apelacji pełnomocnik strony pozwanej podniósł, że bezzasadne są wywody Sądu, że pozwana nie udowodniła trudnej sytuacji finansowej, ponieważ jest to okoliczność bezsporna. Powódka nie kwestionowała wprowadzenia w pozwanej spółce zmian organizacyjnych, a wręcz je potwierdziła. Żadne przepisy nie obligują pracodawcy do sporządzeniu dokumentu dotyczącego wprowadzenia przekształceń organizacyjnych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja jest niezasadna i jako taka na uwzględnienie nie zasługuje.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Logicznie uzasadnił swoje stanowisko. Sąd Okręgowy w całej rozciągłości podziela zarówno ustalenia faktyczne, jak i ocenę prawną Sądu I instancji, zatem nie zachodzi konieczność ich powtarzania (por. wyrok Sądu Najwyższego z 08.10.1998r. IICKN 923/97, OSNC 1999/3/60). Odnosząc się do zarzutów apelacji podnieść należy, że w żaden sposób nie podważają one prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Apelujący nie zarzuca wyrokowi naruszenia prawa materialnego. Sąd II instancji dokonał kontroli zaskarżonego wyroku w granicach apelacji. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego oceniając wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania zgodnie z art. 233 par.1 kpc. Wbrew zarzutom apelującego Sąd I instancji szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko.

Jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. W wyroku z dnia 12.04.2012r. sygn. akt I UK 347/11 Sad najwyższy stwierdził, że same, nawet poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska. Pogląd ten Sąd Okręgowy podziela w całej rozciągłości. Należy zwrócić uwagę, że nieprawdziwe jest stwierdzenie apelującego, że żadne przepisy nie obligują pracodawcy do sporządzeniu dokumentu dotyczącego wprowadzenia przekształceń organizacyjnych. Z par.4 Regulaminu (...) Sp. z o.o. (k.72) wynika, że strukturę organizacyjna Spółki określa Zarząd. Szczegółowe zakresy i zasady działania poszczególnych komórek organizacyjnych i samodzielnych stanowisk regulują procedury, instrukcje, standardy i wytyczne wprowadzane Uchwałami Zarządu bądź Zarządzeniami Prezesa Zarządu. W komórkach organizacyjnych tworzona jest dokumentacja. Zdaniem Sądu Okręgowego uregulowania te wskazują, że zmiana struktury organizacyjnej Biura (...) pociągająca za sobą likwidację stanowiska koordynatora wymagała podjęcia uchwały przez Zarząd. Uchwała ta powinna znaleźć swoje odzwierciedlenie w stosownej dokumentacji (pkt. 10 par. 4 regulaminu). W toku procesu strona pozwana nie przedstawiła Uchwały Zarządu o zmianie struktury organizacyjnej Biura (...), a zatem nie udowodniła, że przyczyna rozwiązania stosunku pracy z powódką była rzeczywista.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy art. 385 kpc orzekł jak w wyroku.