Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa B. W. i Z. Z.

przeciwko Z. K.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Wadowicach

z dnia 5 września 2013 r. sygn. akt I C 571/12

1.  oddala apelację;

2.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wadowicach na rzecz adwokat M. W. kwotę 369 (trzysta sześćdziesiąt dziewięć) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 12 grudnia 2013 r.

Niniejsza sprawa była rozpoznana przez Sąd Rejonowy w postępowaniu uproszczonym. Również Sąd Okręgowy jako Sąd II instancji rozpoznał sprawę w tym postępowaniu. Sąd Odwoławczy nie prowadził postępowania dowodowego, zatem na podstawie art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku z dnia 12 grudnia 2013 r. obejmować będzie jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja jest nieuzasadniona.

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji Sąd Odwoławczy w pełni aprobuje i uznaje za własne.

W postępowaniu uproszczonym apelacja może być oparta jedynie na zarzutach naruszenia prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na zarzutach naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono wpływ na wynik rozstrzygnięcia (art. 5059 § 1 pkt 1 i pkt 2 k.p.c.). Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnych takich naruszeń, które skutkowałyby zmianą lub uchyleniem wyroku.

Apelacja kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego postawiła tylko jeden zarzut obrazy przepisów postępowania, a to art. 207 § 6 k.p.c. z w zw. z art. 217 § 2 k.p.c. Naruszenie to miało polegać według apelującego na ponownym wezwaniu powódki Z. Z. do uzupełnienia braków formalnych pisma z dnia 12 marca 2012 r. oraz ponownym zakreśleniu powódkom tygodniowego terminu do zgłoszenia wszelkich twierdzeń, zarzutów i wniosków dowodowych pod rygorem ich pominięcia – co było w ocenie apelującego nieuzasadnione i spowodowało zwłokę w postępowaniu.

Analiza akt sprawy pozwala na stwierdzenie, że powtórne wezwanie i zakreślenie terminu było uzasadnione. Powódka Z. Z.w odpowiedzi na odpowiedź na pozew kuratora pozwanego wniosła w jednym egzemplarzu pismo datowane na dzień 12 marca 2012 r. Na rozprawie w dniu 21 marca 2012 r. powódkę tę (która nie była obecna na rozprawie) Sąd zobowiązał do przedłożenia jednego egzemplarza tego pisma pod rygorem jego zwrotu oraz zakreślił termin do zgłaszania m.in. wniosków dowodowych. Na kolejnej rozprawie w dniu 13 czerwca 2013, powódka była już obecna i Sąd zobowiązał powódkę jak na rozprawie w dniu 21 marca 2012 r. Zważyć należy, iż pismo z dnia 12 marca 2012 r. wskazywało nowy adres powódki (inny od wskazanego w pozwie, który znajdował się w W.) tj. w O., tymczasem wezwanie z dnia 21 marca 2012 r. zostało ekspediowane na poprzedni (...)adres. „Ponowne” wezwanie zatem było uzasadnione w świetle art. 136 § 2 k.p.c. Prawidłowo zatem na rozprawie w dniu 13 czerwca 2013 r. wezwał powódkę do uzupełnienia braków pisma z dnia 12 marca 2012 r., skoro uprzednie nie było procesowo skuteczne. Zmianę adresu powódka potwierdziła na rozprawie w dniu 13 czerwca 2013 r., po rozpytaniu w tym przedmiocie przez Sąd.

To samo dotyczy również wezwania powódki do przedłożenia dowodów na poparcie swoich twierdzeń na rozprawie w dniu 21 marca 2013 r. istotne jest bowiem, iż tego wezwania tak jak w przypadku wyżej wskazanym faktycznie nie odebrała – potwierdzenie odbioru dwukrotnie awizowane powróciło do sądu z adnotacja „mieszkanie zamknięte”.

Na marginesie już tylko zauważyć należy, iż przesłanki wyrażone w art. 207 § 6 i 217 § 2 k.p.c. muszą być badane w kontekście art. 212 §1 k.p.c. wyrażającego obowiązki Sądu zmierzające do realizacji dyskursywnego modelu postępowania cywilnego (w tym przede wszystkim dyskursywnego wyjaśniania podstawy faktycznej żądania). W świetle tego przepisu sąd na rozprawie przez zadawanie pytań stronom dąży do tego, aby strony przytoczyły lub uzupełniły twierdzenia lub dowody na ich poparcie oraz udzieliły wyjaśnień koniecznych dla zgodnego z prawdą ustalenia podstawy faktycznej dochodzonych przez nie praw lub roszczeń. W ten sam sposób sąd dąży do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, które są sporne. W taki właśnie sposób Sąd I Instancji procedował na rozprawie w dniu 13 czerwca 2013 r. Błędny jest zatem zarzut apelacji, iż Sąd „wyręczał” powódki występujące bez profesjonalnego pełnomocnika. Art. 212 k.p.c. wyraża wymóg bezpośredniego wyjaśnienia przez Sąd na rozprawie (a zatem w ustnej fazie postępowania) tych twierdzeń faktycznych lub wniosków dowodowych, które np. ze względu na sposób redakcji budzą istotne wątpliwości co swojego do znaczenia dla zgłaszanych żądań. Odstąpienie od czynności opisanych w art. 212 k.p.c. jest uzasadnione w ocenie Sadu odwoławczego jedynie w sytuacji, w której w świetle wystąpień obu stron nie budzi wątpliwości ani zakres okoliczności spornych ani też procesowe znaczenie okoliczności przytaczanych przez strony dla uzasadnienia swoich stanowisk. Jeśli więc Sąd posiada wątpliwości co do sformułowania poszczególnych tez dowodowych czy też co do znaczenia faktów podawanych przez strony winien aktywnie korzystając z prerogatyw przyznanych w art. 212 k.p.c. dążyć do usunięcia tychże. W ten sam sposób należy ustalać zakres okoliczności bezspornych – nie wymagających dowodu. Dopiero po przeprowadzeniu tych czynności i ustaleniu faktów nie wymagających dowodu winno być wydane postanowienie dowodowe.

Z tych względów apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach za postępowania odwoławczego orzeczono jak w punkcie 2 sentencji na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 3 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 sierpnia 1982 r. w sprawie stawek, warunków przyznawania i wypłaty ryczałtu przysługującego sędziom i pracownikom sądowym za dokonanie oględzin oraz stawek należności kuratorów przy uwzględnieniu § 6 pkt 3 w zw. z § 13 ust 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej z urzędu. Wynagrodzenie to zawiera podatek od towarów i usług (§ 2 ust 3 ww. rozporządzenia)

ref. SSR K. Wąsik