Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 14 marca 2014 roku

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2014 roku na posiedzeniu niejawnym

sprawy F. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

o podjęcie wypłaty emerytury i odsetki

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 21 czerwca 2013 r. sygn. akt IV U 1453/13

p o s t a n a w i a :

umorzyć postępowanie apelacyjne.

SSA Romana Mrotek SSA Zofia Rybicka - Szkibiel SSO del. Beata Górska

UZASADNIENIE

Decyzją z 27 marca 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. odmówił F. M. uchylenia decyzji z dnia 15 września 2011 r. w części w jakiej decyzja ta zawieszała na podstawie art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 257, poz. 1726 oraz z 2011 r. nr 291, poz. 1707) w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2009 r. nr 153, poz. 1227 ze zm., dalej jako: „ustawa emerytalna”) prawo do emerytury za okres od 1 października 2011 r. do dnia 21 listopada 2012 r. Organ rentowy odmówił ubezpieczonej podjęcia wypłaty świadczenia, gdyż przepis art. 103a utracił moc prawną wyłącznie w stosunku do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy.

Ubezpieczona odwołała się od powyższej decyzji wnosząc o jej zmianę, poprzez uchylenie decyzji ZUS z dnia 15 września 2011 r. w części w jakiej decyzja ta zawiesza prawo do emerytury na okres od 1 października 2011 r. do dnia 21 listopada 2012 r. F. M. powołała się na wydanie przez Trybunał Konstytucyjny w dniu 13 listopada 2012 r. wyroku w sprawie o sygn. akt K 2/12. Ubezpieczona wywodziła, że decyzja o wstrzymaniu wypłaty emerytury została oparta na normie prawnej uznanej za niezgodną z Konstytucją, przez co zachodziła podstawa do jej uchylenia. Dodatkowo F. M. wniosła o wniosła o nakazanie organowi rentowemu wypłaty zaległej emerytury za cały sporny okres wraz z odsetkami.

Pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołania ubezpieczonej w całości, z argumentacją jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 21 czerwca 2013 r. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał F. M. prawo do wypłaty emerytury od 1 października 2011 r. do 21 listopada 2012 r., a także oddalił odwołanie w pozostałej części.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że ubezpieczona miała ustalone prawo do emerytury od 1 marca 2009 r., a jednocześnie pozostawała nieprzerwanie w stosunku pracy. W związku z nowelizacją przepisów emerytalnych decyzją z dnia 15 września 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych z urzędu wstrzymał F. M. wypłatę emerytury od 1 października 2011 r., z uwagi na kontynuację zatrudnienia przez ubezpieczoną. W dniu 13 listopada 2012 r. Trybunał Konstytucyjny w sprawie K 2/12 uznał, że znowelizowane przepisy emerytalne w zakresie w jakim znajdują zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązywania stosunku pracy są niezgodne z konstytucyjną zasadą ochrony zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą z art. 2 Konstytucji. Wyrok ten został opublikowany w Dzienniku Ustaw w dniu 22 listopada 2012 r. Decyzją z dnia 20 grudnia 2012 r. organ rentowy wznowił wypłatę emerytury ubezpieczonej od 22 listopada 2012 r., zaś decyzją z dnia 27 marca 2013 r. odmówił uchylenia decyzji z dnia 15 września 2011 r. w części, w jakiej decyzja ta zawieszała prawo do emerytury za okres od 1października 2011 r. do 31 lipca 2012 r.

Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie zasługiwało na częściowe uwzględnienie. F. M. nabyła prawo do emerytury w dniu 1 marca 2009 r., tj. w okresie, w którym dopuszczalne było jednoczesne pobieranie świadczenia emerytalnego bez konieczności rozwiązania stosunku pracy. Ubezpieczona znajduje się zatem w kręgu osób, których dotyczył wyrok Trybunału Konstytucyjnego. Z tego względu F. M. powinna mieć w ocenie Sądu Okręgowego wypłacone świadczenie za okres od 1 października 2011 r. Zarazem sąd pierwszej instancji oddalił żądanie wypłaty odsetek, nie dopatrując się winy w działaniu organu rentowego w opóźnieniu wypłaty świadczenia.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. wywiódł apelację, w której zarzucił rozstrzygnięciu naruszenie art. 190 ust. 3 Konstytucji poprzez przyjęcie, że niekonstytucyjność przepisów istnieje od daty wejścia ich w życie, tj. od 1 października 2011 r., nie zaś od chwili ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego w Dzienniku Ustaw, tj. od 22 listopada 2012 r.

W dniu 4 marca 2014 r. do Sądu Apelacyjnego w Szczecinie wpłynęło pismo procesowe organu rentowego z dnia 28 lutego 2014 r. zawierające wniosek o cofnięcie apelacji od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, z dnia 21 czerwca 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych podniósł, że ubezpieczona złożyła wniosek o wypłatę świadczeń za sporny okres na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 grudnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z dyspozycją art. 391 § 2 zdanie pierwsze k.p.c. w razie cofnięcia apelacji sąd drugiej instancji umarza postępowanie apelacyjne i orzeka o kosztach jak przy cofnięciu pozwu. W sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych dopuszczalność cofnięcia apelacji określa ponadto treść art. 469 k.p.c. wraz z odpowiednio stosowanym art. 203 § 4 k.p.c. (vide: postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2011 r., sygn. I UK 385/10, LEX nr 811836 oraz z dnia 4 lutego 2011r., sygn. I UK 366/10, LEX nr 794784).

Stosownie do brzmienia art. 203 § 4 k.p.c. sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. Z art. 469 k.p.c. wynika natomiast, że sąd uznaje za niedopuszczalne cofnięcie środka odwoławczego także wtedy, gdy czynność taka naruszałaby słuszny interes ubezpieczonego.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego w rozpoznawanej sprawie brak jest okoliczności, które sprzeciwiałyby się cofnięciu apelacji przez organ rentowy. Cofnięciu apelacji przez organ rentowy spowoduje uprawomocnienie się wyroku korzystnego dla ubezpieczonej i stanowić będzie podstawę do wypłaty spornych świadczeń.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na podstawie art. 391 § 2 zdanie pierwsze k.p.c., wobec skutecznego cofnięcia apelacji, umorzył postępowanie apelacyjne.

SSA Romana Mrotek SSA Zofia Rybicka - Szkibiel SSO del. Beata Górska