Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 września 2019 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia Eliza Skotnicka

Protokolant sekr. sąd. Magda Biernat

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 września 2019 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa P. z siedzibą we W.

przeciwko R. S.

o zapłatę 1550,82 zł

I.  zasądza od pozwanego R. S. na rzecz strony powodowej P. z siedzibą we W. 1550,82 zł (jeden tysiąc pięćset pięćdziesiąt złotych 82/100) wraz z odsetkami umownymi w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie liczonymi od 4 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej 947 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Strona powodowa P. z/s we W. wniosła o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i zasądzenie od pozwanego 1550,82 zł z odsetkami umownymi w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie od 4 grudnia 2018r. oraz kosztów procesu wg norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu wskazała, że dochodzoną wierzytelność nabyła na podstawie umowy cesji zawartej 27 października 2015 r. z (...) S.A. Pozwany zawarł z (...) S.A. z siedzibą w C. umowę pożyczki nr (...) w dniu 17 października 2013r. i otrzymał kwotę pieniężną, zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonych w umowie. Pozwany mimo upływu wyznaczonego terminu nie dokonał spłaty zadłużenia. Pozwany po cesji wierzytelności uznał zadłużenie, podpisując 19 maja 2017r. ugodę z powodem na kwotę 1629,46 zł, która została rozłożona na raty. Pozwany na poczet zadłużenia z umowy dokonał wpłaty 180 zł, z której na należność główną zaliczono 127,22 zł. Wobec niedopełnienia warunków ugody, została ona skutecznie wypowiedziana, cała należność stała się wymagalna z dniem 11 stycznia 2018r. Na dzień wniesienia pozwu zadłużenie pozwanego wynosiło 1550,82 zł, w tym 1352,80 zł suma niespłaconego kapitału, 28,35 zł suma niespłaconych odsetek umownych i 169,67 zł z tytułu odsetek karnych, naliczonych zgodnie z warunkami umowy.

Pozwany R. S. w sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym przez referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachów w Lublinie zaskarżył nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa. Pozwany zarzucił brak legitymacji procesowej czynnej powoda, nieistnienie roszczenia oraz jego nieudowodnienie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany R. S. 17 października 2017 r. zawarł z (...) S.A. z/s w C. umowę pożyczki nr (...). Zgodnie z umową całkowita kwota do zapłaty wynosiła 1162,80 zł, w tym, całkowita kwota pożyczki przekazana do dyspozycji pozwanego 600 zł, zaś całkowity koszt pożyczki 99,32 zł, na który składały się kwota naliczonych odsetek umownych za cały okres kredytowania 69,32 zł oraz opłata przygotowawcza 30 zł. Ponadto umowa zawarta została z opcją obsługi pożyczki w domu, z czym wiązała się dodatkowa opłata 463,48 zł (RRSO 32,57%). Pozwany zobowiązał się spłacić pożyczkę wraz z należnymi kosztami i odsetkami w łącznej wysokości 1162,80 zł w 57 tygodniowych ratach w wysokości po 20,40 zł, płatnych do rak konsultanta, termin pierwszej raty ustalono na 24 października 2013r. Pozwany w dniu zawarcia umowy pokwitował odbiór gotówki w wysokości 600 zł.

Pismem z 10 listopada 2015r. pożyczkodawca zawiadomił pozwanego o przelewie wierzytelności na rzecz strony powodowej. W piśmie tym wskazano, że na podstawie umowy cesji z 27 października 2015r. wierzytelność wobec pozwanego, która na dzień jej sprzedaży wynosiła 1416,95 zł została przelana na rzecz P..

Zgodnie z wyciągiem z elektronicznego złącznika do umowy cesji na wierzytelność wobec pozwanego składały się: 600 zł – kapitał, 169,47 zł – odsetki i 647,48 zł koszty.

Pozwany R. S. 19 maja 2017r. zawarł ze stroną powodową umowę ugody, w której przyjmując do wiadomości, że P. nabył od (...) S.A. wierzytelność w wysokości 1480,02 zł, uznał swoje zadłużenie z tego tytułu i zobowiązał się spłacić tę należność wraz z odsetkami w wysokości 149,44 zł naliczonymi według zasad określonych w ugodzie. Pozwany zobowiązał się w ugodzie do zapłaty łącznej kwoty 1629,46 zł w 27 ratach: pierwsza rata 60 zł płatna do 19 maja 2017r., kolejne 25 rat po 60 zł, płatne do 19.dnia każdego miesiąca i ostatnia rata 69,46 zł płatna do 19 lipca 2019r.

Strona powodowa pismem z 7 grudnia 2017r. wypowiedziała pozwanemu ugodę z uwagi na brak spłaty 4 pełnych rat ugody. Okres wypowiedzenia zgodnie z umowa wynosił 7 dni. W piśmie tym wskazano, że upływ okresu wypowiedzenia spowoduje, że cała kwota kapitału wraz z zapadłymi odsetkami umownymi stanie się natychmiast wymagalna i wówczas zobowiązanie pozwanego do zapłaty na dzień 11 stycznia 2018r. stanowiło 1381,15 zł.

Pismem z 18 maja 2018r. strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty całości zadłużenia wynoszącego 1447,05 zł w terminie do 25 maja 2018r. lub ustalenia z wierzycielem warunków spłaty.

Dowód:

- warunki umowy pożyczki z 17.10.2013r. k.47;

- wniosek klienta o zawarcie umowy pożyczki k. 45 – 46;

- zawiadomienie o cesji wierzytelności k. 48;

- wyciąg z elektronicznego załącznikla do umowy cesji k. 23;

- umowa ugody z 19.05.2017r. k. 25 – 27;

- wypowiedzenie umowy ugody k. 24;

- wezwanie do zapłaty k. 28.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Strona powodowa dochodziła roszczeń wynikających z umowy pożyczki zawartej przez pozwanego R. S. z poprzednikiem prawnym powoda (...) S.A. Okoliczności faktyczne, w tym treść i warunki umowy pożyczki zostały wykazane przez stronę powodową przedłożonymi dokumentami, w tym wypełnionym przez pozwanego formularzem wniosku o udzielenie pożyczki i umową pożyczki. Dokumenty te potwierdziły warunki na jaki pozwanemu udzielono pożyczki, a także wykazały jakich informacji o swoich danych osobowych udzielił pożyczkodawcy pozwany. Strona powodowa wykazała przede wszystkim, że po nabyciu wierzytelności wobec pozwanego od pierwotnego wierzyciela, zawarła z pozwanym umowę ugody, na mocy której pozwany uznał w całości swoje zadłużenie i zobowiązał się je spłacić wraz z odsetkami, na warunkach ustalonych ze stroną powodową w ugodzie.

Zgodnie z umową pożyczki pozwany zobowiązał się do spłaty zadłużenia wraz z jej kosztami i odsetkami umownymi w łącznej wysokości 1162,80 zł, w 57 tygodniowych ratach po 20,40 zł poczynając od 24 października 2013r. Okres na jaki została udzielona pożyczka wynosił więc 14 miesięcy i 1 tydzień, a zatem wymagalność całego zadłużenia nastąpiła najpóźniej 31 grudnia 2014 r. Pierwotny wierzyciel (...) S.A. sprzedał stronie powodowej wierzytelność wobec pozwanego 27 października 2015r.

Pozwany nie wykazał, aby spłacił zadłużenie z tytułu pożyczki w większym zakresie niż to wynika z wyliczenia wierzyciela. Podniesione przez pozwanego zarzuty nie mogły być uwzględnione. Zarzut braku legitymacji czynnej powoda okazał się nieuzasadniony. Wprawdzie strona powodowa przedłożyła niewłaściwą umowę przelewu wierzytelności, lecz dołączyła prawidłowy wyciąg z wykazu nabytych od (...) S.A. wierzytelności, z którego wynika, że 27 października 2015r. nabyła wierzytelność względem pozwanego oraz, że pozwany został zawiadomiony przez pożyczkodawcę o cesji. Ponadto pozwany uznał ten fakt, godząc się na zawarcie z powodem umowy ugody obejmującej warunki spłaty spornego zadłużenia. Chybiony również okazał się zarzut nieudowodnienia istnienia roszczenia. Strona powodowa przedłożyła umowy, z których wynika wysokość i wymagalność dochodzonego roszczenia, przyznała także, że po zawarciu umowy ugody, pozwany dokonał wpłat w łącznej wysokości 180 zł, co strona powodowa zaliczyła na należność główną 127,22 zł, zaś na odsetki umowne 52,78 zł. Stąd do zapłaty pozostała kwota 1550,82 zł, w tym 1352,80 zł należność główna i 198,02 zł odsetki umowne.

Podniesione przez pozwanego zarzuty były bezzasadne, nie było też podstaw do przyjęcia z urzędu, że dochodzone roszczenie uległo przedawnieniu. Pozwany uznał roszczenie w dniu 19 maja 2017r., co zgodnie z art. 123 § 1 pkt 2 k.c. spowodowało przerwę biegu terminu przedawnienia. Zgodnie bowiem z art. 118 k.c. termin przedawnienia tego roszczenia wynosi 3 lata od dnia wymagalności. Bieg terminu przedawnienia rozpoczął bieg od 1 stycznia 2015r., a zatem upłynąłby 1 stycznia 2018r. Skoro pozwany uznał roszczenie 19 maja 2017r. do przedawnienia roszczenia nie doszło. Termin przedawnienia z chwilą postawienia wierzytelności z tytułu zawartej ugody w stan wymagalności rozpoczął swój bieg od nowa zgodnie z art. 124 § 1 k.c.

Pozwany nie wykazał żadnych okoliczności podważający zasadność powództwa. Skoro pozwany zawarł umowę pożyczki, a następnie ze stroną powodową zawarł ugodę, której warunki w sposób precyzyjny i jednoznaczny określały zasady spłaty zadłużenia, to zgodnie z treścią umowy, na podstawie art. 917 k.c. i art. 720 k.c. oraz 354 k.c., powinien spłacić zadłużenie.

W konsekwencji Sąd powództwo w całości uwzględnił i obciążył pozwanego kosztami procesu w łącznej wysokości 947 zł, na którą składa się opłata sądowa od pozwu 30 zł, 900 zł wynagrodzenie pełnomocnika powoda i 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa.