Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 czerwca 2013 roku w sprawie z powództwa M. C., D. C. przeciwko H. C. o eksmisję Sąd Rejonowy w Kutnie w punkcie I. nakazał pozwanej, aby opróżniła i wydała powodom zajmowane pomieszczenia w budynku mieszkalnym położonym w miejscowości J. numer 14, gmina D., w punkcie II. ustalił, że pozwanej nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego, w punkcie III. zasądził od pozwanej na rzecz powodów kwotę 337 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, a w punkcie IV. nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kutnie kwotę 73,55 zł tytułem zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

Od powyższego orzeczenia apelację wniosła pozwana, skarżąc go w całości i zarzucając obrazę przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię i niezastosowanie art. 5 k.c. praz art. 14 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów. Apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa z zasądzeniem od powodów na rzecz pozwanej kosztów procesu za obie instancje, albo o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji z pozostawieniem rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego.

W odpowiedzi powodowie wnieśli o oddalenie apelacji pozwanej i zasądzenie na ich rzecz solidarnie od pozwanej kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku motywy tej oceny nie wykazują nieprawidłowości w rozumowaniu, błędów logicznych bądź też niezgodności z doświadczeniem życiowym. Z tego względu Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd I instancji ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w treści niniejszego uzasadnienia.

W ocenie Sądu odwoławczego słusznie Sąd Rejonowy stwierdził, że powodom jako wyłącznym właścicielom nieruchomości położonej w miejscowości (...) przysługuje skuteczne wobec osób trzecich uprawnienie do władania i korzystania z niej, w tym z zajmowanych do września 2012 r. przez pozwaną pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych. Prawo to stanowi wystarczające źródło roszczenia dochodzonego w niniejszej sprawie. Sąd odwoławczy w pełni również podziela stanowisko Sądu I instancji, zgodnie z którym uwzględnieniu roszczenia powodów o opróżnienie wskazanych pomieszczeń nie stoją na przeszkodzie zasady współżycia społecznego. Sąd odwoławczy aprobuje także motywy tejże oceny wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia i uznaje z zbędne powielanie ich w treści niniejszego uzasadnienia. Stanowiska tego nie zmieniają podnoszone przez apelującą okoliczności sprawy w postaci znęcania się przez powoda D. C. nad pozwaną, wybicie szyb w jej oknach i włamanie się do pomieszczeń przez nią zajmowanych. Okoliczności te stanowią element ustaleń faktycznych poprawnie poczynionych przez Sąd I instancji i zostały w sposób należyty uwzględnione przy ocenie zgodności rozpatrywanego roszczenia z zasadami współżycia społecznego. Przypomnienia wymaga, że zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, aprobowaną przez doktrynę w sprawach o wydanie nieruchomości na podstawie art. 222 § 1 k.c., zastosowanie art. 5 k.c. jest co do zasady wyłączone. Wyjątki zaś od tej reguły są dopuszczalne jedynie, gdy znajdują oparcie w ocenie całokształtu okoliczności danego wypadku. Zasady współżycia społecznego w rozumieniu art. 5 k.c. są bowiem pojęciem pozostającym w nierozłącznym związku z całokształtem okoliczności danej sprawy i w takim całościowym ujęciu wyznaczają podstawy, granice i kierunki jej rozstrzygnięcia w wyjątkowych sytuacjach, które przepis ten ma na względzie. W rozpoznawanej sprawie na złe relacje pomiędzy stronami poza bezsprzecznie nagannym zachowaniem powoda D. C. wpływ miało również zachowanie samej pozwanej. Tym samym pozwana nie może powoływać się na naruszenie przez powodów zasad współżycia społecznego, skoro sama je naruszała.

Za słuszne co do zasady należy uznać twierdzenia apelującej dotyczące obowiązków rodzinnych wynikających z pokrewieństwa i powinowactwa pomiędzy powodami a pozwaną. Obowiązki te jednak, ściśle opisane w przepisach Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, pozostają bez wpływu na wynik sporu w niniejszej sprawie.

Wbrew zastrzeżeniom apelującej trafnie również Sąd I instancji orzekł o braku uprawnień pozwanej do lokalu socjalnego. Pozwana ma bowiem zapewnione potrzeby mieszkaniowe, co uniemożliwia zastosowanie art. 14 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2014 poz. 150). Stosownie do ust. 4 powołanego przepisu orzeczenie o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego jest obowiązkowe wobec ściśle określonego kręgu osób, chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany. Pozwana zamieszkuje u syna G. C.. Wobec tego Sąd I instancji zwolniony był z badania, czy pozwana spełnia pozostałe przesłanki do przyznania jej wskazanego wyżej uprawnienia.

Konkludując, słusznie Sąd Rejonowy uwzględnił roszczenie powodów przeciwko H. C. o opróżnienie przedmiotowego lokalu mieszkalnego, stwierdzając jednocześnie brak podstaw do oddalenia rozpatrywanego powództwa w oparciu o zasady współżycia społecznego (art. 5 k.c.).

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i biorąc pod uwagę wynik postępowania drugoinstancyjnego zasądził od pozwanej na rzecz powodów solidarnie kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym - § 10 pkt 1 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 461).