Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2019r.

Sąd Rejonowy w Łomży IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Urszula Zaleska

Protokolant: st. sekr. sąd. Małgorzata Biedrzycka

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2019r. w Łomży

na rozprawie

sprawy z odwołania W. C. (1)

przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

o jednorazowe odszkodowanie

na skutek odwołania od decyzji z dnia 06.03.2019r. znak: (...)-DS.(...), GO- (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustala iż odwołujący się W. C. (1) w wyniku wypadku przy pracy rolniczej z dnia 04 grudnia 2018 r. doznał 10% trwałego uszczerbku na zdrowiu i w związku z tym przyznaje odwołującemu się tytułem jednorazowego odszkodowania kwotę 8090,- (osiem tysięcy dziewięćdziesiąt) złotych.

II.  zasądza od Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego na rzecz odwołującego się W. C. (1) kwotę 180,- (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 56/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 06.03.2019r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego na podstawie przepisów ustawy z dnia 20.12.1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników ( t.j. Dz. U. z 2019r, poz.299) odmówił W. C. (1) prawa do jednorazowego odszkodowania, ponieważ zmiany w jego stanie zdrowia nie zostały spowodowane przyczyną zewnętrzną i nie pozostają w związku przyczynowo – skutkowym ze zdarzeniem z dnia 04.12.2018r.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył W. C. (1) wnosząc o jej zmianę i uznanie, że uległ wypadkowi przy pracy rolniczej w dniu 04.12.2018r. na skutek przyczyny zewnętrznej, która pozostawała w związku przyczynowo- skutkowym z wypadkiem oraz o przyznanie jednorazowego odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdrowiu doznanego w wyniku tego wypadku. Wydanej decyzji zarzucił błąd w ustaleniu, że do zawału serca doszło na skutek choroby samoistnej. Stwierdził, że przyczyną zawału serca był stres wywołany awarią ciągnika rolniczego (nagła konieczność wymiany opony ciągnika) i wzmożony wysiłek spowodowany uniesieniem opony z podłoża. Podał, że sytuacja ta go zestresowała, ponieważ ciągnik był mu niezbędny do wykonania transportu drzewa. Oświadczył, że choruje na cukrzycę i zaprzeczył, aby leczył się w poradni kardiologicznej, czy też odczuwał kiedykolwiek tego typu dolegliwości. Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego stwierdził, że przyczyną zewnętrzną wypadku może być nadmierny wysiłek fizyczny (dźwignięcie znacznego ciężaru) powodujący uszkodzenie organu wewnętrznego dotkniętego schorzeniem samoistnym, jeżeli przyspieszył on lub pogorszył istniejący stan chorobowy. Zarzucił organowi, że organ nie wziął pod uwagę ,że przyczyna zewnętrzna wypadku nie musi był wyłączną ( jedyną) przyczyną wypadku, bo do czynników zewnętrznych skutkujących powstaniem wypadku przy pracy mogą przyłączyć się także czynniki tkwiące w organizmie poszkodowanego (odwołanie k. 2-5).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Stwierdzono, że zachorowanie odwołującego nałożyło się i może być naturalnym powikłaniem: nieleczonego nadciśnienia tętniczego, cukrzycy typu 2, polineuropatii cukrzycowej, hyperlipidemii i nikotynizmu (odpowiedź na odwołanie k. 7,8).

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

Odwołujący W. C. (1) jest rolnikiem i mieszka w miejscowości Z.. Prowadzi gospodarstwo rolne specjalizujące się w produkcji roślinnej. Podlega od 01.07.2013r. rolniczym ubezpieczeniom społecznym (potwierdzenie podlegania ubezpieczeniu społecznemu – akta KRUS).

W dniu 04.12.2018r. odwołujący dokonywał na terenie własnego gospodarstwa, tj. w garażu naprawy ciągnika rolniczego U. C-360, w którym doszło do przebicia dętki w tylnym kole. Zdenerwował się , bo ciągnik tego dnia miał być wykorzystywany do transportu drewna z jego lasu. Najpierw ok. godz.9-10 zdjął ważące około 100 kg koło z osi, załadował na przyczepkę samochodową i zawiózł je do wulkanizacji. Gdy wrócił z wulkanizacji zdjął ponownie koło z przyczepki. Po kilkuminutowym odpoczynku podniósł koło z podłoża, aby zamontować je na tylnej osi ciągnika. W tym momencie poczuł przeszywający ból w klatce piersiowej i niedowład rąk. Poczuł się słabo (dowód: protokół oględzin miejsca i przedmiotów związanych z wypadkiem; protokół przesłuchania poszkodowanego – akta KRUS ). Przerwał pracę i udał się do domu. Po powrocie żony do domu poinformował ją co robił i w jakich okolicznościach poczuł się na żle słabo ,że nie mógł kontynuować pracy. Został przez żonę odwieziony na Izbę Przyjęć Szpitala w Z., następnie karetką został przetransportowany do Szpitala Wojewódzkiego w Ł., gdzie rozpoznano: zawał mięśnia sercowego ściany dolno-bocznej, nadciśnienie tętnicze, hyperlipidemię, polineuropatię cukrzycową, otyłość, nikotynizm. W trybie pilnym przebył zabieg koronografii (dowód: karta informacyjna z dnia 04.12.2018r. – dokumentacja medyczna akta KRUS, zeznania św. B. C. k. 35-35v).

Odwołujący się złożył w dniu 30.01.2019r. w P. Terenowej KRUS w Z. wniosek o jednorazowe odszkodowanie z tytułu uszczerbku na zdrowiu spowodowanego wypadkiem przy pracy rolniczej. Organ rentowy w dniu 15.02.2019r. sporządził protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy rolniczej (k. 5,6 akt KRUS). W dniu 13.02.2019r. Lekarz (...) Orzecznictwa Lekarskiego KRUS wydał opinię, w której ustalił brak związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zachorowaniem odwołującego się w dniu 04.12.2018r.( zawał serca), a pracą rolniczą. Stwierdził, że na zachorowanie nałożyło się nieleczone: nadciśnienie tętnicze, cukrzyca typu 2, hyperlipidemia, polineuropatia cukrzycowa, otyłość, nikotynizm i może być ono naturalnym powikłaniem tych schorzeń. Zaznaczono, że chory w dniu wypadku wykonywał swoje codzienne obowiązki (k. 15 akt KRUS).

W związku z powyższym decyzją z dnia 06.03.2019r. znak: (...)-DS.(...), GO- (...) Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego na podstawie przepisów ustawy z dnia 20.12.1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (DZ.U. z 2019r. poz. 299) odmówił W. C. (1) prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy rolniczej stwierdzając, że zmiany w jego stanie zdrowia nie zostały spowodowane przyczyną zewnętrzną i nie pozostają w związku przyczynowo – skutkowym ze zdarzeniem z dnia 04.12.2018r. (dowód: decyzja z 06.03.209r - k.21 akt KRUS).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu odwołanie jako zasadne, zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd ustalił , że W. C. (1) uległ w dniu 04.12.2018r. wypadkowi przy pracy rolniczej. Nieuzasadnionymi są twierdzenia organu rentowego jakoby zdarzenie z dnia 04.12.2018 nie stanowiło wypadku przy pracy rolniczej z uwagi na brak przyczyny zewnętrznej. Wskazać należy w pierwszej kolejności, iż organ nie zakwestionował faktu wykonywania w dniu 04.12.2018r. przez odwołującego się wskazanych przez niego czynności, jak również ich zakresu, jednakże wyciągnął z nich nieprawidłowe i niezasadne wnioski.

W rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników za wypadek przy pracy rolniczej uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło podczas wykonywania czynności związanych z prowadzeniem działalności rolniczej, albo pozostających w związku z wykonywaniem tych czynności na terenie gospodarstwa rolnego, które ubezpieczony prowadzi lub w którym stale pracuje, albo na terenie gospodarstwa domowego bezpośrednio związanego z tym gospodarstwem rolnym.

Przez przyczynę zewnętrzną rozumie się przyczynę stanowiącą źródło wypadku, leżącą poza organizmem pracownika. Podkreślenia wymaga, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalił się trafny pogląd polegający na szerokim rozumieniu przyczyny zewnętrznej. Zgodnie z nim zewnętrzną przyczyną sprawczą wypadku przy pracy może być każdy czynnik pochodzący spoza organizmu poszkodowanego, zdolny - w istniejących warunkach - wywołać szkodliwe skutki np.: narzędzie pracy, ale także siły przyrody, praca i czynności samego poszkodowanego. Zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie SN przyjmuje się, że przyczyna zewnętrzna nie musi być wyłączną przyczyną wypadku przy pracy. Wystarczające jest, że przyczyni się ona do powstania urazu. A zatem jeżeli przyczyna wypadku ma charakter mieszany, wystarczające jest, jeśli zostanie wykazane, że bez czynnika zewnętrznego nie doszłoby do szkodliwego skutku. Oznacza to, że istotne jest, by przyczyna ta była przyczyną sprawczą. Natomiast nie musi być przyczyną wyłączną (jedyną). Wynika więc z tego, że jeżeli sąd nie jest w stanie ustalić jednoznacznie przyczyny zdarzenia, to przy spełnieniu pozostałych przesłanek zdarzenie to należy kwalifikować jako wypadek przy pracy.

Na podkreślenie zasługuje, iż wykonywanie pracy w normalnych warunkach może być uznane za zewnętrzną przyczynę wypadku przy pracy, polegającego na urazie wewnętrznym, jeśli warunki te były nieodpowiednie ze względu na stan zdrowia pracownika. Już w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 1963 r., III PO 15/62 (OSNCP 1963 nr 10, poz. 215) stwierdzono, że przyczyną sprawczo-zewnętrzną zdarzenia może być każdy czynnik zewnętrzny (tzn. taki, który nie wynika z wewnętrznych właściwości człowieka) zdolny wywołać w istniejących warunkach szkodliwe skutki. W tym znaczeniu przyczyną zewnętrzną może być nie tylko narzędzie pracy, maszyna, siły przyrody, ale także praca i czynności samego poszkodowanego (np. potknięcie się, niefortunny odruch, w omawianym przypadku podniesienie znacznego ciężaru). Taką przyczyną jest również nadmierny wysiłek pracownika, za który u człowieka dotkniętego schorzeniem samoistnym może być uważana praca wykonywana jako codzienne zadanie w normalnych warunkach, gdyż nadmierność wysiłku pracownika powinna być oceniana przy uwzględnieniu jego indywidualnych właściwości - aktualnego stanu zdrowia, sprawności ustroju. W szczególności w odniesieniu do wysiłku fizycznego przyjmuje się, że wykonywanie zwykłych, codziennych obowiązków w typowych dla danego stanowiska warunkach może, przy uwzględnieniu indywidualnych predyspozycji zdrowotnych pracownika , stanowić dla niego nadmierne obciążenie i stać się zewnętrzną przyczyną zdarzenia będącego wypadkiem przy pracy( także rolniczej).

Również Sąd Najwyższy w swoich orzeczeniach wyraził pogląd , że zawał mięśnia sercowego , który traktowany jest na ogół jako schorzenie samoistne , może być jednak uznany za wypadek przy pracy .Uznanie takie będzie możliwe , jeżeli zostanie ustalone ,że do wystąpienia zawału przyczyniły się okoliczności zewnętrzne. Przemęczenie lub nadmierny wysiłek , które doprowadziły do zawału , oceniać należy w kategoriach bezpośrednio współdziałającej przyczyny zewnętrznej. Są one bowiem bezpośrednim skutkiem warunków wykonywania pracy , które zostały zakłócone w taki sposób ,że same stały się przyczyną zewnętrzną uszczerbku na zdrowiu , jakiego doznał pracownik. Jeżeli zaś żadna z tych sytuacji nie występuje , to należy przyjąć , że decydujący wpływ na zawał serca wywarły przyczyny wewnętrzne wynikające z właściwości fizycznych i psychicznych danego pracownika.( np. wyrok S N z dnia 05.01.1984r (...) 2/84 ,OSPiKA 1985,z.4,poz.71,wyrok SN z dnia z 25.10.1985r., (...) 13/85 – nie publikowany).

Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy stwierdzić należy, że zdarzenie któremu uległ odwołujący się w dniu 04.12.2018r. nosi znamiona wypadku przy pracy rolniczej. W omawianym stanie faktycznym sprawy potwierdzono bowiem istnienie czynnika wewnętrznego, tj. choroby samoistnej po postacią miażdżycy tętnic wieńcowych jako głównej przyczyny zdarzenia z dnia 04.12.2018r. i czynnika zewnętrznego, tj. nadmiernego wysiłku fizycznego związanego z podnoszeniem koła od ciągnika o wadze około 100 kg i towarzszącego odwołującemu się zdenerwowania( stresu) związanego z awarią koła od ciągnika.

Organ rentowy nie kwestionował tego, że do zdarzenia doszło podczas wykonywania przez odwołującego się zwykłych czynności związanych z prowadzeniem działalności rolniczej. Kwestią sporną było zaś istnienie przyczyny zewnętrznej . Organ rentowy twierdził bowiem, że zawał serca u odwołującego był skutkiem wyłącznie choroby samoistnej, tj. nieleczonego nadciśnienia tętniczego , cukrzycy typu 2, hyperlipidemii, polineuropatii cukrzycowej , a nadto otyłości i nikotynizmu. Nie analizował zaś okoliczności w jakich doszło do zamanifestowania zawału. Nie rozważył czy praca, którą wykonywał odwołujący się w dniu (...).2018r. mogła stanowić czynnik , który spowodował wyzwolenie reakcji organizmu dotkniętego schorzeniem samoistnym, pod postacią zawału serca, a zatem czy zaistniała tzw. wspólprzyczyna.

Kluczową kwestią było więc ustalenie czy zawał mięśnia sercowego ściany bocznej, którego doznał W. C. (1) w dniu 04.12.2018r. mógł być spowodowany wyłącznie przyczyną zewnętrzną, tj. nadmiernym wysiłkiem( podnoszenie koła od ciągnika o wadze około 100kg), zmęczeniem i stresem związanym z naprawą koła od ciągnika lub czy czynności te mogły być współprzyczyną (obok schorzenia samoistnego) nagłego pogorszenia się stanu jego zdrowia skutkującego zawałem serca.

Na powyższą okoliczność Sąd dopuścił ,na podstawie art. 278 k.p.c., dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu: kardiologii i medycyny pracy uznając, że dla rozpoznania niniejszej sprawy niezbędne było posiadanie wiadomości specjalnych.

Biegli sądowi w sporządzonej na potrzeby sprawy opinii głównej (k.47-49) rozpoznali u opiniowanego: chorobę wieńcową stabilną, przebyty zawał mięśnia sercowego ściany dolno-bocznej (...), leczony P. (...) z wszczepieniem stentu DES, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę typu 2, hyperlipidemię i otyłość. Biegli sądowi w opinii stwierdzili, że zdarzenie któremu uległ odwołujący się w dniu 04.12.2018r. nie było spowodowane przyczyną zewnętrzną, lecz wewnętrzną tj. chorobą samoistną- miażdżycą tętnic wieńcowych. W uzasadnieniu opinii wskazali jednakże, że wysiłek fizyczny może stanowić przyczynę zewnętrzną zawału serca , lecz ich zdaniem zmiana koła od ciągnika należała do typowych warunków pracy rolnika i zdaniem biegłych odwołujący się nie był narożny na nadmierny wysiłek fizyczny i stres.

Odwołujący się zakwestionował tę opinię wskakując, że biegli w uzasadnieniu opinii nie zakwestionowali, że wysiłek fizyczny może być przyczyną zewnętrzną zawału serca i skupili się wyłącznie na ocenie czy okoliczności, w których doszło do zdarzenia mogły stanowić przyczynę zewnętrzną wypadku. Nie oceniali zaś czy te okoliczności mogły stanowić współprzyczynę zaistnienia zawału serca u odwołującego się( vide: [pismo z dnia 23.08.2019r – k. 64-65).

Sąd postanowił o dopuszczeniu dowodu z opinii uzupełniającej na okoliczność wypowiedzenia się przez biegłych czy wysiłek fizyczny (podnoszenie koła od ciągnika o wadze około 100kg), mógł być współprzyczyną nagłego pogorszenia się stanu zdrowia poszkodowanego skutkującego zawałem serca.

W opinii uzupełniającej (k.69) biegli podtrzymali swoje stanowisko w zakresie głównej przyczyny zdarzenia z dnia 04.12.2018r.wskazując na schorzenie samoistne i jednocześnie stwierdzili, że wykonywany przez poszkodowanego wysiłek statyczny mógł zwiększyć ryzyko wystąpienia zawału i dlatego uznali go za współprzyczynę tegoż zdarzenia( dowód: opinia uzupełniająca k. 69). . Wniosek powyższy skutkował wydaniem drugiej opinii uzupełniającej , w której biegli sądowi uznali, iż W. C. (1) na skutek przebytego w dniu 04.12.2018r. zawału mięśnia sercowego ściany dolno-bocznej doznał z tego tytułu trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 10 %. , który ustalili na podstawie pkt. 63a załącznika do Rozporządzenia (...) z dnia 18.12.2002r.).

Organ rentowy wniósł zarzuty do tej opinii sądowej (pismo z dnia 17.12.2019r. k. 103). Na rozprawie pełnomocnik organu podniósł, że biegli winni rozdzielić chorobę samoistną i skutki wypadku (k.105). Sąd oddalił powyższy wniosek uznając że nie ma podstaw do wyodrębnienia uszczerbku na zdrowiu, którego doznał odwołujący się w wyniku choroby samoistnej, albowiem wcześniej przez 04.12.2018r. nie leczył z powodu schorzeń kardiologicznych.

Sąd zgodził się z argumentacją biegłych i po wszechstronnym rozważeniu zebranego w sprawie materiału dowodowego zaaprobował zajęte przez nich stanowisko w sprawie.

Dlatego też, jako podstawę orzeczenia w przedmiotowej sprawie i oceny stanu zdrowia ubezpieczonego - przyjął ustalenia poczynione przez biegłych sądowych z zakresu: kardiologii i medycyny pracy ,że okoliczności w których doszło do zawału serca( wysiłek fizyczny) zwiększył ryzyko wystąpienia zawału serca i mógł być współprzyczyną zawału serca.

Sąd stwierdził, że główną przyczyną zdarzenia z dnia 04.12.2018r., któremu uległ W. C. (2) o charakterze wewnętrznym była choroba samoistna ,tj. miażdżyca tętnic wieńcowych, natomiast współprzyczynę zewnętrzną wypadku stanowił podjęty przez odwołującego się wysiłek fizyczny.

Zdaniem Sądu opinie zawierają rzeczową, logiczną i spójną argumentację ustaloną po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną leczenia odwołującego się i wynikami badań. Sąd oceniając opinie pod względem fachowości, rzetelności i logiczności doszedł do wniosku, iż zostały one sporządzone w oparciu o głęboką wiedzę i praktyczne doświadczenie zawodowe biegłych, w konsekwencji podzielił zawarte w nich konkluzje. Wskazać należy, że opinie zostały wydane przez lekarzy specjalistów, mających szeroką wiedzę i doświadczenie zawodowe i orzecznicze, zostały fachowo uzasadnione.

Z uwagi na powyższe okoliczności, w ocenie Sądu opinie te mogą stanowić miarodajny i wiarygodny materiał pozwalający na ferowanie rozstrzygnięcia sprawy. Brak jest bowiem jakichkolwiek podstaw, które mogłyby podważyć rzetelność i prawdziwość wydanych opinii. Na podkreślenie zasługuje, iż dowód z opinii biegłego jest w tej kategorii spraw tzw. dowodem koronnym, analizującym i sumującym przeciwstawne oceny prezentowane przez strony. Dowodu tego nie można zastępować innym np. dowodem z zeznań świadków, zaświadczeń lekarskich. Sąd ustalenia biegłych sądowych odnośnie wysokości uszczerbku na zdrowiu uznał także za prawidłowe i zgodne z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 12.12.2002r.

Sąd za zasadne i wiarygodne uznał twierdzenia odwołującego się, zawarte we wniesionym do sądu odwołaniu, jak też zapisie jego wyjaśnień złożonych w prowadzonym przez zespół powypadkowy postępowaniu i na rozprawie w dniu 14.05.2019r. (k.34,35). Stwierdził, że zaprezentowane przez odwołującego się stanowisko jest logiczne i znajduje potwierdzenie zebranym w sprawie materiale dowodowym. Okoliczności w jakich doszło do nagłego pogorszenia się stanu zdrowia odwołującego potwierdziła świadek B. C. , które to zeznania Sąd uznał za wiarygodne . Tym samym, po wnikliwej analizie i ocenie całości materiału dowodowego Sąd uznał, że wskazane przez odwołującego się okoliczności zdarzenia, tj. podniesienie znacznego ciężaru( około 100 kg) i stres towarzyszący odwołującemu się z powodu awarii ciągnika, stanowiły współprzyczynę nagłego pogorszenia się jego stanu zdrowia skutkującego zwałem serca.

Zatem bez względu na wystąpienie u odwołującego się choroby samoistnej ( miażdżycy tętnic wieńcowych), wysiłek fizyczny( podnoszenie opony o wadze około 100kg) i stres związany z awarią ciągnika , jako przyczyny współistniejące , są wystarczające dla uznania, iż w dniu 04.12.2018r. zaistniał wypadek przy pracy rolniczej w rozumieniu przepisów ustawy o ubezpieczeniu społecznych rolników. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, dla uznania zdarzenia za wypadek przy pracy rolniczej wystarcza, aby działanie przyczyny zewnętrznej miało choćby tylko pośredni wpływ na skutek w postaci nasilenia się dolegliwości natury wewnętrznej.

W związku z powyższym, w ocenie Sądu, odmienne stanowisko organu rentowego, że zdarzenie z dnia 04.12.2018r. nie posiada znamion wypadku w pracy z powodu braku przyczyny zewnętrznej - nie jest zasadne.

Reasumując, Sąd uznał na podstawie ww. dowodów , a w szczególności opinii sporządzonych przez biegłych sądowych, że W. C. (1) w dniu 04.012.2018r. uległ wypadkowi przy pracy rolniczej ,na skutek którego doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 10%.

Z tych względów tut. Sąd na podstawie art. 189 k.p.c. w zw. z art. 11 ust 1 pkt. 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników t.j. Dz. U. z 2019r, poz.299) ustalił, że odwołujący się uległ wypadkowi przy pracy rolniczej w dniu 04.12.2018r. i na podstawie art. 10 ust 1 pkt. 1 tej ustawy przyznał jemu za 10% trwałego uszczerbku na zdrowiu odszkodowanie w wysokości 8.090 zł (mając na uwadze obowiązującą w dacie wydania zaskarżonej decyzji stawkę za każdy procent uszczerbku na zdrowiu, wynoszącą 809 zł).

Mając na uwadze powyższe tut. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. i w związku z wyżej wskazanymi przepisami, orzekł jak w sentencji.