Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Barbara Bojakowska

Sędziowie : Joanna Składowska

Katarzyna Powalska ( spr.)

Protokolant : sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2019 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa J. D.

przeciwko Gminie W.

o ustalenie i zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 9 października 2019 roku, sygnatura akt I C 176/19

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda J. D. na rzecz pozwanej Gminy W. 900 ( dziewięćset ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym;

3.  przyznaje adwokatowi P. B. 738 ( siedemset trzydzieści osiem ) złotych brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu, którą nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku.

Sygn. akt I Ca 508/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 października 2019 roku Sąd Rejonowy w Łasku w sprawie z powództwa J. D. przeciwko Gminie W. o ustalenie i zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli, oddalił powództwo w całości, zasądził od powoda J. D. na rzecz pozwanego Gminy W. kwotę 1800 zł tytułem zwrotu kosztów procesu i zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku na rzecz radcy prawnego P. B. 1476 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu, w tym kwotę 276 zł tytułem podatku od towarów
i usług.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

Na podstawie punktu 3 prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Łasku z dnia
09 sierpnia 2016 roku sygnatura akt II K 104/06 powód J. D. jest zobowiązany
do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz Gminnego Ośrodka Pomocy (...)
w W. kwoty 7000 zł.

Gminny Ośrodek Pomocy (...) w W. wystąpił do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Łasku K. S. o egzekucję w/w kwoty. Postanowieniem z dnia 19 września 2018 roku Komornik umorzył postępowanie egzekucyjne z uwagi na bezskuteczność egzekucji.

Powód złożył wniosek do Wójta Gminy W. o umorzenie należności cywilnoprawnej, wynikającej z punktu 3 wyroku Sądu Rejonowego w Łasku z dnia
09 sierpnia 2016 roku sygnatura akt II K 104/06. Wójt Gminy W. w dniu
13 września 2018 roku odmówił umorzenia należności cywilnoprawnej, wynikającej z punktu 3 wyroku Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 09 sierpnia 2016 roku sygnatura akt II K 104/06. J. D. odwołał się od rozstrzygnięcia Wójta do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S.. Kolegium stwierdziło niedopuszczalność odwołania. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. oddalił skargę J. D.
od postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S..

Powód J. D. ma 61 lat. Choruje kardiologiczne, neurologicznie
i psychiatrycznie na zaburzenia osobowości i depresję. Został zaliczony do lekkiego stopnia niepełnosprawności do dnia 21 listopada 2020 roku. Jest częściowo niezdolny do pracy
do dnia 31 października 2021 roku. Obecnie pobiera rentę z powodu niezdolności do pracy
w wysokości 712 zł 75 gr miesięcznie. Prowadzi gospodarstwo domowe samotnie.
Ma dorosłe dzieci, z którymi nie utrzymuje kontaktu. Ma żonę, z którą jest w separacji. Mieszka na nieruchomości, która była własnością jego nieżyjących rodziców. Stan prawny nieruchomości nie jest uregulowany.

Żona powoda W. D. także była zobowiązana do naprawienia szkody na rzecz Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w W. w kwocie 13906 zł
na podstawie skazującego wyroku karnego. Świadczenie spełniła w ratach.

Sąd powołał się na art. 59 ust.1 ustawy o finansach publicznych i wskazał, że zgodnie z tym przepisem, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem dłużnika lub interesem publicznym należności pieniężne mające charakter cywilnoprawny, przypadające jednostce samorządu terytorialnego, mogą być umarzane na zasadach określonych przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego. Zgodnie natomiast, z § 4 uchwały
Nr (...) Rady Gminy W. z dnia 16 września 2011 roku w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem dłużnika lub interesem publicznym należności pieniężne mające charakter cywilnoprawny, przypadające Gminie W. i jej jednostkom podległym, na wniosek zobowiązanego mogą być umarzane w całości lub w części.

Zdaniem sądu, w chwili obecnej nie występuje ważny interes dłużnika lub interes publiczny, który uzasadniałby umorzenie należności określonej w punkcie 3 prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 09 sierpnia 2016 roku sygnatura akt II K 104/06.

Według sądu, w interesie publicznym leży, aby powód naprawił szkodę w postaci nienależnie pobranych świadczeń z pomocy społecznej. Powoda w chwili obecnej nie stać
na spełnienie w/w świadczenia, a egzekucja będzie bezskuteczna, ponieważ powód pobiera najniższe świadczenie rentowe wolne od zajęcia ponad kwotę 618 zł 75 gr.

Nie ma zatem w ocenie sądu zagrożenia, że ewentualna egzekucja tego świadczenia naruszy jego ważny interes, np. uniemożliwi dłużnikowi zaspokajanie podstawowych potrzeb życiowych. Z drugiej strony wierzyciel musi mieć czas na podjęcie czynności w celu ustalenia stanu prawnego nieruchomości, na której zamieszkuje powód, aby w ten sposób ustalić majątek powoda. Powód sam nie podejmuje w tym kierunku żadnych działań.
Co więcej niezdolność powoda do pracy ma charakter częściowy i czasowy, nie można zatem według sadu wykluczyć, że w przyszłości powód będzie zdolny do zarobkowania i zapłaty przedmiotowego świadczenia. Z tych względów powództwo oddalono.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., a o wynagrodzeniu pełnomocnika z urzędu orzeczono na podstawie § 2, 3, 4 i 8 punkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
z urzędu.

Apelację od powyższego wyroku w ustawowym terminie wywiódł powód, który zaskarżył wyrok w całości, zarzucając mu:

1. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy,
a mianowicie:

a. przepisu art. 233 § 1 kodeksu postępowania cywilnego poprzez przekroczenie granic zasady swobodnej oceny materiału dowodowego i wyprowadzenie z jego analizy wniosków sprzecznych z zasadami logiki i doświadczenia życiowego - poprzez wyprowadzenie z zebranego materiału dowodowego wniosku, że obecna sytuacja majątkowa i życiowa powoda nie może stanowić wystarczającej podstawy do umorzenia należności pieniężnej o charakterze cywilnoprawnym, przypadającej Gminie W..

b. przepisu art. 328 § 2 kodeksu postępowania cywilnego poprzez wadliwe sporządzenie uzasadnienia wyroku i brak należytego ustalenia w uzasadnieniu faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł i przyczyn, dla których innym
dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, wskazując w szczególności na
brak sprecyzowania przez Sąd pierwszej instancji przyjętej w przedmiotowej sprawie
wykładni pojęć „ważny interes dłużnika" oraz „interes publiczny".

c. przepisu art. 102 k.p.c. poprzez niezastosowanie możliwości nie obciążania powoda
kosztami postępowania, mimo iż występowały - w ocenie mojej - przesłanki ku
takiemu rozwiązaniu.

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

przepisu art. 59 ust. 1 ustawy o finansach publicznych w zw. z § 4 uchwały
nr (...) Rady Gminy W. z dnia 16 września 2011 roku poprzez uznanie,
iż w przedmiotowym przypadku nie zachodzą przesłanki, w postaci ważnego interesu dłużnika oraz interesu publicznego, uzasadniające umorzenie należności pieniężnej powoda
o charakterze cywilnoprawnym, przypadającej wobec Gminy W..

W oparciu o powyższe wniósł o:

• zmianę zaskarżonego wyroku poprzez ustalenie istnienia obowiązku złożenia przez pozwanego oświadczenia woli w przedmiocie umorzenia należności pieniężnej o charakterze cywilnoprawnym, polegającej na obowiązku naprawienia szkody w części poprzez zapłatę
na rzecz Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w W. kwoty 7000 zł (siedem tysięcy złotych), wynikającej z wyroku Sądu Rejonowego w Łasku II Wydział Karny z dnia
9 sierpnia 2016 r., sygn. akt II K 104/06, pkt 3 oraz zobowiązanie pozwanego, tj. Gminy W., do złożenia oświadczenia woli o następującej treści: „Ja, Wójt Gminy W., działający w imieniu Gminy W., w związku z wnioskiem dłużnika -J. D., zam. D. (...), (...)-(...) W., niniejszym umarzam
w całości należność pieniężną o charakterze cywilnoprawnym, w wysokości 7000 zł, z tytułu naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz Gminnego Ośrodka Pomocy (...) w W., wynikającą z wyroku Sądu Rejonowego w Łasku II Wydział Karny z dnia 9 sierpnia 2016 r., sygn. akt IIK 104/06"

ewentualnie

• o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji

ewentualnie, jeśli Sąd nie podzieli podnoszonej przeze mnie argumentacji w zakresie zasadności ustalenia istnienia obowiązku złożenia przez pozwanego oświadczenia woli
w przedmiocie umorzenia należności pieniężnej o charakterze cywilnoprawnym

• o uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt 2 oraz nie obciążanie powoda zwrotem kosztów procesu na rzecz pozwanego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez powoda nie mogła odnieść skutku postulowanego we wniosku apelacyjnym poprzez pryzmat bezzasadności zarzutów w niej podniesionych.

Zarzuty zawarte w wywiedzionym przez skarżącego środku odwoławczym były dwojakiego rodzaju : naruszenia przepisów procedury cywilnej i prawa materialnego będącego podstawą rozstrzygnięcia. W zakresie uchybień proceduralnych powód zarzucił sądowi rejonowemu przekroczenie granic swobodnej i rzetelnej oceny dowodów i błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, a tym samym sprzeczność ustaleń sądu z zebranym materiałem dowodowym , stanowiące naruszenie normy art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wyprowadzenie z zebranego materiału dowodowego wniosku, że obecna sytuacja majątkowa i życiowa powoda nie może stanowić wystarczającej podstawy do umorzenia należności pieniężnej o charakterze cywilnoprawnym, przypadającej Gminie W..

W pierwszej kolejności należy rozważyć te właśnie zarzuty dotyczące naruszenia przepisów procedury, gdyż jedynie pozbawione wadliwości ustalenia faktyczne , dokonane wskutek właściwej i zgodnej z normą wyrażoną w art. 233 § 1 k.p.c. oceny dowodów, pozwalają na weryfikację orzeczenia sądu przez pryzmat prawa materialnego.

Należy przede wszystkim podkreślić, że w judykaturze nie budzi wątpliwości pogląd, iż skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów ( por. wyrok S. N. z dnia 6.11.1998 r., II CKN 4/98, niepubl.). Zarzut naruszenia kryteriów zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c. można podnieść skutecznie jedynie wówczas gdy w apelacji strona wykaże, że postępowanie dowodowe przed sądem pierwszej instancji było dotknięte wadliwością w stopniu podważającym prawidłowość ustaleń faktycznych, bądź też , że sąd poczynił ustalenia faktyczne nie wynikające z materiału dowodowego, bądź w sposób sprzeczny z istniejącym materiałem dowodowym. Zarzut ten może być również uzasadniony wnioskowaniem sądu o okolicznościach faktycznych w sposób sprzeczny z zasadami logiki formalnej bądź z zasadami doświadczenia życiowego . Sprzeczności te winny być wykazane w sposób jednoznaczny w uzasadnieniu apelacji ( por. wyrok S.A. w Lublinie z dnia 17 stycznia 2017 r., I ACa 425/16).

Z powołaniem się na treść art. 382 k.p.c. zauważyć także należy,
że Sąd II instancji ma nie tylko uprawnienie, ale także obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania własnej, samodzielnej i swobodnej oceny,
w tym oceny zgromadzonych dowodów (por: uzasadnienie postanowienia SN z dnia
17 kwietnia 1998 r., sygn. akt II CKN 704/97). Sąd II instancji nie ogranicza się tylko do kontroli Sądu I instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, a rozważając wyniki postępowania przed Sądem I instancji, władny jest ocenić je samoistnie.

W kontekście powyższego Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy, przyjmując je za własne i podziela w zasadniczej części ich ocenę prawną, w tym co do uznania, iż w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie ma podstaw do pozytywnej dla powoda oceny istnienia ważnego interesu dłużnika, warunkującego umorzenie jego długu wobec pozwanej.

Co do zarzutu zaś naruszenia normy art. 328 § 2 k.p.c. ma on znaczenie jedynie wówczas gdy przez pryzmat wywodów sądu pierwszej instancji nie jest możliwe dokonanie kontroli instancyjnej zapadłego orzeczenia, a samo pisemne uzasadnienie nie zawiera wszystkich elementów, które wynikają ze wskazanej wyżej regulacji. Takiego wniosku po analizie przedmiotowego uzasadnienia wywieść nie można.

Trzeba jednak zauważyć , że sąd pierwszej instancji zawęził swoją analizę do oceny podstaw roszczenia wynikających z przepisów prawa materialnego – art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. – o finansach publicznych – Dz. U. z 2005 r. Nr 249, poz. 2104 ze zm. oraz treści § 4 wydanej na podstawie delegacji ustawowej, zawartej w art. 43 tej ustawy , uchwały Rady Gminy W. Nr (...) z dnia 29 czerwca 2006 r.

Dokonując zaś przedmiotowej oceny trzeba przede wszystkim wskazać na charakter należności, do której uiszczenia powód został zobowiązany wyrokiem sądu karnego. Zasądzona należność stanowi obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym, ale nie ma w judykaturze i doktrynie wątpliwości co do tego, że ma ona charakter cywilnoprawny. Sąd Okręgowy nie poddając tej tezy w jakąkolwiek wątpliwość, podziela także poglądy co do zasad rządzących realizacją takich zobowiązań. Z regulacji zawartej w treści art. 43 ust. 1 cytowanej ustawy o finansach publicznych wynika, że wskazanie zasad umarzania , rozkładania na raty i odraczania spłaty takich należności ustawodawca oddał w pełni organom stanowiącym jednostek samorządu terytorialnego, które upoważnił w treści art. 43 ust. 2 do określania szczegółowych zasad, sposobu i trybu udzielania ulg oraz wskazania osoby lub organu do tego uprawnionego. Sąd Okręgowy w pełni zgadza się przy tym z konkluzją , iż tym samym ustawodawca pozostawił także organom stanowiącym jednostek samorządu terytorialnego swobodę w zakresie ustalania czy udzielanie ulg ma następować w drodze decyzji administracyjnej czy też poprzez składanie cywilnoprawnych oświadczeń. W przedmiotowej sprawie oczywistym jest, iż pozwana gmina poprzez swoje organy zdecydowała o drugim z wymienionych trybów. Stąd też nie było dopuszczalne kwestionowanie podjętej przez Wójta Gminy decyzji o odmowie umorzenia długu w trybie administracyjnym, co znalazło potwierdzenie w postanowieniu Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 21 listopada 2018 r. nr SKO. (...), zaakceptowanego następnie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. w wyroku z dnia 24 kwietnia 2019 r. w sprawie (...) SA (...).

Zatem w powyższym kontekście trzeba stwierdzić, że odnoszenie się w tym przypadku do wniosku w drodze czynności prawnych w rozumieniu prawa cywilnego, stanowi jedynie materialnoprawną przesłankę składania odpowiednich oświadczeń woli , a wskazanie w uchwałach uprawnionych podmiotów, rozumieć należy jako umocowanie ich do dokonywania czynności prawnych prawa cywilnego w imieniu wierzycieli, to jest jednostek samorządu terytorialnego jako osób prawnych – podmiotów prawa cywilnego.

Jeśli tak, to konsekwencją powyższego jest uznanie , że na gruncie prawa cywilnego nie jest przewidziana instytucja dyscyplinująca wierzyciela do dobrowolnej rezygnacji z przysługującego mu prawa. Wierzyciel w drodze czynności prawnej może nie dochodzić tej należności, może złożyć w tym względzie oświadczenie o rezygnacji z przysługującego mu prawa ale bez możliwości kontroli w tym względzie z zewnątrz. Przerzucenie na grunt prawa cywilnego oceny przedmiotowego długu powoda doznaje w stosunku do tych głównych zasad dodatkowego ograniczenia, bowiem Wójt jako „przedstawiciel” wierzyciela – Gminy nie ma jednocześnie dowolności w złożeniu oświadczenia o umorzeniu należności. Ograniczeniem są warunki określone w treści art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. – o finansach publicznych, cytowanej wyżej i treść § 4 uchwały Rady Gminy z 29 czerwca 2006 r. Nie zmienia to jednak zapatrywania , że taka decyzja Wójta oparta jest na uznaniowości, zwłaszcza w kontekście braku ze strony ustawodawcy obowiązku jej wyrażenia w formie decyzji administracyjnej , co jest jak wskazano wyżej poza wszelkim sporem. W tym kontekście więc trzeba zauważyć ,że prawo cywilne nie przewiduje instytucji , której zastosowanie pozwoli niejako na przymuszenie wierzyciela do złożenia oświadczenia woli o umorzeniu długu. Przesłanek z art. 59 ust. 1 ustawy o finansach publicznych nie można bowiem traktować priorytetowo jako wyłączną i jedyną podstawę oceny, abstrahując od istoty tej czynności i jej osadzenia w systemie prawa cywilnego. W ocenie Sądu Okręgowego jest to bowiem jedynie dodatkowe kryterium i to niejako ograniczające jeszcze możliwości decyzyjne uprawnionego wierzyciela.

Już choćby z tych względów brak jest podstaw do uwzględnienia powództwa sformułowanego w tej sprawie jako ustalenie obowiązku złożenia przez pozwanego oświadczenia woli w przedmiocie umorzenia należności pieniężnej o charakterze cywilnoprawnym i zobowiązanie Wójta Gminy W. do złożenia oświadczenia o treści sprecyzowanej w punkcie 2 pozwu.

Niezależnie jednak od powyższego wywodu, Sąd Okręgowy akceptuje ocenę wyrażoną przez sąd pierwszej instancji w pisemnych motywach wyroku co do braku przesłanki „ważnego interesu dłużnika”. W tej mierze judykatura także wypracowała poglądy, zgodnie z którymi określenie „ważny” interes to nie każdy ale jedynie taki, który może być uznany za słuszny i dlatego ma być brany pod uwagę. Należy zgodzić z zapatrywaniem, że można to utożsamiać z określeniem interesu godnego, interesu legitime, nie stojącego w sprzeczności ani z prawem ani zasadami współżycia społecznego. Choćby zatem w tym kontekście nie można zgodzić się z apelującym, że sama trudna sytuacja materialna i zdrowotna powoda ma przesądzać o istnieniu ważnego interesu po jego stronie, pozostawiając niejako poza polem widzenia źródło powstania długu powoda.

Tymczasem warto przypomnieć, że należność ta powstała jako nałożony wyrokiem sądu karnego na powoda obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej umyślnie pozwanej gminie poprzez wyłudzanie świadczeń ze środków pomocy społecznej. Fundusz posiadany przez gminę na cele pomocy społecznej ma służyć zaspokajaniu podstawowych potrzeb najuboższych członków jej społeczności i powszechnie wiadomo, że w każdym przypadku jest on niewystarczający wobec zakresu potrzeb. Zatem dodatkowe pomniejszanie go poprzez zachowania sprzeczne z prawem, stanowi czyn, którego ocena musi być jednoznaczna w kontekście sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. To zaś przesądza, że niezależnie od innych okoliczności zwolnienie zobowiązanego z obowiązku naprawienia szkody byłoby sprzeczne z zasadami słuszności i sprawiedliwości społecznej.

Z tych względów Sąd Okręgowy oddalił apelację jako pozbawioną podstaw na gruncie art. 385 k.p.c.

Jednocześnie na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. nałożył na powoda obowiązek zwrotu pozwanej poniesionych kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, nie znajdując okoliczności pozwalających na zastosowanie normy art. 102 k.p.c. Przypomnieć w tym miejscu należy, że zgodnie z art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej kosztami w ogóle. Powyższe uregulowanie stanowi odstępstwo od ogólnej zasady odpowiedzialności za wynik sprawy i zastosowanie dobrodziejstwa wynikającego z powołanego przepisu zależy od swobodnej decyzji sądu i związane jest z dyskrecjonalną władzą sędziowską, który dokonując kwalifikacji "wypadków szczególnie uzasadnionych" - mając na względzie okoliczności konkretnej sprawy - winien kierować się przede wszystkim poczuciem własnej sprawiedliwości (por. postanowienia SN: z dnia 27 stycznia 2010 r., II CZ 87/09, niepubl.; z dnia 17 kwietnia 2013 r., V CZ 130/12, LEX nr 1341731). W tej sprawie jedyną podstawą, na którą w tej mierze powoływał się powód była jego trudna sytuacja materialna i zdrowotna. Nie jest to jednak w kontekście zastosowania normy z art.. 102 k.p.c. wystarczające, albowiem należy także mieć na uwadze fakt, że już na etapie składania pozwu w sprawie powód miał wstępne zapatrywanie na zasadność jego roszczeń poprzez pryzmat oceny na drodze administracyjnej. Podejmując decyzję o złożeniu apelacji, generującej dalsze koszty po stronie pozwanej, dysponował także wiedzą o ocenie w tym względzie sądu pierwszej instancji i nie mógł wykluczać, że zostanie ona podzielona przez instancję odwoławczą. Tym samym na własne ryzyko decydując się na dalszy etap postępowania musi ponieść koszty, jakie związane są z dokonaną przez niego czynnością.

\