Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 lipca 2013 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 922,50 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 25 czerwca 2011 r. do dnia zapłaty, jak również kwotę 227 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Od powyższego rozstrzygnięcia apelację wniósł pozwany zaskarżając go w całości. Wyrokowi Sądu Rejonowego pozwany zarzucił błędne ustalenia, co do faktu zawarcia przez strony umowy (...). Pozwany podnosił, iż nie zawierał z powodem powyższej umowy, jak również nie upoważniał nikogo do jej zawarcia w jego imieniu. Rozmowy z pozwanym podejmował syn pozwanego – M. M., kontaktując się z powodem za pomocą prywatnej poczty elektronicznej. W związku z brakiem akceptacji ze strony pozwanego, jego syn podejmował polubowne próby porozumienia się poza wiedzą pozwanego.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja pozwanego okazała się nieuzasadniona.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji trafnie przyjął, iż strony niniejszego sporu łączyła umowa o dzieło o nr (...) z 29 kwietnia 2011 r., na mocy której powód zobowiązał się do zamieszczenia reklamy przedsiębiorstwa pozwanego w przygotowywanej publikacji pt. (...), zaś pozwany zobowiązany był do zapłaty wynagrodzenia w kwocie 900 zł + 23%VAT. W powołanej umowie strony ustaliły również, że osobą wyznaczoną do współpracy z powodem, będzie syn pozwanego – M. M..

Zważyć należy, iż okoliczności powyższe wynikają w sposób bezpośredni z załączonego do pozwu odpisu umowy o nr (...) z dnia 29 kwietnia 2011 r. Umowa ta opatrzona została podpisami obu stron niniejszego sporu – w prawym dolnym rogu w pozycji przeznaczonej dla zleceniodawcy znalazła się pieczątka firmowa pozwanego zawierająca nazwę przedsiębiorstwa (...) oraz imię i nazwisko pozwanego wraz z jego własnoręcznym podpisem (k. 7 akt). Zmianę osoby upoważnionej do współpracy z powodem, opatrzono parafą, która pochodzi od osoby określanej w umowie jako „zleceniodawca” tj. pozwanego, czemu zresztą pozwany w toku procesu nie podważał.

Przedłożony dokument, stanowi w ocenie Sądu dokument prywatny, o którym mowa w przepisie art. 245 k.p.c. Zgodnie z przedmiotowym przepisem dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Natomiast w myśl art. 253 k.p.c. jeżeli strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi, obowiązana jest okoliczności te udowodnić. Z art. 253 k.p.c. wynika zatem domniemanie, iż dokument prywatny jest prawdziwy, czyli autentyczny, a zatem niesfałszowany, natomiast z art. 245 k.p.c. wynika domniemanie, że oświadczenie (woli lub wiedzy) zawarte w dokumencie prywatnym pochodzi od osoby, która ten dokument podpisała. Obydwa te domniemania prawne są wzruszalne i można je podważać przy pomocy wszelkich środków dowodowych. Jeżeli zatem strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego albo twierdzi, iż zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała od niej nie pochodzi, obowiązana jest okoliczności te udowodnić.

W niniejszej sprawie to na pozwanym spoczywał zatem ciężar wykazania, iż złożony na przedłożonym przez powoda dokumencie, w postaci umowy nr (...) podpis nie należy do niego, bądź też dokument ten został sfałszowany czy przerobiony. Pozwany tymczasem w niniejszej sprawie ograniczył się jedynie do twierdzenia, iż przedmiotowego dokumentu nigdy nie widział, nie podpisywał, ani też nie upoważniał nikogo do jej zawarcia w jego imieniu. Pozwany nie wyjaśnił nawet do kogo mógł należeć podpis na powołanym dokumencie, czy też nie wskazał kto oprócz niego mógł posługiwać się pieczątką firmową z jego imieniem i nazwiskiem. W tym miejscu podkreślić należy, że samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą, co wynika przepisu art. 232 k.p.c. ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z 22 listopada 2001 r., sygn. I PKN 60/00 Lex nr 80854). W niniejszej sprawie dodatkowego zaznaczenia wymaga fakt, iż twierdzenia powyższe pozwany sformułował dopiero w piśmie procesowym z dnia 25.03.2013 r. Okoliczności tych nie podnosił natomiast w sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 11 września 2012 r. wywodząc wówczas jedynie brak wypełnienia umowy terminie oraz brak uwzględnienia rozwiązania umowy z dnia 8.06.2011 r. oraz ew. propozycji ugody z dnia 28.07.2011 r. Zachowanie pozwanego świadczy w ocenie Sądu jedynie o zmianie strategii prowadzenia procesu, która jednakże w świetle poprzedniego stanowiska pozwanego jak i braku odpowiednich dowodów nie może odnieść zamierzonego skutku. Jedynie na marginesie zaznaczyć należy, iż przyjmując w ślad za pozwanym , że syn pozwanego nie posiadał pełnomocnictwa do reprezentowania pozwanego w sprawach z zakresu niniejszej umowy, należałoby dojść do wniosku, iż nie był on także uprawniony do złożenia oświadczenia o jej rozwiązaniu z dnia 8.06.2011 r. , na które powoływał się pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Okoliczność ta nie ma jednak decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, albowiem jak trafnie zauważył Sad I instancji, oświadczenia z dnia 8.06.2011 r. nie sposób uznać za skuteczne odstąpienie od umowy o którym mowa w przepisie art. 635 k.c. Zgodnie z powołanym przepisem jeżeli przyjmujący zamówienie opóźnia się z rozpoczęciem lub wykończeniem dzieła tak dalece, że nie jest prawdopodobne, żeby zdołał je ukończyć w czasie umówionym, zamawiający może bez wyznaczenia terminu dodatkowego od umowy odstąpić jeszcze przed upływem terminu do wykonania dzieła. Jak trafnie wskazał Sąd Rejonowy w § 8 umowy nr (...) strony ustaliły, iż zleceniobiorca (powód) nie ponosi odpowiedzialności za zmianę terminu realizacji umowy spowodowaną nieterminowym przekazaniem materiałów przez zleceniodawcę (pozwanego). Terminem przekazania tychże materiałów był 4 maja 2011 r. ( k-63 akt ) przy czym jak wynika z wiadomości e-mail wysłanej dnia 12 maja 2011 r. (k-65 akt) dopiero w tym dniu materiały zostały przekazane zleceniobiorcy, zaś w dniu 27 maja 2011 r. zleceniodawca otrzymał projekt materiałów reklamowych , do którego miał się ustosunkować w terminie 7 dni , zgodnie z § 2 ust. 2 „b” umowy , pod rygorem uznania , iż projekt zaakceptował ( § 2 ust. 3 umowy ). Termin ten upłynął w dniu 3 czerwca 2011 r. Wobec powyższego, również w ocenie Sądu Odwoławczego , nie zaistniały podstawy do odstąpienia od umowy w oparciu o art. 635 k.c.

W świetle powyższych okoliczności , fakt iż oświadczenie syna pozwanego pochodziło z dnia 8.06.2011 r., przesądza o jego bezskuteczności. Jak ponadto wynika z załączonej do akt korespondencji mailowej , strony również po tym terminie kontynuowały współpracę. Propozycja ugody z dnia 28 lipca 2011 r. świadczy zaś dodatkowo o przyjęciu wykonanego dzieła. Skoro zatem powód wykonał i przekazał dzieło pozwanemu, obowiązkiem pozwanego jest zapłata należnego wynagrodzenia, które zgodnie z ustaleniami stron wynosi w niniejszej sprawie 922,50 zł.

Ze względów wskazanych powyżej, apelacja jako niewykazująca uzasadnionych podstaw podlegała oddaleniu w oparciu o art. 385 kpc. Na marginesie – w związku z treścią wniosku o uzasadnienie – należy wskazać , iż niniejsza sprawa mogła zostać rozpoznana w II instancji na posiedzeniu niejawnym w myśl art. 505 ¹⁰ § 2 kpc , gdyż toczyła się w postępowaniu uproszczonym a niniejsze postępowanie nie było postępowaniem karnym lecz cywilnym. W związku z powyższym całkowicie bezpodstawne są twierdzenia o „skazaniu” pozwanego i „domniemaniu winy”.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w myśl art. 98 i 99 kpc w zw. z §12 ust 1 pkt 1 w zw. z §6 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.).