Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2019 r.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Regina Stępień

Protokolant: star. sekr. sądowy Ewelina Trzeciak

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2019 r. w Legnicy

sprawy z wniosku M. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania M. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 5 kwietnia 2019 r.

znak (...)

I.  oddala odwołanie,

II.  zasądza od wnioskodawcy M. P. na rzecz strony pozwanej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Regina Stępień

Sygn. Akt V U 353/19

UZASADNIENIE

M. P. w dniu 14 marca 2019r. złożył wniosek, w którym domagał się przeliczenia jego emerytury, („skorygowania”) decyzji o przeliczeniu emerytury z 11 października 2017r. według najkorzystniejszego wariantu oraz przeliczenie aktualnego świadczenia zgodnie z art. 110 ustawy o emeryturach i rentach z FUS według nowej kwoty bazowej. Do wniosku nie dołączył żadnych nowych dokumentów.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L., rozpoznając ten wniosek, decyzją 5 kwietnia 2019r. z 5 kwietnia 2019r. odmówił mu prawa do przeliczenia emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż brak jest podstaw do ponownego ustalenia wysokości emerytury bowiem wnioskodawca nie przedstawił żadnych nowych dowodów, ani nowych okoliczności, które na mocy art. 114 ust. 1 ww ustawy miałyby wpływ na wysokość emerytury. Dodał, iż ostatnio przyjęta podstawa wymiaru do obliczenia emerytury wnioskodawca została ustalona z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia od 1983r. do 2009r. , gdzie wwpw wyniósł 294, 82 % i jest najkorzystniejszym wskaźnikiem. Zaś w wyniku kolejnego przeliczenia, uwzględniającego zarobki uzyskane w części lub w całości po nabyciu uprawnień do emerytury, wwpw wyniósłby 294, 78 %. Wobec czego brak jest podstaw do przeliczenia.

W odwołaniu od tej decyzji M. P. domagał się jej zmiany w oparciu o art. 110 ustawy emerytalnej. Wskazywał, iż w decyzji z 2017r. organ rentowy przyjął niekorzystny dla niego sposób wyliczenia wwpw na 294, 82 %. Co w konsekwencji uniemożliwiło i nadal uniemożliwia przeliczenie wysokości jego świadczenia. W jego ocenie organ rentowy winien w decyzji z 2017r. przyjąć wwpw w wysokości 250, 66 %. Podkreślił, iż nie był świadomy skutków przyjęcia tego, w jego przekonaniu błędnego, wskaźnika przez ZUS i nie odwoływał się od decyzji z 2017r.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, argumentując jak w skarżonej decyzji.

Sąd ustalił:

M. P. od 1 kwietnia 2005r. uprawniony jest do emerytury górniczej przyznanej decyzją z 26 kwietnia 2005r. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 10 kolejnych lat kalendarzowych (1989r. do 1998r.) , wwpw wyniósł 289, 80 zł. Ubezpieczony pozostawał w zatrudnieniu do 15 stycznia 2010r.

W dniu 28 lipca 2015r. złożył wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia w oparciu o art. 110a ustawy emerytalnej. Decyzją z 16 listopada 2015r. przeliczono mu wysokość emerytury na podstawie art. 110a ustawy emerytalnej. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia (1988-1992, 1994-2004 i 2006-2009), wwpw wyniósł 250, 10 %.

W dniu 25 września 2017r. wnioskodawca złożył ponowny wniosek o ustalenie wysokości jego świadczenia poprzez przeliczenie na podstawie art. 110 ustawy emerytalnej , podstawy wymiaru od nowej kwoty bazowej. Rozpatrując ten wniosek, organ rentowy decyzją z 11 października 2017r. przeliczył jego emeryturę, zgodnie z tym wnioskiem, przyjmując do podstawy wymiaru przeciętna podstawę wymiaru skaldek z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia (1983-1990, 1993-2000, 2002-2004 i 2009r.), wwpw wyniósł 294, 82 %

W dniu 28 marca 2018r. wnioskodawca złożył kolejny wniosek o przeliczenie emerytury na podstawie art. 110 ustawy emerytalnej, przy czym nie złożył żadnych nowych dokumentów, które miałyby wpływ na wysokość jego świadczenia. Decyzją z 11 maja 2018r. odmówiono mu przeliczenia emerytury na podstawie art., 114 ustawy emerytalnej.

W dniu 14 marca 2019r. złożył kolejny wniosek o przeliczenie jego emerytury. Skarżoną decyzją z 5 kwietnia 2019r. odmówiono mu prawa do tego przeliczenia.

/bezsporne, a nadto akta emerytalne/.

Sąd zważył:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 110 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998ro emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2018.1270 ze zm.) wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, (…), jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenie emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Poprzednio ustalony wwpw wyniósł 294, 82 % (decyzją z 11 października 2018r.). Ob Zaś w wyniku kolejnego przeliczenia, uwzględniającego zarobki uzyskane w części lub w całości po nabyciu uprawnień do emerytury, wwpw wyniósłby 294, 78 %. Wobec czego brak jest podstaw do przeliczenia.

Brak jest podstawy do ustalenia, jak tego domaga się wnioskodawca, innego wwpw, przyjętego w październiku 2017r., co miałoby zagwarantować mu w przyszłości możliwość kolejnych przeliczeń w oparciu o art. 110 ust. 1 (czy też 111) ustawy emerytalnej. Zasada przyjmowania najkorzystniejszego wariantu ustalenia wysokości świadczenia nie oznacza, że wwpw musi zostać wyliczony w jak najniższej wysokości, tak aby spełnić w minimalnym zakresie warunek posiadania wyższego niż poprzednio wwpw. Sposób ustalenia podstawy wymiaru świadczenia zawiera art. 15 ust. 1 , zgodnie z którym podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lata kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek, z uwzględnieniem ust. 6, który stanowi, iż na wniosek ubezpieczonego podstawę e wymiaru może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru skaldek (…) w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybrane z całego okresu ubezpieczenia.

Wybranie najkorzystniejszego wariantu dotyczy wyboru jednego z tych sposobów

Ustalając wwpw w październiku 2017r. organ rentowy prawidłowo zastosował reguły dotyczące zasad przeliczanie świadczeń i ustalania podstawy ich wymiaru. Wyliczenia zostały oparte na dołączonych do wniosków ubezpieczonego zaświadczeniach o wysokości uzyskiwanych dochodów.

Z powyższych względów organ rentowy zasadnie –zaskarżoną decyzją– odmówił wnioskodawcy prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury w oparciu o cyt. wyżej przepisy. Dlatego też odwołanie M. P. podlegało oddaleniu, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

sędzia Regina Stępień