Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2016 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSA Maria Pietkun (spr.)

Sędziowie:SSA Barbara Staśkiewicz

SSO del. Izabela Głowacka-Damaszko

Protokolant:Robert Purchalak

po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2016 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z wniosku R. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji R. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 19 kwietnia 2016 r. sygn. akt V U 1282/15

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od wnioskodawcy na rzecz strony pozwanej kwotę 540 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2016 r. oddalił odwołanie wnioskodawcy R. K. od dwóch decyzji organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 12.10.2015 r. i 6 .11.2015 r. w przedmiocie przeliczenia wysokości emerytury i zasądził od wnioskodawcy na rzecz strony pozwanej kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego .

Apelację od powyższego wyroku złożył wnioskodawca zarzucając naruszenie prawa materialnego, a to art. 110 a ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS – Dz. U. tj. 2016/887) poprzez błędne uznanie, ze ponowne przeliczenie emerytury przy uwzględnieniu podstawy wymiaru świadczenia przypadającej po przyznaniu emerytury (od roku 2013) nie ma wpływu na wysokość świadczenia w rozumieniu tego przepisu.

Skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołalna oraz zasadzenie kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

Sąd Apelacyjny zważył.

Apelacja wnioskodawcy nie podlega uwzględnieniu.

Sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego ani nie zmienił ustaleń faktycznych sądu pierwszej instancji, a w apelacji nie zgłoszono zarzutów dotyczących tych ustaleń, z tych motywów uzasadnienie wyroku ograniczono, na podstawie art. 387 § 2 ¹ kpc, jedynie do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Spór dotyczy możliwości przeliczenia emerytury wnioskodawcy , przy zastosowaniu przepisu art. 110a ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS – Dz. U. tj. 2016/887). Przepis ten stanowi, że wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem art. 110 ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%.

Wnioskodawca począwszy od 1 września 2012r. pobiera emeryturę górniczą wyliczoną według wskaźnika wysokości podstawy wymiaru (dalej wwpw) wynoszącego 253,03%, obniżonego do 250%. Następnie wobec kontynuowania ubezpieczenia wnioskodawca miał przeliczoną emeryturę według wwpw 253,98%. Takie wyliczenie dotyczy podstaw wymiaru składek za lata 2003-2012 wnioskodawca nadal kontynuował zatrudnienie do ostatecznie do 15 czerwca 2015 r., z przerwami wskazanymi w ustaleniach Sądu Okręgowego.

Sąd Okręgowy uznał ,że w świetle powołanego przepisu, obowiązującego od 1 maja 2015 r., na podstawie ustawy zmieniającej z dnia 5 marca 2015 r. o zmianie ustawy o emeryturach… (Dz. U. 2015/552), dla zastosowania przeliczenia wymagane jest wykazanie nawet części podstaw wymiaru składek przypadających po przyznaniu świadczenia, dających możliwość wyliczyć wwpw w wysokości wyższej niż 250%, i dotyczy to nowych częściowo podstaw wymiaru składek nie uwzględnianych do już wyliczonego świadczenia. Zastosowanie znajduje bowiem przepis art. 110 ust. 3 stanowiący, iż okres 20 lat, o których mówi art. 15 ust. 1 ustawy dotyczy lat bezpośrednio poprzedzających rok zgłoszenia wniosku.

Wskazać należy, iż zastosowanie przeliczenia emerytury według art. 110a ustawy w/w uzależnione jest od wykazania nowych podstaw wymiaru składek, przypadających w całości lub w części po przyznaniu świadczenia. Samo przeliczenie wiąże się z potrzebą wykazania nowych podstaw wymiaru składek, choćby częściowo przypadających po przyznaniu świadczenia. Nie jest to automatyczne ujednolicone przeliczenie , ale premiujące ubezpieczonych, którzy po nabyciu emerytury nadal podlegają ubezpieczeniom społecznym, a tak ustalone na nowo podstawy wymiaru skutkują wwpw wyższym niż 250%.

Zaakceptowanie poglądu skarżącego, że każde nowe zarobki winny skutkować zawsze przeliczeniem, nie uwzględnia pełnej dyspozycji przepisu art. 110 a ustawy w/w. W świetle powyższego sformułowanie przepisu art. 110 a o podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w całości lub części przepadających po przyznaniu świadczenia, zdaniem Sądu Apelacyjnego, należy rozumieć, iż dotyczy to również po przyznaniu świadczenia w wysokości ostatnio wyliczonej , czy też po ostatnim wyliczeniu emerytury. Uwzględnienie tych zarobków z kolei wymaga zgodnie z treścią analizowanego przepisu, wyliczenie takiego wwpw, który będzie wyższy niż 250%. Te ostatnią przesłankę warunkująca przedmiotowe przeliczenie świadczenia całkowicie w apelacji pomija skarżący. Zarzuty apelacji skupiają się na wybiórczej analizie przedmiotowej instytucji przeliczenia świadczenia, rozumianej intuicyjnie i sprzecznie z treścią przepisu , jakoby wskazanie nowych podstaw wymiaru składki równało się automatycznie przeliczeniu świadczenia. Wnioskodawca nie chce zauważyć , że owa nowa podstawa wymiaru składek wraz z pozostałymi, po nowym przeliczeniu winna skutkować osiągnięciem wwpw wyższego niż 250% i dopiero wówczas możliwe jest przeliczenia. Do tej części przepisu skarżący w ogóle się nie odnosi i zdaje się, iż nie rozumie sformułowania organu rentowego, ze skoro w wyniku opisanego kazuistycznie przez Sąd Okręgowy przeliczenia świadczenia , osiągnięto wwpw 242,44% , to jest to niższe niż 250% i dlatego nie ma wpływu na przeliczenie świadczenia, be nie spełnia ustawowego warunku wykazania owego wwpw po ponownym przeliczeniu powyżej 250%. Wobec konkretnych wyliczeń zawartych w aktach emerytalnych ZUS, jak i dokładnych ustaleń Sądu Okręgowego zarzuty apelacji, poza prostym i niczym nieuzasadnionym zaprzeczeniem , i odwołaniem się do potocznych zasad rozumowania, dalekich od treści powołanego przepisu art. 110 a ustawy, nawet nie nawiązują do tej instytucji. Skarżący poza prostym zaprzeczeniem, nawet nie usiłował wykazać, jak to „uwzględnienie okresów pracy wnioskodawcy w latach 2013-2014” miała mieć wpływ na wysokość świadczenia i na czym polegało rżące naruszenie art. 110 a ustawy, zwłaszcza przy skrajnie wybiorczej interpretacji tego przepisu. Odnośnie obu zaskarżonych decyzji, co do pierwszej w ogóle nie wskazano nowych podstaw wymiaru składek , a co do drugiej sąd pierwszej instancji skrupulatnie przedstawił sposób wyliczenia wwpw , niższego niż 250% i podobnie co do przeliczenia wykazanych w toku procesu wysokości zarobków.

Z tych motywów apelacja wnioskodawcy w żaden sposób nie wykazała naruszenia prawa materialnego w przytoczonej postaci, co skutkuje jej oddaleniem na podstawie art. 385 kpc.

W niniejszej sprawie zostały połączone do łącznego rozpoznania odwołanie od dwóch decyzji , zastosowanie instytucji art. 219 kpc nie odbiera samodzielności sprawom. Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu znajduje uzasadnienie w przepisie § 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 9 ust. 2 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U 2015/1804), pomniejszone do 75% stawki minimalne z uwagi na udział w obu instancjach tego samego pełnomocnika organu rentowego, tj. 2 x 270 zł.

SSA Barbara Staśkiewicz SSA Maria Pietkun SSO del. Izabela Głowacka-Damaszko

R.S.