Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2020 r.

Sąd Rejonowy Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Robert Grześ

Protokolant: prakt. sąd. Adrianna Rybka

w obecności oskarżyciela – st. sierż. Tomasza Roszyka

po rozpoznaniu na rozprawie w postepowaniu zwyczajnym

sprawy p-ko:

D. H. (1) z domu W. , córce C. i K. z domu K., urodzonej w dniu (...) w O.

obwinionej o to, że:

w dniu 17 czerwca 2019 roku około godziny 14:30 w Z. na ul. (...) na terenie parkingu sklepu (...) kierując pojazdem marki C. o nr rej. (...), nie zachowała ostrożności w trakcie manewru omijania, w wyniku czego dokonała uszkodzenia pojazdu marki H. o nr rej. (...),

tj. za wykroczenie z art. 98 k.w. w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1990 ze zm.)

orzeka:

1.  obwinioną D. H. (2) uniewinnia od popełnienia zarzucanego czynu,

tj. wykroczenia określonego w art. 98 kw;

2.  na podstawie art. 118 § 2 kw, kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

/-/ sędzia Robert Grześ

UZASADNIENIE

W sprawie obwinionej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 czerwca 2019 r., ok. godz. 14.30 na parkingu sklepu (...) w Z. przy ul. (...) obwiniona D. H. (2), kierując samochodem marki C. o nr rej. (...), wyjeżdżała z miejsca postojowego. W czasie wykonywania manewru omijania prowadzony przez nią pojazd miał kontakt z zaparkowanym na sąsiednim miejscu samochodem marki H. o nr rej. (...), jednakże mimo tego kontaktu obwiniona nie dokonała żadnych uszkodzeń. Znajdująca się w pojeździe B. S. wysiadła z niego i krzycząc wezwała D. H. (2) do zatrzymania się. Obwiniona zawróciła samochód i dokonała oględzin obu zderzaków.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

- częściowo wyjaśnień obwinionej (k. 19-20),

- częściowo zeznań świadka B. S. (k. 54-55),

- nagrania z kamery zamontowanej na sklepie (...) (k. 17),

- częściowo opinii biegłego W. K. (k. 77-83).

Sąd uznał wyjaśnienia obwinionej D. H. (2) za wiarygodne w części. Bezspornym pozostawało, że samochód obwinionej zaparkowany był w pobliżu pojazdu pokrzywdzonej B. S.. Nie jest spornym również to, że analizowany manewr omijania dokonywany był w bliskiej odległości od samochodu H., jak również to, że po przeprowadzeniu manewru obwiniona zawróciła swój pojazd i dokonała oględzin obu zderzaków. Jednakże z wyjaśnień D. H. (2) wynika, że do kontaktu między pojazdami nie doszło, a obwiniona poprzez przesunięcie palcem po zderzaku samochodu H. usunęła ślad po kontakcie samochodów. Okoliczność usunięcia śladu kontaktu pojazdów potwierdził zresztą sama pokrzywdzona. Z tego powodu, w tym zakresie depozycje oskarżycielki uznać należy za niewiarygodne i niezgodne z częścią pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Jedynym logicznym wyjaśnieniem reakcji B. S., tj. natychmiastowego opuszczenia swojego miejsca i próby zatrzymania D. H. (2), jest właśnie to, że, pozostając w pojeździe H., odczuła kontakt zderzaków obu zderzaków. A jeżeli faktycznie został po tym ślad to był na tyle nieznaczny, że faktycznie dał się usunął przy pomocy przesunięcia po nim palcem.

Również za wiarygodne w przeważającej części Sąd uznał zeznania B. S.. Jednakże jej relacje w kontekście uszkodzenia zderzaka samochodu marki H. są niezgodne nie tylko z wyjaśnieniami obwinionej, ale przede wszystkim z treścią opinii biegłego W. K.. Co więcej, jej depozycje w tym zakresie - skoro nie była ona bezpośrednim naocznym świadkiem zetknięcia obu zderzaków, a jedynie odczuła ich skutek – muszą ustąpić wnioskom opinii sporządzonej w oparciu o wiadomości specjalne, tj. że uszkodzenia tylnego zderzaka samochodu marki H. nie mogły powstać wskutek kontaktu ze zderzakiem samochodu marki C..

Co do samej opinii biegłego W. K., podkreślenia wymaga, że biegły z całą stanowczością stwierdził brak szkody powstałej na skutek analizowanego manewru. Jednakże pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, tj. zeznania świadka, wyjaśnienia obwinionej oraz nagranie z kamery sklepu na płycie CD nakazują przyjąć, że kontakt między oboma samochodami mógł jednak mieć miejsce. Niemniej opinia ta pozwoliła w sposób jednoznaczny wykluczyć, by źródłem uszkodzeń zderzaka był przedmiotowy manewr omijania.

Nagranie z kamery sklepu zapisane na płycie CD Sąd ocenił jako wiarygodne i w pełni przydatne dla rozstrzygnięcia. Strony nie kwestionowały jego prawdziwości, a Sąd nie miał podstaw by czynić to z urzędu.

Sąd zważył co następuje:

Obwiniona stanęła pod zarzutem tego, że w dniu 17 czerwca 2019 r. roku około godz. 14.30 w Z., przy ul. (...) na terenie parkingu sklepu (...), kierując pojazdem marki C. o nr rej. (...), nie zachowała ostrożności w trakcie manewru omijania, w wyniku czego dokonała uszkodzenia pojazdu marki H. o nr rej. (...), tj. popełnienia wykroczenia z art. 98 k.w. w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. Z 2018 r. poz. 1990 ze zm.).

Zgodnie z art. 98 k.w., kto, prowadząc pojazd poza drogą publiczną, strefą zamieszkania lub strefą ruchu, nie zachowuje należytej ostrożności, czym zagraża bezpieczeństwu innej osoby, podlega karze grzywny albo karze nagany. Z kolei w myśl art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, kierujący pojazdem jest obowiązany przy omijaniu zachować bezpieczny odstęp od omijanego pojazdu, uczestnika ruchu lub przeszkody, a w razie potrzeby zmniejszyć prędkość; omijanie pojazdu sygnalizującego zamiar skręcenia w lewo może odbywać się tylko z jego prawej strony. Należy również podkreślić, iż przedmiotowe wykroczenie jest wykroczeniem skutkowym. Jego byt uzależniony jest od materialnego następstwa, jakim jest sprowadzenie niebezpieczeństwa dla innej osoby.

W ocenie Sądu, zebrane w sprawie dowody wskazują na to, iż obwiniona, wykonując manewr omijania, wprawdzie doprowadziła do kontaktu zderzaków obu pojazdów, jednakże w żaden sposób nie wypełniła znamienia skutku analizowanej regulacji. Właśnie ze względu na zmniejszenie prędkości i bardzo ostrożne kierowanie samochodu w kierunku wyjazdu z parkingu nie tylko nie zagroziła bezpieczeństwu innych osób, ale nawet nie dokonała żadnych uszkodzeń samochodu marki H..

Konkludując, D. H. (2) nie wyczerpała znamion zarzuconego jej wykroczenia i należało ją uniewinnić.

O kosztach, Sąd orzekł w pkt. 2, mając na uwadze zasadę ponoszenia kosztów przez oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego w przypadku wydania wyroku uniewinniającego.

/-/ sędzia Robert Grześ