Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2020 r.

Sąd Rejonowy w Kwidzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Danuta Kozikowska

Protokolant: sekretarz sądowy Edyta Baranowska

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2020 r. w Kwidzynie

na rozprawie

sprawy z powództwa S. Ł.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda S. Ł. kwotę 44.850,00 zł (czterdzieści cztery tysiące osiemset pięćdziesiąt złotych 00/100) tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 15.000,00 zł (piętnaście tysięcy złotych 00/100) od dnia 08 stycznia 2019r. do dnia zapłaty, od kwoty 4.850,00zł (cztery tysiące osiemset pięćdziesiąt złotych 00/100) od dnia 18 listopada 2019r. do dnia zapłaty, od kwoty 25.000,00 zł (dwadzieścia pięć tysięcy złotych 00/100) od dnia 28 sierpnia 2020r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda S. Ł. kwotę 131,78 zł (sto trzydzieści jeden złotych 78/100) tytułem zwrotu kosztów leczenia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 06 marca 2019r. do dnia zapłaty;

3.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda S. Ł. kwotę 352,08 zł (trzysta pięćdziesiąt dwa złote 08/100) tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 06 marca 2019r. do dnia zapłaty;

4.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda S. Ł. kwotę 1.960 zł (jeden tysiąc dziewięćset sześćdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 sierpnia 2020r. do dnia zapłaty;

5.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda S. Ł. kwotę 6.042,60 zł (sześć tysięcy czterdzieści dwa złote 60/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

6.  zwraca powodowi S. Ł. kwotę 408,40 zł (czterysta osiem złotych 40/100) tytułem niewykorzystanej zaliczki;

7.  nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Kwidzynie kwotę 1.348,00 zł( jeden tysiąc trzysta czterdzieści osiem złotych) tytułem opłaty od rozszerzonego powództwa.

sędzia Danuta Kozikowska

Sygn. akt I C 1476/19

UZASADNIENIE

Powód S. Ł. w pozwie z dnia 29 lipca 2019r. wnosił o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W.:

⚫

kwoty 19.850 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wyniku wypadku z dnia 01 października 2017 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 15.000 zł od dnia 08 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty i od kwoty 4.850 zł od 31 dnia od doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty;

⚫

kwoty 131,78 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 06 marca 2019 r. do dnia zapłaty;

⚫

kwoty 352,08 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 06 marca 2019 r. do dnia zapłaty.

Ponadto powód wnosił o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 01 października 2017 r. w miejscowości K. kierująca samochodem osobowym marki A. (...) o nr rej. (...) nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie dostosowała prędkości do panujących warunków drogowych, przez co utraciła panowanie nad pojazdem i uderzyła w przydrożne drzewo, w następstwie czego pasażer samochodu S. Ł. doznał obrażeń ciała w postaci rany szarpanej twarzy z uszkodzeniem chrząstki nosa i złamaniem kości nosowych oraz złamania żeber VI – VIII po stronie prawej, które to obrażenia spowodowały u niego naruszenie czynności narządów ciała na czas dłuższy niż siedem dni. Sąd Rejonowy w Kwidzynie wyrokiem z dnia 15 maja 2018 r. warunkowo umorzył postępowanie karne wobec sprawcy czynu z art. 177 § k.k. W dniu zdarzenia pojazd sprawcy wypadku był objęty obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Zakładzie Ubezpieczeń. Powód za pośrednictwem pełnomocnika zgłosił pozwanemu szkodę pismem z dnia 21 grudnia 2018 r. wraz z określeniem roszczeń w postaci zadośćuczynienia i odszkodowania. W związku z tym pozwany pismem z dnia 07 stycznia 2019 r. po uwzględnieniu 50 % przyczynienia się powoda do powstania szkody przyznał na jego rzecz kwotę 5.150 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 50 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. W dniu 15 stycznia 2019 r. pełnomocnik powoda za pośrednictwem poczty elektronicznej przesłał pozwanemu dalszą dokumentację i wniósł o ponowną weryfikację sprawy. Pozwany w odpowiedzi z dnia 16 stycznia 2019 r. uznał, że nie znajduje podstaw do zmiany stanowiska w zakresie wysokości przyznanego zadośćuczynienia. W dniu 11 lutego 2019 r. pełnomocnik powoda zgłosił pozwanemu jego dalsze roszczenia dotyczące zwrotu kosztów leczenia oraz zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych. Pozwany decyzją z dnia 05 marca 2019 r. po uwzględnieniu 50 % przyczynienia się powoda do powstania szkody przyznał na jego rzecz kwotę 118,26 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz kwotę 24,03 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych.

Powód bezpośrednio po wypadku w dniu 01 października 2016 r. trafił na Szpitalny Oddział Ratunkowy Szpitala (...) w K., gdzie przeprowadzono u niego wstępną diagnostykę. Następnie poszkodowany został w trybie pilnym przyjęty na Oddział Otolaryngologiczny Regionalnego Szpitala Specjalistycznego w G.. Podczas hospitalizacji ustabilizowano stan ogólny powoda, przeprowadzono konsultację okulistyczną, a następnie wykonano u niego repozycję kości nosa i opatrzono rany twarzy. Ze względu na złamanie żeber pacjent konsultowany był chirurgicznie. Powoda wypisano ze szpitala z zaleceniem kontroli i zdjęcia szwów w poradni laryngologicznej, kontroli chirurgicznej oraz stosowania farmakoterapii. W dniu 08 maja 2018 r. poszkodowany został przyjęty do Szpitala (...) w P. z powodu niewydolności oddechowej. W karcie wypisowej powoda wskazano, że przez przebyty uraz klatki piersiowej i twarzoczaszki ma on złą technikę oddechu, która utrwaliła się u niego po złamaniu żeber prawych. W związku z powyższym wobec powoda wdrożono rehabilitację oddechową. Powód w wyniku przedmiotowego zdarzenia doświadczył licznych cierpień – zarówno fizycznych, jak i psychicznych. Przed wypadkiem powód pomagał córce poprzez zawożenie i odbieranie jej córek ze szkoły, obecnie nie może tego robić z powodu lęku przed poruszaniem się samochodem. Powód do dziś ma kłopoty z powonieniem, często łzawią mu oczy. Podczas leżenia na prawym boku nie jest w stanie oddychać przez usta.

Powód podniósł, że nie zgadza się z przyjętym przez pozwanego 50 % przyczynieniem się do zwiększenia szkody poprzez niezapięcie pasów bezpieczeństwa. Uderzenie było boczne, a przy tego typu uderzeniu pasy nie chronią tak jak przy czołowym. W toku leczenia powypadkowego najbliżsi powoda dojeżdżając do placówek medycznych pokonali 450 km.

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego i kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że powód w chwili zdarzenia nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa, w związku z czym kwestionuje roszczenie powoda co do wysokości. Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia w toku postępowania likwidacyjnego wzięto pod uwagę wszystkie czynniki, które mogły stanowić o rozmiarze doznanej krzywdy, w tym rozległość oraz charakter obrażeń, natężenie cierpień związanych z poniesionymi obrażeniami (zarówno fizycznymi, jak i psychicznymi), długotrwałość i intensywność leczenia oraz charakteryzujące te obrażenia i dające się przewidzieć w przyszłości ich negatywne następstwa. Żądana przez powoda kwota zadośćuczynienia jest kwotą nieadekwatną do doznanych przez powoda cierpień i uszczerbku na zdrowiu, a wypłacona kwota w łącznej wysokości 5.342,29 zł w pełni zrekompensowała poniesioną przez powoda szkodę, w tym poniesione koszty leczenia oraz przejazdów do placówek medycznych. Pozwany podniósł też, że ewentualne odsetki winny zostać zasądzone dopiero od dnia wyrokowania., bowiem to Sąd dokonuje ustalenia wysokości należnego zadośćuczynienia.

W toku postępowania powód pismem z dnia 07 lipca 2020 r. rozszerzył powództwo, wnosząc o zasądzenie od pozwanego łącznej kwoty 47.293,86 zł, na którą składały się:

⚫

44.850 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wyniku wypadku z dnia 01 października 2017 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 15.000 zł od dnia 08 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty, od kwoty 4.850 zł od 31 dnia od doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty oraz od kwoty 25.000 zł od 31 dnia od doręczenia pozwanemu pisma powoda zawierającego rozszerzenie powództwa do dnia zapłaty;

⚫

131,78 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 06 marca 2019 r. do dnia zapłaty;

⚫

352,08 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 06 marca 2019 r. do dnia zapłaty;

⚫

1.960 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 31 dnia od doręczenia pozwanemu pisma powoda zawierającego rozszerzenie powództwa do dnia zapłaty.

Powód podniósł, że poniesione przez niego urazy, stanowiące trwały uszczerbek na zdrowiu uzasadniają przyznanie mu zadośćuczynienia w kwocie 50.000 zł, które należy pomniejszyć o kwotę 5.150 zł wypłaconą mu przez pozwanego na etapie przedsądowym, co ostatecznie daje kwotę 44.850 zł.

Podniósł również, że po wypadku komunikacyjnym był niesamodzielny. Po wyjściu ze szpitala wymagał pomocy osób trzecich w podstawowych czynnościach życia codziennego takich jak toaleta, przygotowywanie posiłków, zakup, dowożenie do lekarzy. Przez pierwsze 4 tygodnie wymagał pomocy w wymiarze 5 godzin dziennie, a następnie 4 godziny dziennie przez kolejne 2 tygodnie, co uzasadnia celowość przyznania mu zwrotu kosztów opieki w kwocie 1.960 zł, obliczonej przy zastosowaniu stawki 10zł/h.

Pozwany w piśmie z dnia 07 sierpnia 2020 r. wniósł o oddalenie powództwa również w rozszerzonym kształcie jako zawyżonego i nieudowodnionego.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 1 października 2017 roku w miejscowości K. D. T. nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, powodując nieumyślnie wypadek drogowy w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki A. (...) o nr rej. (...) nie dostosowała prędkości do warunków panujących na drodze, co doprowadziło do utraty panowania nad pojazdem i uderzenia w przydrożne drzewo.

Sąd Rejonowy w Kwidzynie II Wydział Karny prawomocnym wyrokiem z dnia 15 maja 2018 roku uznał D. T. za winną popełnienia występku z art. 177 § 1 kk.

W dniu zdarzenia pojazd A. (...) o nr rej. (...) był objęty obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym (...) S.A. z siedzibą w W., co wynikało z polisy numer (...).

/ dowód: okoliczności bezsporne, wyrok Sądu Rejonowego w Kwidzynie z dnia 15 maja 2018 roku, sygn. akt II K 271/18 – k. 18 – 19, wydruk ze strony Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego – k. 20)

Łącznie z prowadzącą D. T. samochodem jechało 5 osób, w tym powód S. Ł., który siedział na tylnym siedzeniu po prawej stronie patrząc w kierunku jazdy. Kierująca oraz pasażerowie wracali ze spotkania towarzyskiego emerytów w J.. Wszystkie osoby znajdujące się w samochodzie miały zapięte pasy.

/ dowód: pisemne oświadczenie powoda S. Ł. – k. 70, zeznania powoda S. Ł. – k. 122 v – 123 v, e – protokół z dnia 27 stycznia 2020 r. (00:03:35 – 00:06:14), zeznania świadka D. S. – k. 116 v – 117v, e – protokół z dnia 18 grudnia 2019 r. (00:12:48 – 00:20:12, 00:25:34 – 00:27:13), zeznania świadka D. T. – k. 117 v – 118 v, e – protokół z dnia 18 grudnia 2019 r. (01:01:35 – 01:12:06), zeznania świadka I. Ł. – k. 118 v – 119, e – protokół z dnia 18 grudnia 2019 r. (01:36:11 – 01:42:09)/

Po wypadku powód został przywieziony przez karetkę pogotowia do szpitala w K. ( (...) Sp. z o.o. Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej) na Szpitalny Oddział Ratunkowy, z rozpoznaniem urazu twarzoczaszki oraz prawego oczodołu, tj. raną miażdżeniową okolicy nosa (rozkawałkowanie chrząstek nosa oraz fragmentu kości nosowej oraz fragmentu kości nosowej oraz tkanek miękkich z intensywnym krwawieniem z obu otworów nosowych, rana sięgająca do prawego oczodołu z odsłonięciem struktur wewnętrznej części oczodołu prawego). Powodowi wykonano tomografię komputerową głowy i kręgosłupa szyjnego. Następnie powoda wraz z kompletem badań laboratoryjnych oraz obrazowych przekazano transportem medycznym do (...) Szpitala (...) im. dr. W. B. w G..

W szpitalu w G. powód przebywał w okresie od 01 października 2017 r., godz. 05:49 do 06 października 2017 r., godzi. 11:00. Rozpoznano u niego ranę szarpaną powłok twarzy oraz złamanie żeber VI i VIII z prawej strony, a także rozległą ranę nosa obnażającą otwór gruszkowaty z naruszeniem ciągłości rusztowania chrzęstnego nosa i złamaniem prawej kości nosowej. W Oddziale Ratunkowym wykonano zabieg polegający na reponowaniu złamanej kości oraz chirurgicznym odtworzeniu kształtu piramidy nosa poprzez zeszycie rozerwanych struktur chrzęstnych i tkanek miękkich. Ponadto konsultowany był przez okulistę i chirurga. Wypisany został w stanie ogólnym dobrym z zaleceniami kontroli i zdjęcia szwów w poradni laryngologicznej, kontroli w poradni chirurgicznej, przemywania rany płynem Octenisept oraz zażywania leków Zamur i Rantudil. Podczas pobytu w szpitalu powód odczuwał bardzo silne dolegliwości bólowe, w związku z czym poprosił pielęgniarki o zabandażowanie żeber, mimo iż lekarz prowadzący był temu przeciwny.

Następnie powód odbywał wizyty kontrolne u specjalistów z zakresu chirurgii ogólnej i otolaryngologii w Centrum (...) Sp. z o.o. w K..

/ dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 50 – 51, wynik badania tomografii komputerowej głowy – k. 52, wydruk wiadomości e – mail z wynikami badań TK kręgosłupa szyjnego i głowy – k. 53, karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 54, zaświadczenie lekarskie – k. 55, historia zdrowia i choroby w części dotyczącej porad ambulatoryjnych lub wizyt domowych – k. 56, wynik badania RTG klatki piersiowej – k. 58, karta wizyty ambulatoryjnej – k. 59, fotografie powoda – k. 63 – 69, zeznania powoda S. Ł. – k. 122 v – 123 v, e – protokół z dnia 27 stycznia 2020 r. (00:11:06 -00:24:55), zeznania świadka D. S. – k. 116 v – 117v, e – protokół z dnia 18 grudnia 2019 r. (00:30:47 – 00:37:46, 00:39:02 – 00:40:22, 00:49:20 – 00:50:40, zeznania świadka D. T. – k. 117 v – 118 v, e – protokół z dnia 18 grudnia 2019 r. (01:16:25 – 01:17:09, 01:21:22 – 01:23:07), zeznania świadka I. Ł. – k. 118 v – 119, e – protokół z dnia 18 grudnia 2019 r. (01:44:45 – 01:45:07, 01:48:47 – 01:49:36)/

Po powrocie ze szpitala do domu powód większość czasu spędzał siedząc w fotelu. Żona pomagała mu przy rozbieraniu, ubieraniu i higienie osobistej. Ponadto żona przygotowywała mu posiłki i zmieniała opatrunki. W tym okresie bały się go i uciekały przed nim wnuki – bliźnięta w wieku wówczas 3,5 roku.

/ dowód: zeznania powoda S. Ł. – k. 122 v – 123 v, e – protokół z dnia 27 stycznia 2020 r. (00:25:32 – 00:28:35), zeznania świadka I. Ł. – k. 118 v – 119, e – protokół z dnia 18 grudnia 2019 r. (01:10:43 – 01:12:01)/

W okresie od 08 maja 2018 r. do 14 maja 2018 r. powód przebywał z Szpitalu (...) w P. z uwagi na niewydolność oddechową hypoxemiczną w przebiegu POChP. Mając na względzie przebyty uraz klatki piersiowej i twarzoczaszki w październiku 2017 r. wysnuto koncepcję złej techniki oddechowej utrwalonej po złamaniach żeber prawych. Rozpoczęto rehabilitację oddechową z położeniem nacisku na przeponowy tor oddychania. Ćwiczenia te, a także zastosowanie nowych leków wziewnych typu Ultra combo przyniosło poprawę, wraz z poprawą wartości gazometrycznych krwi. Powód został wypisany ze szpitala w stanie ogólnym dobrym z zaleceniami regularnego, wielokrotnego wykonywania w ciągu dnia ćwiczeń oddechowych wyuczonych w oddziale, codziennego przyjmowania leku Anoro oraz leków Valzek, Bisocard, Flinxtwa i Prostamnic, a także corocznego szczepienia przeciwko grypie.

/ dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego – k. 60 – 62, zeznania świadka I. Ł. – k. 118 v – 119, e – protokół z dnia 18 grudnia 2019 r. (01:50:09 – 01:50:13)/

W wypadku komunikacyjnym z dnia 01 października 2017 r. powód doznał rozległej rany tłuczonej nasady nosa z rozerwaniem i fragmentacją tkanek miękkich grzbietu i skrzydełka nosa po stronie prawej, złamania kości nosowych, krwiaka oczodołu prawego, złamania żeber VI i VIII i ogólnych potłuczeń ciała bez utraty świadomości. Był leczony w Oddziale Otolaryngologicznym Szpitala (...) w G., gdzie wykonano w trybie pilnym repozycję z odtworzeniem kształtu piramidy kostnej nosa oraz zaopatrzono chirurgicznie rozerwane tkanki nosa. Przebieg pooperacyjny był bez powikłań. Dalsze leczenie pooperacyjne zakończono w Poradni Laryngologicznej Centrum (...) w K. w dniu 07 grudnia 2017 r.

Trwałą pozostałością wypadku są blizny nasady i grzbietu nosa po stronie prawej z niewielkim upośledzeniem drożności nosa i przedsionka nosa po stronie prawej. W rozumieniu Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. powód poniósł trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 12 %. Rokowanie na przyszłości jest dobre, leczenie jest zakończone i nie wymaga dalszego leczenia i przyjmowania leków oraz rehabilitacji. Doznane obrażenia powodowały znaczne dolegliwości bólowe w pierwszych 7 – 8 dniach leczenia, a następnie stopniowo ustępowały aż do całkowitego wyleczenia, co z reguły w tego typu niepowikłanych urazach występuje w okresie około 6 tygodni.

Z przyczyn otolaryngologicznych powód wymagał pomocy i opieki osób trzecich w okresie 6 – 7 dni bezpośrednio po zabiegu, tj. do czasu zdjęcia szwów z twarzy i usunięcia opatrunków z nosa. Skutki wypadku powód odczuwał bezpośrednio po wypadku, aż do chwili wyleczenia. Trwałe skutki wypadku to blizny na twarzy i nosie. Nie powodują one trwałych dolegliwości bólowych, poza defektem kosmetycznym i psychicznym.

Laryngologiczne koszty leczenia były uzasadnione w okresie leczenia szpitalnego oraz w okresie następnych 6 tygodni, obejmowały antybiotyki i leki przeciwbólowe. Rehabilitacji laryngologicznej powód nie wymagał.

/ dowód: opinia biegłego w zakresie otolaryngologii M. K. – k. 130 – 132/

Z punktu widzenia chirurgii ogólnej powód w wyniku wypadku z dnia 01 października 2017 r. doznał następujących obrażeń ciała: ran szarpanych powłok twarzy w okolicy kąta zewnętrznego oka prawego, złamania kości nosa z krwią w jamie nosowej, pogrubieniem śluzówki sitowia, zatoki szczękowej, klinowej po lewej oraz czołowej oraz złamania żeber VI i VIII po stronie prawej.

W rozumieniu Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. można określić trwały uszczerbek na zdrowiu powoda w wysokości:

⚫

10 % według pkt. 20 b - w zakresie uszkodzenia powłok twarzy – rana szarpana nosa ze złamaniem otwartym kości nosa, chrząstek nosa z przemieszczeniem odłamów, wygojone bliznami i zniekształcenie piramidy nosa z okresowymi zaburzeniami wentylacji przez nos i zaburzeniami powonienia (uszczerbek ten ma charakter miejscowy, stały, nie rokuje na poprawę);

⚫

3 % według pkt 19 a – w zakresie ran tłuczono – szarpanych czoła i kąta zewnętrznego oka prawego (wyleczenie nastąpiło z miernym upośledzeniem funkcji powiek pod postacią łzawienia okresowego z oka prawego);

⚫

10 % według pkt 58 a w zakresie złamania dwóch żeber po stronie prawej (powód z uwagi na przebycie urazu żeber doznał zaburzeń oddychania, co wymagało leczenia specjalistycznego).

Trwały uszczerbek na stanie zdrowia u powoda S. Ł. wyniósł zatem łącznie 23 %.

Obecny stan powoda S. Ł. jest zdeterminowany przez przebyty wypadek oraz choroby przewlekłe, zwłaszcza POCHP, co przy przebytym urazie żeber po stronie prawej spowodowało pogorszenie znaczące wydolności oddechowej i doprowadziło do złej techniki oddechowej, co wywoływało okresowo niewydolność oddechową. Największe dolegliwości powód odczuwał przez pierwsze 5 dni. Wymagał silnych leków przeciwbólowych. Po tym czasie wystarczały leki umiarkowane z grupy NLPZ przez okres kolejnych 5 tygodni z powodu złamanych żeber. Po tym czasie dolegliwości bólowe były umiarkowane i okresowe, co wymagało leków przeciwbólowych ogólnie dostępnych. Rokowania na przyszłość w związku z wypadkiem, któremu uległ powód są pomyślne. Ze strony nosa nie należy się spodziewać pogorszenia stanu miejscowego. Podobnie po opanowaniu odpowiedniej techniki oddechowej nie należy się spodziewać znaczącego wpływu złamania żeber na stan ogólny i wydolność oddechową powoda. Nie będzie on musiał leczyć następstw pourazowych.

Powód wymagał przez 5 dni, tj. do czasu opuszczenia szpitala opieki osób trzecich do większości czynności życia codziennego. Miał to zapewnione przez personel medyczny szpitalny. Po tym czasie, po wyjściu ze szpitala wymagał pomocy osób drugich przy czynnościach życia codziennego, toalecie, posiłkach, zakupach, dowozach do lekarza, sprzątaniu przez 5 godzin dziennie w okresie 4 tygodni. Po tym czasie opieka osób drugich była okresowa, np. pomoc w zakupach, sprzątaniu, dojeździe do lekarza i na zabiegi rehabilitacyjne średnio 4 godziny dziennie przez kolejne 2 tygodnie. Po tym czasie powód nie wymagał pomocy innych osób. Obecnie również nie wymaga opieki i pomocy osób trzecich oraz drugich.

Leczenie powoda jest zakończone. Do wyleczenia urazu doszło około 8 tygodni po zdarzeniu. Leczenie następstw pourazowych wymagało kolejnych miesięcy. Maj 2018 r. był czasem wyeliminowania następstw pourazowych w postaci złego toru oddechowego powoda. Stan obecny jest stabilny. Doszło do wyleczenie z trwałymi następstwami pourazowymi. Obecnie u powoda dominują objawy schorzeń niezwiązanych z przebytym urazem. Aktywność życiowa powoda uległa obniżeniu z powodu doznanych obrażeń ciała i nigdy nie powróci do stanu sprzed zdarzenia. Leczenie powoda było właściwe i przeprowadzone zgodnie z obowiązującymi standardami. Nie było realnie żadnej innej metody leczenia niż chirurgiczne opracowanie ran głowy oraz leczenie zabiegowa złamania kości nosa. Jedynie prawidłowe procedury i właściwe leczenie zminimalizowały następstwa pourazowe u powoda. Wydatki poniesione przez powoda znajdują odzwierciedlenie w doznanych urazach i są uzasadnione co do kosztów jak i celowości.

/ dowód: opinia biegłego z zakresu chirurgii ogólnej L. Z. – k. 148 – 150, opinia uzupełniająca – k. 171/

Z tytułu zakupu niezbędnych leków powód poniósł koszty w łącznej wysokości 300,40 zł. Powód nabył między innymi leki Neomycinum, Molekin, Octenisept, Zamur, Ranudil Forte, Heparin, Ketrel.

/ dowód: faktury VAT – k. 71 – 75/

W okresie pobytu powoda w szpitalu w G. czterokrotnie przyjeżdżała do niego córka I. S. w celu dostarczenia rzeczy niezbędnych do pobytu w szpitalu oraz pomocy przy czynnościach samoobsługowych, np. mycie. Natomiast w dniu 06 października 2017 r. przyjechała w celu odebrania powoda ze szpitala do domu.

I. S. każdorazowo pokonywała odległość 90 km od swojego miejsca zamieszkania w K. do szpitala w G., tj. łącznie 450 km (90 km x 5). Jeździła samochodem marki M. o numerze rejestracyjnym (...) o pojemności silnika 4966 cm ³.

/ dowód: oświadczenie o dojazdach do placówek medycznych I. S. – k. 75/

Pełnomocnik powoda pismem z dnia 21 grudnia 2018 r. zgłosił szkodę pozwanemu, wnosząc o wszczęcie postępowania likwidacyjnego i zapłatę kwoty 155.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, kwoty 1.500 zł tytułem ryczałtu na pokrycie poniesionych kosztów leczenia oraz kwoty 300 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych.

Pozwany decyzją z dnia 07 stycznia 2019 r. przyznał powodowi zadośćuczynienie pieniężne w kwocie 10.300,00 zł oraz ryczałt na koszty związane z leczeniem. Pozwany jednakże uznał, że powód przyczynił się do powstania szkody w 50 % z uwagi na niezapięcie pasów bezpieczeństwa, w związku z czym powyższą kwotę pomniejszył o 5.200,00 zł, w konsekwencji wypłacając powodowi 5.200,00 zł.

Pełnomocnik powoda w dniu 15 stycznia 2019 r. drogą elektroniczną wniósł odwołanie od powyższej decyzji pozwanego, wnosząc o ponowną weryfikację sprawy. Pozwany decyzją z dnia 16 stycznia 2019 r. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.

Pełnomocnik powoda w wiadomości wysłanej drogą elektroniczną w dniu 11 lutego 2019 r. wniósł o przyznanie zwrotu kosztów leczenia w kwocie 314,40 zł oraz zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych w kwocie 376,11 zł.

Pozwany decyzją z dnia 05 marca 2019 r. przyznał powodowi zadośćuczynienie pieniężne w kwocie 10.300,00 zł, koszty leczenia w kwocie 236,53 zł, ryczałt na koszty związane z leczeniem oraz koszty przejazdów w kwocie 48,05 zł. Pozwany jednakże uznał, że powód przyczynił się do powstania szkody w 50 % z uwagi na niezapięcie pasów bezpieczeństwa, w związku z czym powyższą kwotę pomniejszył o 5.342,29 zł oraz wcześniej przyznaną kwotę 5.200,00 zł, w konsekwencji wypłacając powodowi 142,29 zł.

/ dowód: zgłoszenie szkody osobowej z ubezpieczenia OC komunikacyjnego – k. 21 – 23, decyzja pozwanego z dnia 07.01.2019 r. – k. 27 – 29, odwołanie powoda z dnia 15 stycznia 2019 r. – k. 30, decyzja pozwanego z dnia 16 stycznia 2019 r. –k. 31 – 33, wiadomość powoda z dnia 11 lutego 2019 r. – k. 34 – 35, decyzja pozwanego z dnia 05.03.2019 r. – k. 36 – 38/

Aktualnie powód S. Ł. ma 67 lat. Od 60 roku życia jest na emeryturze. Przed wypadkiem powód prowadził aktywne życie. Chodził na spotkania towarzyskie emerytów i zabawy taneczne. Uczęszczał też na kurs pływania kajakiem. Lubił również pracę na działce. Wykonywał wiele prac domowych oraz odbierał samochodem wnuki z przedszkola i ze szkoły. Wspierał swojego zięcia D. S. w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Po wypadku powód wycofał się z życia towarzyskiego. Nie chodzi na spotkania emerytów, ponieważ wstydzi się wyglądu twarzy i ma wrażenie, że z tego powodu inni ludzie mu się przyglądają. Na działce wykonanie większości prac zleca zięciowi, a sam głównie nadzoruje, ewentualnie wykonuje najlżejsze prace. Czas wolny spędza głównie na oglądaniu telewizji. Również większość obowiązków domowych przejęła jego żona. Czynności samoobsługowe wykonuje samodzielnie. W sezonie grzewczym 2017 – 2018 paleniem w piecu w domu powoda zajmował się zięć D. S.. Powód ma problemy z oddychaniem, miewa bezdech. Odczuwa stany lękowe podczas jazdy samochodem i z tego powodu zrezygnował z odbierania swoich wnuków z przedszkola. Unika samodzielnego prowadzenia, a podczas podróży z innymi osobami często zwraca uwagę kierowcy na sposób jazdy. Miewa koszmary senne związane z wypadkiem. Okazjonalnie odczuwa bóle i zażywa wtedy leki przeciwbólowe.

/ dowód: zeznania powoda S. Ł. – k. 122 v – 123 v, e – protokół z dnia 27 stycznia 2020 r. (00:30:12 – 01:05:45), zeznania świadka D. S. – k. 116 v – 117v, e – protokół z dnia 18 grudnia 2019 r. (00:21:09 – 00:25:06, 00:40:39 – 00:48:29, 00:54:35 – 00:55:30), zeznania świadka D. T. – k. 117 v – 118 v, e – protokół z dnia 18 grudnia 2019 r. (01:24:00 – 01:24:51, 01:30:31 – 01:30:54), zeznania świadka I. Ł. – k. 118 v – 119, e – protokół z dnia 18 grudnia 2019 r. (01:53:02 -02:10:14)/

Sąd zważył, co następuje:

Okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, opinii biegłych, zeznań powoda oraz zeznań świadków. Dokumenty te nie były przez strony kwestionowane, Sąd również nie znalazł podstaw, aby odmówić im wiarygodności.

Sąd uznał również za wiarygodne opinie biegłych – z zakresu otolaryngologii dr. n. med. M. K. i z zakresu chirurgii ogólnej lek. med. L. Z. - jako spójne oraz logiczne i wnioski z nich wynikające przyjął za własne. Opinie te bowiem zostały sporządzone przez osoby dysponujące stosownymi wiadomościami specjalnymi i wieloletnim doświadczeniem zawodowym, wydane zostały po szczegółowej analizie dokumentacji medycznej i przeprowadzeniu badania powoda, a wnioski w nich zawarte są należycie umotywowane i nie budzą zastrzeżeń Sądu. Należy również zaznaczyć, iż biegły z zakresu chirurgii ogólnej w sposób przekonujący udzielił wyczerpujących odpowiedzi na zarzuty zgłoszone przez stronę pozwaną. W ocenie Sądu zarzuty te stanowiły polemikę z prawidłowymi ustaleniami biegłego.

Sąd dał również wiarę zeznaniom powoda, albowiem były one spójne, konsekwentne oraz znajdowały potwierdzenie w opiniach biegłych, dokumentacji lekarskiej i zeznaniach świadków, nadto obserwacja jego zachowania podczas składania zeznań dała podstawy do przyjęcia, iż były one szczere, naturalne, spontaniczne i niewymuszone.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków D. T., D. S. i I. Ł. co do okoliczności wypadku z dnia 01 października 2017 r., wpływu wypadku na funkcjonowanie powoda oraz zakresu opieki udzielanej powodowi w jego codziennym funkcjonowaniu po wypadku. Ich zeznania były logiczne, spójne i niesprzeczne. W toku przeprowadzonego postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które podważyłyby wiarygodność w/w świadków. Nie ma zatem żadnych uzasadnionych podstaw do twierdzenia, iż relacje świadków zostały celowo przygotowane na potrzeby tejże sprawy. Nadto pozwany także nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń wobec zeznań tych świadków.

Pozwany nie kwestionował swej odpowiedzialności co do zasady, a jedynie co do wysokości. W tym stanie rzeczy Sąd badał zasadność przyznania powodowi dalszych kwot z tytułu zadośćuczynienia, jak i zwrotu kosztów leczenia, kosztów opieki nad powodem sprawowanej przez osoby trzecie oraz kosztów dojazdu osób bliskich powoda do placówek medycznych.

Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w art. 444 k.c. sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia. Przepis ten statuuje zasadę, iż zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę przyznawane jest w wypadkach przewidzianych w ustawie, tj. w szczególności w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Ponadto podkreślić należy, że przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego ma charakter fakultatywny, co oznacza, iż nawet w razie istnienia krzywdy zasądzenie odpowiedniej kwoty nie jest obligatoryjne i zależy od uznania i oceny sądu konkretnych okoliczności sprawy (orz. Sądu Najwyższego z dnia 27 sierpnia 1969 r., sygn. akt I PR 224/69, opubl. OSNCP 1970, poz. 110).

Żądanie zadośćuczynienia za krzywdę spowodowaną uszkodzeniem ciała lub wywołaniem rozstroju zdrowia obejmuje krzywdę rozumianą jako cierpienia fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia) i ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień już doznanych oraz tych, które zapewne wystąpią w przyszłości. Wynika to z całościowego charakteru zadośćuczynienia, które powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego.

Orzecznictwo Sądu Najwyższego wypracowało kryteria, jakimi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Zgodnie z nimi sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutków czynu niedozwolonego, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, niemożność wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej, artystycznej, zawarcia związku małżeńskiego, posiadania dzieci, utratę kontaktów towarzyskich, możliwości atrakcyjnych wyjazdów.

W ocenie Sądu orzekającego, po rozważeniu całokształtu okoliczności sprawy rzutujących na rozmiar doznanej przez powoda krzywdy(łączny uszczerbek na zdrowiu 35%), dodatkowo zasądzona (poza sumą otrzymaną w toku postępowania likwidacyjnego) kwota 44.850,00 zł stanowi odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia.

Sąd miał przede wszystkim na względzie, iż w wyniku wypadku powód doznał szeregu obrażeń opisanych powyżej. Długotrwałymi konsekwencjami wypadku były ograniczenia sprawności ruchowej uniemożliwiające samodzielne funkcjonowanie, szpecące blizny na twarzy oraz lęk przed jazdą samochodem.

Określając wysokość przyznanego zadośćuczynienia Sąd brał również pod uwagę przykre następstwa psychiczne wypadku oraz dyskomfort związany z brakiem możliwości samodzielnego wykonywania prostych czynności życia codziennego w okresie bezpośrednio po wypadku i konieczności korzystania z pomocy innych osób w tym czasie. Wypadek zaowocował u powoda licznymi dolegliwościami odczuwanymi na co dzień, takimi jak na przykład konieczność pomocy innych osób nawet przy myciu się czy ubieraniu.

Sąd miał również na uwadze, że w sposób istotny zmieniło się życie powoda, który po wypadku musiał zrezygnować z podejmowanych przez siebie aktywności, takich jak pływanie kajakiem czy praca na działce. Ponadto powód odczuwa znaczny dyskomfort z powodu blizn na twarzy, co powoduje u niego dyskomfort podczas przebywania wśród innych ludzi. Powód ma bowiem wrażenie, że inne osoby wciąż przyglądają się jego twarzy. W związku z powyższym powód wycofał się z wcześniej prowadzonego życia towarzyskiego, polegającego na spotkaniach z innymi emerytami nad jeziorem, na ogniskach, grillach czy zabawach tanecznych.

Wypadek odbił się ponadto na życiu rodzinnym powoda. S. Ł. przestał pomagać żonie w obowiązkach domowych oraz zięciowi w prowadzeniu działalności gospodarczej. Z uwagi na lęk przed jazdą samochodem zaprzestał nadto odbierania wnuków z przedszkola i szkoły. Sąd miał również na uwadze fakt, że najmłodsze wnuki powoda bały się go widząc jego obandażowaną twarz po powrocie ze szpitala i uciekały przed nim, co niewątpliwie było sytuacją przykrą.

W konsekwencji powód z emeryta prowadzącego aktywne życie zmienił się w człowieka spędzającego wolny czas przed telewizorem.

Stosownie do art. 445 § 1 k.c. w wypadku doznania krzywdy wywołanej uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia. Ocena celowości i wysokości zadośćuczynienia jest pozostawiona sędziowskiemu uznaniu. Przepis nie precyzuje kryteriów, które należy uwzględnić przy wyrokowaniu. Uwzględniając jednak poglądy doktryny i judykatury, Sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych i skutki czynu niedozwolonego we wszystkich sferach zdrowia i życia osoby poszkodowanej.

Mając na względzie powyższe okoliczności wskazać należy, iż znacznemu ograniczeniu uległo życie osobiste powoda. Określając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał również na uwadze długotrwały proces leczenia powoda, powikłania w postaci problemów z oddychaniem oraz konieczność korzystania przez niego z pomocy lekarzy – specjalistów.

Podkreślić należy, że bezzasadne były twierdzenia pozwanego o przyczynieniu się przez powoda w 50 % do wypadku poprzez niezapięcie pasów bezpieczeństwa. Zeznania powoda oraz wszystkich świadków, w tym osób uczestniczących w wypadku były zgodne co do tego, że wszystkie osoby jadące samochodem wraz ze sprawczynią wypadku miały zapięte pasy bezpieczeństwa. Natomiast pozwany nie zaoferował żadnych dowodów ani wniosków dowodowych na poparcie swojego przeciwnego stanowiska.

Sąd uznał zatem roszczenie powoda w zakresie zadośćuczynienia za usprawiedliwione w całości. Kwota ta, zasądzona na podstawie art. 445 § 1 k.c. stanowi odpowiednią sumę za doznane przez niego uszkodzenie ciała oraz negatywne konsekwencje w stanie psychicznym, spełnia swój kompensacyjny charakter, przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość a jednocześnie nie jest źródłem wzbogacenia (por. wyrok SN z dnia 28 września 2001 r., sygn. akt II CKN 427/00, LEX nr 52766 oraz wyrok SN z dnia 09 lutego 2000 r., sygn. akt III CKN 582/98, LEX nr 52776).

Mając na uwadze powyższe Sąd stosownie do art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych .... w zw. z art. 445 § 1 k.c. i art. 436 § 2 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 44.850,00 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 15.000,00 zł (piętnaście tysięcy złotych 00/100) od dnia 08 stycznia 2019r. do dnia zapłaty, od kwoty 4.850,00zł (cztery tysiące osiemset pięćdziesiąt złotych 00/100) od dnia 18 listopada 2019r. do dnia zapłaty, od kwoty 25.000,00 zł (dwadzieścia pięć tysięcy złotych 00/100) od dnia 28 sierpnia 2020r. do dnia zapłaty ( pkt I wyroku ).

O odsetkach Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. i art. 817 k.c.

Roszczenie powoda o zasądzenie na jego rzecz kwoty 1.960 zł tytułem kosztów opieki sprawowanej nad nim przez osoby najbliższe Sąd uznał za uzasadnione w całości.

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Sąd nie ma żadnych wątpliwości, że odszkodowanie za sprawowanie opieki przez osoby trzecie należy się powodowi. Za słuszny uznał dominujący pogląd w doktrynie, wedle którego jeśli w wyniku szkody na osobie poszkodowany wymaga opieki, koszty tej opieki stanowią element należnego mu odszkodowania. Poszkodowany może dochodzić zwrotu kosztów opieki obliczonych według cen rynkowych, nawet jeśli opieka sprawowana jest bezpłatnie przez członków rodziny (Kodeks Cywilny. Komentarz - red. K. Osajda, wyd. 17, 2017 r.). Stanowisko to jest podzielane również w orzecznictwie - co do zasady także koszty sprawowania opieki nad poszkodowanym mieszczą się w dyspozycji art. 444 § 1 k.c. Stosownie do powołanego przepisu, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty związane z osobą poszkodowanego. Chodzi tu zatem m.in. o koszty leczenia w szerokim pojęciu, obejmującym także koszty pielęgnacji, jeżeli stan chorego tego wymaga (orzecz. SA w Katowicach z 11.02.2016 r. sygn. akt V ACa 526/15). Ponadto przyjmuje się nadto, że korzystanie z pomocy innej osoby i związane z tym koszty stanowią koszty leczenia w rozumieniu art. 444 § 1 k.c., a legitymacja czynna w zakresie żądania zwrotu tych kosztów przysługuje poszkodowanemu niezależnie od tego, kto sprawuje opiekę nad nim (orzecz. SA w Krakowie z 11.03.2016 r. sygn. akt I ACa 1706/15).

Zgodnie z ustalonymi okolicznościami w niniejszej sprawie Sąd w pełni dał wiarę zeznaniom powoda i członków jego rodziny – żony I. Ł. i zięcia D. S. , którzy zeznali, że powód po wypadku wymagał opieki przy wykonywaniu podstawowych czynności codziennych, przez pierwsze dwa tygodnie tą opiekę sprawowała córka, ponieważ żona I. Ł. była również była uczestnikiem wypadku samochodowego i doznała urazów.

Zeznania powoda i świadków potwierdził w swojej opinii biegły z zakresu chirurgii lek. L. Z.(patrz: k. 148-150 akt), który podał, że powód wymagał przez 5 dni, tj. do czasu opuszczenia szpitala opieki osób trzecich do większości czynności życia codziennego. W szpitalu miał to zapewnione przez personel medyczny szpitalny. Po tym czasie, po wyjściu ze szpitala wymagał pomocy osób drugich przy czynnościach życia codziennego, toalecie, posiłkach, zakupach, dowozach do lekarza, sprzątaniu przez 5 godzin dziennie w okresie 4 tygodni. Po tym czasie opieka osób drugich była okresowa, np. pomoc w zakupach, sprzątaniu, dojeździe do lekarza i na zabiegi rehabilitacyjne średnio 4 godziny dziennie przez kolejne 2 tygodnie.

Również biegły z zakresu otolaryngologii dr. n. med. M. K.(patrz: k. 130- 132 akt) podał, że z przyczyn otolaryngologicznych powód wymagał pomocy i opieki osób trzecich w okresie 6 – 7 dni bezpośrednio po zabiegu, tj. do czasu zdjęcia szwów z twarzy i usunięcia opatrunków z nosa. Skutki wypadku powód odczuwał bezpośrednio po wypadku, aż do chwili wyleczenia.

Sąd stanął na stanowisku, że zakres czynności jakie wykonywały osoby opiekujące się powodem nakazuje przyjąć, że osoby najbliższe pomagały powodowi przez okres 4 tygodni przez co najmniej 5 godzin dziennie 28 dni w 2017r. tj. 140 h (5 h x 28 dni). Przez następne dwa tygodnie w 2017r. po 4 godziny osoby opiekowały się powodem tj. 56 h( 14x 4).

Sąd przyjął, że pomoc była świadczona przez osoby bez żadnego przygotowania i za stawkę godzinową minimalnego wynagrodzenia należy przyjąć 13,00 zł/h brutto (9,47 zł/h netto) w 2017r. (w 2017 r. minimalne wynagrodzenie wynosiło 2.000 zł brutto, zaś wynagrodzenie minimalne wynosiło 1..459,48zł ). Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia, Sąd na podstawie art. 444 § 1 k.c. za zasadne uznał roszczenie powoda o zasądzenie na jego rzecz kosztów opieki w kwocie 1.960,00zł (196 h x 10 zł ).

Zgodnie z normą wyrażoną w art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeśli stopa odsetek nie była z góry ustalona, należą się odsetki ustawowe (art. 481 § 2 k.c.). Opóźnienie się z wykonaniem świadczenia oznacza, że nie zostało ono spełnione w terminie wymagalności. Zgodnie z art. 817 k.c. zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia zawiadomienia o wypadku

Powód zgłosił swoje roszczenie powodowi w piśmie z dnia 07 lipca 2020r., które pozwany odebrał w dniu 28 lipca 2020r.(patrz: k. 190 akt), zatem Sąd zasądził odsetki od dnia następnego po tym dniu, tj. 28 lipca 2020 roku(zgodnie z żądaniem).

W związku z powyższym na podstawie art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych .... w zw. z art. 445 § 1 k.c. i art. 436 § 2 k.c oraz art. 481 § 1 k.c. Sąd – orzekł jak w punkcie 4 wyroku.

Roszczenie powoda w przedmiocie odszkodowania związanego z kosztami dojazdu do placówek medycznych wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 06 marca 2029r. do dnia zapłaty za uzasadnione, żądanie pozostawało w zgodności z przepisami Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. nr 27, poz. 271).

W okresie pobytu powoda w szpitalu w G. czterokrotnie przyjeżdżała do niego córka I. S. w celu dostarczenia rzeczy niezbędnych do pobytu w szpitalu oraz pomocy przy czynnościach samoobsługowych, np. mycie. Natomiast w dniu 06 października 2017 r. przyjechała w celu odebrania powoda ze szpitala do domu.

I. S. każdorazowo pokonywała odległość 90 km od swojego miejsca zamieszkania w K. do szpitala w G., tj. łącznie 450 km (90 km x 5). Jeździła samochodem marki M. o numerze rejestracyjnym (...) o pojemności silnika 4966 cm ³ (patrz: k. 75 akt)

Stawka za 1 kilometr przebiegu pojazdu córki powoda zgodnie z § 2 pkt 1 lit. b powyższego Rozporządzenia wynosi zatem 0,8358 zł. Powód poniósł zatem koszty dojazdy w kwocie 376,11 zł (450 km x 0,8358 zł). Pozwany przyznał powodowi z tego tytułu odszkodowanie w wysokości 24,03 zł. Powód domagał się kwoty 352,08 zł , co stanowi różnicę(376,11 zł – 24,03 zł) i w takiej też części Sąd zasądził te koszty od pozwanego w punkcie 3 wyroku. Powód zgłosił swoje roszczenie powodowi w dniu 11 lutego 2019 r., a pozwany wydał decyzję w tej części odszkodowania w dniu 5 marca 2019r. Dlatego też żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie od daty wydania przez ubezpieczyciela decyzji w zakresie odmowy wypłaty należnego odszkodowania jest zasadne od dnia 06 marca 2019r. , zatem Sąd zasądził odsetki ustawowych za opóźnienie od dnia 06 marca 2019r.

W związku z powyższym na podstawie art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych .... w zw. z art. 445 § 1 k.c. i art. 436 § 2 k.c oraz art. 481 § 1 k.c. Sąd – orzekł jak w punkcie 3 wyroku.

Z tytułu zakupu niezbędnych leków powód poniósł koszty w łącznej wysokości 300,40 zł. Powód nabył między innymi leki Neomycinum, Molekin, Octenisept, Zamur, Ranudil Forte, Heparin, Ketrel (patrz: k. 71 – 75 akt).

Pozwany wypłacił powodowi z tytułu leczenia odszkodowanie w wysokości 118,26 zł. Powód domagał się wypłaty kwoty 131,78 zł.

Sąd uznał za zasadne roszczenie powoda w całości i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 131,78 zł(300,40 zł -118,26 zł), na podstawie art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych .... w zw. z art. 445 § 1 k.c. i art. 436 § 2 k.c oraz art. 481 § 1 k.c. Sąd – orzekł jak w punkcie 2 wyroku.

O potrzebie poniesienia wydatków przez powoda znajdują odzwierciedlenie w doznanych urazach i są uzasadnione co do kosztów jak i celowości o czym stwierdzili powołani w niniejszej sprawie biegli w swoich opiniach(patrz: opinia biegłego z zakresu chirurgii ogólnej L. Z. – k. 148 – 150 akt i opinia biegłego w zakresie otolaryngologii M. K. – k. 130 – 132 akt)

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 i 99 k.p.c., stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu.

Na koszty poniesione przez powoda składały się kwoty: opłata od pozwu – 1.017,00 zł(k. 90 akt), wynagrodzenie pełnomocnika – 3.600,00 zł (ustalone zgodnie z przepisem § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie - Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 z późn. zm.), kwota 34,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa(k. 15 akt) oraz zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych w kwotach 372,00 zł , 107,00 zł i 912,60 zł, tj. łącznie kwota 6.042,60 zł. Powód wygrał sprawę w 100 % i dlatego należało zasądzić na jego rzecz poniesione przez niego koszty procesu, tj. 6.042,60 zł.

Powód wpłacił zaliczkę na biegłych w wysokości 1.800,00 zł(k. 104 akt)

Wydatki na biegłych wyniosły łącznie 1.391,60 zł , zatem powstała nadpłata w wysokości 408,40 zł, która Sąd na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał zwrócić, o czym orzekł w pkt 6 wyroku.

W związku z rozszerzonym roszczeniem powoda opłata od rozszerzonego żądania wyniosła 1.348,00 zł, której powód nie uiścił i w związku z tym Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał kwotę 1.348,00 zł ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa -Sądu Rejonowego w Kwidzynie.

sędzia Danuta Kozikowska