Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2020 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: Sędzia Jolanta Sikorska

Protokolant: sekretarz sądowy Natalia Żurawska

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2020 r. w Toruniu sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. przeciwko D. W. o zapłatę;

I.  zasądza od pozwanej D. W. na rzecz powoda R. p. z o. o. w K. kwotę 22.400,- zł ( dwadzieścia dwa tysiące czterysta zł ) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 stycznia 2019 do dnia zapłaty, z tym ustaleniem że pozwana D. W. odpowiada wobec powoda w zakresie zasądzonej wyrokiem sumy oraz w zakresie kosztów postępowania ustalonych na kwotę 2.697,- zł w nakazie zapłaty z 26 lutego 2019, solidarnie z R. B., wobec której nakaz zapłaty uprawomocnił się 13 kwietnia 2019;

II.  należność zasądzoną od pozwanej D. W. w punkcie I wyroku rozkłada jej na 56 ( pięćdziesiąt sześć ) rat po 400,- zł ( czterysta zł ) każda, płatnych do dwudziestego dnia każdego miesiąca, począwszy od miesiąca następnego po miesiącu, w którym uprawomocni się wyrok, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od daty wymagalności każdej z rat do dnia zapłaty;

III.  nie obciąża pozwanej kosztami postępowania powstałymi po złożeniu przez nią sprzeciwu..

Sygn. akt X C 1771/19

UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółka z o.o. pozwem z dnia 23 stycznia 2019 roku wniosła o zasądzenie od pozwanych R. B. oraz D. W. solidarnie kwoty 22.400 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz zwrotu kosztów procesu. U uzasadnieniu wskazała, że dochodzone roszczenie wynika z umowy pożyczki ustalonej na kwotę 25.000 zł oraz umowy o przystąpieniu do długu, którą pozwane zawarły w powódką. Pozwana R. B. złożyła następnie skuteczne oświadczenie o odstąpieniu od umowy, z tytułu zwrotu wypłaconej kwoty pożyczki dokonano jednak wpłaty w łącznej kwocie 2600 zł.

W dniu 26 lutego 2019 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Toruniu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodny z żądaniem pozwu. Sprzeciw od tego nakazu wniosła pozwana D. W., która przyznała, że była gwarantem pożyczki zawartej przez R. B.. Podniosła jednak, ze zdecydowała się na przystąpienie do długu pod warunkiem, że ta będzie spłacać raty pożyczki. R. B. cały czas zapewniała ją, ze reguluje raty w terminie.

Ustosunkowując się do sprzeciwu powódka podniosła, że warunkiem zawarcia umowy było przystąpienie do niej – oprócz pożyczkobiorcy – jeszcze jednej osoby, czyli gwaranta, co stanowi formę zabezpieczenia wierzytelności. W związku z tym D. W. jest odpowiedzialna za zobowiązanie dłużnika solidarnie.

W piśmie z dnia 13 lutego 2020 roku D. W. podniosła, że powódka nie może domagać się od niej zasądzenia jakiejkolwiek kwoty na podstawie art. 405 k.c., gdyż w wyniku udzielenia pożyczki nie doszło po jej stronie do bezpodstawnego wzbogacenia. Występowała jedynie jako gwarant, a zatem nie otrzymała od powódki żadnych środków i jej majątek nie uległ powiększeniu kosztem powódki. Pozwana wskazała również, że żądanie powódki jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. W jej ocenie padła ona ofiarą przestępstwa oszustwa. R. B. nie miała zamiaru spłacać pożyczki, nie miała też ku temu środków, działała z zamiarem wyłudzenia pieniędzy. Powódka natomiast, pomimo posiadanych ku temu możliwości, nie dokonała weryfikacji możliwości płatniczych potencjalnego pożyczkobiorcy, a teraz ciężar konsekwencji takiego działania zrzuca na nią jako na gwaranta, pomimo tego, ze pozostawała ona w błędzie, iż poręczenie pożyczki stanowić będzie wyłącznie formalność niezbędną do zaciągnięcia zobowiązania.

Sąd ustalił, co następuje:

R. B. za pośrednictwem strony internetowej wniosła do (...) Finanse sp. z o.o. w K. o udzielenie pożyczki. do podpisania umowy upoważniła w swoim imieniu samą spółkę. Po weryfikacji telefonicznej (...) Finanse sp. z o.o. w K. w dniu 30 maja 2018 roku udzieliła jej pożyczki w kwocie 25.000 zł.

Dowód: potwierdzenie zawarcia umowy oraz umowa k. 13-19

D. W. zawarła z (...) Finanse sp. z o.o. w K. umowę o przystąpieniu do długu zaciągniętego przez R. B.. Była informowana telefonicznie na czym polega przystąpienie do długu. Kwota pożyczki została przelana na jej rachunek bankowy – jako gwaranta -w dniu 1 czerwca 2018 roku.

Dowód: umowa k. 20-30, zapis rozmowy telefonicznej – płyta CD k. 38, potwierdzenie wykonania przelewu k. 31

W dniu 3 czerwca 2018 roku R. B. złożyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy pożyczki zawartej w dniu 30 maja 2018 roku. Nie zwróciła jednak kwoty pożyczki. Jedyna wpłata na rzecz (...) sp. z o.o. w K. w kwocie 2600 zł została dokonana przez D. W..

Dowód: oświadczenie R. B. k. 32, zeznania D. W. k. 92v

Sąd ustalił, co następuje:

Stan faktyczny ustalony został na podstawie okoliczności dokumentów, które zasługiwały na walor wiarygodności, gdyż ich rzetelność i autentyczność nie zostały w toku procesu skutecznie podważone, jak również zeznań pozwanej D. W..

Spór pomiędzy stronami sprowadzał się do tego, czy pozwana D. W. ponosi solidarną odpowiedzialność z tytuły umowy pożyczki, którą R. B. zawarła z (...) Finanse sp. z o.o. w K..

Dla ustalenia zakresu odpowiedzialności pozwanej konieczna jest analiza zawartej przez nią umowy. W tym miejscu należy podkreślić, że pozwana przed zawarciem umowy była informowana telefonicznie o konsekwencjach przystąpienia do umowy – wiedziała, ze w razie gdyby pożyczkobiorca przestał uiszczać raty pożyczki, ciężar spłaty spadnie na nią. Posiadając tę wiedzę, pozwana zgodziła się na przystąpienie do umowy w charakterze tzw. „gwaranta”. Fakt zawarcia umowy o przystąpienie do długu nie był zresztą przez pozwaną kwestionowany.

Na mocy umowy o przystąpienie do długu D. W. przystąpiła do umowy pożyczki z dnia 30 maja 2018 roku jako współdłużnik. Stała się odpowiedzialna za spłatę na tych samych zasadach co pożyczkobiorca. Zobowiązała się zatem do spłaty pożyczki oraz kosztów pożyczkowych w razie gdy pożyczkobiorca nie dokona spłaty. Celem tej umowy było ustanowienie D. W. gwarantem spłaty pożyczki zaciągniętej przez R. B.. Wydaję się zresztą, ze sama pozwana zdawała sobie sprawę z konsekwencji przystąpienia do umowy, gdyż dokonała płatność jednej z rat.

Pozwana twierdziła, że powódka błędnie przyjęła, ze doszło po jej stronie do bezpodstawnego wzbogacenia, albowiem nie otrzymała ona żadnych pieniędzy. Okoliczność ta nie może mieć wpływu na rozstrzygniecie niniejszej sprawy. Kwota niezwrócona powódce faktycznie wzbogaciła R. B., jednakże D. W. zobowiązała się przystąpić do tego długu. W związku z tym ponosi solidarną odpowiedzialność z tytułu niezwróconej kwoty pożyczki.

Niezasadny był również zarzut pozwanej jakoby roszczenie powódki naruszało zasady współżycia społecznego. W żadnym razie nie można uznać, ze strona powodowa nadużywa swego prawa domagając się zwrotu pożyczonych pieniędzy. Powódka udziela pożyczek, których spłata zabezpieczona jest poprzez przystąpienie innej osoby do długu. Pozwana dobrowolnie przyjęła na siebie to zobowiązanie.

Podkreślić należy również fakt, iż nawet jeżeli pozwana pozostawała w błędzie co do zamiarów pożyczkobiorcy, to nie złożyła oświadczenia o odstąpieniu od umowy. Oświadczenie woli o przystąpieniu do długu jest zatem ważne i wiążące. W tej sytuacji kwestia wyłudzenia kredytu nie ma znaczenia dla istnienia zobowiązania D. W. w stosunku do powódki. Całkowicie chybiony jest przy tym zarzut braku prawidłowej oceny przez powódkę sytuacji finansowej R. B.. Pozwana sama przyznała, ze zna osobiście pożyczkobiorcę od 30 lat, miała zatem możliwość oceny jej możliwości płatniczych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 353 § 1 k.c. zasądził od pozwanej D. W. na rzecz powódki kwotę 22.400 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 stycznia 2019 do dnia zapłaty, z tym ustaleniem że pozwana D. W. odpowiada wobec powoda w zakresie zasądzonej wyrokiem sumy oraz w zakresie kosztów postępowania ustalonych na kwotę 2.697,- zł w nakazie zapłaty z 26 lutego 2019, solidarnie z R. B., wobec której nakaz zapłaty uprawomocnił się 13 kwietnia 2019. Z uwagi na trudną sytuację materialną i życiową pozwanej, płatność zasądzonego świadczenia została rozłożona na 56 rat po 400 zł każda, o czym Sąd orzekł w pkt II sentencji. Pozwana nie została obciążona żadnymi innymi kosztami wynikłymi po wniesieniu przez nią sprzeciwu.