Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 30 października 2019 roku

Pozwem złożonym w dniu 6 lipca 2018 roku powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego Ł. B. kwoty 18.418,74 zł wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości maksymalnej tj. dwukrotności wysokości odsetek ustawowych liczonych od 16.500 zł, a także zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych (k.1-2, 17, k. 95).

W uzasadnieniu żądania pozwu powód wywodził, że swoje roszczenie opiera na zawartej w dniu 21 stycznia 2013r. umowie preferencyjnego kredytu studenckiego, z postanowień której pozwany się nie wywiązał. Zgodnie z jej postanowieniami, pozwany miał otrzymywać do 10 – tego każdego miesiąca kwotę 600 zł. Ostateczna kwota kredytu miała zostać ustalona po sumowaniu rzeczywiście wypłaconych rat.

Pozwany nie uiszczał rat terminowo. Powód zatem wypowiedział umowę wobec czego roszczenie z dniem 23 maja 2016r. stało się w całości wymagalne. Na kwotę objętą żądaniem składa się kapitał w wysokości 16.500 zł, odsetki umowne liczone od 1.01.2016r. do 20.06.2018r. w wysokości 1.888,74 zł, koszty, opłaty i prowizje - 30, zł.

Zarządzeniem z dnia 25 marca 2019r. ustanowiono dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego kuratora (k. 68).

W odpowiedzi na pozew z dnia 2 maja 2019r. kurator dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego Ł. B. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o przyznanie ze środków Skarbu Państwa wynagrodzenia (k. 83-87, k. 126-127).

Uzasadniając podniósł, iż roszczenie strony powodowej jest nieudowodnione i niewymagalne. Wskazał, iż nie można uznać aby strona powodowa skutecznie wypowiedziała umowę bowiem brak jest uprzedniego wezwania do zapłaty o którym mowa w treści samej umowy, zatem roszczenie jest niewymagalne. Nieprawidłowe jest nadto złożenie wypowiedzenia z zastrzeżeniem warunku. Wskazał na sprzeczność stanowiska strony powodowej co do terminu wymagalności roszczenia. Strona powodowa nie wykazała by zachodziły podstawy do naliczania odsetek od dnia 1 stycznia 2016 do 20 czerwca 2018r.

W piśmie z dnia 6 sierpnia 2019r. powód wyjaśnił, iż pozwany do dnia 31 października 2015r. zobowiązany był do przedłożenia zaświadczenia o ukończeniu studiów, jednakże obowiązku tego nie wykonał. Wobec czego rozpoczęcie spłaty kredytu nastąpiło z dniem 1 grudnia 2015r. Spłata kredytu miała nastąpić w ratach i w terminach określonych w planie spłaty poprzez ich pobieranie przez powoda z rachunku pozwanego. Pozwany miał natomiast zapewnić środki, czego nie uczynił. Powód był uprawniony do wypowiedzenia umowy (k.120).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany Ł. B. w dniu 21 stycznia 2013 r. zawarł z (...) Bank (...) S.A. siedzibą w W. umowę nr (...) preferencyjnego kredytu studenckiego.

Kredyt był wypłacany w okresie studiów, w 10 ratach miesięcznych w wysokości 600 zł w każdym roku akademickim, na rachunek bankowy pozwanego nr (...) prowadzony przez bank. Pierwsza rata kredytu była wypłacana w październiku. Kwota udzielonego kredytu równała się sumie wypłaconych rat (§ 2 i 3 umowy). W umowie przewidziano, iż całkowita kwota do zapłaty przez kredytobiorcę wynosi 19.374,88 zł, a całkowity koszt kredytu 1.374,88 zł. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania to 1,27 %. W dniu zawarcia umowy oprocentowanie kredytu wyniosło 5,1 % wg. zmiennej stopy procentowej. Do obliczeń w umowie przyjęto, iż liczba wypłaconych rat przez cały okres trwania umowy będzie wynosić 30 w wysokości po 600 zł, zatem kwota kredytu będzie oscylować ok. 18.000 zł.

Spłata kredytu miała się odbywać w równych miesięcznych ratach kapitałowych wraz z odsetkami w wysokości i terminach ustalonych w planie spłaty poprzez pobranie przez bank z rachunku oszczędnościowo– rozliczeniowego prowadzonego przez (...) S.A. środków pieniężnych. Spłata kredytu co do zasady miała się rozpocząć między innymi po upływie dwóch lat od daty ukończenia studiów, w terminie określonym w § 12 pkt 1 umowy, poza nielicznymi wyjątkami.

Kredytobiorca zobowiązany był do przedstawienia w (...) S.A. w terminie do dnia 31 marca i do dnia 31 października każdego roku przez cały okres trwania studiów, do czasu ich ukończenia ważnej legitymacji studenckiej. W sytuacji nie przedłożenia po upływie planowanego terminu ukończenia studiów lub w termie wyżej określonym , zaświadczenia o ich ukończeniu, kredytobiorca rozpoczynał spłatę kredytu wykorzystanego, od pierwszego dnia drugiego miesiąca następującego po miesiącu, w którym upłynął termin przedstawienia ważnej legitymacji- według otrzymanego i przesłanego planu spłaty (§ 7 pkt. 1 i 5 w zw z § 12 opkt 3). Nieprzedstawienie ważnej legitymacji w terminie od 31 marca do 31 października powodowało jednocześnie wstrzymanie wypłaty rat kredytu i obowiązek ich zwrotu w terminie powyżej określonym (§ 9 pkt. 1). Od kwoty wykorzystanego kredytu, kredytobiorca do rozpoczęcia jego spłaty naliczał odsetki w wysokości 0,75 stopy redyskontowej weksli NBP.

Bank w sytuacji kiedy kredytobiorca nie dotrzymał pozostałych warunków udzielenia kredytu, wypowiedział umowę wstrzymując wypłaty i wzywając do spłaty kredytu, z zachowaniem trzydziestodniowego okresu wypowiedzenia (§ 23). Dodatkowo w sytuacji braku spłaty w terminach określonych w planie spłaty całości bądź części rat za co najmniej dwa okresy płatności bank mógł wypowiedzieć umowę po uprzednim wezwaniu kredytobiorcy do zapłaty zaległych rat lub ich części w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania od rygorem wypowiedzenia umowy (§ 23 umowy)

Dowód: / umowa o kredyt studencki – 38-44/

W dniu zawarcia umowy uruchomiono pozwanemu kredyt. Z uwagi jednakże na niewywiązanie z obowiązków nałożonych umową w szczególności poinformowania powoda o zakończeniu studiów do dnia 31 października 2015r., rozpoczęcie spłaty kredytu nastąpiło od dnia 1 grudnia 2015r. Z rachunku powoda, celem pokrycia wymagalnych rat pobrano 300 zł. Łącznie pozostało do zapłaty 16.500 zł wykorzystanego przez pozwanego kapitału.

Dowód: / historia operacji – k. 121 -122, k. 96-108/

Z uwagi na niewywiązanie się z warunków umowy i tym samym powstanie zaległości w płatności, pismem z dnia 6 kwietnia 2016r. strona powodowa wezwała pozwanego do uiszczenia całej wymagalnej należności, tj. kwoty 16.500 wraz z odsetkami w wysokości 79,18 zł oraz opłatami w kwocie 30 zł w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Roszczenie stało się w całości wymagalne dnia 23 maja 2016r.

Dowód: / wezwanie i wypowiedzenie z dnia 6.04.2015r. – k.36-35//

Ustalając powyższy, stan faktyczny Sąd oparł się na dokumentach przedstawionych przez stronę powodową. Dokumenty te jak umowa kredytu czy wypowiedzenie zostały przedłożone w oryginale. W ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd nie znalazł podstaw do zmiany postanowienia dowodowego, zgodnie z wnioskiem pozwanego. Powód w piśmie procesowym z dnia 5 października 2018r. nazwanym wprost „wnioski dowodowe powoda”, wnosił o dopuszczenie dowodu z wezwania i wypowiedzenia umowy na okoliczność postawienia roszczenia w stan wymagalności.

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu powództwo jest zasadne.

Powód swoje roszczenie wywodził z zawartej w dniu 21 stycznia 2013 roku umowy preferencyjnego kredytu studenckiego, której zasadą było, iż pozwany otrzymywał co miesiąc transze kredytu. Obowiązkiem pozwanego natomiast było, po zakończeniu każdego roku akademickiego w terminie określonym w umowie, przedstawianie bankowi legitymacji studenckiej a po zakończeniu studiów stosownego zaświadczenia o ich zakończeniu. Przy zachowaniu tych warunków, pożyczkobiorca nie był od razu zobowiązany do spłaty rat, ale dopiero po upływie okresu określonego w umowie. W sytuacji jednakże niedochowania tegoż obowiązku, dochodziło do automatycznej aktualizacji postanowienia umowy, które przewidywało, iż jeżeli pożyczkobiorca do określonego miesiąca nie przedłoży zaświadczenia o zakończeniu studiów to zobowiązany będzie spłać kredyt – tzw. sumę wykorzystanych transz wraz z odsetkami. Nie oznaczało to jednakże, iż od razu roszczenie stawało się wymagalne a pozwany miał uregulować całą należność. Spłata kredytu miał się odbywać w ratach kapitałowo – odsetkowych w terminach i wysokości określonej w planie spłaty (§ 12 pkt. 3 umowy). Z historii operacji wynika, iż pozwany w niewielkiej wysokości raty uiścił - zostały one pobrane przez bank z jego rachunku, co zresztą zostało uwzględnione przez powoda. Wypowiedzenie umowy jednakże nastąpiło z innej przyczyny – określonej w § 23 umowy, a mianowicie niezachowania pozostałych warunków umowy. Warunkiem było między innymi przedłożenie zaświadczenia o ukończeniu studiów czy zapewnienie środków na koncie celem pobrania należnych rat. Niedochowanie tych postanowień, jak w niniejszej sprawie, powodowało, iż bank mógł wypowiedzieć umowę co w konsekwencji uczynił.

Wbrew twierdzeniom pozwanego, wypowiedzenie to nie nastąpiło w grudniu 2015 roku, bowiem wtedy całe roszczenie nie było jeszcze wymagalne. Od tego momentu pozwany był tylko zobowiązany do spłaty kredytu, ale w ratach określonych w planie spłaty. Wymagalne, zatem były poszczególne raty a nie cała należność. Wypowiedzenie umowy nastąpiło dopiero w 2016r. w związku z niedochowaniem przez pozwanego warunków umowy. Inne okoliczności spowodowały wymagalność poszczególnych rat a inne całego roszczenia. Sąd również uznał, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, iż całe roszczenie stało się wymagalne w 2016r.

W uwzględnieniu postanowień umowy, powód wezwał pozwanego do zapłaty i następnie wypowiedział umowę. W jednym piśmie z dnia 6 kwietnia 2016r. zostało zawarte zarówno wezwanie jak i wypowiedzenie. W tym piśmie powód wskazał, iż jeżeli nie zostanie uiszczone zadłużenie w określonym terminie to automatycznie nastąpi skutek w postaci wypowiedzenia umowy z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Był to, zatem stosowny rygor. Sąd nie znalazł żadnych przeciwskazań do tego, aby w jednym piśmie zostało zawarte wezwanie i następnie wypowiedzenie umowy. Stanowisko pozwanego w tym zakresie należało więc uznać za chybione. Taka forma, jest praktykowana i powszechnie stosowna, że w jednym piśmie zostaje zawarte wezwanie i wypowiedzenie. Nadto przed wniesieniem pozwu, a już po wypowiedzeniu, powód dodatkowo wzywał pozwanego do uregulowania zaległości.

Mając zatem powyższe na względzie Sąd uznał, iż roszczenie powoda jako udowodnione i wymagalne należało uwzględnić o czym orzeczono jak w punkcie pierwszym wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 § 1 i 3 k.p.c.), zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.664 zł na którą złożyła się zaliczka na wynagrodzenie kuratora w wysokości 1.440 zł, opłata od pełnomocnictwa – 17 zł oraz opłata od pozwu -207 zł (pkt. II wyroku).

W pkt. III wyroku Sąd, z zaliczki uiszczonej przez powoda, przyznał nieznanemu z miejsca pobytu pozwanego kuratorowi wynagrodzenie w kwocie 1.440 zł ustalone w oparciu o § 1 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 9.03.2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U. 2018 poz. 536) w związku z § 2 pkt. 5 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015 poz. 1800 ze zm).

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów, orzeczono jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

1). odnotować uzasadnienie, odnotować urlop s. ref. w dniach od 18.11.2019r. do 22.11.2019r. , szkolenie sędziów w dniu 25.11.2019r. i 4.12.2019r.

2). odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć pełn. powodowi,

3). przedłożyć z dowodem doręczenia wezwania do kuratora (k. 146),

4). kal. 14 dni

N., dnia 5 grudnia 2019r. Sędzia Grażyna Poręba

.