Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 czerwca 2021 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 1 czerwca 2021 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa L. P.

przeciwko A. R.

o zapłatę

1.  Oddala powództwo.

2.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. L. R. w G. kwotę 1.476 zł w tym VAT w wysokości 276 zł za reprezentowanie powoda wykonywane z urzędu.

SSR Anna Kurzynowska - Drzażdżewska

Sygn. akt. I C 1213/19

UZASADNIENIE

Powód L. P. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego K. A. R. kwoty 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Podnosił, że winą komornika sądowego jest niepoinformowanie powoda co do prowadzonego przeciwko niemu postępowania egzekucyjnego, co miało skutkować wystąpieniem krzywdy u powoda. Ustanowiony z urzędu pełnomocnik powoda wniósł o zasądzenie kosztów reprezentacji, wskazując, że koszty te nie zostały uiszczone w całości, ani w części.

Pozwany A. R. – K. nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, że dłużnik nie sformułował konkretnych zarzutów względem prowadzonego przeciwko niemu postępowania egzekucyjnego, co do których mógłby się precyzyjniej ustosunkować. Wyjaśnił, że postępowanie egzekucyjne w sprawie (...) prowadzone jest zgodnie z wnioskami wierzyciela na podstawie zaoferowanych przez niego tytułów wykonawczych i dotyczy obowiązków alimentacyjnych, z których dłużnik nie wywiązuje się.

Sąd ustalił, co następuje:

K. A. R. Kancelaria (...) w G. (poprzednio K., M. W.) prowadzi przeciwko dłużnikowi L. P. postępowanie egzekucyjne świadczeń alimentacyjnych na podstawie tytułu wykonawczego, który stanowi Wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 13.12.2002 r., sygn. akt III RC 410/02, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 16.12.2002 r., Sądu Rejonowego w Łomży dnia 19.11.1999 r., sygn. akt III RC 538/99, protokołu ugody Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 15.01.1997 r., sygn. akt III RC 617/97. Postępowanie egzekucyjne zostało wszczęte 16.02.1998 r. na wniosek T. P. – przedstawiciela ustawowego J. i M. P..

Z analizy karty rozliczeniowej dłużnika wynika, że wpłaty od dłużnika były nieregularne i nie zaspokajały comiesięcznych rat alimentacyjnych. Pismem z dnia 21.10.2009 r. T. P. poinformowała, że alimenty bieżące na rzecz J. P. nie należą się i jednocześnie wniosła o kontynuację alimentów zaległych. Alimenty bieżące na rzecz M. P. były egzekwowane do 31.05.2013 r. Do chwili obecnej trwa egzekwowanie alimentów zaległych.

(dowód: okoliczności bezsporne)

Powód od siedmiu lat jest pozbawiony wolności. Jest zatrudniony odpłatnie na terenie Aresztu Śledczego w S..

(dowód: pismo powoda z dnia 12.08.2020 r. – k. 69)

Sąd zważył, co następuje:

Bezspornym jest ustalony w sprawie stan faktyczny – wynika on przede wszystkim z treści akt postępowania egzekucyjnego prowadzonego przeciwko dłużnikowi L. P. (przeciwko powodowi w przedmiotowej sprawie) – (...).

Kwestią sporną w niniejszej sprawie jest zasada odpowiedzialności pozwanego wobec powoda tytułem zadośćuczynienia za doznaną (zdaniem powoda) krzywdę.

Zgodnie z art. 448 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Przyznanie zatem stosownego zadośćuczynienia w oparciu o powyższy przepis możliwe jest w przypadku naruszenia dóbr osobistych. Należy zauważyć, że na podstawie art. 448 k.c. kompensowana jest krzywda, a więc szkoda niemajątkowa wywołana naruszeniem dobra osobistego, polegająca na fizycznych dolegliwościach i psychicznych cierpieniach pokrzywdzonego.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy dostrzec należy, że powód w niniejszej sprawie w żaden sposób nie sprecyzował, jakie konkretne dobra osobiste zostały naruszone działaniami komornika, nie mówiąc już o udowodnieniu doznanej krzywdy (ani tego, że ona w ogóle wystąpiła). To na powodzie, w oparciu o przepis art. 6 k.c. ciążył obowiązek wykazania przesłanek odpowiedzialności komornika. Kolejnym obowiązkiem spoczywającym na powodzie było wykazanie rozmiaru doznanej krzywdy. Tymczasem powód w żaden sposób nie sprostał temu obowiązkowi. W szczególności powód nie wykazał jaki jest związek kwoty żądanej przez niego tytułem zadośćuczynienia z wielkością doznanej krzywdy. Sąd nie ma zaś obowiązku domniemywać podstawy krzywdy strony.

Szczegółowa analiza akt postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez komornika sądowego A. R. (i jego poprzedników) zdaniem Sądu pozwala na przyjęcie, iż wszystkie podejmowane przez niego działania były zgodne z prawem, znajdowały umocowanie w treści tytułu wykonawczego i wnioskach wierzyciela. Sam dłużnik (powód) niewątpliwie posiadał wiedzę o toczącym się przeciwko niemu postępowaniu egzekucyjnemu, wiadomość tę powziąwszy w dniu 26.02.1998 r. (k. 4 akt (...)).

W oparciu o powyższe powództwo jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu, o czym orzeczono jak w pkt I sentencji na podstawie art. 448 k.c. z zw. z art. 6 k.c.

O kosztach reprezentacji powoda wykonywanej z urzędu orzeczono na podstawie § 4 ust. 3 w zw. z § 8 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2019.18 t.j. z dnia 2019.01.04.). Na koszty te składała się kwota 1.476,00 zł w tym VAT w wysokości 276 zł.