Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2021r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 czerwca 2021r. w Warszawie

sprawy M. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W.

o świadczenie postojowe

na skutek odwołania M. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W.

z dnia 29 maja 2020 roku, znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

M. D. w dniu 17 czerwca 2020r. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. z dnia 29 maja 2020r., znak: (...), odmawiającej prawa do świadczenia postojowego.

Uzasadniając swe stanowisko ubezpieczona wskazała, że od 7 stycznia 2020r. do 14 lutego 2020r. przebywała na zwolnieniu lekarskim. W dniu 17 lutego 2020r. powróciła do pracy, a od 25 lutego 2020r. do 29 lutego 2020r. ponownie przebywała na zwolnieniu lekarskim. W związku z tym z przyczyn od niej niezależnych w lutym przepracowała jedynie 6 dni roboczych, co skutkowało osiągnięciem niskiego przychodu. W kolejnym miesiącu wykonywała pracę tylko do 11 marca 2020r., a więc 9 dni roboczych, ponieważ klienci odwoływali wizyty w obawie przez koronawirusem. W marcu pracowała więc dłużej niż w lutym, a to przełożyło się na wyższy przychód.

Wskazując na opisaną sytuację ubezpieczona wniosła o przyznanie świadczenia postojowego za miesiąc marzec 2020r. (odwołanie z dnia 17 czerwca 2020r., k. 3 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., a uzasadniając swe stanowisko wskazał, że ubezpieczona we wniosku z dnia 7 kwietnia 2020r. o świadczenie postojowe, złożonym na podstawie przepisów o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, wykazała przychód za miesiąc luty w kwocie 2.650,00 zł i za miesiąc marzec w kwocie 3.120,00 zł. Tym samym kwota przychodu w marcu 2020r. nie jest mniejsza o co najmniej 15 % od kwoty przychodu z lutego 2020r., co uniemożliwia przyznanie świadczenia. Organ rentowy podkreślił również, że ustawa nie przewiduje możliwości przeliczenia uzyskanego przychodu przy uwzględnieniu przepracowanych w danym miesiącu dni. Wobec powyższego, biorąc pod uwagę, że odwołanie nie wnosi do sprawy nowych okoliczności, które mogłyby skutkować zmianą zaskarżonej decyzji, organ rentowy wskazał, że jest ono bezzasadne i powinno zostać oddalone (odpowiedź na odwołanie z dnia 30 lipca 2020r., k. 4 - 5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. D. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą pod nazwą (...). W okresie od 7 stycznia 2020r. do 14 lutego 2020r. i od 25 lutego 2020r. do 29 lutego 2020r. ubezpieczona przebywała na zwolnieniu lekarskim. W lutym 2020r. uzyskała przychód w wysokości 2.650,00 zł, w marcu 2020r. w wysokości 3.120,00 zł (bezsporne).

W dniu 7 kwietnia 2020r. M. D. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. wniosek o świadczenie postojowe w związku z przeciwdziałaniem skutkom wywołanym COVID-19 dla osób prowadzących działalność gospodarczą, wskazując we wniosku wysokość przychodów za miesiące luty 2020r. (2.650,00 zł) i marzec 2020r. (3.120,00 zł). Po rozpoznaniu wniosku ZUS I Oddział w W. wydał w dniu 29 maja 2020r. decyzję znak: (...), w której odmówił M. D. prawa do świadczenia postojowego, wskazując, że nie spełniła warunku spadku przychodów o co najmniej 15% w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku, ponieważ przychód uzyskany w marcu 2020r. nie jest niższy o co najmniej 15 % od przychodu uzyskanego w lutym 2020r. (wniosek odwołującej z dnia 7 kwietnia 2020r. – nieponumerowane karty akt ZUS; decyzja ZUS z dnia 29 maja 2020r. – nieponumerowane karty akt ZUS).

Powyższy stan faktyczny, który nie był sporny, Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów zgromadzonych w aktach organu rentowego. Dokumenty te, pochodzące od stron sporu, nie budziły zastrzeżeń i zostały ocenione jako wiarygodne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Rozpoznanie sprawy w analizowanym przypadku nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148 ¹ § 1 k.p.c. (Dz. U. z 2020r., poz. 288 ze zm.), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie okoliczności faktyczne nie były sporne, a zatem nie zachodziła potrzeba przeprowadzania dowodów. Spór dotyczył jedynie interpretacji przepisów prawa. Ponadto strony nie wniosły o przeprowadzenie rozprawy. W tych okolicznościach Sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym.

Przechodząc do rozważań dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności należy wskazać, że krąg podmiotów uprawnionych do świadczenia postojowego wyznacza treść art. 15 zq ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2021r., poz. 11 ze zm.). Przewiduje on, że świadczenie postojowe przysługuje m.in. osobie prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018r. - Prawo przedsiębiorców lub innych przepisów szczególnych. W ust. 4 ww. przepisu – w brzmieniu, jakie obowiązywało w dacie, kiedy ubezpieczona złożyła wniosek o świadczenie postojowe, a więc 7 kwietnia 2020r. - wskazano z kolei, że osobie prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą świadczenie postojowe przysługuje jeżeli rozpoczęła prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej przed dniem 1 lutego 2020r. i:

1) nie zawiesiła prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej oraz jeżeli przychód z prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskany w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku o świadczenie postojowe był o co najmniej 15% niższy od przychodu uzyskanego w miesiącu poprzedzającym ten miesiąc i nie był wyższy od 300% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obowiązującego na dzień złożenia wniosku;

2) zawiesiła prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej po dniu 31 stycznia 2020 r. oraz przychód z prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskany w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym został złożony wniosek o świadczenie postojowe, nie był wyższy od 300% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obowiązującego na dzień złożenia wniosku.

W świetle cytowanych regulacji nie budzi żadnych wątpliwości, że aby mogło zostać przyznane świadczenie postojowe, przychody przedsiębiorcy powinny ulec zmniejszeniu co najmniej o 15%, przy czym to zmniejszenie powinno mieć miejsce na przestrzeni dwóch oznaczonych przez ustawodawcę miesięcy – miesiąca poprzedzającego miesiąc złożenia wniosku oraz miesiąca poprzedzającego ww. miesiąc. Ponadto ustawodawca określił jak należy rozumieć przychód. W tym zakresie odwołał się do przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zarazem nie przewidział, by w sytuacji braku realizacji usług w ramach działalności gospodarczej i braku przychodów, przychód z tych miesięcy, które są istotne dla uzyskania prawa do świadczenia postojowego, miał podlegać przeliczeniu czy też odpowiedniemu zmniejszeniu. W związku z tym, zdaniem Sądu, mimo że ubezpieczona w lutym 2020r. przepracowała tylko kilka dni, uzyskując przychody, nie ma możliwości, aby przyjąć, że – choć faktycznie nie spełnia warunku spadku przychodów – powinna uzyskać prawo do świadczenia postojowego.

Ubezpieczona okoliczności braku spadku przychodów o 15% nie kwestionowała, a odwołanie oparła na tym jedynie, że w lutym 2020r. przez przeważającą część miesiąca przebywała na zwolnieniu lekarskim. Ta okoliczność, w świetle brzmienia cytowanych przepisów, jako taka nie ma jednak znaczenia w tym sensie, że nie powoduje, że przychody należałoby porównywać z uwzględnieniem tylko dni faktycznie przepracowanych, kiedy działalność gospodarcza mogła być prowadzona. W art. 15zq ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, mowa o przychodzie uzyskanym w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku o świadczenie postojowe, który powinien być niższy o co najmniej 15% od przychodu uzyskanego w miesiącu poprzedzającym ten miesiąc. Porównaniu podlegają więc przychody ze wskazanych miesięcy traktowanych jako całość, a nie z poszczególnych dni czy też okresów wybranych z danego miesiąca. Na interpretację w tym drugim wariancie, nie wskazują obowiązujące przepisy.

W tym stanie rzeczy ubezpieczona nie spełniła jednego z wymaganych przez ustawodawcę warunków do uzyskania prawa do świadczenia postojowego, określonych w cytowanym art. 15zq ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, a więc nie wykazała spadku przychodów na poziomie co najmniej 15%.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.