Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2020 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Marcin Rozmus

Protokolant: st. sekr. sądowy Aldona Fojcik

po rozpoznaniu w dniu 12 października 2020 roku w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. sp. k. w B.

przeciwko (...) sp. z o.o. w R.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanej (...)sp. z o.o. w R. na rzecz powódki (...) sp. z o.o. sp. k. w B. kwotę 762,20 euro (siedemset sześćdziesiąt dwa euro 20/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 30 listopada 2019 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.117,00 zł (jeden tysiąc sto siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3)  nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt VI GC 969/20

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 12 października 2020 r.

Powódka „(...)” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w B. w dniu 5 marca 2020 r. wniosła przeciwko pozwanej (...)Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w R. pozew o zapłatę kwoty 762,60 euro z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 30 listopada 2019 r., a także zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu podała, że świadczyła dla pozwanej usługę transportową. Pomimo upływu terminu płatności wskazanego w fakturze VAT pozwana nie uregulowała należności za wykonaną usługę. (k. 2-4)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 15 kwietnia 2020 r., powództwo uwzględniono w całości. (k. 24)

W sprzeciwie pozwana uznała roszczenie powódki co do roszczenia głównego i żądanych odsetek do dnia uprawomocnienia się wyroku, wniosła o rozłożenie świadczenia na 10 rat oraz wzajemne zniesienie kosztów postępowania. W uzasadnieniu podała, że posiada przejściowe trudności finansowe, ale stara się zaspokajać roszczenia swoich kontrahentów (k. 31-32 verte).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana (...) sp. z o.o. w R. zleciła powódce „(...)” Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej w B. wykonanie usługi transportowej na trasie N. B. w dniach 20-23 września 2019 r. za wynagrodzeniem 620,00 euro netto.

dowód: zlecenie transportowe k. 15-16

Powódka wykonała usługę i w dniu 30 września 2019 r. obciążyła pozwaną fakturą na kwotę 762,60 euro brutto (620,00 euro + podatek 23% VAT) z terminem płatności do 29 listopada 2019 r.

dowód: list przewozowy k. 18-19, faktura k. 17

Pismem doręczonym pozwanej w dniu 20 grudnia 2019 r. powódka bezskutecznie wezwała pozwaną do spełnienia świadczenia.

dowód: wezwanie do zapłaty za dowodem nadania i odbioru k. 13-14 verte

Pozwana spółka w 2019 r. poniosła stratę w wysokości 260 975,28 zł, za okres od stycznia do kwietnia 2020 r. wykazała stratę w wysokości 232 619,88 zł. Na dzień sporządzania sprawozdania finansowego spółka miała w kasie i na rachunkach 360 776,23 zł oraz 277 208,29 zł innych środków pieniężnych.

dowód: rachunek zysków i strat k. 35-36, bilans k. 37-39

Stan faktyczny w zasadzie był bezsporny, został on ustalony na podstawie dokumentów. Sąd uznał te dowody za wiarygodne w całości, co nie oznacza, że wywiódł z nich te same wnioski, co strony, które zgłosiły wspomniane dowody. Nie przeprowadzono dowodu z przesłuchania stron ograniczonego do strony pozwanej, ponieważ przedstawiciel pozwanej prawidłowo wezwany na rozprawę nie stawił się.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powódka wywodziła swe roszczenie z umowy przewozu. Przewóz wykonywany był na podstawie przepisów Konwencji o Umowie Międzynarodowego Przewozu Drogowego Towarów (CMR) podpisanej w G. dnia 19 maja 1956 r.

Pozwana uznała powództwo co do zasady i co do wysokości. Zgodnie z art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. W niniejszej sprawie Sąd ocenił uznanie jako dopuszczalne.

Mając powyższe na uwadze powództwo uwzględniono w całości zgodnie z żądaniem pozwu.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych zasądzając je od dnia wymagalności roszczenia.

W ocenie Sądu na uwzględnienie nie zasługiwał wniosek pozwanej o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty. Zgodnie z art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia – wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Pozwana nie wykazała, by w sprawie zachodziły szczególne okoliczności uzasadniające rozłożenia zasądzonej kwoty na raty, a także że stan ten został spowodowany przyczynami od niej niezależnymi (por. wyr. Sądu Okręgowego w Krakowie z 27 września 2013 r., XII Ga 263/13), a prawidłowo wezwany celem złożenia zeznań na tę okoliczność prezes pozwanej nie stawił się.

Zauważyć też trzeba, że pozwana spółka na dzień sporządzenia sprawozdania finansowego miała środki pieniężne wielokrotnie przekraczające dochodzoną w niniejszej sprawie należność. Strona może zatem spełnić świadczenie od razu, gdyż ma na to środki. Jeśli natomiast problem z należnościami dotyczy nie tylko tej należności, lecz także innych, których suma przekracza możliwości spółki, to właściwym sposobem rozwiązania tej sytuacji wydaje się raczej zainicjowanie postępowania upadłościowego bądź restrukturyzacyjnego.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu z art. 98 § 1, 3 i 4 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.117,00 zł na którą złożyło się: 200,00 zł opłaty od pozwu, 17,00 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 900,00 zł wynagrodzenia pełnomocnika. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika powódki określona została na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Wniosek pozwanej o odstąpienie od obciążenia jej kosztami procesu również nie zasługiwał na uwzględnienie. W ocenie Sądu w sprawie nie zachodziły szczególnie uzasadnione okoliczności, o których stanowi art. 102 k.p.c. Sytuacja ekonomiczna strony przegrywającej, nie stanowi podstawy zwolnienia – na podstawie art. 102 k.p.c. – z obowiązku zwrotu kosztów przeciwnikowi, chyba że na rzecz tej strony przemawiają dalsze szczególne okoliczności, które same mogłyby być niewystarczające, lecz łącznie z trudną sytuacją ekonomiczną wyczerpują znamiona wypadku szczególnie uzasadnionego (por. postanowienie SN z 8 grudnia 2011 r., IV CZ 111/11). Pozwana nie wykazała, by w sprawie zaszedł szczególnie uzasadniony wypadek, ani nawet nie powołała się na żadną taką okoliczność.

Wyrokowi nadano rygor natychmiastowej wykonalności na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c., ponieważ roszczenie zostało uznane przez pozwaną.

sędzia Marcin Rozmus