Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2021 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sławomir Splitt

po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2021 r. w Gdyni na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Gminy W. – Zarządu Zasobów Komunalnych

przeciwko M. L.

o zapłatę

I. oddala powództwo

II. zasądza od powoda Gminy W. – Zarządu Zasobów Komunalnych na rzecz pozwanego M. L. kwotę 1.817,00 złotych (jeden tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: I 1 C 923/20

UZASADNIENIE

Powódka Gmina W. wniosła pozew przeciwko M. L. o zapłatę kwoty 8.647,32 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 8.102, zł od dnia 2 października 2017r. do dnia poprzedzającego dzień złożenia pozwu oraz od kwoty 8.647,32 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że pozwany zajmuje bez tytułu prawnego lokal mieszkalny położony we W. przy ulicy (...) stanowiący własność Gminy W.. Powódka obciążyła pozwanego odszkodowaniem w wysokości czynszu jaki byłby należny tytułem najmu lokalu zajmowanego przez niego w oparciu o przepisy prawa miejscowego oraz opłatami eksploatacyjnymi. Powódka dochodzi należności za okres od dnia 1 grudnia 2015 roku do dnia 1 października 2017 roku. Roszczenie powódki obejmuje kwotę należności głównej – 8.102,00 złote oraz wartość skapitalizowanych do dnia 1 października 2017 roku odsetek – w kwocie 545,32 złotych.

(pozew k. 2-4)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu pozwany stwierdził, iż od 2006 roku nie mieszkał pod adresem wskazanym w pozwie. W październiku 2006 roku wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie poznał swoją małżonkę i przebywał tam do 2017 roku. Następnie wrócił do Polski i osiedlił się w G. przy ul. (...), gdzie mieszka do dnia dzisiejszego.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 42-42v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 kwietnia 1995r. pomiędzy powodem Gminą W. a A. L. została zawarta umowa najmu lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ulicy (...). Do zamieszkiwania w lokalu był uprawniony m.in. syn najemcy – pozwany M. L..

(dowód: umowa najmu lokalu mieszkalnego k. 76-79)

W 2006 r. pozwany M. L. wyprowadził się z lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ulicy (...) i wyjechał za granicę. W okresie od 1 grudnia 2015 roku do dnia 1 października 2017 roku pozwany nie zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu ani też w nim okresowo nie przebywał. Około 2011 r. również rodzice oraz brat i siostra pozwanego wyjechali za granicę.

(dowód: zeznania świadka A. B. płyta CD k. 213, zeznania świadka P. B. płyta CD k. 213)

W przedmiotowym lokalu pozwany nie pozostawił żadnych rzeczy osobistych.

(dowód: przesłuchanie pozwanego płyta CD k. 125)

Po wyjeździe z Polski pozwany zamieszkał w B., a następnie od około 2013 r. w B.. Pozwany pracował na zlecenie agencji pracy tymczasowej przy pracach magazynowych, a następnie od 2015 r. na podstawie umowy o pracę jako pracownik biurowy w branży nieruchomości w wymiarze 40 godzin tygodniowo.

(dowód: zeznania świadka M. B. płyta CD k. 125, przesłuchanie pozwanego płyta CD k. 125, A. State W. C. k. 44-45, (...) k. 46-47)

W latach 2013-2017 pozwany studiował na (...) w B., gdzie we wrześniu 2016r. uzyskał tytuł B. of A. w zakresie Business (...) with E.. Studia miały charakter zaoczny, korespondencyjny. Po zakończeniu każdego modułu zdawał egzaminy w siedzibie filii uczelni w B..

(dowód: zeznania świadka M. B. płyta CD k. 125, przesłuchanie pozwanego płyta CD k. 125, pismo z dnia 19 września 2016r. k. 43)

W lipcu 2017r. pozwany wraz z ówczesną narzeczoną wrócił do Polski i zamieszkał w G. w lokalu mieszkalnym przy ul. (...). W sierpniu 2017r. przed kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego w G. pozwany zawarł związek małżeński z M. B.. Od 4 października 2017r. pozwany jest zatrudniony jako pracownik spedycji w (...) sp. z o.o. spółka komandytowa w G..

(dowód: zeznania świadka M. B. płyta CD k. 125, przesłuchanie pozwanego płyta CD k. 125, umowy o pracę k. 34-35)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodów z zeznań świadków M. B., A. B. i P. B., a także dowodu z przesłuchania pozwanego.

W ocenie Sądu brak było jakichkolwiek podstaw do kwestionowania autentyczności i wiarygodności przedłożonych przez strony dokumentów prywatnych. Sąd miał na uwadze, że żadna ze stron niniejszego postępowania nie kwestionowała w trybie art. 253 kpc autentyczności powyższych dokumentów, ani też nie zaprzeczyła, że osoby podpisane pod tymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Powyższe dokumenty nie budziły także żadnych wątpliwości Sądu, albowiem nie nosiły żadnych śladów przerobienia, podrobienia czy innej ingerencji w ich treść.

Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadków A. B. i P. B.. Zważyć należy, iż obaj świadkowie nie pozostają z pozwanym w żadnych relacjach towarzyskich, osobistych czy zawodowych, toteż nie mieli żadnego interesu, aby zeznawać na jego korzyść. Obaj świadkowie zgodnie potwierdzili, że w okresie objętym żądaniem pozwu w lokalu przy ulicy (...) we W. pozwany nie zamieszkiwał ani też w nim nie przebywał. Podkreślić należy, iż jako osoby zamieszkujące w sąsiednich lokalach wymienieni świadkowie mieli możliwość poczynienia obserwacji w dłuższym okresie czasu, o różnych porach dnia, stąd zeznania te stanowią w pełni miarodajny dowód w sprawie.

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd oparł się także na zeznaniach świadka M. B. oraz zeznaniach pozwanego. Zważyć należało, że w odniesieniu do istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności faktycznych zeznania świadka i powoda były zbieżne ze sobą. Z zeznań tych jednoznacznie wynika, że w okresie od grudnia 2015r. do października 2017r. pozwany przebywał za granicą, gdzie znajdowało się jego centrum życiowe. W Wielkiej Brytanii pozwany mieszkał, studiował oraz pracował, co znajduje potwierdzenie również w treści dokumentów dołączonych do akt niniejszej sprawy.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 611). W myśl art. 18 ust. 1 osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Z kolei, wedle ust. 2 odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego. W świetle powołanych powyżej przepisów nie budzi wątpliwości, że obowiązek uiszczania odszkodowania jest skorelowany z zajmowaniem lokalu przez osobę nieposiadającą do niego tytułu prawnego. Jak wskazuje się w doktrynie tylko osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Byłego lokatora wiąże z właścicielem lokalu, z mocy komentowanego przepisu, nienazwany stosunek prawny; właściciel, do czasu opróżnienia lokalu przez byłego lokatora jest obowiązany znosić stan zajmowania jego lokalu przez osobę nieposiadającą już tytułu do jego używania, zaś były lokator jest zobowiązany uiszczać przez ten czas wynagrodzenie za korzystanie z lokalu bez tytułu prawnego (odszkodowanie) (por. A. Doliwa, Komentarz do ustawy o ochronie lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego [w:] Prawo mieszkaniowe. Komentarz. Wyd. 5, Warszawa 2015).

W przedmiotowej sprawie pozwany wykazał w sposób nie budzący żadnych wątpliwości, że w okresie objętym żądaniem pozwu tj. od 1 grudnia 2015r. do 1 października 2017 r. nie zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu przy ulicy (...) we W. ani też w żaden inny sposób nie korzystał z tego lokalu.

Zważyć bowiem należy, iż przesłuchani w niniejszej sprawie świadkowie zamieszkujący w budynku, w którym znajduje się sporny lokal, zgodnie zeznali, że w powyższym okresie powód nie zamieszkiwał w ww. lokalu ani nawet w nim okresowo nie przebywał. Świadek A. B. zeznał, że pozwany opuścił lokal około 2006 r. i wyjechał za granicę, co koreluje z zeznaniami pozwanego, który wskazał, że opuścił Polskę w październiku 2006 r. Zarówno świadek A. B., jak też P. B. wskazali, że po wyjeździe rodziców pozwanego za granicę lokal stoi pusty. Żaden ze świadków również nie widział, aby pozwany w tym czasie odwiedzał sporny lokal. Powyższe zeznania korelują z zeznaniami pozwanego i jego małżonki. Z zeznań tych wynika, że w okresie od 2006r. do lipca 2017r. pozwany zamieszkiwał na terenie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, początkowo w B., a następnie w B.. Tam znajdowało się centrum życiowe pozwanego. Na terenie UK pozwany wynajmował mieszkanie, pracował, a także studiował, co zresztą również wynika z przedstawionych przez niego dokumentów.

W spornym okresie pozwany nie korzystał z przedmiotowego lokalu nawet okresowo np. w czasie urlopu czy świąt, co jest zrozumiałe, gdy weźmie się pod uwagę fakt, że od około 2012r. w lokalu tym nie zamieszkiwali już rodzice i rodzeństwo pozwanego, a więc nie miał on nawet powodu kogokolwiek odwiedzać. Zważywszy, iż przez okres prawie jedenastu lat pozwany nieprzerwanie zamieszkiwał za granicą i w tym czasie nawet okazjonalnie nie korzystał z lokalu, to nie budzi wątpliwości, że nie miał tam żadnych swoich rzeczy osobistych. Skoro zatem pozwany nie zajmował przedmiotowego lokalu w okresie objętym żądaniem pozwu, to brak jest podstawowej przesłanki roszczenia opartego na przepisach art. 18 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów. Z tych też względów na mocy powołanego przepis a contrario powództwo należało oddalić.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 kpc i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od przegrywającej niniejszy spór powódki Gminy W. na rzecz pozwanego kwotę 1.817 zł, na co składa się opłata za czynności fachowego pełnomocnika w stawce minimalnej stosownie do § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (1.800 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł). Sąd nie znalazł podstaw do odstąpienia od obciążania powódki kosztami procesu bądź miarkowania tych kosztów i zasądził koszty zastępstwa procesowego według stawki właściwej dla wskazanej wartości przedmiotu sporu mieszczącej się pomiędzy 5.000 zł a 10.000 zł. Zważyć bowiem należy, iż dla stwierdzenia, czy zostały zachowane przesłanki roszczenia określonego w art. 18 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów bez znaczenia pozostaje kwestia zameldowania, która jest kategoria administracyjnoprawną i w żaden sposób nie przesądza, że osoba zameldowana na pobyt stały faktycznie przebywa pod wskazanym adresem. Stąd, formułowanie roszczeń wyłącznie na podstawie zameldowania jest niewystraczające dla wykazania, że dana osoba zajmuje lokal.

W ocenie Sądu powódka w okresie poprzedzającym wytoczenie powództwa winna podjąć czynności zmierzające do ustalenia tego kto faktycznie zajmuje przedmiotowy lokal np. poprzez wywiad wśród sąsiadów. W szczególności odnosi się to do osób, które w chwili zawierania umowy najmu były nieletnie w sytuacji gdy zawarcie umowy od wytoczenia powództwa dzieli znaczny dystans czasowy.

W niniejszym przypadku powódka nie podejmowała żadnych prób ustalenia, czy pozwany w lokalu faktycznie zamieszkuje. Tymczasem pozwany nie był stroną umowy najmu, zaś w chwili zawarcia umowy (to jest w roku 1995) miał lat dziesięć. Powyższe skłania do podjęcia działań zmierzających do ustalenia grona osób faktycznie zamieszkujących lokal w okresie objętym pozew, tym bardziej w sytuacji gdy ewentualne objecie pozwem osoby już w lokalu nie zamieszkującej może wiązać się z koniecznością poniesienia kosztów procesowych.

Zatem, reasumując tę część rozważań, należało uznać, że przed wniesieniem powództwa powódka nie dochowała należytej staranności i nie dokonała weryfikacji stanu faktycznego. Zważywszy na fakt, że powódka dysponuje odpowiednimi zasobami ludzkimi (pracownicy urzędu i jednostek organizacyjnych), jak też fachową obsługą prawną Sąd nie dopatrzył się w tym zakresie żadnych szczególnych okoliczności mogących przemawiać za odstąpieniem od obciążania powódki kosztami procesu, ewentualnie za miarkowaniem tych kosztów do kwoty niższej aniżeli wynikająca z norm przepisanych.