Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 września 2021 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział XV Cywilny- Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Brygida Łagodzińska

po rozpoznaniu w dniu 2 września 2021 w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) SA z siedzibą w W. ( uprzednio (...) SA z siedzibą w W.)

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu

z dnia 22 kwietnia 2021 roku

sygn. akt IC 2475/20

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 900 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Brygida Łagodzińska

UZASADNIENIE

Powód M. S. wniósł pozew przeciwko pozwanemu (...) SA w W. o zapłatę kwoty 7 066,35 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 marca 2017 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa według norm przepisanych.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów.

Wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2021 roku Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu w punkcie 1. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 252,15 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 marca 2017 r. do dnia zapłaty; w punkcie 2. oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz w punkcie 3. kosztami procesu obciążył w całości powoda i z tego tytułu zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1 817 zł.

Apelację od wyrok wniósł powód zaskarżając orzeczenie w części w punktach 2 oraz 3. Wyrokowi zarzucił:

- naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy art. 233§1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanie wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego tj. błędne przyjęcie, iż należne odszkodowanie tytułem najmu pojazdu winno obejmować 21 dni a nie 94 dni najmu pojazdu zastępczego oraz 21 dni a nie 94 dni parkowania wraku uszkodzonego pojazdu,

- naruszenie prawa materialnego art. 361§1 i 2 k.p.c. poprzez jego niewłaściwą wykładnię i uznanie, iż odszkodowanie należne powodowi tytułem najmu pojazdu zastępczego dla 62 dób najmu oraz 94 dób parkowania mieści się w granicach odpowiedzialności pozwanego.

Powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 6 815 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 marca 2017 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za II instancję wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Na wstępie zauważyć należy, że niewątpliwie poszkodowany w ramach odpowiedzialności cywilnej miał prawo do najmu pojazdu zastępczego. Kwestią sporną była natomiast data do kiedy najem ten był uzasadniony. Wbrew zarzutom apelacji brak podstaw do uznania, że termin ten winien być liczony do wydania decyzji i wypłaty odszkodowania w dniu 9 stycznia 2017 roku ( w apelacji powód wskazał jako datę wpłaty odszkodowania 10 marca 2017 roku, z przedłożonego zaś przez powoda potwierdzenia transakcji wynika, że odszkodowanie zostało wypłacone 9 stycznia 2017 roku). W okolicznościach przedmiotowej sprawy trafnie Sąd pierwszej instancji uznał, że poszkodowany już 22 listopada 2016 roku otrzymał informację, że szkoda będzie rozliczana jako całkowita. A zatem skoro poszkodowany powziął wiedzę o likwidacji szkody to mógł podjąć działania celem zakupu samochodu. Istotą okolicznością jest fakt, że wysokość wypłaconego odszkodowania wyniosła 1 900 zł, a zatem nie sposób uznać, że dopiero wypłata środków przez pozwanego umożliwiła mu zakup pojazdu. Skoro zaś poszkodowany nadal użytkuje samochód to uznać należy, że zdecydował się naprawić pojazd. Powód nie wykazał zakupu przez poszkodowanego pojazdu po otrzymaniu środków od pozwanego. Tym samym twierdzenie o zakupie pojazdu ma charakter hipotetyczny. W niniejszej sprawie nie zachodzi związek przyczynowy pomiędzy wypłatą odszkodowania, a zakupem pojazdu. Na żadnym etapie postępowania powód nie twierdził, że poszkodowany nie mógł nabyć pojazdu z uwagi na brak środków w kwocie 1 900 zł, które zostały przez powoda wypłacone 9 stycznia 2017 roku. Reasumując skoro poszkodowany wiedział o tym, że szkoda ma charakter całkowity już 22 listopada 2016 roku to winien już wówczas podjąć czynności celem zakupu nowego pojazdu. Nie sposób zaś uznać, że przyczyną niemożności nabycia pojazdu było oczekiwanie na wypłatę środków. Taka okoliczność nie została nawet podniesiona przez apelującego.

Zarzut apelującego o konieczności przechowywania wraku przez 94 dni z uwagi na to, że samochód był stanie uniemożliwiającym jego przechowywanie w miejscu do tego nieprzeznaczonym jest nieuzasadniony. Wskazać należy, że 22 listopada 2016 roku pozwany poinformował powoda, że szacuje szkodę jako całkowitą przy przyjęciu wartości pojazdu sprzed szkody na kwotę 2 500 zł i wartości pozostałości na kwotę 600 zł. Tym samym nie było żadnych przeszkód aby powód podjął działania celem zagospodarowania wraku. Zachowanie powoda, który przechowuje pozostałości pojazdu aż do wypłaty odszkodowania nie tylko nie stanowi szkody pozostającej w związku przyczynowym ze zdarzeniem, ale jest działaniem zmierzającym w sposób nieuzasadniony do zwiększenia szkody i wykracza poza ekonomicznie uzasadnione wydatki. Wskazać również należy, że poszkodowany nadal jest właścicielem uszkodzonego pojazdu, co potwierdza metryczka oc Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego. A zatem parkowanie uszkodzonego pojazdu za dalszy okres objęty apelacją było nieuzasadnione.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalił.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. obciążając nimi powoda. Pozwany poniósł koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900 zł ustalone na podstawie §10 ust.1 pkt 1 w zw. z §2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Brygida Łagodzińska