Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2021 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Błażejowska

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2021 r. w Bydgoszczy na posiedzeniu niejawnym

sprawy B. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek odwołania B. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 14 czerwca 2021 r. nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na dalsze sześć miesięcy od dnia 18 maja 2021 r.

SSR Katarzyna Błażejowska

Sygn. akt VII U 495/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 czerwca 2021 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił ubezpieczonej B. M. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzekła, że stan zdrowia ubezpieczonej nie uzasadnia przyznania jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

W odwołaniu od powyższej decyzji B. M. wniosła o jej zmianę. W uzasadnieniu zarzuciła, że Komisja Lekarska nie odniosła się do całej dokumentacji medycznej. Odwołująca wskazała na trudność w doborze odpowiedniego leku, zaś jej stan zdrowia wymaga przewlekłego leczenia farmakologicznego i psychoterapii, dlatego też w jej ocenie trudno mówić o jakiejkolwiek poprawie czy stabilizacji poprawy. Jednocześnie wskazała, iż z uwagi na ograniczenia spowodowane przez COVID, jej kontakt z lekarzem psychiatrą również uległ ograniczeniu, zaś obecnie pozostaje głównie pod opieką przychodni reumatologiczno-rehabilitacyjnej, która przynosi niewielką poprawę w codziennym funkcjonowaniu.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując swoje stanowisko w sprawie. W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że ubezpieczona była uprawniona do świadczenia rehabilitacyjnego w okresie od 19 listopada 2020 r. do 16 lutego 2021 r. oraz od dnia 17 lutego 2021 r. do 17 maja 2021 r.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczona B. M. jest obecnie osobą bezrobotną, wcześniej zatrudnioną, jako pracownik administracyjny – kadrowa w kilku firmach. W związku z pogorszeniem stanu zdrowia ubezpieczonej oraz problemami rodzinnymi ubezpieczona od 2013 r., z przerwami, jest leczona psychiatrycznie. Obecnie pozostaje pod opieką lekarza psychiatry od listopada 2020 r. Jednocześnie z uwagi na inne schorzenia pozostaje pod opieką lekarzy specjalistów.

Odwołująca pobierała zasiłek chorobowy od dnia 21 maja 2021 r., zaś okres zasiłkowy zakończył się w dniu 18 listopada 2020 r.

Dowód: dokumentacja lekarska oraz orzecznicza – akta rentowe

Po zakończeniu okresu zasiłkowego ubezpieczona wystąpiła z wnioskami o przyznanie jej świadczenia rehabilitacyjnego. W związku z powyższym Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał B. M. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za łączny okres 6 miesięcy.

Dowód: wniosek o świadczenie rehabilitacyjne z dnia 23.10.2020 r., decyzja ZUS z dnia 19.11.2020 r., wniosek o świadczenie rehabilitacyjne z dnia 05.01.2021 r., - akta rentowe

Wnioskiem z dnia 2 kwietnia 2021 r. ubezpieczona ponownie wystąpiła o przyznanie jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na kolejny okres.

Po przeprowadzeniu analizy dokumentacji medycznej, orzeczniczej ZUS oraz uwzględniając opinię specjalistyczną lekarza konsultanta ZUS w zakresie psychiatrii Lekarz Orzecznik ZUS nie stwierdził ograniczeń sprawności organizmu ubezpieczonej w stopniu uzasadniającym przeczenie długotrwałej niezdolności do pracy oraz przedłużenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Po rozpoznaniu sprzeciwu odwołującej od w/w orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, Komisja Lekarska ZUS podzieliła jego wnioski.

W związku z powyższym decyzją z dnia 14.06.2021 r. organ rentowy omówił ubezpieczonej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Dowód: wniosek o świadczenie rehabilitacyjne z dnia 02.04.2021 r., opinia lekarska z dnia 20.05.2021 r., orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 20.05.2021 r., opinia lekarska z dnia 11.06.2021 r., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 11.06.2021 r., decyzja ZUS z dnia 14.06.2021 r. – akta rentowe

Odwołująca cierpi na zaburzenia depresyjno-lękowe i uzależnienie od zolpidenu. Stan zdrowia odwołującej po wyczerpaniu zasiłku chorobowego i częściowo świadczenia rehabilitacyjnego czynił ubezpieczoną nadal niezdolną do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokowały odzyskanie zdolności do pracy.

Dowód: opinia sądowo-lekarska z dnia 04.10.2021 r. – k. 37-40

Sąd zważył, co następuje:

Na wstępie Sąd wskazuje, iż zgodnie z art. 148 ¹ § 1 k.p.c. sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty lub sprzeciwu od wyroku zaocznego sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W niniejszym postępowaniu Sąd doszedł do przekonania, iż okoliczności sprawy są na tyle jasne, iż nie jest konieczne prowadzenie rozprawy, wobec czego postanowienie dowodowe jak również wyrok wydał na posiedzeniu niejawnym.

Odwołanie jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy oraz w aktach ZUS, której autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez strony postępowania. Ponadto Sąd kierował się w swoich ustaleniach treściami opinii sądowo-lekarskiej biegłego sądowego, która w ocenie Sądu jest logiczne i spójne.

W przedmiotowej sprawie strony prowadziły spór co do stanu zdrowia odwołującej oraz jej zdolności do pracy po wyczerpaniu zasiłku chorobowego i częściowo świadczenia rehabilitacyjnego.

W odniesieniu do żądania odwołującej należy w pierwszej kolejności wskazać zgodnie z brzmieniem art. 18 ust 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężanach z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 1368, ze zm., dalej: ustawa zasiłkowa) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy (art. 18 ust 2).

Kluczowym dla rozstrzygnięcia o zasadności odwołania ubezpieczonej było zatem ustalenie jej stanu zdrowia po wyczerpaniu okresu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. W tym celu Sąd dopuścił dowód z opinii lekarza sądowego psychiatry, który w oparciu o zgromadzoną dokumentację medyczną oraz po przeprowadzeniu badania stwierdził, iż stan zdrowia ubezpieczonej po wyczerpaniu zasiłku chorobowego i częściowo świadczenia rehabilitacyjnego czynił ubezpieczoną nadal niezdolną do pracy a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy w terminie 6 miesięcy od dnia 18 maja 2021 r. Biegły tym samym nie podzielił stanowiska Komisji Lekarskiej ZUS. o analizie dokumentacji medycznej oraz przeprowadzonego badania biegły stwierdził u odwołującej zaburzenia depresyjno-lękowe i uzależnienie od zolpidenu. Jednocześnie biegła zakwestionowała orzeczenie lekarza konsultanta o zaburzeniu osobowości odwołującej. Wskazała, że z życiorysu badanej nie wynika, aby nie była ona zdolna do dostosowania się do obowiązujących norm i przepisów społecznych. Do czasu choroby ubezpieczona funkcjonowała prawidłowo. Biegła wskazała, że świadczenie rehabilitacyjne 6-cio miesięczne skończyło się w maju 2021 r., zaś wpis z 25 maja 2021 r. sugeruje, że następuje poprawa i udało się dobrać lek. Skoro zatem zaczęła następować poprawa należy liczyć się, że będzie ona postępować dalej. Jednocześnie biegły zauważył, że w okresie jesienno-zimowym może nastąpić wahnięcie w kierunku pogorszenia się, ale ogólnie można spodziewać się, że ubezpieczona odzyska zdolność do pracy po dalszym leczeniu. Nadto biegły wskazał, że ubezpieczona choruje na inne choroby somatyczne, które też są leczone a nie pozostają bez wpływu na stan psychiczny ubezpieczonej.

Żadna ze stron niniejszego postępowania nie wniosła zarzutów do powyższej opinii, dlatego też Sąd uznał przeprowadzoną w niniejszej sprawie opinię za wiarygodną. W pełni podzielił wnioski wynikające z opinii biegłego, ponieważ zostały one sformułowane w oparciu o przeprowadzone osobiście badania przedmiotowe ubezpieczonej oraz wszechstronną analizę materiału dowodowego, w tym w szczególności dokumentacji lekarskiej zawartej w aktach rentowych oraz aktach sprawy. Opinia ta jest jasna, kompleksowa, wolna od niekonsekwencji, a ponieważ biegły jest specjalistą z zakresu wskazanej wyżej dziedziny medycyny, Sąd nie znalazł podstaw by ją zakwestionować. Dlatego też wnioski z nich płynące Sąd przyjął jako własne.

Z uwagi na powyższy stan faktyczny Sąd w oparciu o treść art. 477 ¹⁴§2 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

SSR Katarzyna Błażejowska