Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2021 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Romuald Kompanowski

Protokolant: sekr.sądowy Małgorzata Kucińska

po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2021 r. w Kaliszu

odwołania W. M.

od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

z dnia 25 lutego 2021 r. Nr (...)

w sprawie W. M.

przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

o prawo do niezrealizowanego świadczenia uzupełniającego

Oddala odwołanie

UZASADNIENIE

Decyzją z 25 lutego 2021 r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego odmówił W. M. prawa do niezrealizowanego świadczenia tj. świadczenia uzupełniającego przysługującego zmarłemu S. M. albowiem art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym nie stosuje się przepisu art. 136 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła W. M. wnosząc o zmianę decyzji i przyznanie wnioskowanego świadczenia.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił, co następuje:

Poza sporem jest przyznanie S. M. świadczenia uzupełniającego z tytułu niezdolności do samodzielnej egzystencji poczynając od 1 października 2019 r. Świadczenie zostało przyznane prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Kaliszu z 20 listopada 2020 r. zmieniającym wcześniej wydaną przez organ rentowy decyzję z 8 listopada 2019 r. odmawiającą S. M. przyznania świadczenia uzupełniającego. Odpis powyższego wyroku wpłynął do organu rentowego 15 stycznia 2021 r. Wykonując powyższy wyrok, organ rentowy decyzją 26 stycznia 2021 r. ustalił wysokość wyrównania świadczenia uzupełniającego za okres od 1 października 2019 r. do 31 stycznia 2021 r. na kwotę 7 946,70 zł wskazując jednocześnie, że wypłata świadczenia uzupełniającego bieżąco będzie dokonywana z wypłatą emerytury.

S. M. zmarł 27 stycznia 2021 r. pozostawiając żonę W. M.

/ bezsporne /

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy z 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, w sprawach nieuregulowanych w ustawie, dotyczących postępowania w sprawie świadczenia uzupełniającego, wypłaty tego świadczenia, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z wyjątkiem art. 136 tej ustawy oraz ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników. Wskazany wyżej przepis art. 136 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych reguluje kwestię wypłaty niezrealizowanego świadczenia jakie przysługiwało emerytowi czy renciście do dnia jego śmierci i nie zostało do tego czasu wypłacone. Powyższy przepis ma także zastosowanie do świadczeń przyznawanych rolnikom z tytułu ubezpieczenia społecznego rolników wskazanych w ustawie 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników. Wynika to wprost z art. 52 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zasady przyznawania świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji określone zostały w przywołanej na wstępie rozważań ustawie z 31 lipca 2019 r. Skoro ustawodawca w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy wyłączył stosowanie art. 136 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych to takie uregulowanie wyłącza możliwość ubiegania się przez odwołującą o przyznanie prawa do wnioskowanego świadczenia. Przyznane S. M. świadczenie uzupełniające nie zostało do dnia jego śmierci wypłacone i stosownie do przywołanego przepisu wdowa nie może skutecznie ubiegać się o jego wypłatę.

W tych warunkach odwołanie jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu.