Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 lipca 2021 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2021 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa P. R.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda P. R. kwotę 4.342,50 zł (cztery tysiące trzysta czterdzieści dwa złote pięćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 maja 2020r. do dnia zapłaty;

II zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.000 zł (jeden tysiąc złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 1546/20upr

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 30 lipca 2021 roku

Powód P. R. żądał od pozwanego Towarzystwa (...) spółki akcyjnej w W. zapłaty kwoty 4.342,50 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 maja 2020 r. do dnia zapłaty. Wskazał, że dochodzi wierzytelności odszkodowawczej z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego, które to roszczenie nabył od poszkodowanego w drodze cesji.

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Toruniu w dniu 4 listopada 2020 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodny z żądaniem pozwu.

Pozwany zaskarżył nakaz zapłaty i wniósł o oddalenie powództwa. Wskazał, że nie kwestionuje stawki dobowej najmu ani okresu najmu. Podniósł jednak zarzut braku legitymacji czynnej. Zwrócił uwagę, że umowę najmu zawarła z powodem nie poszkodowana spółka (...), lecz P. Ż.. Ponadto umowa cesji została zawarta przez powoda nie z poszkodowanym lecz z T. K. jako osobą fizyczną, a wierzytelność nie została w umowie dostatecznie zindywidualizowana. Poza tym pozwany zastrzegł, że odszkodowanie winno zostać przyznane w kwocie netto, bowiem poszkodowany ma możliwość odliczenia VAT od kosztów naprawy, a pojazd wykorzystuje w działalności gospodarczej.

Sąd ustalił, co następuje:

W wyniku zdarzenia drogowego z 12 lutego 2020 r. uszkodzeniu uległ samochód marki C. (...) należący do (...) sp. z o.o. Sprawca szkody ubezpieczony był w zakresie OC w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń.

Szkodę zgłosił pozwanemu prezes spółki T. K. w dniu jej zaistnienia. Wskazano, że uszkodzonym pojazdem kierował P. Ż.. Poszkodowany zadeklarował, że ma możliwość odliczenia podatku VAT od kosztów naprawy. Zastrzegł też, iż uszkodzony pojazd był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej, a jego brak powoduje dezorganizację pracy i wynajęcie pojazdu zastępczego.

(okoliczności bezsporne, nadto dowód: druk zgłoszenia szkody w pojeździe – k. 54-55)

Poszkodowany zlecił naprawę autoryzowanemu warsztatowi marki (...) S.A. – w dniu 28 lutego 2020 r. Samochód został odebrany po naprawie w dniu 23 marca 2020 r.

(dowody: zlecenie naprawy – k. 13v; potwierdzenie odbioru pojazdu – k. 14)

Pismem z dnia 2 marca 2020 r. pozwany poinformował poszkodowanego, że nie dysponuje do wynajmu pojazdami w typie uszkodzonego samochodu. W związku z tym poprosił o dokonanie we własnym zakresie wyboru odpowiedniego podmiotu zajmującego się wynajmem pojazdów dostawczych ze zwróceniem uwagi na fakt, że wynajmowany pojazd powinien być tej samej klasy co uszkodzony samochód bądź niższej. Jednocześnie ubezpieczyciel zastrzegł, że zasadny czas wynajmu, to okres oczekiwania na oględziny, czas technologicznie niezbędny od usunięcia uszkodzeń pojazdu oraz 2 dni organizacyjne. Pozwany wskazał, że może uznać stawkę dobową w zakresie 200-300 zł netto.

(dowody: pismo z dnia 2 marca 2020 r. – k. 7)

W dniu 4 marca 2020 r. poszkodowany najął od powoda pojazd zastępczy marki C. (...). Umowę podpisał w imieniu poszkodowanego P. Ż. i to jego dane wpisano do kontraktu. P. Ż. przedłożył powodowi jednorazowe pisemne upoważnienie udzielone mu przez T. K. w imieniu (...) sp. z o.o.

Tego samego dnia poszkodowany przelał na powoda wierzytelność z tytułu odszkodowania należnego za prawo do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego „w związku z szkodą komunikacyjną (…) likwidowaną przez A.”. Umowę podpisał T. K., działając w imieniu (...) sp. z o.o.

(dowody: umowa najmu pojazdu – k. 5; umowa cesji wierzytelności z polisy OC sprawcy – k. 5v-6; upoważnienie – k. 8; zeznania świadka T. K. na piśmie – k. 94; zeznania świadka P. Ż. na piśmie – k. 98)

Najem trwał do 23 marca 2020 r. W dniu 30 marca 2020 r. powód wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT na kwotę 5.842,50 zł brutto – za okres 19 dni najmu po stawce dobowej w wysokości 294,12 zł netto z zastosowaniem rabatu na poziomie 15 % (faktyczna stawka 250 zł netto).

(okoliczności bezsporne, nadto dowody: umowa najmu pojazdu – k. 5; protokół zdawczo-odbiorczy – k. 7v; faktura VAT – k. 8v)

Pismem z dnia 7 maja 2020 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 5.842,50 zł w terminie 7 dni. Powód powołał się na numer nadany szkodzie przez pozwanego, tj. 115- (...).

(dowody: przedsądowe wezwanie do zapłaty – k. 9)

Pozwany wypłacił odszkodowanie w kwocie 1.500 zł – przyznane decyzją z dnia 5 maja 2020 r. Ubezpieczyciel uznał za zasadny okres najmu od 4 do 9 marca 2020 r. W kolejnych pismach pozwany podtrzymywał swoje stanowisko, wskazując, że uwzględnił czas niezbędny do naprawy zgodnie z technologią producenta oraz czas potrzebny na czynności organizacyjne. Poza tym zwrócił uwagę, że pojazd był jezdny i nie wymagał unieruchomienia w oczekiwaniu na podjęcie naprawy.

(okoliczność bezsporna, nadto dowód: potwierdzenie przelewu – k. 9v; decyzja ubezpieczyciela – k. 11v-12; pismo ubezpieczyciela z dnia 12 maja 2020 r. – k. 10-11; pismo ubezpieczyciela z dnia 22 maja 2020 r. – k. 12v-13)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów i wydruków przedłożonych do akt sprawy przez strony niniejszego postępowania. Uzupełniająco Sąd oparł się także na pisemnych zeznaniach świadków T. K. i P. Ż.. Sąd nie miał wątpliwości co do autentyczności dokumentów i wydruków. Zeznania świadków były wiarygodne w całości.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie nie był w przeważającej mierze przedmiotem sporu. Pozwany, który na etapie postępowania likwidacyjnego negował jedynie długość zasadnego okresu najmu, nie podnosił już tego argumentu w procesie. W sprzeciwie od nakazu zapłaty wprost oznajmił, że nie kwestionuje dobowej stawki najmu pojazdu zastępczego w kwocie 250 zł netto oraz okresu najmu pojazdu zastępczego. Pozwany wskazał jednak, że odszkodowania nie powinno się powiększać o podatek od towarów i usług. Ponadto pozwany podniósł zarzut braku legitymacji procesowej po stronie powoda. Wskazał, że umowa najmu została zawarta przez P. Ż. w imieniu własnym, a nie w imieniu poszkodowanego. Utrzymywał też, iż poszkodowany nie był stroną umowy cesji, bowiem zawarł ją swoim imieniem T. K.. Ponadto zarzucał, że w umowie cesji nie zindywidualizowano dostatecznie przenoszonej wierzytelności.

Ostatnia kwestia – dotycząca legitymacji procesowej – wymagała uwagi Sądu w pierwszej kolejności. Legitymacja procesowa jest bowiem jedną z przesłanek materialnych, czyli okoliczności stanowiących w świetle norm prawa materialnego warunki poszukiwania ochrony prawnej na drodze sądowej. Otóż, aby ochrona prawna mogła być przez Sąd udzielona, z żądaniem jej udzielenia musi wystąpić osoba do tego uprawniona. Tym uprawnieniem jest właśnie legitymacja procesowa czynna ( tak wyrok SA w Poznaniu z dnia 17 maja 2005 r., I ACa 1202/04). Sąd dokonuje oceny istnienia legitymacji procesowej strony w chwili orzekania co do istoty sprawy i bierze tą przesłankę pod uwagę z urzędu, a zatem ma obowiązek ustalić tą okoliczność. Brak legitymacji procesowej zarówno czynnej, jak i biernej prowadzi do wydania wyroku oddalającego powództwo. W toku postępowania przed sądem pozwany kwestionował legitymację czynną powoda w sprawie, jako nabywcy wierzytelności – i to pomimo wypłaty w toku postępowania likwidacyjnego odszkodowania na jego rzecz. W świetle art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Pozwany w pierwszej kolejności usiłował wykazać, że po stronie poszkodowanego – (...) sp. z o.o. – nie powstała szkoda w związku z poniesieniem kosztów najmu pojazdu zastępczego, bowiem umowa najmu została zawarta nie przez wspomnianą spółkę, lecz przez P. Ż. w imieniu własnym. Trzeba przyznać, że w samym kontrakcie jako najemca został wpisany P. Ż. i nie wspomniano w nim o spółce (...). Trzeba jednak mieć na uwadze, że pomimo tak sformułowanej umowy, Sąd nie miał wątpliwości, iż jej sygnatariusz działał w imieniu poszkodowanego. Należy bowiem mieć na uwadze, że przystępując do zawarcia umowy, P. Ż. przedłożył powodowi upoważnienie do podpisania umowy najmu w imieniu (...) sp. z o.o. Upoważnienie to wystawił T. K. – prezes zarządu tej spółki – podając jej nazwę oraz NIP, przystawił też firmową pieczątkę. Nie było więc wątpliwości, że P. Ż. zawiera umowę na rzecz swojego pracodawcy, tj. (...) sp. z o.o. Trzeba w tym miejscu zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 65 § 1 i 2 k.c. oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. W umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Mając powyższe na względzie, również okoliczności zawarcia umowy wskazywały, że najemcą jest poszkodowana spółka. Wypada bowiem zauważyć, że umowa dotyczyła najęcia samochodu marki C. (...), a została zawarta bezpośrednio po tym, jak uszkodzony został pojazd tej samej marki należący do (...) sp. z o.o., a pozwane towarzystwo ubezpieczeń poinformowało spółkę, że nie może jej zapewnić odpowiedniego samochodu zastępczego. Trzeba także wskazać, iż okres najmu był ściśle związany z czasem naprawy uszkodzonego samochodu poszkodowanego – w dniu, w którym zwrócono samochód po naprawie, zakończono również najem. Ponadto trzeba mieć na uwadze, że druga strona umowy (powód) nie miała wątpliwości co do tożsamości kontrahenta, bowiem po zakończeniu najmu wystawiła fakturę VAT na rzecz (...) sp. z o.o. Sam P. Ż., zeznając w charakterze świadka, potwierdził, iż w umowie z dnia 4 marca 2020 r. działał w imieniu poszkodowanego. Podsumowując, Sąd ustalił, że to poszkodowany zawarł umowę najmu samochodu zastępczego, a więc powstała po jego stronie szkoda wynikająca z zobowiązania do pokrycia kosztów najmu.

Pozwany twierdził jednak, że powyższa wierzytelność nie została skutecznie przeniesiona na powoda, albowiem stroną umowy przelewu był T. K., działający w imieniu własnym, a nie w imieniu spółki, którą reprezentuje. W tym kontekście aktualne pozostają powyższe uwagi poczynione na kanwie art. 65 § 1 i 2 k.c. Wypada zwrócić uwagę, że zgodnym zamiarem stron umowy było przeniesienie wierzytelności (...) sp. z o.o. na powoda. Potwierdził to T. K., który zeznał, że przy zawieraniu umowy cesji działał w imieniu poszkodowanego. Również zachowanie powoda poświadcza, że uważał się za nabywcę wierzytelności przysługującej spółce (...) – wezwał bowiem pozwanego do zapłaty odszkodowania, a następnie zainicjował niniejsze postępowanie. Również okoliczności złożenia oświadczeń woli nie pozostawiały wątpliwości, że w umowie przelewu T. K. występuje jako reprezentant poszkodowanej spółki. Trzeba bowiem zwrócić uwagę, że umowa cesji została podpisana tego samego dnia, w którym (...) sp. z o.o. zawarła umowę najmu. Przelew wierzytelności był więc formą zapłaty za najem (cessio solutionis causa). Skoro zatem najemcą była spółka (...), to bezsprzecznie była ona także cesjonariuszem. Wypada również zwrócić uwagę na samą treść umowy cesji wierzytelności – choć nie wspomina się w niej wyraźnie o poszkodowanym, to w komparycji umowy przy danych T. K. wpisano odręczenie: „prezes”. Ponadto integralną częścią umowy stanowiło oświadczenie, w którym cedent zadeklarował, że uszkodzony pojazd był użytkowany w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą – tymczasem brak informacji, by T. K. prowadził taką działalność w swoim imieniu. Sąd nie miał zatem wątpliwości, że stroną umowy cesji był poszkodowany – (...) sp. z o.o.

Podobnie chybione okazały się twierdzenia pozwanego, jakoby przenoszone roszczenie nie zostało dostatecznie zindywidualizowane w umowie cesji. Wypada zauważyć, że sam tytuł umowy wskazywał, iż jej przedmiotem jest wierzytelność odszkodowawcza z polisy OC sprawcy. W treści umowy doprecyzowano, że roszczenie obejmuje zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego w związku ze szkodą komunikacyjną likwidowaną przez A., tj. pozwane towarzystwo ubezpieczeń. W treści pisemnego kontraktu nie podano jednak daty szkody, danych uszkodzonego pojazdu itd. Trzeba więc zauważyć, że przepisy kodeksu cywilnego nie zastrzegają dla umowy przelewu wierzytelności żadnej szczególnej formy, co oznacza, iż może ona zostać zawarta ustnie lub nawet w sposób dorozumiany. Wypada zwrócić uwagę, że nawet art. 511 k.c. nie statuuje wymogu formy pisemnej dla przelewu wierzytelności stwierdzonych pismem. „Stwierdzenie pismem”, o którym mowa w tym przepisie nie odnosi się bowiem do formy czynności prawnej, a jedynie do istnienia pisma potwierdzającego, że umowa przelewu została przez strony zawarta (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 marca 2005 r., sygn. akt I ACa 1516/04, OSA 2005/12, poz. 44; W. Kurowski [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna (art. 353-534), red. M. Fras, M. Habdas, Warszawa 2018, art. 511). W tym kontekście wypada więc zwrócić uwagę na pismo powoda z dnia 7 maja 2020 r., wzywające pozwanego do zapłaty odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Do wezwania powód dołączył umowę najmu z dnia 4 marca 2020 r., a w treści pisma podał numer szkody nadany jej przez pozwanego ubezpieczyciela, tj. 115- (...). W ten sposób w piśmie stwierdzającym cesję wierzytelności dokonano jednoznacznej indywidualizacji roszczenia poprzez powiązanie go z konkretną szkodą. Poza tym okoliczności zawarcia umowy przelewu nie pozostawiały wątpliwości co do wierzytelności, będącej jej przedmiotem. Jak już wspomniano przelewu dokonano w celu zapłaty za najem pojazdu zastępczego, który stał się konieczny po uszkodzeniu pojazdu poszkodowanego w dniu 12 lutego 2020 r., którą to szkodę likwidowało pozwane towarzystwo ubezpieczeń. „Niezależnie od tego, nawet gdyby stwierdzić, iż wierzytelność będąca przedmiotem cesji została niezbyt dokładnie oznaczona, to ugruntowany jest w orzecznictwie pogląd, iż skuteczne jest zbycie wierzytelności nieoznaczonej dokładnie w umowie przelewu, jeżeli można ją określić na podstawie np. treści stosunku zobowiązaniowego, z którego ona wynika (por. wyrok sądu apel. w Poznaniu z 2009-09-10, sygn. akt I ACa 550/09, LEX nr 756654, wyrok SN z 2002-10-16, sygn. akt IV CKN 1471/00, LEX nr 208425, wyrok SN z 2012-05-24, sygn. akt V CSK 219/11, LEX nr 1243093, wyrok SN z 1999-11-5, sygn. akt III CKN 423/98, OSNC 2000/5/92, Wokanda 2000/2/1)” – zob. wyrok SA w Warszawie z 20.09.2013 r., VI ACa 398/13, LEX nr 1544537.

Mając powyższe na uwadze, w toku postępowania ustalono, że doszło do odpłatnego przelewu wierzytelności. Brak zatem podstaw do kwestionowania legitymacji czynnej powoda do występowania z żądaniem w sprawie jako cesjonariusz. Wypada zresztą powtórzyć, że na etapie postępowania likwidacyjnego, pozwany nie podnosił zarzutu braku legitymacji powoda, lecz wypłacił odszkodowanie. Wypada więc zwrócić uwagę, że podniesienie tego zarzutu w niniejszym postępowaniu stanowiło tylko element strategii procesowej pozwanego. Stronie pozwanej nie udało się jednak wykazać zarzutu braku legitymacji czynnej powoda.

Przechodząc do rozważań prawnych dotyczących meritum sprawy, należy wskazać, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (art. 822 § 1 k.c.). Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych regulują przepisy ustawy z 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2019r., poz. 2214), w dalszej części uzasadnienia nazywanej ustawą. Zgodnie z art. 34 ust. 1 i 36 ust. 1 ustawy z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia, a odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Ustalenie odszkodowania z ubezpieczenia OC następuje według ogólnych zasad, określonych w art. 361-363 k.c., z tym jedynie zastrzeżeniem, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest tylko do świadczenia pieniężnego, ograniczonego do wysokości, ustalonej w umowie, sumy gwarancyjnej (art. 822 § 1 k.c. i art. 36 ust. 1 ustawy).

W uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 17 listopada 2011r. (III CZP 5/11 OSNC 2012, Nr 3, poz. 28) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego, niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej, obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. Pogląd ten Sąd Rejonowy w całości podziela.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, przypomnieć należy, że pozwany w niniejszej sprawie nie kwestionował zarówno stawki najmu jak i zasadnego jego okresu. Negował jedynie zasadność domagania się przez powoda odszkodowania w kwocie brutto. Sąd podzielił jednak w tym względzie stanowisko powoda, który zwrócił uwagę, że choć poszkodowanemu przysługiwało prawo do obniżenia podatku VAT należnego o wartość podatku naliczonego, to w praktyce nie mógł z uprawnienia tego skorzystać, bowiem równocześnie z zawarciem umowy najmu scedował wierzytelność o zwrot jego kosztów na powoda. Tymczasem powód, jako wynajmujący pojazd zastępczy, nie mógł oczywiście odliczyć podatku od towarów i usług, który sam naliczył wystawiając fakturę VAT za najem. Stąd Sąd uznał za zasadne przyznanie rekompensaty w kwocie brutto.

Podsumowując powyższe rozważania, Sąd uznał za zasadny – zgodnie ze stanowiskiem obu stron – najem pojazdu zastępczego przez okres 19 dni, po stawce 250 zł netto za dobę. Należne odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego wyniosło zatem 5.842,50 zł brutto. Pozwany wypłacił dotąd kwotę 1.500 zł. Należało zatem zasądzić różnicę tytułem dopłaty do odszkodowania. Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 19 ust. 1, art. 34 ust. 1, art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 822 § 1 k.c. i art. 361 i art. 362 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. zasądził w pkt I sentencji wyroku od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.342,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 maja 2020 roku do dnia zapłaty.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek wydano w oparciu o art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Pozwany przyznał niepełne odszkodowanie decyzją z dnia 5 maja 2020 r., następnie w dniach 12 i 22 maja 2020 r. wydawał kolejne decyzje, w których odmawiał dopłaty do odszkodowania. Pozwany nie kwestionował daty, od której powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie.

O kosztach procesu orzeczono w pkt II sentencji wyroku, zgodnie z art. 98 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszej sprawie powód jest stroną wygrywającą postępowanie, więc to pozwany winien zwrócić mu poniesione przez niego koszty procesu. Do niezbędnych kosztów postępowania poniesionych przez powoda należało zaliczyć koszty zastępstwa procesowego powoda ustalone zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. z dnia 3 stycznia 2018 r. – Dz.U. z 2018 r. poz. 265) oraz opłatę sądową od pozwu. Łączne koszty procesu wyniosły 1.000 zł i kwotę tą zasądzono od pozwanego na rzecz powoda.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. pozwanego,

3.  przedłożyć z wpływem lub za 20 dni, dołączając zpo.

T., 31/08/2021 roku