Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Janusz Madej

Protokolant st. sekr. sądowy Dorota Hańc

po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2014 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 21 grudnia 2012 r. znak (...)

w sprawie: J. K.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych

Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

I zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu J. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 3 listopada 2012 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.,

II stwierdza odpowiedzialność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VI U 410/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 grudnia 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania ubezpieczonemu J. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, na podstawie przepisu art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS ( Dz. U. z 2009 roku nr 153, poz. 1227)

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS ubezpieczony został uznany za osobę zdolną do wykonywania pracy zarobkowej.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony, który wniósł o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, iż aktualny stan jego zdrowia nie pozwala na podjęcie pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonego, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony J. K. , z zawodu stolarz, w dniu 10 grudnia 2012 złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczony posiada wymagany okres ubezpieczenia.

Pozwany organ rentowy poddał go badaniu przez lekarza orzecznika i komisję lekarskiej ZUS, które w wydanych orzeczeniach uznały ubezpieczonego za osobę zdolną do pracy.

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania powyższych orzeczeń Sąd dopuścił dowód z opinii zespołu biegłych sądowych z zakresu następujących specjalności: chirurga ortopedy, psychiatry, psychologa, specjalisty medycyny pracy.

Biegli lekarze sądowi w wydanej opinii w dniu 6 czerwca 2013 roku

rozpoznali u ubezpieczonego następujące schorzenia:

- schizofrenię paranoidalną,

-przebyte złamanie obu kości piętowych ograniczające sprawność ruchową.

W ocenie biegłych sądowych, na podstawie przeprowadzonego badania, aktualny stan zdrowia ubezpieczonego i stwierdzone zmiany chorobowe upośledzają sprawność organizmu ubezpieczonego w stopniu powodującym częściową niezdolność do pracy. Ubezpieczony wielokrotnie był leczony psychiatrycznie szpitalnie powodu ostrej psychozy i depresji. W 2009 roku doszło u niego do złamania obu kości piętowych, z tego powodu otrzymał zwolnienie lekarskie 182 dni do 2 listopada 2012 roku. Obecnie badany wymaga nadal stałego leczenia psychiatrycznego i rehabilitacji po przebytym złamaniu kości piętowych. Zdaniem biegłych ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy od 3 listopada 2012 roku do dnia 31 grudnia 2013 roku.

Wobec powyższego biegli nie podzielili orzeczenia wydanego przez komisję lekarską ZUS, podstawą wydanej opinii była ta sama dokumentacja medyczna, którą dysponował organ rentowy w toku prowadzonego postępowania orzeczniczego.

-dowód; opinia biegłych k. 11- 12 akt sądowych

Po zapoznaniu się z opinią wydaną przez biegłych, pozwany organ rentowy zgłosił do niej zastrzeżenia w których wskazał, iż konieczność dalszego leczenia nie jest jednoznaczna z niezdolnością do pracy. W opisie badania układu ruchu brak zakresu ruchomości i na czym polega upośledzenie chodu, jeśli nie wymaga nawet wsparcia laską. Podobnie w stanie psychicznym nie ujawniono istnienia objawów, które stanowiłyby przeciwwskazania do zatrudnienia na poziomie kwalifikacji. Kartoteka z PUP oraz badanie psychiatry ZUS potwierdzają ustąpienie psychozy. Sentencja biegłych nie została zatem uzasadniona. Wobec powyższego organ rentowy wniósł o przeprowadzenie dowodu z innego biegłego lekarza psychiatry.

W opinii uzupełniającej wydanej w związku z zastrzeżeniami pozwanego organu rentowego, biegli w całości podtrzymali wcześniej wydaną opinię, nadto wskazali, iż leczenie u ubezpieczonego złamania kości piętowych było utrudnione z powodu istniejącej choroby psychicznej. Wykonywanie przez ubezpieczonego pracy zawodowej wymagającej stania i chodzenia jest utrudnione, praca przy maszynach w ruchu, wymagana w zawodzie stolarza z uwagi na występujące urojenia jest przeciwwskazana. Okres przyznanej niezdolności winien być wykorzystany na leczenie psychiatryczne, rehabilitację złamanych kości piętowych oraz na przyuczenie do zawodu w warunkach chronionych.

-dowód: opinia uzupełniająca k. 36 akt sądowych

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią uzupełniającą, pozwany organ rentowy ponownie zgłosił do niej zastrzeżenia, w których wskazał, iż opinia uzupełniająca nie odpowiada na poprzednie zarzuty. Wobec powyższego, pozwany wniósł o przekazanie zastrzeżeń biegłym, bądź oddalenie odwołania.

Sąd rozważył, co następuje:

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego w myśl art. 57 ust. 1 pkt.2 uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie między innymi pięć lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Pięcioletni okres winien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.( art. 58 ust. 1 i 2 w/w ustawy)

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.(art.12 w/w ustawy) Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 wymienianej ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W przedmiotowej sprawie Sąd uwzględnił wydaną opinię przez biegłych i uznał ją za wyczerpującą, poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych.

Opinia biegłych została szczegółowo uzasadniona, a ponadto wnioski w nich zawarte nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego, w tym przeprowadzenia dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej biegłych. Biegli są doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonego. Opinię wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnili. Sąd nie podziela zastrzeżeń pozwanego organu rentowego, bowiem stanowią one jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami zawartymi w opinii wydanej przez biegłych, dodatkowo ustalenia biegłych znajdują odzwierciedlenie w dokumentacji medycznej dotyczącej leczenia ubezpieczonego.

W tej sytuacji Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinię biegłych sądowych, uznał, że odwołanie powoda zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję przyznając ubezpieczonemu prawo do świadczenia rentowego.

W pkt 2 wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z przepisem art. 118 ust. 1a ustawy emerytalno- rentowej FUS z urzędu orzekał w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Zdaniem Sądu Okręgowego w okolicznościach przedmiotowej sprawy wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, bowiem dowody zaprezentowane w trakcie postępowania sądowego były tożsame z dowodami, którymi dysponował pozwany organ rentowy w trakcie prowadzonego postępowania orzeczniczego. Oznacza to, że przyczyną, dla której ubezpieczony uzyskał prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie postępowania sądowego , nie były dowody, do których organ rentowy nie mógłby się wcześniej ustosunkować , a jedynie sama odmienna ocena stanu jego zdrowia dokonana przez biegłych sądowych, wobec czego wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

SSO Janusz Madej