Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2021r.

Sąd Rejonowy w Toruniu – V Wydział Gospodarczy

w składzie:

przewodniczący: SSR Maciej J. Naworski

protokolant: sekretarz sądowy Irena Serafin

po rozpoznaniu dnia 4 listopada 2021r.,

w T.

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) sp. z o.o. sp.k. w P. ( KRS (...) )

przeciwko P. T. ( NIP (...) )

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.617zł ( trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VGC 259/21

UZASADNIENIE

(...) sp. z o.o. sp.k. w P. żądała od P. T. 12.828,51zł odszkodowania. Podniosła, że zleciła pozwanemu przewiezienie wytworzonych przez nią reklam na otwarcie regat we Francji; kierowca pozwanego opóźnił się jednak i przybył na miejsce przeznaczenia dzień po imprezie wobec czego reklamy straciły dla odbiorcy wszelkie znaczenie co jest równoznaczne z jej utrata tak jak w przypadku zniszczenia i nie zapłacił za nie; powódka poniosła zatem szkodę, która pozwany powinien zrefundować ( k. 3 – 6 ).

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa, ponieważ powód zgodził się na przesunięcie terminu dostawy a nawet gdyby tak nie było, nie złożył pozwanemu zastrzeżenia w terminie i utracił roszczenie; przesyłka ni została bowiem uszkodzona ani stracona; zakwestionował tez wysokość szkody, którą miała ponieść powódka ( k. 53 – 54 ).

Sąd ustalił i co następuje:

(...) sp. z o.o. sp.k. w P. zleciła P. T. przewiezienie z P. do S. d’O. we Francji banerów reklamowych przygotowanych na rozpoczęcie regat.

Bezsporne.

Przesyłka miała dotrzeć miejsce przeznaczenia 7 listopada 2020r. do godz. 10:00; dotarła na 8 listopada 2020r. po godzinie 11.00, już po rozpoczęciu regat i nie została przyjęta.

Bezsporne ( zapis komunikatora, k. 22 ).

(...) S.A. w P. obciążył (...) sp. z o.o. sp.k. w P. kwotą 12.828,51zł z tytułu nieterminowego doręczenia przesyłki.

Bezsporne ( nota obciążeniowa, k. 32 ).

(...) sp. z o.o. sp.k. wezwała P. T. do zapłaty 12.828,51zł odszkodowania dnia 9 grudnia a pozwany odebrał pismo 16 grudnia 2020r.

Bezsporne ( wezwanie do zapłaty, k. 36 – 37; potwierdzenie odbioru, k. 38 ).

Sąd ustalił i zważył co następuje:

1. Stan faktyczny w części niezbędnej dla rozstrzygnięcia był bezsporny wobec czego Sąd ustalił go na podstawie zgodnych oświadczeń stron i art. 230 k.p.c.

Dokumenty były wiarygodne, ponieważ nie budziły zastrzeżeń a strony ich nie kwestionowały.

Sąd dał wiarę świadkom, ponieważ wypowiadali się spójnie i logicznie i nie było żadnych podstaw do twierdzenia, że zeznali nieprawdę. Nie dokonywał jednak na ich podstawie ustaleń, ponieważ nie było to konieczne.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie stron, ponieważ dowód tego typu ma komplementarny charakter ( art. 299 k.p.c. ).

Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, ponieważ był nieprzydatny w sprawie ( art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c.).

2. Przed przystąpieniem do zasadniczych rozważań należy zaznaczyć, że po pierwsze każdy przypadek międzynarodowego, odpłatnego przewozu towarów samochodami podlega przepisom konwencji CMR. ( art. 1 ust. 1 Konwencji CMR ).

Po drugie, przewoźnik odpowiada za opóźnienie dostawy ( art. 17 ust. 1 Konwencji CMR ).

Po trzecie, opóźnienie dostawy ma miejsce jeżeli towar nie został dostarczony w umówionym terminie ( art. 19 in princ. Konwencji CMR ).

Po czwarte, w razie opóźnienia dostawy, jeżeli osoba uprawniona udowodni, że wynikła stąd dla niej szkoda, przewoźnik obowiązany jest zapłacić jej odszkodowanie, które jednak nie może przewyższyć kwoty przewoźnego chyba, że zadeklarowała ona wartości towaru lub specjalny interes w jego dostawie ( art. 23 ust. 5 i 6 Konwencji CMR ).

Po piąte wreszcie, opóźnienie dostawy może stanowi podstawę do odszkodowania tylko wówczas, gdy przewoźnikowi zgłoszono pisemne zastrzeżenie z tego powodu w terminie 21 dni od dnia postawienia towaru do dyspozycji odbiorcy ( art. 30 ust. 3 w związku z art. 30 ust. 1 i 4 Konwencji CMR ).

3. Rozstrzygniecie było jasne.

Pozwany niewątpliwie opóźnił się z dostawą, bowiem przywiózł przesyłkę 8 listopada 2020r. a nie 7 dnia tego miesiąca, do czego się zobowiązał. Nikt nie złożył mu jednak w terminie określonym w art. 30 ust. 3 Konwencji CMR ( a więc do 29 listopada 2020r. ) pisemnego zastrzeżenia, wobec czego roszczenie powoda wygasło i podlegało oddaleniu.

4. Dla porządku Sąd stwierdza, że przepis art. 30 ust. 3 Konwencji CMR jest jasny a jego lektura nie budzi wątpliwości ( lex clara ). Z tego względu należy odrzucić wszelkie opinie zmierzające do innej niż słowna wykładnia omawianego unormowania. Nawet przy tym, gdyby per inconcessum stać na odmiennym stawisku, w rachubę wchodzi jedynie analogiczne zastosowanie art. 29 Konwencji CMR, który jednak zwalania z aktów staranności wyłącznie w przypadku złego zamiaru przewoźnika.

Odnotować wypada zaś, że powódka nie podnosił twierdzeń o złym zamiarze pozwanego, nie mówiąc już o podjęciu próby dowodu w tym zakresie.

Ponadto, nie sposób zgodzić się z argumentacją strony powodowej, która utożsamia utratę gospodarczego znaczenia przesyłki z powodu jej opóźnionego dostarczenia z utratą samej przesyłki.

Są to przecież zupełnie odmienne zdarzenia.

W pierwszym przypadku, tak jak w sprawie, towar z uwagi na spóźnioną dostawę był zbędny ( regaty się rozpoczęły i reklamy, zamówione na otwarcie tego wydarzenia, dostarczone po jego zakończeniu, nie były potrzebne ), w drugim zaś, dochodzi do uszkodzenia towaru albo jego przepadku. Do tej kategorii można ewentualnie zaliczać sytuacje w których z uwagi na przedłużający transport dochodzi to zmiany właściwości ( popsucia ) przewożonych rzeczy. Tak jednak w sprawie nie było.

Przewoźnik, z niewiadomych względów jechał o dzień dłużej niż powinien, wobec czego w grę wchodził czysty przypadek opóźnienia.

Znamienne jest, że takie właśnie wnioski płyną z lektury wypowiedzi piśmiennictwa przytaczanych przez stronę powodową ( k. 64 ), którym jednak stara się ona nadać inne, niż oczywiste, znaczenie. Pomiędzy przeterminowaną z powodu za długiego przewozu żywnością, której nie można wykorzystać ze względów sanitarnych, a zdezaktualizowanymi reklamami, zachodzi przecież zasadnicza różnica.

Co więcej, nie ma podstaw aby prowadzić wykładnię przepisów konwencji CMR z punktu widzenia interesów nadawcy, który zaniechał dokonana aktu staranności. Termin na złożenie zastrzeżenia jest natomiast długi, ponieważ wynosi trzy tygodnie a fakt opóźnienia przesyłki był znany od początku.

5. W konsekwencji Sąd oddalił powództwo i orzekł o kosztach na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Z.

1. odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. powoda,