Pełny tekst orzeczenia

1.Przewodniczący:

1.SSO Ewa Rusin

1.Protokolant:

1.Agnieszka Strzelczyk

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 138/23

IV Kz 50/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śl. z dnia 22 września 2022r. w sprawie sygn. akt II K 302/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1. K. K.

2. M. K.

1.Oskarżyciel posiłkowy S. P. wyrokiem Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śl. z dnia 17 sierpnia 2022r. w sprawie sygn. akt II K 144/21 został uznany za winnego tego, że w dniu 23 czerwca 2020 roku na drodze pomiędzy D. a K., woj. (...), przytrzymywał za szyję, deptał po stopie oraz uderzał pięścią w twarz i głowę K. K., czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa, powierzchownego urazu powłok głowy, obniżenia poziomu słuchu oraz otarcia naskórka i podbiegnięcia krwawe na twarzy i szyi, a także na kończynach, które spowodowały naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres nie dłuższy niż 7 dni, to jest popełniania występku z art. 157 § 2 kk, za który został skazany na karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych.

Wyrok ten został poddany kontroli instancyjnej i wyrokiem Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 31 stycznia 2023r. w sprawie sygn. akt IV Ka 1108/22 został utrzymany w mocy.

2.Oskarżeni K. K. i M. K. nie figurują w Krajowym Rejestrze Karnym jako osoby karane sądownie.

wyrok Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śl. z dnia 17 sierpnia 2022r. w sprawie sygn. akt II K 144/21 wraz z uzasadnieniem

wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 31 stycznia 2023r. w sprawie sygn. akt IV Ka 1108/22

Dane o karalności z dnia 14.02.2023r.

k. 677 – 685

k. 651-652

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.2.

wyrok Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śl. z dnia 17 sierpnia 2022r. w sprawie sygn. akt II K 144/21 wraz z uzasadnieniem

wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 31 stycznia 2023r. w sprawie sygn. akt IV Ka 1108/22

Dane o karalności z dnia 14.02.2023r.

Są to dokumenty urzędowe, nie kwestionowane w toku postępowania.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy oskarżonego K. K.

Zarzut I.1

obrazy przepisów postępowania, która miała w wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 oraz 410 kpk, poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i wadliwe przypisanie oskarżonemu K. K. – w oparciu o dowody przywołane w części 1.1.1. uzasadnienia zaskarżonego wyroku: a to przede wszystkim w oparciu o zeznania świadków S. P., P. M., M. P., Ł. P. i A. J., a także wyjaśnienia oskarżonego S. P. ze sprawy Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich o sygn. akt II K 144/21 - występku z art. 288 § 1 kk, polegającego na uszkodzeniu przez oskarżonego K. K. – mającego kopać nogami i uderzać pięściami – prawego i lewego lusterka, lewego kierunkowskazu, wzmocnienia czołowego, oświetlenia tablicy rejestracyjnej oraz pokrywy silnika w samochodzie marki V. (...) o nr rej. (...), za co Sąd pkt. IV zaskarżonego wyroku orzekł wobec oskarżonego K. K. na rzecz S. P. – na podstawie art. 46 § 1 kk. – w oparciu o przedłożony kosztorys – obowiązek naprawienia szkody W wysokości. 5.529,28 zł, podczas gdy:

- zeznania w/w świadków oraz wyjaśnienia S. P. w zakresie rzekomego negatywnego zachowania oskarżonego K. K. tuż po zatrzymaniu się obu kierujących, są całkowicie niewiarygodne, dowolne, sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, nastawione na utrzymanie wersji zdarzenia przedstawionej przez oskarżyciela posiłkowego S. P. (oskarżonego w sprawie II K 144/21) i zmierzające wyłącznie do odwrócenia odpowiedzialności od S. P. za własne przestępne działania wobec K. K., za które został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich z dnia 17.08.2022r.;

- zeznania świadków – wbrew ustaleniom Sądu Rejonowego – nie są spójne, logiczne i konsekwentne i nie znajdują odzwierciedlenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym, albowiem zdaniem oskarżonego K. K. nie było żadnych naocznych świadków zdarzenia, zeznania świadka P. M. zostały złożone na potrzeby postępowania w porozumieniu z pokrzywdzonym, podobnie jak i zeznania pracowników pokrzywdzonego, a to Ł. P. A. J., zeznania świadka P. M. są niespójne, niejednolite, niejasne i wykluczające się wzajemnie, a także co istotne sprzeczne z zeznaniami/wyjaśnieniami S. P., co stanowi o braku ich wiarygodności; zeznania świadka M. P. w zakresie uszkodzeń pojazdu, w tym lusterek są sprzeczne z materiałem dowodowym w sprawie, albowiem żadne z lusterek nie było „urwane”

- wyjaśnienia oskarżonego K. K., podobnie jak i podane na ich podstawie relacje oskarżonego M. K. wskazywały od początku na faktyczny przebieg zdarzenia wskazujący tylko i wyłącznie na agresywne zachowanie pokrzywdzonego wobec oskarżonego K. K.;

- stan zdrowia oskarżonego K. K. przedstawiony w toku sprawy wykluczał zachowania polegające de facto na „okaleczeniu” własnego ciała narażaniu się na obrażenia mogące negatywnie wpłynąć na stan zdrowia oskarżonego oraz jego problemy autoimmunologiczne;

- brak jest dowodów wskazujących na to, że uszkodzenia pojazdu opisywane przez oskarżyciela posiłkowego S. P. oraz świadków: M. P., Ł. P. i A. J., a także zawarte w wyjaśnieniach oskarżonego S. P. w sprawie Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich o sygn. akt II K 144/21, a także dodatkowo opisane w kosztorysie przedłożonym przez S. P. powstały w dniu 23 czerwca 2020r., opiewały na kwotę zasądzonego przez Sąd w pkt. IV wyroku świadczenia w wysokości 5.529,28 zł, mając na uwadze fakt, że samochód V. (...) o nr o nr rej. (...) to 26-letni pojazd (rocznik 1994) służący S. P. do prowadzenia działalności gospodarczej, w tym do przewożenia drabin i innego sprzętu, zaś w/w kwota, kwestionowana przez oskarżonych do zasady, nigdy nie została w żaden sposób przez Sąd zweryfikowana.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesiony przez obrońcę oskarżonego zarzut w zakresie naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 7 k.p.k. uznać należało za zasadny, tym samym Sąd odwoławczy nie podzielił dokonanej w zaskarżonym wyroku oceny dowodów, w oparciu o które poczyniono ustalenia faktyczne dotyczące popełnienia przez K. K. występku z art. 288 § 1 k.k.

Nie przekonuje sądowa ocena dowodów przyjętych za podstawę ustalenia sprawstwa oskarżonego w tym zakresie. Sąd meriti dysponując dwiema wersjami zdarzenia tj. jedną przedstawioną przez oskarżyciela posiłkowego (S. P.), drugą przez oskarżonych (K. K. i M. K.), uznał tę pierwszą za wiarygodną. Ocena całości materiału dowodowego nie pozwala jednak na tak jednoznaczne wnioski końcowe.

Przebieg zdarzenia prezentowany w wyjaśnieniach obu oskarżonych nie jawi się niekonsekwentnym czy niespójnym, obaj zgodnie negują wersji oskarżyciela posiłkowego. Na miejscu zdarzenia w tym czasie, poza oskarżonymi i oskarżycielem posiłkowym, nie było żadnych innych osób. Poza zeznaniami S. P. nie ma żadnych innych niepodważalnych dowodów, które wskazywały mechanizm powstania uszkodzeń pojazdu V. (...) wedle wersji oskarżyciela posiłkowego.

Jakkolwiek zeznania S. P. oraz jego wyjaśnienia złożone w sprawie pod sygn. akt II K 144/21 SR w Ząbkowicach Śląskich w zakresie zachowania oskarżonego K. K., które doprowadzić miało do zniszczenia prawego i lewego lusterka, lewego kierunkowskazu, wzmocnienia czołowego, oświetlenia tablicy rejestracyjnej oraz pokrywy w samochodzie marki V. (...) o nr rej. (...), były konsekwentne, to jednak nie można podzielić wniosku o ich wiarygodności.

W pierwszej kolejności uwzględnić należało, że to oskarżyciel posiłkowy doprowadził do kolizji z pojazdem kierowanym przez oskarżonego K. K., kolizji inicjującej dalszy ciąg przedmiotowego zdarzenia, bo po kolizji także pobił pokrzywdzonego w kolizji oskarżonego K. K., powodując u niego liczne uszkodzenia ciała, za co został prawomocnie skazany, zatem ma wyjątkowe powody dla tendencyjnego przedstawiania swej wersji zdarzeń.

Przebieg przedmiotowej kolizji był wszak nietypowy, bo oskarżony prowadził manewr wyprzedzania pojazdu oskarżyciela posiłkowego i wtedy oskarżyciel posiłkowy uderzył swym pojazdem w pojazd oskarżonego, zresztą S. P. swą winę za spowodowanie kolizji uznał. Zatem oceniając tor ruchu obu pojazdów i powstałe szkody na pojeździe marki A. ( udokumentowane np. na płycie k. 30 akt) należało przyjąć, że w toku kolizji oskarżyciel posiłkowy uderzył przednim lewym narożem swego pojazdu w pojazd oskarżonego na wysokości przednich prawych drzwi samochodu marki A.. Spowodowane znaczące uszkodzenia w obrębie przednich prawych drzwi samochodu A. i przebieg kolizji pozwalały na ustalenie zakresu możliwych uszkodzeń kolizyjnych także pojazdu kierowanego przez oskarżyciela posiłkowego, z dużym prawdopodobieństwem to podczas kolizji powstały uszkodzenia w zakresie lewego kierunkowskazu i wzmocnienia czołowego pojazdu oskarżyciela posiłkowego, rzekomo spowodowane przez oskarżonego.

Po drugie, dokonując oceny wiarygodności zeznań oskarżyciela posiłkowego S. P. należało uwzględnić także i to ( co nie nastąpiło), że wśród wielu rejestrowanych przezeń nagrań telefonem, a dokumentujących przebieg zdarzenia, brak jest nagrania, które ukazywałaby moment niszczenia samochodu przez oskarżonego K. K.. Trudno wręcz wyobrazić sobie sytuację, że oskarżyciel posiłkowy utrwalił poszczególne elementy zdarzenia, mniej istotne dla rozstrzygnięcia tej sprawy, a pominął dla siebie ważny, wręcz kluczowy moment, jakim jest umyślna dewastacja jego pojazdu przez oskarżonego. Wszak jak wynika z zeznań S. P., nic nie stało na przeszkodzie, aby nagrać także i ten fragment zdarzenia, bo S. P. twierdził przecież, że w momencie, gdy oskarżony dewastował jego auto, on siedział w samochodzie i obserwował, to co działo się na zewnątrz.

Po trzecie, oceniając dowody osobowe należało uwzględnić, że według oskarżyciela posiłkowego do niszczenia jego samochodu miało dojść w momencie, gdy na miejscu zdarzenia przebywał już ojciec K. K. – współoskarżony M. K.. S. P. podczas pierwszego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym twierdził, że K. K. najpierw kopnął w lusterko wybijając je i niszcząc cały mechanizm. Po tej sytuacji oskarżyciel posiłkowy wsiadł do auta i obserwował zachowanie oskarżonego, który w tym czasie dokonał zniszczenia drugiego lusterka rozbijając je i niszcząc obudowę, a po chwili kopnął w lewy kierunkowskaz powodując uszkodzenie zaczepów, dwukrotnie kopnął w metalowy element karoserii znajdujący się pod grillem powodując jego wgniecenie, następnie uderzył dwa razy ręką w maskę powodując jej wniesienie, a następnie kopnął w podświetlenie tablicy rejestracyjnej z tyłu, niszcząc jedną z lamp. Na koniec, jak twierdził oskarżyciel posiłkowy, oskarżony próbował wybić przednią szybę uderzając w nią pięściami.

Po czwarte, osobą, która rzekomo miała obserwować dewastowanie auta pokrzywdzonego przez oskarżonego K. K. miał być świadek P. M.. Opisywany jednak przez niego przebieg zdarzenia znacznie różni się od wersji S. P.. P. M. twierdził, że gdy przejeżdżał obok miejsca zdarzenia zwrócił uwagę na kolizję i swego sąsiada S. P., tamże stojącego na jezdni i rozmawiającego przez komórkę. Najpierw zobaczył uszkodzone lusterko, a później widział jak oskarżony podbiegł do v. i kopał w drzwi, szybę i uderzył pięścią w lusterko. Świadek podał również, że po chwili oskarżony podbiegł do S. P. i uderzył go pięścią w nos. Według relacji świadka S. P. w tym czasie przebywał poza samochodem i rozmawiał przez telefon… oni byli tylko we dwóch ( k. 10 v. akt). Istotne jest także to, że P. M. w ogóle nie wspominał o obecności drugiego ze współoskarżonych, który - jak twierdził oskarżyciel posiłkowy - także przebywał wtedy na miejscu zdarzenia. Nie można zatem uznać, biorąc pod uwagę wskazane wyżej rozbieżności, że zeznania P. M. stanowią wiarygodne źródło dowodowe i rzeczywiście odpowiadają temu, co świadek zaobserwował w dniu zdarzenia. Występują pomiędzy tymi zeznaniami zasadnicze sprzeczności. W tej sytuacji za nieuprawnione uznać należało twierdzenia Sądu I instancji, że relacja S. P. znajduje odzwierciedlenie w zeznaniach w/w świadka, gdyż ich relacje znacznie się różnią i to w stopniu dyskredytującym ich pozytywny walor dowodowy.

Po piąte, nie sposób też podzielić stanowisko sądu rejonowego, że potwierdzeniem relacji S. P. są zeznania świadków M. P. ( żony oskarżyciela) oraz Ł. P. i A. J. ( jego pracowników). Świadkowie ci są wszak ściśle powiązani z oskarżycielem posiłkowym i jedynie post factum opisywali zaobserwowane na pojeździe V. uszkodzenia, natomiast co do samych okoliczności ich powstania opierali się na relacji oskarżyciela posiłkowego. Powyższe, podobnie jak uszkodzenia tego pojazdu, udokumentowane w aktach ( zwłaszcza te wykonane przez oskarżyciela posiłkowego, utrwalone na płycie koperta k. 30), bynajmniej nie dowodzą tego, że powstały one w okolicznościach podawanych przez pokrzywdzonego.

Na miejscu kolizji nie zabezpieczono żadnych śladów, jak choćby odłamków szkła, które wskazywałaby na fakt, że uszkodzenia lusterka czy kloszy lamp V. powstały wskutek działania oskarżonego.

Także na ujawnionych w toku postępowania nagraniach nie ma utrwalonych żadnych śladów, które wskazywałaby na to, że wszystkie uszkodzenia samochodu zostały dokonane w miejscu, w którym auto zostało ustawione po kolizji.

Same zaś nagrania uszkodzeń samochodu, wykonane przez oskarżyciela posiłkowego, zainteresowanego wynikiem sprawy, przy braku jakikolwiek oględzin miejsca kolizji i udokumentowania, chociażby w formie nagrań, pozostałości śladów kolizji, nie dają żadnej pewności, że uszkodzenia widoczne na pojeździe powstały właśnie wskutek działań oskarżonego K. K..

Sprawstwa oskarżonego nie można jednoznacznie ustalić także biorąc pod uwagę nie najlepszy stan techniczny karoserii 26-letniego samochodu, widoczny na nagraniach, oraz fakt, że pojazd służył w firmie oskarżyciela posiłkowego do wożenia sprzętu montażowego i budowlanego.

Depozycji oskarżyciela posiłkowego nie wzmacniają także zeznania przesłuchanych w toku postępowania funkcjonariuszy policji obsługujących to zdarzenie.

Po szóste, nie negując bardzo obszernego opisu schorzeń autoimmunologicznych oskarżonego K. K. i poświadczającej je dokumentacji medycznej zgodzić się wypada z apelującym, że przypisywana oskarżonemu przez S. P. agresja fizyczna, polegająca na dewastacji pojazdu V. byłaby pozbawiona z jego strony racjonalności, bo ewidentnie prowadziłaby do pogorszenia jego stanu zdrowia.

Reasumując dotychczasowe rozważania Sąd Okręgowy podzielił stanowisko apelującego, że zebrane w tej części dowody nie pozwalały na nie budzące żadnych wątpliwości ustalenie, że K. K. jest sprawcą zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu z art. 288 § 1 k.k. Brak tu obiektywnych, wiarygodnych i niepodważalnych dowodów, które mogłyby potwierdzić wersję S. P., a tym samym wykluczyć wersję przedstawioną przez oskarżonych, którzy konsekwentnie w toku całego procesu zaprzeczali wersji oskarżyciela posiłkowego. Tym samym konkluzje Sądu I instancji nie pozostawały pod ochroną art. 7 k.p.k. Taki zaś stan rzeczy nie pozwalał na kategoryczne ustalenie, że K. K. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu.

Mając na uwadze powyższe Sąd odwoławczy uznał konieczność zreformowania tej części zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie K. K. od zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku.

Wniosek

Obrońca oskarżonego K. K. wniósł o:

- uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu;

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania,

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mając na uwadze wnioski poczynione w sekcji 3.1, oskarżonego K. K. uniewinniono od zarzucanego mu czynu z art. 288 § 1 k.k.

Brak tu było natomiast podstaw do orzeczenia kasatoryjnego w rozumieniu art. 437 § 2 kpk.

3.2.

Apelacja obrońcy oskarżonego K. K.

Zarzut I.2

obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 oraz 410 kpk, poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i wadliwe przypisanie oskarżonemu K. K. – w oparciu o dowody przywołane w części 1.1.1. uzasadnienia wyroku: a to przede wszystkim w oparciu o zeznania świadków: S. P., P. M., M. P., a także wyjaśnienia oskarżonego S. P. ze sprawy Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich o sygn. akt II K 144/21 – występku z art. 216 § 1 kk polegającego na rzekomym znieważeniu przez oskarżonego K. K. słowami wulgarnymi S. P., podczas gdy:

- z wyjaśnień oskarżonego K. K. wynika, że po zatrzymaniu pojazdów, to oskarżyciel posiłkowy S. P., bez żadnego słowa, podbiegł do oskarżonego i załapał go za szyję, nadepnął na jego prawą stopę, a następnie uderzał pięściami w twarz i głowę zadając co najmniej 5 – 7 ciosów;

- zeznania/wyjaśnienia S. P. nie są poparte żadnymi dowodami, na miejscu zdarzenia, w czasie opisywanym przez Sąd, nie było innych osób poza oskarżonym K. K. i oskarżycielem posiłkowym S. P.; są niewiarygodne, złożone celem odwrócenia odpowiedzialności od S. P. za własne przestępne działania wobec K. K., za które został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich z dnia 17.08.2022r.;

Zarzut I.3

obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 oraz 410 kpk, poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i wadliwe oraz dowolne przypisanie oskarżonemu K. K. – w oparciu o dowody przywołane w części 1.1.1. uzasadnienia wyroku: a to przede wszystkim w oparciu o zeznania świadków: S. P., P. M., M. P., a także wyjaśnienia oskarżonego S. P. ze sprawy Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich o sygn. akt II K 144/21 – występku z art. 217 § 1 kk, polegającego na naruszeniu nietykalności S. P. przez oskarżonego K. K. poprzez uderzenie go pięścią w szczękę podczas gdy:

- z wyjaśnień oskarżonego K. K. wynika, że to on został kilkakrotnie uderzony rzez S. P., który po zatrzymaniu pojazdów, bez żadnego słowa, podbiegł do oskarżonego i załapał go za szyję, nadepnął na jego prawą stopę, a następnie uderzał pięściami w twarz i głowę zadając co najmniej 5 - 7 ciosów;

- zeznania/wyjaśnienia S. P. nie są poparte żadnymi dowodami, są niewiarygodne, złożone celem odwrócenia odpowiedzialności za własne przestępne działania wobec K. K., za które został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich z dnia 17.08.2021;

- na miejscu zdarzenia, w czasie opisywanym przez Sąd Rejonowy, nie było innych osób poza oskarżonym K. K. i oskarżycielem posiłkowym S. P..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty te zostaną rozpoznane łącznie, bowiem mimo iż dotyczą dwóch różnych czynów zarzucanych oskarżonemu K. K., to jednak odnoszą się do tych samych kwestii i zakresowo się pokrywają. Za takim stanowiskiem przemawia także konstrukcja uzasadnienia Sądu I instancji, który ustaleń faktycznych odnośnie czynów z art. 216 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k. i oceny materiału dowodowego w tym zakresie dokonał łącznie.

W tej części zarzuty naruszenia art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. okazały się bezzasadne.

Apelujący nie wykazał w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu I instancji przy ocenie materiału dowodowego w odniesieniu do przedmiotowych czynów z art. 216 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k., które w istocie ograniczało się jedynie do zeznań oskarżyciela posiłkowego S. P., jego wyjaśnień ze sprawy sygn. akt II K 144/21 oraz wyjaśnień oskarżonego K. K., było wadliwe czy nielogiczne. Zarzuty apelacyjne mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie tych dowodów.

Apelujący nie przedstawił żadnych przekonujących argumentów, które podważałyby prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Samo powoływanie się na to, że oskarżony odmiennie opisywał początkowy przebieg zdarzenia, zaprzeczając temu, że kierował pod adresem pokrzywdzonego zniewagi oraz naruszył jego nietykalność, uderzając go pięścią w szczękę, nie świadczy automatycznie o niewiarygodności wersji oskarżyciela posiłkowego.

Nie tylko mało prawdopodobne, ale wręcz pozbawione logiki i sprzeczne ze wskazaniami doświadczenia życiowego byłoby uznanie, że oskarżyciel posiłkowy jako sprawca kolizji wysiadając po kolizji z samochodu od razu przystąpił do ataku na oskarżonego. Reakcji takiej nie uzasadniała także wskazywana przez apelującego obrońcę chęć wymierzenia oskarżonemu nauczki za jazdę z nadmierną prędkością, do której miało dochodzić przed zdarzeniem. Gdyby tak rzeczywiście było i kolizja była wynikiem przemyślanego działania pokrzywdzonego, jako rodzaj swoistej kary za wcześniejsze zachowanie oskarżonego, to po spowodowaniu stłuczki oskarżyciel posiłkowy nie miał już powodu, aby mścić się na oskarżonym, bo przecież swój cel osiągnął.

To oskarżony wobec kolizji i widząc swój zniszczony samochód miał większe powody do zdenerwowania, które uzasadniało agresje słowną i fizyczną reakcję opisaną przez S. P..

Analizując wersje przedstawiane przez uczestników kolizji, a także mając na uwadze poczynione wyżej uwagi oraz uwzględniając zasady logiki i wskazania doświadczenia życiowego, zgodzić należało się z Sądem meriti , że wersja przedstawiana przez S. P. w tej części odpowiada rzeczywistemu przebiegowi zdarzeń. Wersja ta co prawda nie znajduje potwierdzenia w innych dowodach, ale nie jest to okoliczność dyskwalifikująca zeznania oskarżyciela posiłkowego, co sugerował apelujący. Należy pamiętać, że nie istnieje żadna reguła dowodowa, która uzasadniałaby pogląd, że zeznania określonego (jednego) świadka lub wyjaśnienia jednego oskarżonego nie mogą stanowić samodzielnej podstawy ustaleń faktycznych i muszą znajdować potwierdzenie w innych dowodach (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 16 września 2015 r. sygn. II AKa 233/15).

Nie ma zatem racji apelujący podnosząc, że Sąd I instancji dysponując dwiema sprzecznymi wersjami zdarzenia i dokonując wyboru jednej z nich dopuścił się naruszenia przepisu art. 7 k.p.k. Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał jakimi kryteriami kierował się przy ocenie zeznań S. P., a w toku kontroli instancyjnej Sąd odwoławczy nie stwierdził, aby ocena ta była wadliwa i wykraczała poza ramy swobodnej oceny dowodów.

Sąd odwoławczy nie podzielił przy tym twierdzeń apelującego, że pewne różnice w zeznaniach oskarżyciela posiłkowego odnośnie konkretnych wyzwisk świadczą o tym, że S. P. wymyślił całą sytuację próbując w ten sposób nadać jej powagi i wiarygodności. Twierdzenia te są bezpodstawne.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż zgromadzony w tej części materiał dowodowy został oceniony prawidłowo, wedle kryteriów ustawowych.

Wniosek

Obrońca oskarżonego K. K. wniósł o:

- uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu;

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola instancyjna nie wykazała, aby Sąd I instancji dopuścił się uchybień wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonego. Wobec bezzasadności podniesionych zarzutów apelacyjnych Sąd odwoławczy nie uwzględnił wniosku obrońcy oskarżonego o uniewinnienie oskarżonego od przypisanych czynów z art. 216 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k. Brak było też podstaw do uchylenia wyroku w tej części skoro nie wystąpiły także podstawy bezwzględne z art. 439 § 1 kpk dla uchylenia orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów apelacyjnych.

3.3.

Apelacja obrońcy oskarżonego K. K.

Zarzut I.4

obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. art. art. 5 § 2, 7, 92 i 410 kpk poprzez rozstrzygnięcie wszelkich nie dających się usunąć wątpliwości co do winy i sprawstwa oskarżonego K. K. - na jego niekorzyść podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika w sposób niezbity, że w sprawie zostały zaprezentowane dwie odmienne wersje przebiegu zdarzenia w części dotyczącej rzekomego w nim udziału oskarżonego K. K., brak było naocznych świadków tej sekwencji zdarzenia, w którym miało rzekomo dojść uderzenia oskarżyciela posiłkowego S. P. przez oskarżonego K. K., podobnie jak i uszkadzania samochodu V. (...), nie uwzględnienia przez Sąd opinii biegłego sądowego M. B. ze sprawy II K 144/21, z której wynika, że obrażenia stopy K. K. mogły powstać na skutek nadepnięcia na stopę i jej przytrzymanie przez oskarżyciela posiłkowego S. P.

- zeznania/wyjaśnienia S. P. są wprost ukierunkowane na chęć ukarania obu oskarżonych za jego przekonanie, że K. K. był osobą, która przed zdarzeniem z dnia 23.06.2022r. jeździła „jak wariat” koło jego domu i mogła zabić jego dzieci, a zatem miał motyw, by po spowodowanej przez siebie kolizji drogowej i konieczności przyjęcia mandatu uprzykrzyć życie obu oskarżonym.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut częściowo zasadny, ale jedynie w zakresie czynu z art. 288 § 1 k.k., co zostało szczegółowo omówione w pkt. 3.1 uzasadnienia.

Brak było natomiast podstaw do kwestionowania dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów w zakresie czynów z art. 216 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k. Kwestia ta została zresztą szczegółowo przedstawiona w sekcji 3.2 uzasadnienia przy okazji omawiania zarzutów zawartych w pkt I.2 i I.3 apelacji. Skoro zatem Sąd I instancji w oparciu o prawidłowo dokonaną ocenę zeznań S. P. i jego wyjaśnień złożonych w sprawie sygn. akt II K 144/21 nie powziął żadnych wątpliwości co do ustaleń faktycznych w zakresie czynów z art. 216 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k., to brak było podstaw do uznania, że w niniejszej sprawie doszło do naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. Zarzut obrazy tego przepisu mógłby bowiem zostać skutecznie podniesiony przez apelującego tylko wówczas, gdyby Sąd orzekający dopatrzył się wątpliwości w zakresie ustaleń faktycznych lub wykładni prawa, których usunąć się nie da i wątpliwości te rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego. Taka sytuacja procesowa w przedmiotowej sprawie nie miała jednak miejsca, zaś odmienna subiektywna ocena apelującego jest w tej kwestii bez znaczenia. Ocena ta nie powoduje bowiem powstania stanu „niedających się usunąć wątpliwości" i tym samym nie kreują naruszenia prawa procesowego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2004 r., sygn. II KK 369/03). Dlatego też dla oceny, czy nie została naruszona omawiana reguła nie są miarodajne wątpliwości zgłaszane przez stronę, czy jej przedstawiciela procesowego, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie Sąd rzeczywiście powziął wskazane wyżej wątpliwości, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wskazuje, aby Sąd I instancji powziął wątpliwości i nie mogąc ich usunąć rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego.

Także obrońca oskarżonego w swojej apelacji nie powołał takich okoliczności, które mogłyby wskazywać na to, że Sąd ten powinien powziąć wątpliwości, które rodziłyby konieczność odwołania się do zasady in dubio pro reo. Po wnikliwym przeanalizowaniu materiału dowodowego, wątpliwości takich nie powziął też Sąd odwoławczy, czemu dał wyraz w pkt 3.2 uzasadnienia.

Odnosząc się zaś do ponoszonej przez apelującego kwestii powstania obrażeń stwierdzonych na stopie K. K., to wskazać należy, że okoliczność ta nie miała istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Była ona natomiast szczegółowo badana w postępowaniu prowadzonym przez Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śl. w sprawie sygn. akt II K 144/21, które zakończyło się wydanym w dniu 17 sierpnia 2022r. wyrokiem skazującym S. P. za czyn z art. 157 § 2 k.k. Rozstrzygnięcie to zostało poddane kontroli instancyjnej przez tut. Sąd Okręgowy w Świdnicy, który wyrokiem z dnia 21.01.2023r. sprawie sygn. akt IV Ka 1108/22 utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Wniosek

Obrońca oskarżonego K. K. wniósł o:

- uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu;

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na zasadność zarzutów obrońcy w zakresie czynu z art. 288 § 1 k.k., któremu wyraz Sąd odwoławczy dał wyraz w sekcji 3.1 uzasadnienia konieczna była zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego K. K..

3.4.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. K.

Zarzut II.5

obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 oraz 410 kpk, poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i wadliwe przypisanie oskarżonemu M. K. – w oparciu o dowody przywołane w części 1.1.1. uzasadnienia wyroku: a to w oparciu przede wszystkim o zeznania świadków: S. P., wyjaśnienia oskarżonego S. P. ze sprawy Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich o sygn. II K 144/21 oraz dokumentację medyczną i opinię biegłego sądowego M. B. – występku z art. 157 § 2 kk, polegającego na spowodowaniu u S. P., na skutek duszenia pokrzywdzonego, obrażeń ciała powierzchownego urazu szyi, które miały naruszyć czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni; podczas gdy:

- z wyjaśnień oskarżonego M. K. oraz oskarżonego K. K. wynika, że w żadnym momencie, w dniu zdarzenia i w jego miejscu, nie doszło pomiędzy oskarżonym M. K., a oskarżycielem posiłkowym S. P. do kontaktu fizycznego

- obrażenia szyi oskarżyciela posiłkowego S. P. zostały określone jako powierzchowne i mogły powstać w zupełnie innych okolicznościach aniżeli ustala Sąd Rejonowy, a to w trakcie bezspornej szarpaniny/szamotaniny z oskarżonym K. K., bądź przed kolizją drogową, czego Sąd Rejonowy w ogóle nie zweryfikował;

- zeznania/wyjaśnienia S. P. są wprost ukierunkowane na chęć ukarania obu oskarżonych za jego przekonanie, że K. K. był osobą, która przed zdarzeniem z dnia 23.06.2022r. jeździła ,jak wariat” koło jego domu i mogła zabić jego dzieci, a zatem miał motyw, by po spowodowanej przez siebie kolizji drogowej i konieczności przyjęcia mandatu uprzykrzyć życie obu oskarżonym:

Zarzut II. 6

obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. art. art. 5 § 2, 7, 92 i 410 kpk poprzez rozstrzygnięcie wszelkich nie dających się usunąć wątpliwości co do winy i sprawstwa oskarżonego M. K. na jego niekorzyść podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika w sposób niezbity, że w sprawie zostały zaprezentowane dwie odmienne wersje przebiegu zdarzenia w części dotyczącej rzekomego w nim udziału oskarżonego M. K., brak było naocznych świadków tej sekwencji zdarzenia (poza oskarżonym K. K.), w którym miało rzekomo dojść do „duszenia” oskarżyciela posiłkowego S. P. przez oskarżonego M. K., zapisy zdrowia i historii choroby oraz pisemna opinia biegłego sądowego M. B. nie przesądzają tego, by obrażenia szyi mogły powstać tylko i wyłącznie w okolicznościach skazanych przez S. P., albowiem Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę i przeprowadził żadnych innych dowodów celem rozważenia, czy obrażenia na szyi oskarżyciela posiłkowego mogły powstać także w innych okolicznościach, w tym w trakcie szarpaniny z oskarżonym K. K., bądź przed kolizją z dnia 23.06.2020r.;

co winno skutkować uniewinnieniem oskarżonego M. K. od popełnienia przypisanego mu czynu.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty podniesione przez apelującego okazały się trafne.

Ponieważ odnoszą się one w zasadzie do tych samych kwestii i są ze sobą bezpośrednio powiązane, analiza zostanie przeprowadzona łącznie, co pozwoli na uniknięcie powielania tożsamej argumentacji oraz zachowanie czytelność poczynionych rozważań.

Przechodząc do meritum wskazać należy, że Sąd odwoławczy nie podziela dokonanej w zaskarżonym wyroku oceny dowodów. Ocena ta została przeprowadzona w sposób nieodpowiadający dyrektywie art. 7 k.p.k. Zebrane w sprawie dowody, wbrew twierdzeniom Sądu orzekającego nie pozwalały na stwierdzenie w sposób nie budzący wątpliwości, że oskarżony M. K. dopuścił się zarzuconego mu przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. Sąd I instancji dysponując dwiema odmiennymi wersjami zdarzenia tj. wersją oskarżyciela posiłkowego S. P. oraz zgodną i konsekwentną wersją oskarżonych K. K. i M. K. wybrał tą pierwszą, uznając ją za wiarygodną. Uzasadniając swoje stanowisko w tym zakresie Sąd ten wskazał, że zeznania pokrzywdzonego opisujące ten fragment zdarzenia były konsekwentne, spójne i logiczne oraz powołał się na załączone do akt dokumenty w postaci historii zdrowia i choroby pokrzywdzonego oraz wydane w oparciu o nie opinie biegłego sądowego M. B., które miały potwierdzać wersję S. P.. Jakkolwiek rację przyznać należało Sądowi I instancji, że zeznania oskarżyciela posiłkowego co do opisywanego przezeń mechanizmu powstania obrażeń tj. „duszenia za szyję” były konsekwentne, to jednak nie można w oparciu tylko o ujawnioną w toku postępowania dokumentację medyczną S. P. przyjąć ponad wszelka wątpliwość, że powstały u S. P. powierzchowny uraz szyi był wynikiem opisywanego przez niego działania oskarżonego M. K.. Okoliczności takiej, co istotne, nie wykluczył sam pokrzywdzony. Mianowicie podczas przesłuchania na rozprawie w dniu 25 lutego 2022r. po odczytaniu mu jego wyjaśnień z protokołu rozprawy głównej z dnia 16.09.2021r. w sprawie pod sygn. akt II K 144/21 odpowiadając na pytanie Sądu stwierdził, że „ Była taka sytuacja, żeśmy się przepychali stąd mogły powstać otarcia na szyi. Gdyby nie to, że on na mnie krzyczał „wieśniaku w sandałach”, to bym tego nie pamiętał”.( podkr. SO). Biorąc pod uwagę tę część zeznań S. P., jak również mając na uwadze niewątpliwie dynamiczny przebieg tej pierwszej fazy zdarzenia z udziałem K. K. i doznane wtenczas przez niego obrażenia ciała, nie można wykluczyć ponad wszelką wątpliwość, że obrażenia w okolicy szyi oskarżyciela posiłkowego powstały właśnie wtedy. Z tych też względów Sąd odwoławczy nie podzielił stanowiska Sądu I instancji, że dokumentacja medyczna stanowi dowód potwierdzający wersję S. P..

Wątpliwości Sądu odwoławczego nie rozwiała też opinia biegłego sądowego M. B.. Wniosek biegłego, że obrażenia w postaci powierzchownego urazu szyi mogły powstać w czasie i okolicznościach podwajanych przez pokrzywdzonego, jest oczywisty i nie wymaga wiadomości specjalnych, w sytuacji gdy opiera się ona jedynie na twierdzeniu pokrzywdzonego, że był „duszony” uciskiem wokół szyi.

Sąd I instancji dość bezkrytycznie podszedł do relacji oskarżyciela posiłkowego, której nie sposób uznać za logiczną i wiarygodną. Zeznania S. P. są niewiarygodne choćby w tej części, w której twierdził, że w momencie kiedy M. K. chwycił go za szyję i koszulkę, a następnie szarpał go, ten stał i nie reagował, bo bał się cokolwiek zrobić. Zważywszy na posturę S. P. ( który w przeciwieństwie do oskarżonego M. K. jest dość postawnym mężczyzną ) oraz wcześniejsze pobicie K. K., to taka wersja nie polega na prawdzie.

Wskazane wyżej okoliczności, w tym przede wszystkim brak jednoznacznych i kategorycznych dowodów potwierdzających wersję S. P., powodują, iż wersji przedstawianej przez obu oskarżonych należało tu dać wiarę. Osamotnione dowodowo twierdzenia oskarżyciela posiłkowego, przy braku innych pewnych dowodów potwierdzających jego wersję zdarzenia nie stanowią uzasadnionej podstawy dla czynienia pewnych i jednoznacznych ustaleń w tej części.

Wniosek

Obrońca oskarżonego M. K. wniósł o:

- uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu;

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mając na uwadze wnioski poczynione w sekcji 3.4, oskarżonego M. K. uniewinniono od zarzucanego mu czynu z art. 157 § 2 k.k.

Brak było natomiast podstaw do uchylenia wyroku w tej części i przekazania sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

3.5.

Apelacja obrońcy oskarżonych

Zarzut II. 7

obraza przepisów postępowania, a to art. 424 § 1 i 2 k.p.k., polegającą na sporządzeniu uzasadnienia wyroku wbrew wymogom ustawowym, albowiem uzasadnienie w pkt. 1.1.1. pkt. 11 (strona 6) jest niepełne, zawiera w swej treści niedokończone zdanie uniemożliwiające poznanie motywów i argumentacji Sądu, a tym samym przekroczeniu przez Sąd zasady swobodnej oceny dowodów, podczas gdy przepisy kodeksu postępowania karnego wprost wskazują elementy, jakie powinno zawierać uzasadnienie orzeczenia, co z kolei pozwala na odniesienie się do treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku przez skarżącego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom apelującego przeprowadzenie analizy rozumowania Sądu I instancji i jego zgodności z materiałem dowodowym nie było w żaden sposób utrudnione. Treść uzasadnienia nie została obarczona wadami czy elementarnymi brakami, które uniemożliwiałyby przeprowadzenie kontroli odwoławczej. Pisemne uzasadnienie sporządzono na poziomie wystarczającym, umożliwiającym - po zapoznaniu się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym - analizę wyroku przez pryzmat zarzutów apelacyjnych jak i w zakresie zagadnień koniecznych do rozważenia z urzędu. To uzasadnienie daje jasną odpowiedź na pytanie dlaczego taki a nie inny wyrok w niniejszej sprawie zapadł.

Dodatkowo – w aspekcie podnoszonej obrazy art. 424 § 1 k.p.k. - wskazać należy, że ewentualne sporządzenie uzasadnienia wyroku nieodpowiadającego wymogom zawartym w omawianym przepisie, nie mogło by być uznane za rażące naruszenie prawa procesowego, mogącego mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to z tego powodu, że pisemne uzasadnienie orzeczenia jest dokumentem zawsze sporządzanym po jego wydaniu i ogłoszeniu, co czyni logicznym, iż ewentualna wadliwość takiego dokumentu, nie mogłaby wywrzeć jakiegokolwiek wpływu na treść wydanego wcześniej wyroku.

Wniosek

Obrońca oskarżonych wniósł o:

- uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu;

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność podniesionego omawianego zarzutu.

3.6.

Zażalenie pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w zakresie kosztów

Zarzut:

- obrazy przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wydanego w sprawie wyroku, tj. art. 627 k.p.k. poprzez niezastosowanie i zaniechanie przez Sąd I instancji orzeczenia w przedmiocie zasadzenia od oskarżonych na rzecz oskarżyciela posiłkowego kosztów zastępstwa procesowego oraz kosztów dojazdów na rozprawy, zgodnie z wnioskiem oskarżyciela posiłkowego, złożonym piśmie z dnia 3.03.2022r. podczas gdy na gruncie stanu faktycznego przedstawionej sprawy zaistniały pozytywne przesłanki do wydania rozstrzygnięcia w powyższym zakresie, a treść złożonego wniosku o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego oraz dojazdów nie budzi wątpliwości.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Trafnie pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zarzucił, że Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śl., pomimo złożenia przez pełnomocnika wniosku nie zasądził kosztów zastępstwa procesowego na rzecz oskarżyciela posiłkowego, co spowodowało obrazę art. 627 kpk. Zgodnie z tym przepisem od skazanego w sprawie z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego, a przecież obaj oskarżeni w postępowaniu pierwszoinstancyjnym zostali skazani.

Ta sytuacja procesowa uległa zmianie w postępowaniu apelacyjnym, bowiem M. K. został uniewinniony od jedynego zarzucanego mu czynu, zaś K. K. został uniewinniony od zarzutu popełnienia czynu z art. 288 § 1 kk, a w pozostałym zakresie tj. czynów kwalifikowanych z art. 216 § 1 kk i z art. 217 § 1 kk warunkowo umorzono postępowanie karne.

Zatem wobec wskazanego uniewinnienia obu oskarżonych nie należą się oskarżycielowi posiłkowemu koszty procesu w tej części.

Natomiast cytowany wyżej przepis art. 627 kpk , który poprzez odesłanie do art. 629 kpk ma zastosowanie w niniejszej sprawie w odniesieniu do oskarżonego K. K..

Zgodnie z art. 616 § 1 pkt 2 kpk do kosztów procesu należą między innymi uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy lub pełnomocnika.

W niniejszej sprawie oskarżyciel posiłkowy S. P. był reprezentowany w postępowaniu przed Sądem I instancji przez pełnomocnika z wyboru na mocy pełnomocnictwa udzielonego mu w dniu 28 czerwca 2021r. (k. 259), a zatem finalnie przysługiwał mu zwrot kosztów zastępstwa procesowego.

Opłaty za czynności adwokackie ustala umowa adwokata z klientem, ale umowa taka jest wiążąca tylko między stronami tej umowy, a ustalona w umowie wysokość opłat za czynności adwokackie nie musi stanowić podstawy zasadzenia przez sąd poniesionych przez tą stronę kosztów zastępstwa adwokackiego ( vide: wykładnia dokonana przez Sąd Najwyższy w akceptowanych postanowieniach z dnia 5 marca 2021r. sygn. akt IV KK 319/19 Lex nr 3189930 czy z dnia 10 lutego 2020r. sygn. akt V KK 534/18 Lex nr 3260337). Sąd powinien je ustalić w granicach pomiędzy jednokrotnością a sześciokrotnością stawki minimalnej, określonej w przepisach rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 z dnia 05.11.2015r.), w tym § 11 ust. 2 pkt 3 i 4 oraz § 15 ust. 3 pkt 1-4., uwzględniając niezbędny nakład pracy adwokata, charakter sprawy, stopień jej zawiłości oraz obszerność materiału dowodowego. Zasądzone koszty nie mogą przekroczyć sześciokrotności stawki minimalnej, zaś sam fakt prowadzenia rozprawy na kilku terminach uzasadnia podwyższenie wynagrodzenia o 20% stawki minimalnej (§ 17 pkt 1 cytowanego rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie pełnomocnik przedłożył do akt sprawy indywidualne zlecenie z dnia 7.05.2021r., określające wysokość poniesionych kosztów oraz potwierdzenie wykonania przelewów opiewającego na łączna kwotę 11.500 zł ( k. 464-466 akt). Przedłożona do akt umowa obejmowała nie tylko koszty związane z rozpoznawaną sprawą, ale dotyczyła także drugiego postępowania prowadzonego przez Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śl. w sprawie sygn. akt II K 144/21. Mimo wniesienia przedmiotowego zażalenia koszty te nie zostały sprecyzowane.

Z tego też powodu Sąd odwoławczy ustalając wysokość kosztów zastępstwa kierował się wskazanymi wyżej kryteriami merytorycznymi ( tj. niezbędny nakład pracy adwokata, charakter sprawy, stopień jej zawiłości oraz obszerność materiału dowodowego wziął pod uwagę charakter sprawy oraz nakład pracy pełnomocnika). Sąd uznał, że przedmiotowa sprawa nie była szczególnie skomplikowana ani pod względem faktycznym, ani prawnym, nie była wielowątkowa a łączna liczba oskarżonych i świadków relatywnie niewielka, nie zachodziła także potrzeba rozważania skomplikowanych zagadnień prawnych dotyczących wykładni, bądź zastosowania prawa materialnego, czynności wykonywane w sprawie przez pełnomocnika nie odbiegały od norm w tego rodzaju podobnych sprawach. Reprezentacja w sprawie miała charakter typowy i nie wiązała się ze szczególnym nakładem pracy i nie wymagała od pełnomocnika szczególnych umiejętności czy dużej aktywności procesowej.

W tych okolicznościach Sąd odwoławczy przyjął, że w zakresie kosztów dotyczących postępowania pierwszoinstacyjnego zasadnym było podwyższenie stawki minimalnej przewidzianej w § 11 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie za postępowanie przed sądem rejonowym w postępowaniu zwyczajnym do kwoty 860 zł, tj. nieznacznie powyżej stawki minimalnej (840 złotych). Uwzględniając przy tym ilość 6- ciu dodatkowych terminów rozprawy ( po 20 % za każdy) daje to kwotę 1892 złote. Ponieważ oskarżony M. K. został uniewinniony to zasądzono połowę tej kwoty 946 zł od oskarżonego K. K., co do którego finalnie postępowanie warunkowo umorzono. Sąd odwoławczy nie uwzględnił także wniosku o zasądzenie kosztów dojazdów, gdyż nie zostały jednoznacznie sprecyzowane, w tym nie wskazano, czy podawana we wniosku kwota odnosi się tylko do przedmiotowej sprawy.

Wniosek

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od oskarżonych na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwoty w wysokości 6.500 zł tytułem poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego kosztów zastępstwa procesowego oraz kosztów dojazdu na rozprawy

- zasądzenie od oskarżonych na rzecz oskarżyciela posiłkowego kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów omówionych powyżej Sąd tylko częściowo uwzględnił zażalenie pełnomocnika zasądzając na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwotę 946 zł tytułem udziału pełnomocnika w postępowaniu przed sądem I instancji zaś za postępowanie apelacyjne zasądził ½ wnioskowanej kwoty według norm przepisanych, tj. stawki minimalnej w kwocie 420 złotych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

W wyniku kontroli instancyjnej Sąd odwoławczy doszedł do przekonania, że w realiach niniejszej sprawy zaszła potrzeba ingerencji w zaskarżone orzeczenie poprzez warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec K. K. co do przypisanych mu czynów z art. 216 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Całokształt ujawnionych w sprawie okoliczności przedmiotowo - podmiotowych, przekonuje, że zastosowana w zaskarżonym wyroku wobec oskarżonego K. K. reakcja prawno - karna w zakresie czynów z art. 216 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k. jest nazbyt surowa. Stopień społecznej szkodliwości tych czynów i stopień zawinienia nie są znaczne, gdy uwzględnić ich tło sytuacyjne (zdenerwowanie spowodowane kolizją i istotnym uszkodzeniem jego auta). W toku przedmiotowego zdarzenia to oskarżony został dotkliwie pobity przez oskarżyciela posiłkowego, sam natomiast nie wyrządził mu istotnej szkody, przypisane mu naruszenie nietykalności cielesnej oskarżyciela posiłkowego nie pozostawiło śladów. Skoro ponadto oskarżony jest człowiekiem młodym i nie karanym sądownie, to zasługuje na warunkowe umorzenie postępowania w rozumieniu art. 66 § 1 i 2 kk na okres próby 1-go roku. Mając na względzie dotychczasowy pozytywny sposób życia oskarżonego oraz jego warunki i właściwości osobiste, takie właśnie rozstrzygnięcie będzie zupełnie wystarczające dla uświadomienia mu naganności swojego postępowania, jak również stanowić będzie dla oskarżonego właściwą przestrogę na przyszłość. Uzasadnione jest jednocześnie przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania karnego, oskarżony będzie przestrzegać porządku prawnego i w przyszłości nie popełni ponownie przestępstwa.

Dla wzmocnienia oddziaływania wychowawczego i kompensacyjnego zastosowanej reakcji karnej, na podstawie art. 67 § 3 k.k. zasądzono od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego S. P. kwotę 300 zł tytułem nawiązki za naruszenie nietykalności cielesnej.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkt IX dot. zwolnienia K. K. od ponoszenia kosztów procesu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niekwestionowany.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok ten sposób, że:

4)  oskarżonego M. K. uniewinnił od zarzucanego mu czynu

5)  oskarżonego K. K. uniewinnił od zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku

6)  przyjął, że oskarżony K. K.:

c)  popełnił czyn przypisany mu w pkt. II części dyspozytywnej wyroku, wyczerpujący ustawowe znamiona występku z art. 216 § 1 kk

d)  popełnił czyn przypisany mu w pkt. III części dyspozytywnej wyroku, wyczerpujący ustawowe znamiona występku z art. 217 § 1 kk

na podstawie art. 66 § 1 kk i art. 67 § 1 kk warunkowo wobec niego umorzył postępowanie karne na okres próby 1 roku i na podstawie art. 67 § 3 kk orzekł od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego S. P. nawiązkę w kwocie 300 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Z przyczyn wskazanych i szczegółowo omówionych w sekcji 3.1 i 3.4 uniewinniono oskarżonych: K. K. od popełnienia czynu z art. 288 § 1 k.k. i M. K. od występku z art. 157 § 2 k.k.

Powody zaś zmiany wyroku w kierunku warunkowego umorzenia postępowania karnego w stosunku do oskarżonego M. K. co popełnionych przez niego czynów z art. 216 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k. przedstawione zostały w sekcji 4.1 uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I. 1) i 2)

III. 1)

III. 2)

IV

W punktach I. 1) i 2) wyroku dotyczących części uniewinniającej na podstawie przepisów art. 634 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami procesu obciążono Skarb Państwa.

Omówienie co do kosztów z pkt III. 1) wyroku znajduje się w pkt. 3.6 uzasadnienia w części dotyczącej zażalenia pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego.

W punkcie III. 2) wyroku w zakresie czynów z art. 216 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k. co do których warunkowo umorzono postępowania karne wobec oskarżonego K. K. na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądzono od oskarżonego K. K. na rzecz oskarżyciela posiłkowego S. P. zwrot kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze w kwocie 420 zł, co stanowi połowę kwoty należnej, stosownie do zapadłego rozstrzygnięcia.

Ponadto w punkcie IV wyroku na podstawie art. 627 kpk i art. 629 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk obciążono oskarżonego K. K. kosztami procesu w postępowaniu apelacyjnym, obejmujące ½ wydatków sądowych oraz opłatę w kwocie 100 zł, wymierzoną na podstawie art. 7 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

SO Ewa Rusin

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śl. z dnia 22 września 2022r. w sprawie sygn. akt II K 302/21

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana