Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 sierpnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Karamara

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Misztal

przy udziale oskarżyciela publicznego ---------------

po rozpoznaniu w dniu 14 sierpnia 2014 r.

sprawy K. C.

obwinionego o przestępstwo z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 92 § 2 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowcu Świętokrzyskim

z dnia 7 lutego 2014r. sygn. akt II W 732/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego K. C. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt IX Ka 825/14

UZASADNIENIE

K. C. został obwiniony o to, że:

w dniu 3 lipca 2013r. około godziny 17:25 w O. na ulicy (...) kierując motocyklem marki S. o numerze rejestracyjnym (...) (...) w celu uniknięcia kontroli nie zastosował się do sygnału osoby uprawnionej do kontroli ruchu drogowego, nakazującego zatrzymanie pojazdu oraz zmusił A. S. do odskoczenia na chodnik z toru jazdy wymienionego pojazdu, by nie zostać przez niego potrąconym,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 92 § 2 kw.

Sąd Rejonowy w Ostrowcu Świętokrzyskim wyrkiem z dnia 7 lutego 2014r.
w sprawie II W 732/13 orzekł co następuje:

I.  obwinionego K. C. w ramach zarzucanego mu czynu uznał za winnego tego, że w dniu 03 lipca 2013r. około godz. 17:25 na drodze publicznej – ulicy (...) w O. kierując motocyklem marki S. o numerze rejestracyjnym (...) w celu uniknięcia kontroli nie dostosował się do sygnału osoby uprawnionej do kontroli ruchu drogowego, tj. funkcjonariusza Policji A. S., nakazującego zatrzymanie pojazdu oraz nie zachowując w tym czasie należytej ostrożności zmusił w/w funkcjonariusza Policji do odskoczenia na chodnik z toru jazdy wymienionego pojazdu, by nie zostać przez niego potrąconym, przez co spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czynem swoim wyczerpując znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw i art. 92 § 2 kw w zw. z art. 9 § 1 kw i za to na podstawie w/w przepisów skazał go, zaś na podstawie art. 92 § 2 kw w zw. z art. 91 § 1 kw i art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 1000 złotych;

II.  na podstawie art. 86 § 3 kw w zw. z art. 9§ 1 kw w zw. z art. 29 § 1 i § 2 kw orzekł wobec obwinionego K. C. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku i 2 miesięcy;

III.  na podstawie art. 29 § 4 kw zaliczył na poczet orzeczonego w pkt II wyroku środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 3 lipca 2013 roku;

IV.  zasądził od obwinionego K. C. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 złotych tytułem kosztów postępowania.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości obrońca obwinionego K. C., zarzucając:

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu przez Sąd, iż to

1.  obwiniony K. C. kierował motocyklem marki S. i w dniu 3 lipca 2014r. dopuścił się wykroczenia z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 92 § 2 kw, podczas, gdy
z wyjaśnień obwinionego złożonych przed Sądem oraz zeznań J. K., M. A. oraz A. K. (1) wynika, iż kierującym był M. A. oraz, że

2.  zeznania funkcjonariuszy policji G. K. i A. S. przesądzają, iż twierdzenia obwinionego i w/w świadków nie polegają na prawdzie, iż obwiniony K. C. nie był kierującym motocyklem marki S.

i wnosił o:

zmianę wyroku i uniewinnienie obwinionego K. C. od zarzucanych mu wnioskiem
o ukaranie czynów

ewentualnie o

uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu
w O..

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego nie jest zasadna.

W toku prawidłowo przeprowadzonego przewodu sądowego Sąd Rejonowy zgromadził wszystkie dowody niezbędne dla rozstrzygnięcia. Poddał je wnikliwej
i wszechstronnej analizie a swoje stanowisko należycie uzasadnił w pisemnych motywach spełniających wymogi procesowe. Wskazał Sąd którym dowodom dał wiarę, w jakiej części
i dlaczego, a którym tych cech wiarygodności odmówił i z jakich przyczyn. Sąd orzekający dokonał analizy wyjaśnień obwinionego w powiązaniu z zeznaniami wszystkich przesłuchanych w sprawie świadków oraz dowodom z dokumentów w tym z materiałem poglądowym dotyczącym miejsca zdarzenia będącego przedmiotem osądu. Faktem jest, na co zwraca uwagę apelujący, że świadkowie J. K., M. A. i A. K. (1) wskazywali w swych zeznaniach, że to nie obwiniony kierował w krytycznym czasie motocyklem, a tym samym nie mógł on popełnić zarzucanego mu czynu. Takie też wyjaśnienia prezentował obwiniony w toku rozprawy przed Sądem. Twierdzenia jednak apelującego iż tylko relacje wymienionych wyżej osób we wskazanym zakresie stanowić mogły jedynie podstawę ustaleń jawi się wyłącznie jako polemika z trafnymi ustaleniami Sądu. Skarżący w istocie nie przedstawia argumentów i okoliczności świadczących
o konkretnych uchybieniach Sądu przy dokonywaniu oceny materiału dowodowego tak
w zakresie zasad logiki w rozumowaniu czy zasad doświadczenia życiowego. Tymczasem Sąd Rejonowy w sposób bardzo szczegółowy i rzeczowy wykazał dlaczego w tym zasadniczym zakresie dowodom tym nie sposób dać wiary. Skoro apelujący do tych kwestii się nie odnosi to tylko tytułem przypomnienia wskazać należy, iż na etapie postępowania przygotowawczego sam obwiniony odmiennie wyjaśniał nie kwestionując faktu kierowania motocyklem którą to przecież okoliczność przyznał nawet wobec interweniujących na miejscu zdarzenia funkcjonariuszy policji. Jego tłumaczenia co do przyczyn złożenia tej treści wyjaśnień słusznie potraktowane zostały przez Sąd jako nieprzekonywujących by nie rzec że było to tłumaczenie wręcz infantylne. Co więcej Sąd należycie odniósł się też do rozbieżności w zeznaniach wskazanych świadków nie tylko w ich wzajemnej relacji, czy też z treścią wyjaśnień samego obwinionego ale też wskazał na ich wewnętrzną niespójność, chwiejność – jak w przypadku świadka A. K. – które to okoliczności słusznie zostały uznane jako element wyparcia prezentowanej przez obwinionego linii obrony. Sąd odwoławczy w całej rozciągłości akceptuje to stanowisko Sądu jako przekonywujące i gruntownie uargumentowane bez potrzeby odrębnego odniesienia się do tych kwestii skoro i skarżący nie odnosi się do ich. Wreszcie podnieść należy, że funkcjonariusze policji w żadnym razie nie twierdzą że rozpoznali obwinionego jako kierującego, bo wszak podnosili iż miał on na głowie kask. Wskazywali natomiast na to że kierujący motocyklem był ubrany
w charakterystyczną koszulkę koloru czerwonego na ramiączkach (vide chociażby zeznania G. K. k. 43v) a w taką był ubrany tylko jeden mężczyzna gdy podjechali oni
w miejsce gdzie zatrzymał się obwiniony i to był on właśnie. Tej okoliczności nie kwestionował nawet sam obwiniony skoro podał (k. 81) „wtedy tylko ja byłem w czerwonej koszulce na ramiączkach”. Twierdzenie wiąc skarżącego iż w sprawie mogą zachodzić jakieś wątpliwości odnośnie osoby kierującej motocyklem jest absolutnie nieuprawnione w świetle należycie przeprowadzonej przez Sąd ocenie dowodów mieszczącej się w granicach zakreślonych przepisem art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpsw. W konsekwencji Sąd Rejonowy trafnie uznał, że wyjaśnienia obwinionego K. C. nie są wiarygodne.

Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych jako że są one zgodne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym trafnie ocenionym. Reasumując Sąd Okręgowy w całości podziela stanowisko Sądu Rejonowego co do winy, kwalifikacji prawnej przypisanego obwinionemu czynu jak też w zakresie rozstrzygnięcia o karze i środku karnym.

Orzeczenie oparto na podstawie art. 437 § 1 kpk w z. z art. 109 § 2 kpsw.

/SSO Zbigniew Karamara/