Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Tomasz Pawlik

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 6 maja 2014 roku

sprawy z powództwa (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Z.

przeciwko M. F. i B. F.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 16 maja 2013 r., sygn. akt I C 1050/12

oddala apelację.

SSO Tomasz Pawlik

Sygn. akt III Ca 501/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powodowej Spółdzielni Mieszkaniowej 9 136, 70 zł z ustawowymi odsetkami od 28 czerwca 2012 r.. Jednocześnie rozłożył zasądzoną należność na 18 miesięcznych rat w wysokości od 636,70 do 500 zł i umorzył postępowania co do kwoty 800 zł. Zasądził także solidarnie od pozwanych na rzecz powódki 917 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Zasądzona kwota stanowiła bezsporne między stronami należności pozwanych z tytułu użytkowania lokalu mieszkalnego dotyczące opłat eksploatacyjnych i opłat za media, a także opłaty karne za zwłokę w płatności. Postępowanie umorzono, co do części należności, wobec cofnięcia powództwa w tym zakresie, w związku z częściowym uregulowaniem przez pozwanych należności.

Sąd I instancji przychylił się także w części do wniosku pozwanych i rozłożył należność na raty na podstawie art.320 k.p.c., mając na uwadze, że pozwani mają trudności w spełnieniu świadczenia. Wskazał w tym kontekście, że dochód miesięczny pozwanych wynosi wspólnie 5 780 z, a pozwana spłaca pożyczkę w banku z ratą miesięczną wynoszącą 1600 zł. Te same względy legły u podstaw częściowego odstąpienia od obciążania pozwanych kosztami postępowania na zasadzie art.102 k.p.c., co oznaczało, zasądzenie połowy kosztów zastępstwa procesowego.

Od opisanego wyroku apelację wnieśli pozwani, domagając się jego zmiany poprzez rozłożenie należności na 23 raty w wysokości od 336,70 do 400 zł i odstąpienia od obciążania ich kosztami postępowania w całości. Skarżący zarzucili Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisów postępowania tj.:

- art.233 k.p.c. poprzez przyjęcie, że pozwani są w stanie zapłacić należność główną w 18 ratach,

-art.102 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie braku możliwości zapłaty kosztów.

W uzasadnieniu wskazano, że za trudności pozwanych odpowiadają ich pracodawcy, którzy opóźniali się z wypłatami, a wysokość rat uniemożliwia im odzyskanie płynności finansowej. Podkreślili też, ze zawsze dążyli do polubownego zakończenia sporu.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Skarżący nie podważali w apelacji żadnego z ustaleń dokonanych przez Sąd Rejonowy. Zarzut naruszenia przez ten Sąd art.233 k.p.c. w zakresie sposobu oceny dowodów jest więc nie tylko bezzasadny, ale i niezrozumiały. Sąd Okręgowy podziela przy tym ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji, które są zresztą w sprawie bezsporne.

Również zastosowanie na bazie tych ustaleń przez Sąd Rejonowy art.320 k.p.c. nie może być przedmiotem skutecznego zarzutu, w ramach kierunku apelacji. Z wniosków apelacji wynika, że właśnie sposób zastosowania tego przepisu budzi zastrzeżenia skarżących, którzy domagają się większych ulg. Biorąc jednak pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, a zwłaszcza stosunkowo wysokie dochody pozwanych i charakter należności (należność czynszowa), nie sposób poważyć dokonanej przez Sąd Rejonowy w ramach jego uprawnienia oceny, co do sposobu skorzystania z instytucji rozłożenia należności na raty. Trzeba przy tym podkreślić, że stosując art.320 k.p.c. należy brać także pod uwagę interesy wierzyciela, w tym wypadku Spółdzielni Mieszkaniowej zaspokajającej potrzeby mieszkaniowe lokalnej społeczności.

Chybiony jest podniesiony, w ramach kierunku apelacji, zarzut naruszenia art.102 k.p.c.. Biorąc pod uwagę swobodę decyzyjną Sądu I instancji odnośnie zastosowania tego przepisu, nie sposób dopatrzyć się rażącego naruszenia przez ten Sąd zasad słuszności. Trzeba było przy tym brać pod uwagę, że dochody pozwanych wynoszą ok. 6000 zł a pomimo intencji polubownego załatwienia przez nich sprawy, koniecznym okazało się skorzystanie przez powódkę z drogi sądowej dla dochodzenia swych należności.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji na zasadzie art.385 k.p.c..

SSO T. Pawlik