Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lipca 2014r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lipca 2014 r. w S.

sprawy z wniosku B. R. przedstawicielki ustawowej małoletniej K. R.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W.

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

na skutek apelacji wnioskodawczyni B. R.

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia (...)

zmienia zaskarżony wyrok i poprzedzające go orzeczenie o stopniu niepełnosprawności Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 21 stycznia 2013 roku w ten sposób, że ustala iż małoletnia K. R. jest osobą niepełnosprawną od dnia (...). a przewidywany okres niepełnosprawności trwa do (...). oraz wymaga stałej i długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznym ograniczeniem możliwości samodzielnej egzystencji.

Sygn. akt IV Ua 34/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia (...). Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. wydał orzeczenie w sprawie niepełnosprawności Nr (...). (...).2.712.2012, w którym uchylił orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 21 listopada 2012r. w części dotyczącej ustaleń zawartych w punkcie 6, tj. z „nie dotyczy” na „dotyczy”, a w pozostałej części utrzymał w mocy.

Od decyzji tej odwołanie złożył przedstawiciel ustawowy K. R. argumentując, iż z uwagi na schorzenie córka jako osoba niepełnosprawna wymaga stałej lub długotrwałej opieki i pomocy w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

W odpowiedzi na odwołanie Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. wniósł o oddalenie odwołania.

Wyrokiem z dnia 30 lipca 2013r. Sąd Rejonowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych odwołanie oddalił.

Sąd Rejonowy rozstrzygnięcie swoje oparł na opinii biegłych lekarzy: psychiatry i psychologa. Na podstawie przeprowadzonych badań biegli zdiagnozowali u K. R. funkcjonowanie intelektualne w granicach normy z obecnymi deficytami, trudności sfery emocjonalnej i funkcjonowania społecznego oraz autyzm atypowy w wywiadzie. Stwierdzili, że z powodu przesłanek psychologicznych dziecko powinno być zaliczone do osób niepełnosprawnych i orzekli okres trwania niezdolności do pracy do 30 listopada 2015r. Zdaniem biegłych nie ma podstaw do stwierdzenia konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością do samodzielnej egzystencji.

Sąd I instancji uznając tę opinię za miarodajną, przyjął, iż K. R. nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością do samodzielnej egzystencji.

Apelację od tego wyroku wniosła przedstawiciel ustawowy ubezpieczonej B. R.. Apelująca zaskarżyła wyrok w całości zarzucając orzeczeniu naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez brak wszechstronnego rozważenia oraz niewłaściwą ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, dokonaną z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów i przyjęcie, że K. R. nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, podczas gdy wszechstronnie i prawidłowo oceniony materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstaw do takich wniosków. Wnosiła o zmianę wyroku w zaskarżonej części i orzeczenie, że jej niepełnosprawna córka K. R. wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Na rozprawie B. R. popierała apelację.

Sąd Okręgowy w Siedlcach w toku postępowania apelacyjnego dopuścił z urzędu dowód z opinii biegłych psychiatry dziecięcego i psychologa dziecięcego na okoliczność, czy małoletnia K. R. wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Biegłe wymienionych specjalności po przebadaniu K. R. i po zaznajomieniu się z dokumentacją medyczną z jej dotychczasowego leczenia stwierdziły, że istnieją przesłanki, aby uznać, że badana K. R. jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym; K. R. wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji; stopień niepełnosprawności powstał od wieku 3 lat, tj. od 2006r. i trwa nadal, wskazana byłaby ponowna ocena poziomu rozwoju K. R. w celach orzeczniczych za 5 lat.

Opinia ta nie była kwestionowana zarówno przez przedstawiciela ustawowego K. R. jak i pozwanego Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W..

Zdaniem Sądu Okręgowego przeprowadzony dowód z opinii biegłych specjalistów od psychiatrii i psychologii dziecięcej jest w pełni miarodajnym dowodem, gdyż opiniowali biegli o specjalnościach adekwatnych do schorzeń ubezpieczonej. Opinia jest bardzo obszerna i szczegółowa. Wnioski w niej zawarte są przekonywujące. Dlatego też dowód z tej opinii stał się podstawą do uznania, że K. R. spełnia przesłanki określone w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27.08.1997r. o rehabilitacji zawodowej do uznania jej za osobę niepełnosprawną w stopniu znacznym wymagającą stałej lub długotrwałej opieki innej osoby.

W związku z tym Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i poprzedzające go orzeczenie o stopniu niepełnosprawności Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 21 stycznia 2013r. w ten sposób, że ustalił iż małoletnia K. R. jest osobą niepełnosprawną od dnia (...)., a przewidywany okres niepełnosprawności trwa do (...). oraz wymaga stałej i długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznym ograniczeniem możliwości samodzielnej egzystencji.

Powyższe Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 386 § 1 kpc.