Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 sierpnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Tomasz Pawlik

po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2014 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G.

przeciwko E. W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 22 października 2013 r., sygn. akt I C 1062/13

oddala apelację.

SSO Tomasz Pawlik

Sygn. akt III Ca 848/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym Sąd Rejonowy, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5519,03 z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu a także kwotę 1288 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Jednocześnie oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Sąd Rejonowy ocenił, że kwota 154, 62 zł dochodzona pozwem, stanowiąca poniesione przez bank, który dokonał przelewu wierzytelności z tytułu umowy kredytowej na rzecz powoda, koszty postępowania sądowego i egzekucyjnego nie była objęta umową cesji wierzytelności. Ocenę taką oparł o ustalenie, że umowa cesji dotyczyła wynikających z umów kredytowych praw, przywilejów i korzyści w szczególności odsetek, kosztów i innych doliczonych kwot. Nie obejmowało to jego zdaniem kosztów sądowych i egzekucyjnych, gdyż roszczenie o zwrot tych kwot ma samoistny charakter i jego źródłem nie jest umowa kredytowa. Sąd I instancji stwierdził także, że wymienienie kwestionowanych kwot w załączniku do umowy cesji wierzytelności nie daje podstaw do przyjęcia, że są one objęte umową, gdyż załącznik do umowy nie może być sprzeczny z jej treścią.

Od opisanego wyroku w części oddalającej powództwo apelację wniósł powód domagając się jego zmiany i uwzględnienie powództwa w całości, względnie uchylenia z przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Apelujący domagał się także zasądzenia na swoją rzecz kosztów postępowania odwoławczego. W apelacji zarzucono Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art.230, 232, 233 k.p.c.. Zdaniem skarżącego przedstawione dowody pozwalały na przyjęcie, że kwestionowane kwoty były objęte umową cesji wierzytelności. Podniesiono też, że pozwana na żadnym etapie postępowania nie zakwestionowała swojego zadłużenia.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art.230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może te fakty uznać za przyznane. Niezależnie od tego, jeśli zaistnieją przesłanki do wydania wyroku zaocznego z art.339 § 1 k.p.c. przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba, że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (art.339 § 2 k.p.c.). Przytoczne przepisy nie zobowiązują Sądu do uznania faktów za przyznane niezależnie od okoliczności sprawy. Przeciwnie decyzja o tym czy w okolicznościach sprawy uznać twierdzenia powoda za prawdziwe wobec bezczynności pozwanego pozostawiona została Sądowi.

W realiach rozpatrywanej sprawy Sąd Rejonowy uznał, że twierdzenia powoda co do zakresu umowy przelewu wierzytelności budzą uzasadnione wątpliwości wobec sprzeczności jej treści z załącznikiem. Tym samym zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art.230 k.p.c. jest oczywiście bezzasadny, gdyż w takiej sytuacji sąd ten nie mógł uznać twierdzeń powoda za przyznane.

Bezzasadny okazał się również zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art.233 k.p.c. Kwestionowanie dokonanej przez sąd oceny dowodów nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, zadowalających dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla niego oceny materiału dowodowego. Jeżeli z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SA w Białymstoku z 16.10.2013 sygn. akt I A Ca 449/13 i wyrok SA w Lublinie z 12.12.2013 I A Ca 599/13).

Skarżący nie wykazał że sąd rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. W uzasadnieniu apelacji skupił się natomiast na niekwestionowanym fakcie istnienia wierzytelności banku i zaprezentował własną interpretację umowy przelewu tej wierzytelności, którą przeciwstawił ustaleniom Sądu Rejonowemu.

W tej sytuacji Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego i przyjął je za własne.

Skoro apelacja okazała się bezzasadna, a zawarte w niej zarzuty są chybione, na zasadzie art.385 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.

SSO T. Pawlik