II CNP 101/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-08-2013
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 101/09
POSTANOWIENIE
Dnia 26 marca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Zawistowski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 26 marca 2010 r.
skargi (…) Bank Spółki Akcyjnej w W.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Rejonowego w P. z dnia 19 września 2005 r., sygn. akt XV Gup (…)
wydanego w toku postępowania upadłościowego Zakładów Mięsnych „P.(…)” Spółki
Akcyjnej w P.
z opcją likwidacji z wniosku syndyka.
odrzuca skargę
Uzasadnienie
Skarżący wniósł o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego w P. z dnia 19 września 2005 r. (wydanego przez
sędziego komisarza). Postanowienie to stało się prawomocne w dniu jego wydania, a
nie w dniu 12 lutego 2009 r., kiedy zostało doręczone skarżącemu. Skarga natomiast
została wniesiona w dniu 17 kwietnia 2009 r. Nie ma tu znaczenia okoliczność, że
postanowienie to zostało wydane na posiedzeniu niejawnym. Zgodnie bowiem z art. 363
§ 1 k.p.c., orzeczenie sądu staje się prawomocne, jeżeli nie przysługuje co do niego
środek odwoławczy lub inny środek zaskarżenia. Żaden zaś przepis ustawy nie wiąże
skutku prawomocności orzeczenia następującej w chwili jego wydania, z jego
doręczeniem. Dlatego należało przyjąć, że skarga została wniesiona po upływie terminu
dwóch lat, o których mowa w art. 4246
§ 1 k.p.c. Nadto skarżący nie wykazał, iż zmiana
2
lub uchylenie zaskarżonego orzeczenia w drodze przysługujących stronie środków
prawnych nie było i nie jest możliwe. Skarżący nie zawarł bowiem w skardze wywodu
prawnego wskazującego na niemożność wniesienia skargi o wznowienie postępowania.
Ograniczył się wyłącznie do stwierdzenia, iż brak jest ustawowej podstawy do złożenia
skargi o wznowienie postępowania oraz podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej. Nie
spełnia to wymogu określonego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Wobec powyższego skarga była niedopuszczalna i podlegała odrzuceniu na
podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 26 marca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Zawistowski
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 26 marca 2010 r.
skargi (…) Bank Spółki Akcyjnej w W.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Rejonowego w P. z dnia 19 września 2005 r., sygn. akt XV Gup (…)
wydanego w toku postępowania upadłościowego Zakładów Mięsnych „P.(…)” Spółki
Akcyjnej w P.
z opcją likwidacji z wniosku syndyka.
odrzuca skargę
Uzasadnienie
Skarżący wniósł o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Rejonowego w P. z dnia 19 września 2005 r. (wydanego przez
sędziego komisarza). Postanowienie to stało się prawomocne w dniu jego wydania, a
nie w dniu 12 lutego 2009 r., kiedy zostało doręczone skarżącemu. Skarga natomiast
została wniesiona w dniu 17 kwietnia 2009 r. Nie ma tu znaczenia okoliczność, że
postanowienie to zostało wydane na posiedzeniu niejawnym. Zgodnie bowiem z art. 363
§ 1 k.p.c., orzeczenie sądu staje się prawomocne, jeżeli nie przysługuje co do niego
środek odwoławczy lub inny środek zaskarżenia. Żaden zaś przepis ustawy nie wiąże
skutku prawomocności orzeczenia następującej w chwili jego wydania, z jego
doręczeniem. Dlatego należało przyjąć, że skarga została wniesiona po upływie terminu
dwóch lat, o których mowa w art. 4246
§ 1 k.p.c. Nadto skarżący nie wykazał, iż zmiana
2
lub uchylenie zaskarżonego orzeczenia w drodze przysługujących stronie środków
prawnych nie było i nie jest możliwe. Skarżący nie zawarł bowiem w skardze wywodu
prawnego wskazującego na niemożność wniesienia skargi o wznowienie postępowania.
Ograniczył się wyłącznie do stwierdzenia, iż brak jest ustawowej podstawy do złożenia
skargi o wznowienie postępowania oraz podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej. Nie
spełnia to wymogu określonego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Wobec powyższego skarga była niedopuszczalna i podlegała odrzuceniu na
podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.