Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 44/10
POSTANOWIENIE
Dnia 15 kwietnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski
w sprawie z powództwa Agencji Mienia Wojskowego w W.
Oddziału Terenowego Biura Agencji Mienia Wojskowego w O.
przeciwko Gminie Miejskiej O.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 15 kwietnia 2010 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 23 września 2009 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, zasądza
od pozwanej na rzecz powoda 1800 (jeden tysiąc osiemset zł)
kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu kasacyjnym.
2
Uzasadnienie
Pozwana Gmina Miejska O. wniosła skargę kasacyjną od wyroku Sądu
Apelacyjnego w sprawie z powództwa Agencji Mienia Wojskowego Oddziału
Terenowego Biura Agencji Mienia Wojskowego w O. o zapłatę. Jako podstawę
przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazała przesłankę z art. 3989
§ 1 pkt
2 k.p.c. wobec potrzeby wykładni przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o
gospodarce nieruchomościami (dalej u.g.n.) dotyczących sprzedaży nieruchomości
pomiędzy Jednostkami Samorządu Terytorialnego a Skarbu Państwa. Jej zdaniem
obecna regulacja budzi wątpliwości, czy każda umowa sprzedaży za cenę niższą
niż rynkowa jest sprzedażą z udzieleniem bonifikaty, o której mowa w art. 68 ust. 1
u.g.n. oraz czy art. 14 ust. 1 u.g.n. jest samodzielną podstawą do zawierania takich
umów przez Agencję Mienia Wojskowego, czy też zachodzi potrzeba uzyskania
zgody innego organu (właściwego wojewody).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Jeżeli skarżąca jako uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi wskazała na
konieczność wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, powinna wskazać że określony
przepis prawa, mimo że budzi poważne wątpliwości, nie doczekał się wykładni,
bądź niejednolita jego wykładnia wywołuje rozbieżności w orzecznictwie sądów,
które należy przytoczyć (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
15 października 2002 r., II CZ 102/02, niepubl.). Skarżąca nie wykazała istnienia
takich okoliczności. Wskazane w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania wątpliwości prawne były już przedmiotem rozważań
Sądu Najwyższego. W wyroku z dnia 30 listopada 2004 r. (sygn. akt. IV CK 300/04,
niepubl.) Sąd Najwyższy stwierdził, iż brak w treści umowy sprzedaży lokalu zapisu
o możliwości żądania zwrotu bonifikaty udzielonej na podstawie art. 68 ust. 1
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami nie wyłącza
prawa właściwego organu do domagania się zwrotu bonifikaty w przypadku
zaistnienia przesłanek, od których przepis ten uzależnia żądanie zwrotu bonifikaty,
chyba że z prowadzonych przez strony negocjacji wynika, że zgodnym zamiarem
3
było wyłączenie uprawnienia gminy do żądania zwrotu bonifikaty. Jak wynika
z ustaleń Sądu Apelacyjnego Prezes Mienia Wojskowego udzielił przy sprzedaży
pozwanej bonifikaty w trybie art. 68 ust 1 pkt 5 u.g.n. i z tego faktu należy
wyprowadzić obowiązek jej zwrotu w warunkach określonych w art. 68 ust 2 tej
ustawy. Brak jest tu wątpliwości w zakresie wykładni przepisów prawa. Również
analiza wskazanego przez skarżącego orzeczenie Sądu Apelacyjnego z dnia
15 października 2009 r., nie uzasadnia okoliczności z art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.
poprzez wystąpienie rozbieżności w orzecznictwie sądów. Wyrok ten dotyczy
bowiem odmiennego stanu faktycznego, gdyż przesłanką jego wydania było
przyjęcie braku udzielenia przy sprzedaży nieruchomości bonifikaty w myśl normy
art. 68 u.n.g.
Wobec powyższego, na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł
jak w sentencji.
Na wniosek pozwanej zawarty w odpowiedzi na skargę kasacyjną Sąd
Najwyższy orzekł o kosztach postępowania kasacyjnego na podstawie art. 98 § 1
i 3, art. 108 § 1 w zw. z art. 13.
/tp/
Jz
4
/tp/

IV CSK 44/10

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia