Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 13 marca 1997 r.
I PKN 42/97
Kognicja sądu pracy nie obejmuje oceny zasadności wymierzenia kary
dyscyplinarnej urzędnikowi samorządowemu.
Przewodniczący SSN: Walerian Sanetra, Sędziowie SN: Kazimierz Jaśkowski
(sprawozdawca), Jadwiga Skibińska-Adamowicz.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 13 marca 1997 r. sprawy z powództwa
Bronisławy P.przeciwko Urzędowi Gminy i Miasta w G.Ś. o przywrócenie do pracy, na
skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych we Wrocławiu z dnia 5 listopada 1996 r. [...]
o d d a l i ł kasację
U z a s a d n i e n i e
Powódka Bronisława P. w sprawie przeciwko Urzędowi Gminy i Miasta w G.Ś. o
przywrócenie do pracy wniosła kasację od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 5 listopada 1996 r. [...]. Zaskarżonym
wyrokiem oddalono rewizję od wyroku Sądu I instancji, który ponownie rozpoznając
sprawę oddalił powództwo. W kasacji postawiono zarzut naruszenia prawa
materialnego, tj. art. 37 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów
państwowych (Dz. U. Nr 31, poz. 214 ze zm.) w związku z art. 25 ustawy z dnia 22
marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 21, poz. 124 ze zm.) przez
przyjęcie, że nie nastąpiło przedawnienie odpowiedzialności dyscyplinarnej oraz
naruszenie art.34 ust. 1 ustawy o pracownikach urzędów państwowych w związku z art.
25 ustawy o pracownikach samorządowych przez uznanie, że to samo zdarzenie może
stanowić podstawę do dwukrotnego rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia.
Zarzucono także naruszenie prawa procesowego (art. 386 § 6 KPC) przez
niezastosowanie się Sądu do oceny prawnej dokonanej przez Sąd Wojewódzki
rozpoznający sprawę po raz pierwszy, według której jest dopuszczalne badanie przez
sąd zasadności orzeczenia komisji dyscyplinarnej. Kasacja wnosi o zmianę zaskarżo-
nego wyroku i uwzględnienie powództwa.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja nie jest uzasadniona.
Zarzut naruszenia art. 386 § 6 KPC jest bezpodstawny, gdyż przepis ten nie ma
zastosowania w sprawie. Zgodnie bowiem z art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 1 marca 1996 r.
o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego...(Dz. U. Nr 43, poz. 189) do złożenia i
rozpoznania rewizji od orzeczenia sądu pierwszej instancji, wydanego przed dniem
wejścia w życie tej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe. Ustawa ta weszła w
życie dnia 1 lipca 1996 r., natomiast wyrok Sądu I instancji został wydany dnia 24
czerwca 1996 r. Do rozpoznania rewizji od niego były zatem właściwe przepisy sprzed
nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 1 marca 1996 r., a nie art. 386 § 6 KPC
wprowadzony przez tę nowelizację.
Nie są także uzasadnione zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego.
Zgodnie z art. 25 ustawy o pracownikach samorządowych, w sprawach odpowie-
dzialności porządkowej i dyscyplinarnej pracowników samorządowych, w kwestiach nie
uregulowanych w tej ustawie, stosuje się odpowiednio przepisy art. 34 ust. 1 i 3, art. 36
ust. 6 i art. 37 ustawy o pracownikach urzędów państwowych. Według przepisu art. 34
ust. 1 ustawy o pracownikach urzędów państwowych - który to przepis zdaniem
wnoszącej kasację został naruszony - urzędnicy państwowi mianowani ponoszą
odpowiedzialność dyscyplinarną za naruszenie obowiązków pracowniczych. Nie twier-
dzi się w kasacji, że powódka nie była pracownikiem mianowanym i że nie naruszyła
obowiązków pracowniczych. Zarzut obrazy tego przepisu podlega zatem oddaleniu.
Z uzasadnienia kasacji wynika, że drugi zarzut naruszenia prawa materialnego
dotyczy art. 37 ust. 1 zdanie 1 ustawy o pracownikach urzędów państwowych,
stosowanego odpowiednio na podstawie art. 25 ustawy o pracownikach samorzą-
dowych. Zgodnie z art. 37 ust. 1 zdanie 1 postępowanie dyscyplinarne nie może być
wszczęte po upływie miesiąca od dnia uzyskania wiadomości o popełnieniu czynu
uzasadniającego odpowiedzialność dyscyplinarną ani po upływie roku od dnia popeł-
nienia takiego czynu. Powódka została zwolniona z pracy bez wypowiedzenia na
podstawie art. 52 § 1 pkt 1 KP, a następnie Sąd pracy prawomocnym wyrokiem przy-
wrócił ją do pracy w pozwanym Urzędzie. Ponowne zwolnienie powódki - w oparciu o
ten sam zarzut - nastąpiło na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o pracownikach
samorządowych. Według tego przepisu właściwy organ lub osoba rozwiązuje bez
wypowiedzenia stosunek pracy z pracownikiem samorządowym mianowanym w razie
prawomocnego skazania na karę dyscyplinarną wydalenia z pracy w urzędzie. Tego
rodzaju kara została orzeczona wobec powódki i w niniejszym procesie domaga się ona
przywrócenia do pracy twierdząc w kasacji, że postępowanie dyscyplinarne zostało
wszczęte po upływie jednego miesiąca od dnia uzyskania przez pracodawcę
wiadomości o popełnieniu czynu uzasadniającego odpowiedzialność dyscyplinarną
(odmowa wykonania polecenia) oraz że to samo przewinienie nie może być dwukrotnie
podstawą rozwiązania stosunku pracy. Oba zarzuty nie są uzasadnione, gdyż sąd pracy
nie jest instancją odwoławczą od orzeczeń komisji dyscyplinarnych dla pracowników
samorządowych. Dokonując wykładni art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o pracownikach
samorządowych w wyroku z dnia 11 października 1994 r., I PRN 78/94 (OSNAPiUS
1995 Nr 8 poz. 98) Sąd Najwyższy trafnie stwierdził, że ten przepis nie daje swobody
zakładowi pracy w zakresie podjęcia decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy. W procesie
o przywrócenie do pracy pracownika zwolnionego na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 2
ustawy o pracownikach samorządowych sąd pracy może badać jedynie fakt, czy
orzeczenie sądu dyscyplinarnego jest orzeczeniem istniejącym w płaszczyźnie
wymagań stawianych przez ustawę o pracownikach samorządowych (w szczególności,
czy zostało wydane przez właściwy organ). Natomiast sprawa zasadności wymierzonej
kary lub - jak w niniejszej sprawie - kwestia przedawnienia wszczęcia postępowania jest
poza kognicją sądu pracy. Ponadto należy zauważyć, że podstawą ponownego
rozwiązania z powódką stosunku pracy nie było jej zawinione naruszenie obowiązków
pracowniczych, lecz prawomocne orzeczenie kary wydalenia z pracy w urzędzie, co -
jak już wyżej stwierdzono - powoduje rozwiązanie stosunku pracy mianowanego
urzędnika samorządowego na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o pracownikach
samorządowych.
Z tych względów na podstawie art. 393
12
KPC orzeczono jak w sentencji.
========================================