I PKN 453/98
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Korekty wprowadzone przez SAOS:
Zmiana nazwy izby Sądu Najwyższego z "Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych" na "Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych".
Automatyczne korekty wprowadzone przez system SAOS w czasie importu orzeczenia z zewnętrznego systemu
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-11-2012
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Wyrok z dnia 24 listopada 1998 r.
I PKN 453/98
Niepowołanie w kasacji zarzutu naruszenia art. 45 § 1 KP powoduje, iż
Sąd Najwyższy nie ocenia zasadności wypowiedzenia umowy o pracę.
Przewodniczący SSN: Kazimierz Jaśkowski (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Adam Józefowicz, Walerian Sanetra.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 1998 r. sprawy z po-
wództwa Stefana S. przeciwko Przedsiębiorstwu Wielobranżowemu „H.” - Halinie N.
S.T.C. w E. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu
Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w
Gdyni z dnia 10 lutego 1998 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Powód Stefan S. w sprawie przeciwko Przedsiębiorstwu Wielobranżowemu
„H.” - Halinie N. S.T.C. w E. o przywrócenie do pracy wniósł kasację od wyroku Sądu
Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w
Gdyni z dnia 10 lutego 1998 r. [...]. Zaskarżonym wyrokiem oddalono apelację po-
woda od wyroku Sądu pierwszej instancji oddalającego powództwo. W kasacji za-
rzucono naruszenie art. 233 § 1 KPC polegające na daniu wiary świadkowi zeznają-
cemu, iż nieobecność powoda w pracy dnia 20 marca 1997 r. była nieusprawiedli-
wiona. Podniesiono także zarzut naruszenia art. 30 KP, albowiem - zdaniem wno-
szącego kasację - wypowiedzenie umowy o pracę było nieuzasadnione.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja nie jest uzasadniona.
2
Co do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 KPC należy stwierdzić, iż nie wykazano
w kasacji - mimo że tak w niej stwierdzono - iż Sądy orzekające w sprawie dokonały
dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów. Według tego przepisu sąd ocenia wia-
rygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechs-
tronnego rozważenia zebranego materiału. Obowiązek ten został spełniony przez
Sądy obu instancji, które szczegółowo rozważyły materiał dowodowy i trafnie przyję-
ły, iż nieobecność powoda w pracy w dniu 20 marca 1997 r. była nieusprawiedliwio-
na.
W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 30 KP trzeba stwierdzić, iż:
- nie wskazano w kasacji, który z paragrafów tego artykułu miałby być naru-
szony. Jest to wystarczająca przesłanka do nieuwzględnienia tego zarzutu ze
względu na niewskazanie podstawy kasacyjnej, wbrew wymaganiom z art. 3933
KPC;
- po wtóre - jeżeli wnoszącemu kasację chodzi o przepis § 4 (nakazujący po-
dać przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę), to jest niewątpliwe, iż przepis ten nie
został naruszony. Strona pozwana w piśmie wypowiadającym wskazała, iż przyczy-
nami podjęcia tej czynności jest zaniżanie wagi (ze szkodą dla strony pozwanej) oraz
nieusprawiedliwiona nieobecność dnia 20 marca 1997 r. Sądy pierwszą z tych przy-
czyn uznały za nieudowodnioną. Jednakże należy podzielić ich pogląd, że jedno-
dniowa nieusprawiedliwiona nieobecność w pracy jest przyczyną uzasadniającą wy-
powiedzenie umowy o pracę. Nadto należy wyraźnie stwierdzić, że kasacja kwestio-
nująca zasadność wypowiedzenia umowy o pracę, w której nie podniesiono zarzutu
naruszenia art. 45 § 1 KP, nie może być uwzględniona. Ten to bowiem przepis
wprowadza wymóg zasadności wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nie
określony. Natomiast powołany w kasacji art. 30 KP reguluje w § 4 jedynie formalny
wymóg podania przyczyny w piśmie wypowiadającym umowę o pracę. Sąd Najwyż-
szy rozpoznaje zaś kasację we wskazanych w niej granicach, a z urzędu bierze pod
uwagę jedynie nieważność postępowania (art. 39311
KPC). Granice kasacji wyzna-
czają jej podstawy (przepisy prawa naruszone zdaniem wnoszącego ją) oraz uza-
sadnienie.
Z tych względów na podstawie art. 39312
KPC orzeczono jak w sentencji.
========================================
I PKN 453/98
Niepowołanie w kasacji zarzutu naruszenia art. 45 § 1 KP powoduje, iż
Sąd Najwyższy nie ocenia zasadności wypowiedzenia umowy o pracę.
Przewodniczący SSN: Kazimierz Jaśkowski (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Adam Józefowicz, Walerian Sanetra.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 1998 r. sprawy z po-
wództwa Stefana S. przeciwko Przedsiębiorstwu Wielobranżowemu „H.” - Halinie N.
S.T.C. w E. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu
Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w
Gdyni z dnia 10 lutego 1998 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Powód Stefan S. w sprawie przeciwko Przedsiębiorstwu Wielobranżowemu
„H.” - Halinie N. S.T.C. w E. o przywrócenie do pracy wniósł kasację od wyroku Sądu
Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w
Gdyni z dnia 10 lutego 1998 r. [...]. Zaskarżonym wyrokiem oddalono apelację po-
woda od wyroku Sądu pierwszej instancji oddalającego powództwo. W kasacji za-
rzucono naruszenie art. 233 § 1 KPC polegające na daniu wiary świadkowi zeznają-
cemu, iż nieobecność powoda w pracy dnia 20 marca 1997 r. była nieusprawiedli-
wiona. Podniesiono także zarzut naruszenia art. 30 KP, albowiem - zdaniem wno-
szącego kasację - wypowiedzenie umowy o pracę było nieuzasadnione.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja nie jest uzasadniona.
2
Co do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 KPC należy stwierdzić, iż nie wykazano
w kasacji - mimo że tak w niej stwierdzono - iż Sądy orzekające w sprawie dokonały
dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów. Według tego przepisu sąd ocenia wia-
rygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechs-
tronnego rozważenia zebranego materiału. Obowiązek ten został spełniony przez
Sądy obu instancji, które szczegółowo rozważyły materiał dowodowy i trafnie przyję-
ły, iż nieobecność powoda w pracy w dniu 20 marca 1997 r. była nieusprawiedliwio-
na.
W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 30 KP trzeba stwierdzić, iż:
- nie wskazano w kasacji, który z paragrafów tego artykułu miałby być naru-
szony. Jest to wystarczająca przesłanka do nieuwzględnienia tego zarzutu ze
względu na niewskazanie podstawy kasacyjnej, wbrew wymaganiom z art. 3933
KPC;
- po wtóre - jeżeli wnoszącemu kasację chodzi o przepis § 4 (nakazujący po-
dać przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę), to jest niewątpliwe, iż przepis ten nie
został naruszony. Strona pozwana w piśmie wypowiadającym wskazała, iż przyczy-
nami podjęcia tej czynności jest zaniżanie wagi (ze szkodą dla strony pozwanej) oraz
nieusprawiedliwiona nieobecność dnia 20 marca 1997 r. Sądy pierwszą z tych przy-
czyn uznały za nieudowodnioną. Jednakże należy podzielić ich pogląd, że jedno-
dniowa nieusprawiedliwiona nieobecność w pracy jest przyczyną uzasadniającą wy-
powiedzenie umowy o pracę. Nadto należy wyraźnie stwierdzić, że kasacja kwestio-
nująca zasadność wypowiedzenia umowy o pracę, w której nie podniesiono zarzutu
naruszenia art. 45 § 1 KP, nie może być uwzględniona. Ten to bowiem przepis
wprowadza wymóg zasadności wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nie
określony. Natomiast powołany w kasacji art. 30 KP reguluje w § 4 jedynie formalny
wymóg podania przyczyny w piśmie wypowiadającym umowę o pracę. Sąd Najwyż-
szy rozpoznaje zaś kasację we wskazanych w niej granicach, a z urzędu bierze pod
uwagę jedynie nieważność postępowania (art. 39311
KPC). Granice kasacji wyzna-
czają jej podstawy (przepisy prawa naruszone zdaniem wnoszącego ją) oraz uza-
sadnienie.
Z tych względów na podstawie art. 39312
KPC orzeczono jak w sentencji.
========================================