Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 22 lipca 1999 r.
I PZ 33/99
Z art. 130 § 1 KPC nie wynika możliwość nadania biegu pismu proceso-
wemu według uznania sądu w oderwaniu od jego oznaczenia i treści.
Przewodniczący: SSN Teresa Flemming-Kulesza (sprawozdawca), Sędziowie
SN: Andrzej Wasilewski, Andrzej Wróbel.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 lipca
1999 r. sprawy z powództwa Ireneusza P. przeciwko Józefowi Z. prowadzącemu
Przedsiębiorstwo Handlowe „E.” w S. o zapłatę, na skutek zażalenia powoda na pos-
tanowienie Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 25 marca 1999 r. [...]
p o s t a n o w i ł :
u m o r z y ć postępowanie zażaleniowe.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny w Białymstoku postanowieniem z dnia 3 marca 1999 r. oddalił
wniosek powoda Ireneusza P. o ustanowienie adwokata z urzędu do sporządzenia
kasacji od wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 lutego 1999 r.
Powód wniósł zażalenie na to postanowienie, a Sąd Apelacyjny odrzucił je
postanowieniem z dnia 25 marca 1999 r.
Od tego postanowienia powód wniósł osobiście kasację. Kasacja została od-
rzucona postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 6 kwietnia 1999 r.
Po doręczeniu odpisu tego postanowienia, powód wniósł pismo zatytułowane „wnio-
sek o wykładnię”, w którym zwrócił się do Sądu Apelacyjnego w Białymstoku o wy-
kładnię „w sprawie odmowy przyznania mu adwokata z urzędu do wniesienia kasacji
od wyroku”. Podniósł, że od 1 marca 1999 r. jego sytuacja materialna i rodzinna
„jeszcze bardziej skomplikowała się”. W ostatnim zdaniu pisma wniósł „o wykładnię
2
przepisu, który umożliwia w sytuacjach skrajnych korzystanie z ulg i zwolnień pra-
wem przypisanych”.
Sąd Apelacyjny w Białymstoku potraktował to pismo jako zażalenie na posta-
nowienie z 6 kwietnia 1999 r. w przedmiocie odrzucenia kasacji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 130 § 1 zdanie drugie KPC mylne oznaczenie pisma proceso-
wego lub inne oczywiste niedokładności nie stanowią przeszkody do nadania pismu
biegu i rozpoznania go w trybie właściwym. Nadanie biegu i rozpoznanie we „właści-
wym” trybie polega na zignorowaniu błędnego oznaczenia (zatytułowania) pisma i
innych oczywistych niedokładności i kierowaniu się przez sąd rzeczywistą intencją
wnoszącego pismo i dającym się z niego odczytać sensem. Sens pisma i intencja
autora nie zawsze są jasne do odczytania, zwłaszcza gdy pismo wnosi osoba nie
będąca prawnikiem. Wątpliwości w zakresie intencji wnoszącego powinny być usu-
nięte poprzez zażądanie wyjaśnień lub uzupełnień.
Z przepisu art. 130 § 1 KPC nie wynika jednakże możliwość nadawania biegu
pismu procesowemu według uznania sądu niezależnie od treści pisma i bez podjęcia
próby jej wyjaśnienia. W rozpoznawanej sprawie treść pisma powoda w niczym nie
wskazuje na zamiar zaskarżenia postanowienia z dnia 6 kwietnia 1999 r. Powód nie
polemizował z tym postanowieniem ani nie wyraził sprzeciwu wobec tego rozstrzyg-
nięcia. Takie intencje nie dadzą odczytać się z „wniosku o wykładnię” w jego obecnej
postaci. Potraktowanie tego pisma jako zażalenia było więc bezpodstawne i dlatego
postępowanie zażaleniowe należało umorzyć na podstawie art. 355 § 1 w związku z
art. 361 KPC.
========================================

I PZ 33/99

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia