Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 20 października 1999 r.
II UKN 153/99
Nieuwzględnienie przez sąd, że pracownikowi nie doręczono decyzji od-
mawiającej objęcia go ubezpieczeniem, a następnie wskutek tego odmówiono
mu przyznania prawa do świadczenia z ubezpieczenia społecznego, uzasadnia
kasacyjny zarzut naruszenia art. 227 KPC.
Przewodniczący: SSN Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Roman Kuczyński (spra-
wozdawca), Stefania Szymańska.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 20 października 1999 r. sprawy z
wniosku Renaty S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w G.
o zasiłek chorobowy, na skutek kasacji wnioskodawczyni od wyroku Sądu Apelacyj-
nego w Gdańsku z dnia 5 czerwca 1998 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w
Gdańsku do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o
kosztach postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 17 listopada 1997 r. Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Gdańsku zmienił decyzję Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych w G. z dnia 20 grudnia 1996 r., którą odmówiono Renacie S. prawa do za-
siłku chorobowego za okres od dnia 17 lipca 1996 r. do dnia 5 grudnia 1996 r. oraz
ustalono nadpłatę w kwocie 2.467,50 zł z powodu wyłączenia z obowiązku ubezpie-
czenia i przyznał wnioskodawczyni prawo do zasiłku za wyżej wskazany okres. Sąd
Wojewódzki nie dopatrzył się w fakcie zawarcia przez wnioskodawczynię, będącą w
7 tygodniu ciąży pozorności i nieważności umowy o pracę z Piotrem C. na czas nie-
określony.
Wyrokiem z dnia 5 czerwca 1998 r. Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Gdańsku zmienił powyższy wyrok i oddalił odwołanie wnioskodaw-
2
czyni od zaskarżonej decyzji organu rentowego, uznając okoliczności zatrudnienia
wnioskodawczyni (wysokość wynagrodzenia w porównaniu z innymi pracownikami,
jej kwalifikacje, a właściwie ich brak do zatrudnienia w charakterze księgowej, miejs-
ce zatrudnienia i miejsce wykonywania pracy, stan ciąży i fakt niezdolności do pracy
przez około 7 miesięcy na przestrzeni maja-grudnia 1996 r.) za wskazujące na po-
zorność zawartej umowy o pracę, a tym samym jej nieważność, zaś ocenę materiału
dowodowego przez Sąd pierwszej instancji za naiwną.
Kasacja wnioskodawczyni od wyroku Sądu drugiej instancji zarzuca narusze-
nie prawa materialnego – art. 65 i 83 KC oraz naruszenie przepisów postępowania –
art. 227 i 233 KPC.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Kasacja okazała się częściowo uzasadniona co do zarzutu naruszenia art. 227
KPC. Z odwołania wnioskodawczyni oraz z sentencji wyroków Sądu pierwszej i dru-
giej instancji wynika, że rozpoznawana była sprawa odmowy przyznania zasiłku
chorobowego na podstawie decyzji z dnia 12 grudnia 1996 r. Tymczasem ta decyzja,
jak i decyzja z dnia 25 lutego 1997 r. dotycząca zasiłku porodowego (błędnie
określona na str. 4 uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego „zaskarżoną” decyzją) i
decyzja z dnia 23 maja 1997 r. dotycząca zasiłku wychowawczego zostały wydane w
konsekwencji decyzji organu rentowego z dnia 10 grudnia 1996 r., odmawiającej ob-
jęcia wnioskodawczyni obowiązkiem ubezpieczenia społecznego z tym, że ta ostat-
nia decyzja adresowana jest do pracodawcy wnioskodawczyni Piotra C. i wniosko-
dawczyni jej nie doręczono, co wynika z adnotacji na odwrocie decyzji. Decyzje od-
mawiające zasiłku chorobowego, porodowego i wychowawczego są zatem pochod-
nymi decyzji z dnia 10 grudnia 1996 r., która to decyzja stanowi fakt mający dla rozs-
trzygnięcia sprawy istotne znaczenie i która powinna być wnioskodawczyni jako za-
interesowanej doręczona. Ta bowiem decyzja, nawet w większym stopniu niż Piotra
C., dotyczy praw wnioskodawczyni nie tylko do świadczeń krótkoterminowych, ale w
przyszłości będzie rzutować na jej prawo do świadczeń rentowo-emerytalnych, na-
tomiast nie została ona poddana kontroli sądowej. Nie wnikając w ustalenia faktycz-
ne Sądu drugiej instancji należy stwierdzić, że dotyczą one jednej z decyzji wtórnych
w stosunku do decyzji z dnia 10 grudnia 1996 r. i nie można by wykluczyć sytuacji,
że w razie zaskarżenia pozostałych takich decyzji i rozpatrywania ich w odrębnych
3
postępowaniach mogłoby dojść do ustaleń rozbieżnych. Uzasadnia to uchylenie zas-
karżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego roz-
poznania.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy w oparciu o art. 39313
KPC orzekł jak
w sentencji wyroku.
========================================