Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 27 marca 2000 r.
I PKN 551/99
Przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego bezpośrednio po wyczerpaniu
zasiłku chorobowego nie zwalnia pracownika z obowiązku zawiadomienia pra-
codawcy o przyczynie nieobecności w pracy.
Przewodniczący SSN Walerian Sanetra, Sędziowie SN: Katarzyna Gonera,
Barbara Wagner (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2000 r. sprawy z powództwa
Macieja N. przeciwko Fabryce Urządzeń Mechanicznych „P.” Spółka z o.o. w P. o
przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego-
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 8 czerwca 1999 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach wyro-
kiem z dnia 8 czerwca 1999 r. [...] oddalił apelację Macieja N. od wyroku Sądu Rejo-
nowego-Sądu Pracy w Zawierciu z dnia 15 lutego 1999 r. [...], oddalającego po-
wództwo skarżącego o przywrócenie do pracy, zaś w części dotyczącej żądania
sprostowania świadectwa pracy oraz odprawy pieniężnej apelację odrzucił.
Sąd ustalił, że powód był zatrudniony w Fabryce Urządzeń Mechanicznych
Spółka z o.o. w P. od dnia 11 czerwca 1974 r. W dniu 4 listopada 1997 r. uległ wy-
padkowi przy pracy. Do dnia 31 lipca 1998 r. Maciej N. pobierał zasiłek chorobowy, a
od 1 sierpnia do 29 października 1998 r. świadczenie rehabilitacyjne. Decyzją z dnia
4 listopada 1998 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przyznał mu od
30 października 1998 r. rentę z powodu częściowej niezdolności do pracy. Po dniu
29 października 1998 r. Maciej N. nie podjął pracy i nie zawiadomił pracodawcy o
przyczynie nieobecności. W zakładzie zgłosił się dopiero około 20 listopada. Z dniem
29 października 1998 r. pozwana Spółka rozwiązała z nim umowę o pracę bez wy-
2
powiedzenia na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 KP.
W ocenie Sądu, powód naruszył podstawowe obowiązki pracownicze, co uza-
sadniało rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Przyznanie świadczenia z
ubezpieczenia społecznego nie zwalnia pracownika z obowiązku powiadomienia
pracodawcy o przyczynie nieobecności w pracy. Orzeczenie częściowej niezdolności
do pracy nie jest równoznaczne z brakiem możliwości zatrudniania pracownika na
stanowisku pracy innym niż dotychczas zajmowane. Przyznanie świadczenia z ubez-
pieczenia rentowego nie stanowi zdarzenia powodującego ustanie stosunku pracy.
Rozwiązanie z powodem umowy o pracę nastąpiło z zachowaniem przepisanego
trybu. Jego roszczenie, niezależnie od tego, że zostało sformułowane nieprawidłowo,
nie jest usprawiedliwione.
Maciej N. zaskarżył ten wyrok kasacją. Wskazując jako jej podstawę narusze-
nie art. 233 KPC wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającego go
wyroku Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
pierwszej instancji. W uzasadnieniu kasacji pełnomocnik skarżącego podniósł nadto
zarzut naruszenia art. 941
pkt 1 KP przez jego niezastosowanie, a także brak kon-
sultacji ze związkami zawodowymi zamiaru rozwiązania z powodem umowy o pracę.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sąd Najwyższy przy rozpoznawaniu sprawy związany jest granicami kasacji
(art. 39311
KPC). Pełnomocnik skarżącego zarzucając naruszenia art. 233 KPC nie
określił w jaki sposób Sąd uchybił temu przepisowi. Stwierdzenie z konkluzji skargi,
że ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd „ nosi znamiona dowolności, i
nie został on rozważony w sposób wszechstronny” jest ogólnikowe i nie spełnia wy-
mogu prawidłowego uzasadnienia podstawy kasacyjnej, o którym stanowi art. 3933
KPC. Zdaniem Sądu Najwyższego, okoliczności sporne sprawy zostały wyjaśnione
dostatecznie do jej rozstrzygnięcia. Wnioski wyprowadzone z materiału dowodowego
są logiczne i spójne. Nie może być zasadnie podważone ustalenie, że Maciej N. nie
informując pracodawcy o przyczynie niepodjęcia pracy po wyczerpaniu świadczenia
rehabilitacyjnego, naruszył podstawowe obowiązki pracownicze. W istocie, okolicz-
ności stanowiące faktyczną podstawę rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wy-
roku nie są, wnosząc z uzasadnienia kasacji, kwestionowane przez powoda. Można
jedynie domyślać się, że zamiar skarżącego skierowany jest na „usprawiedliwienie”
3
uchybienia obowiązkom pracowniczym. Sąd rozpoznając kasację nie może jednak
kierować się intuicją co do intencji strony. Mogą być one bowiem odczytane niepra-
widłowo (nawet wbrew rzeczywistej woli skarżącego). W tej sytuacji zarzut narusze-
nia art. 233 KPC należy uznać za gołosłowny.
Art. 94 pkt 1 Kodeksu pracy (w akcie tym nie ma art. 941
) nakłada na praco-
dawcę obowiązek zaznajomienia pracowników podejmujących pracę z zakresem ich
obowiązków, sposobem wykonywania pracy na wyznaczonych stanowiskach oraz
ich podstawowymi uprawnieniami. Z przepisu tego nie wynika obowiązek instruowa-
nia pracowników pozostających już w zatrudnieniu, tym bardziej o wieloletnim stażu
pracy, o przysługujących im uprawnieniach. Sąd nie uchybił więc art. 94 pkt 1 KP nie
stosując go.
Zarzut braku konsultacji rozwiązania umowy o pracę ze związkami zawodo-
wymi nie został z kolei skonkretyzowany. Kontrola kasacyjna zaskarżonego wyroku
w tym aspekcie nie jest wobec tego możliwa.
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy, stosownie do art. 39312
KPC,
orzekł jak w sentencji.
========================================