Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2013 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Maciej Szota

Protokolant : Dorota Zaleszczak

w obecności Prokuratora asesora M. L.

po rozpoznaniu dnia 4 października 2012 roku, 15 stycznia 2013 roku sprawy karnej

1.  (...)

syna S. i A. z domu S.

urodzonego (...) w N.

2.  K. K. (1)

syna Z. i M. z domu G.

urodzonego (...) w L.

oskarżonych o to, że:

w dniu 18 stycznia 2012 r. w N., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadzili w błąd uprawnionego pracownika banku (...), co do zatrudnienia M. K. (1) w firmie (...), w ten sposób, że M. K. (1) przedłożył, jako autentyczne poświadczające nieprawdę, uprzednio opieczętowane, podpisane i przekazane mu przez K. K. (1), zaświadczenie o swoim zatrudnieniu jako przedstawiciela handlowego w firmie w/w, czym usiłowali doprowadzić bank (...) do niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi, poprzez zawarcie umowy pożyczki na łączną kwotę 21.000 zł, jednak zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na weryfikację zatrudnia M. K. (1) przez pracownika banku

to jest o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk – wobec M. K. (1),

a o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 271 § 1 i 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk – wobec K. K. (1)

I.  M. K. (1) uznaje za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku przy czym czyn ten kwalifikuje z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

II.  Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec M. K. (1) kary pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 18 stycznia 2012 roku do dnia 19 stycznia 2012 roku.

III.  K. K. (1) uznaje za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku to jest czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 271 § 1 i 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności i na podstawie art. 33 § 2 kk orzeka karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych.

IV.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec K. K. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby lat 3 (trzech).

V.  Na podstawie art. 44 § 2 kk orzeka przepadek i zarządza pozostawienie w aktach sprawy dowodów rzeczowych zarejestrowanych pod poz. DRZ 211 – 212/ 12.

VI.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. W. kwotę 516,60 złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. K. (1) z urzędu.

VII.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. H. kwotę 826,56 złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu K. K. (1) z urzędu.

VIII.  Zwalnia oskarżonego M. K. (1) od zapłaty na rzecz Skarbu Państw kosztów udowych wydatki w tej części zasądzając na rachunek Skarbu Państwa.

IX.  Zasądza od K. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1567,67 zł tytułem wydatków poniesionych w sprawie od chwili wszczęcia postępowania i wymierza mu opłatę 1180 złotych.

Uzasadnienie w części dotyczącej oskarżonego M. K. (1)

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. K. (1) mieszkający w N. przez swoją koleżankę M. Ś. poznał K. K. (1) zamieszkałego w L.. W styczniu 2012 roku K. K. (1) przyjechał w towarzystwie innego mężczyzny do M. K. i zaproponował M. K. (3), by ten na podstawie dostarczonego przez K. K. (1) zaświadczeniu o zatrudnieniu wziął pożyczkę w banku. Ostatecznie M. K. i K. K. ustalili, że M. K. będzie ubiegał się o pożyczkę w wysokości 21 000 złotych w banku (...) w N.. K. K. (1) wraz z M. K. (1) weszli do banku, M. K. (3) złożył wniosek o pożyczkę w wysokości 21 000 złotych i przedłożył zaświadczeni o zatrudnieniu w firmie (...) jako przedstawiciel handlowy. Podczas weryfikacji wniosku pracownica banku (...) miała wątpliwości co do zatrudnienia oskarżonego w tej firmie, ponieważ oskarżony nie potrafił odpowiedzieć na proste pytania , na czym polega jego praca i ile zarabia, i zdecydowała się zawiadomić policję o próbie wyłudzenia kredytu, w międzyczasie banku opuścił K. K. . M. K. (1) przyznał się, że nie pracował w wskazanej firmie a za kredyt miał otrzymać 5000 złotych.

Dowód: wyjaśnienia M. K. (1)

częściowo wyjaśnienia K. K.

Zeznania A. J.

Zaświadczenie o zatrudnieniu k. 4

M. K. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił zgodnie z ustalonym stanem faktycznym.

Dowód: wyjaśnienia M. K.

M. K. (1) był skazany za czyn z art. 279 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres lat 3 wyrokiem Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 23 maja 2011 roku.

Dowód: karta karna k. 35

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne ustalenie, że M. K. (1) dopuścił się zarzuconego mu czynu. M. K. (1) przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, na jego sprawstwo wskazują również wyjaśnienia K. K. (1) oraz zeznania A. J., która przyjmowała wniosek pożyczkowy od M. K. (1) i w której obecności oskarżony przyznał się, że nie pracuje w miejscu wskazanym w zaświadczeniu o zatrudnieniu a za to, że zgodził się wziąć kredy, miał otrzymać 5000 złotych. Pomiędzy wyjaśnieniami K. K. (1) i M. K. (1) występują rozbieżności dotyczącego tego, kto był pomysłodawcą całego przedsięwzięcia, jednak przebieg zdarzenia i obecność K. K. (1) w banku oraz fakt, że on podpisał się na poświadczającym nieprawdę zaświadczeniu, pozwalają na stwierdzenie, że inicjatorem przestępstwa był K. K. (1) a M. K. (1) wykonywał uzgodnioną z nim rolę.

Swoim zachowaniem M. K. (1) wyczerpał ustawowe znamiona czynu z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 2861 k.k. i 297§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k., bowiem usiłował doprowadzić bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenia w błąd co do faktu zatrudnienia i osiąganych dochodów a kwalifikacja przyjęta przez oskarżyciela publicznego zawierająca dodatkowo art. 270§1 k.k. nie była prawidłowa, bowiem oskarżony posługiwał się dokumentem poświadczającym nieprawdę a nie sfałszowanym a ustawowe znamiona czynu z art. 297§1 k.k. zawierają również posługiwanie się takim dokumentem, co nakazuje wykluczyć art. 270§1 k.k. z kwalifikacji.

Przechodząc do rozważań nad wymiarem kary stwierdzić należy, że okoliczności popełnia przestępstwa przemawiają za orzeczeniem wobec M. K. (1) krótkoterminowej bezwzględnej kary pozbawienia wolności. M. K. (1) był karany za przestępstwo przeciwko mieniu, został skazany na karę pozbawienia wolości z warunkowym zawieszeniem wykonania oraz oddany pod dozór kuratora a kolejne przestępstwo popełnił w okresie próby, co oznacza, że nie wyciągnął wniosków ze swojego postępowania i nie zmienił sposobu życia. Brak skuteczności orzeczonej poprzednio kary wolnościowej przemawia za orzeczeniem kary bezwzględnej pozbawienia wolności, bowiem tylko taka kara może oskarżonemu uświadomić, że za popełnione przestępstwa poniesie realne i dotkliwe konsekwencje. Oskarżony jest osobą a młodocianą, co obliguje Sąd do orzeczenia kary mającej głównie cel wychowawczy, jednak dyrektywny tej nie można traktować jako przyzwolenia za popełnienia przestępstw przez osoby młodociane, bowiem pobłażliwe traktowanie takich osób może doprowadzić do wytworzeniu u nich poczucia bezkarności i przeświadczenia, że przestępstwa nie powodują realnej dolegliwości. Mając na uwadze te okoliczności oraz fakt, że przestępstwo nie wykroczył poza etap usiłowania i nie spowodowało realnej szkody, Sąd uznał, ze kara pozbawienia wolności w dolnych granicach ustawowego zagrożenia będzie adekwatną reakcją na postępowania M. K. i uświadomi mu, że za popełnione przestępstwa poniesie realna i odczuwalną sankcję.

Ponieważ oskarżony korzystał z pomocy obrońcy z urzędu zasądzono na rzecz adw. J. W. koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Uwzględniając sytuację materialną oskarżonego i rodzaj orzeczonej kary Sąd zwolnił go o kosztów sądowych, wydatki w jego części zaliczając na rachunek Skarbu Państwa.