Pełny tekst orzeczenia

WYROK Z DNIA 24 LUTEGO 2003 R.
SNO 5/03
Przewodniczący: sędzia SN Elżbieta Sadzik (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Bronisław Czech, Jacek Gudowski.
Sąd Dyscyplinarny – Sąd Najwyższy w Warszawie z udziałem Zastępcy
Rzecznika Dyscyplinarnego sędziego Sądu Okręgowego po rozpoznaniu sprawy
Sędziego Sądu Rejonowego obwinionego z art. 107 § 1 w zw. z art. 85 § 1 i 89 §
1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U.
Nr 98, poz. 1070 ze zm.) z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę
obwinionego od wyroku Sądu Dyscyplinarnego – Sądu Apelacyjnego z dnia 25
listopada 2002 r., sygn. akt (...)
1) u t r z y m a ł w mocy zaskarżony wyrok;
2) kosztami sądowymi postępowania odwoławczego obciążył Skarb Państwa.
U z a s a d n i e n i e
Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego dla okręgu Sądu Okręgowego w A.
złożył do Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego w A. wniosek o
rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej przeciwko sędziemu Sądu Rejonowego,
któremu na podstawie art. 107 § 1 u.s.p. zarzucił rażącą obrazę przepisów art. 85
§ 1 i 89 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.), polegającą na tym, że w
sierpniu 2002 r. w A., posiadając wiadomości związane z pełnioną uprzednio
funkcją przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu Rejonowego, dotyczące
stwierdzonych nieprawidłowości w sprawie sygn. akt (...), nie zachował tych
2
okoliczności w tajemnicy i podał jej do publicznej wiadomości w ten sposób, że
bez zgody przełożonych udzielił wywiadu, który ukazał się w gazecie „Słowo
(...)” w dniu 23 sierpnia 2002 r., w którym opisał uchybienia stwierdzone w tej
sprawie i czynności jakie podjął, a także dokonał własnej oceny zachowania
sędziego referenta w sprawie.
Wyrokiem z dnia 25 listopada 2002 r., sygn. akt (...) Sąd Dyscyplinarny
przy Sądzie Apelacyjnym w A., uznał sędziego Sądu Rejonowego za winnego
rażącego naruszenia przepisów art. 85 § 1 i art. 89 § 1 cyt. ustawy z dnia 27
lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych i za to na podstawie art.
109 § 1 pkt 1 tej ustawy wymierzył mu karę dyscyplinarną upomnienia.
Odwołanie od powyższego wyroku na podstawie art. 121 § 1 cyt. ustawy –
Prawo o u.s.p. w części dotyczącej orzeczenia o karze wniósł obrońca
obwinionego. Zarzucił wyrokowi, z powołaniem się na art. 427 § 2 k.p.k. i art.
438 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 127 Prawa o u.s.p., rażącą niewspółmierność
orzeczonej wobec obwinionego sędziego kary upomnienia, polegającą na nie
uwzględnieniu przy wyrokowaniu we właściwy sposób okoliczności popełnienia
przewinienia jak i osobowości obwinionego, co spowodowało, że dolegliwość
wymierzonej kary przekroczyła stopień winy. W konkluzji odwołania wniósł o
zmianę wyroku w zaskarżonej części przez uznanie czynu przypisanego
obwinionemu za wypadek mniejszej wagi i w konsekwencji o odstąpienie od
wymierzenia kary dyscyplinarnej.
W uzasadnieniu odwołania podniesiono, iż przy wymierzaniu
obwinionemu kary dyscyplinarnej nie może ujść uwadze to, że obwiniony
udzielając wywiadu jedynie autoryzował informacje znane już dziennikarce
„Słowa (...)”. To zachowanie, jakkolwiek naruszało przepisy Prawa o u.s.p.,
powinno być ocenione jako zachowanie mające na celu dobro wymiaru
sprawiedliwości, dążenie do zdecydowanego wyeliminowania przypadków
„uzupełniania treści wyroków”.
3
Ponadto w tym okresie, obwiniony stał się podmiotem szeregu artykułów
prasowych, w których naruszono jego dobre imię, a treść tych artykułów nie
spotkała się ze stosowną reakcją kierownictwa Sądu.
Zatem rzetelne odniesienie się do tych okoliczności – stwierdza autor
odwołania – powinno skutkować zmianę oceny szkodliwości czynu
przypisanego obwinionemu, a w konsekwencji odstąpienie od wymierzenia kary
dyscyplinarnej.
Na rozprawie odwoławczej przed Sądem Najwyższym – Sądem
Dyscyplinarnym, obrońca i obwiniony wnosili o uwzględnienie odwołania, zaś
Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego wniósł o utrzymanie w mocy
zaskarżonego wyroku.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Odwołanie nie jest zasadne.
Sąd pierwszej instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku
dokonał wszechstronnej i wnikliwej analizy okoliczności, które powinny być
uwzględnione przy ocenie czynu obwinionego sędziego Sądu Rejonowego i
podał przyczyny, z powodu których uznał, że zachowanie obwinionego sędziego
nie zasługuje na miano przewinienia dyscyplinarnego mniejszej wagi w
rozumieniu art. 109 § 5 Prawa o u.s.p., dającego podstawę do skorzystania z
możliwości odstąpienia od wymierzenia kary dyscyplinarnej. Trafnie wskazał,
że o takim stanowisku zadecydowały okoliczności przedmiotowe przewinienia,
a więc okoliczności zdarzenia, motywy działania sędziego i negatywne skutki
publikacji, jaka miała miejsce.
Z niekwestionowanych ustaleń faktycznych dokonanych przez ten sąd
wynika, że czyn sędziego miał ścisły związek z ujawnionym w kwietniu 2002 r.
w prowadzonym wówczas przez niego wydziale faktem uzupełnienia wyroku
skazującego, już po prawomocności, przez sędziego X.Y. o orzeczenie o zakazie
prowadzenia pojazdów mechanicznych wobec skazanego. O tym fakcie
obwiniony zawiadomił prezesa sądu i w sprawie tej podjęto czynności w
4
kierunku wszczęcia postępowania dyscyplinarnego wobec sędziego X.Y.
Zważywszy na powyższe, nie istniała obawa, że sędzia X.Y. uniknie
konsekwencji związanych z popełnionym czynem, nie było więc powodu do
upublicznienia sprawy. Sędzia Sądu Rejonowego udzielił wywiadu dziennikarce
gazety „Słowo (...)”, którego przedmiotem były okoliczności, o których powziął
wiadomość w czasie urzędowania i bez znaczenia jest, czy jedynie akceptował
fakty już jej znane, czy też przekazał swą wiedzę o faktach nie znanych.
Znaczenie mają natomiast szczególne okoliczności udzielenia wywiadu – po
upływie kilku miesięcy, w czasie urlopu, gdy nie sprawował już funkcji
przewodniczącego wydziału, w prywatnej rozmowie w kawiarni, bez
powiadomienia i uzyskania zgody przełożonych. Sąd pierwszej instancji
słusznie ocenił, iż to zachowanie nie było podjęte w dobrze pojętym interesie
wymiaru sprawiedliwości, lecz spowodowane osobistą sytuacją obwinionego i
przyczyniło się do podważenia autorytetu Sądu. Trafnie oceniono więc motywy
działania sędziego Sądu Rejonowego w aspekcie odwołania go ze stanowiska
przewodniczącego wydziału i nie pominięto okoliczności związanych z
konfliktem w sądzie oraz publikacjami prasowymi dotyczącymi osoby
obwinionego.
Na podstawie całokształtu tych okoliczności wysnuto wniosek, iż
zachowania obwinionego nie można uznać za przewinienie dyscyplinarne
mniejszej wagi, a zatem art. 109 § 5 Prawa o u.s.p. nie ma zastosowania.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny stanowisko to w pełni podziela,
zwracając uwagę na znaczenie okoliczności, które zostały przez obwinionego
ujawnione i potwierdzone w aspekcie autorytetu Sądu. Akceptuje też
wymierzenie sędziemu Sądu Rejonowego za przypisane mu przewinienie
dyscyplinarne najniższej przewidzianej w art. 109 § 1 Prawa o u.s.p. kary
dyscyplinarnej upomnienia, przy uwzględnieniu na korzyść obwinionego jego
dotychczasowej wieloletniej i nienagannej pracy w sądownictwie.
5
Orzeczenie o kosztach sądowych postępowania odwoławczego oparto o
treść przepisu art. 133 Prawa o u.s.p.