Pełny tekst orzeczenia

Uchwała z dnia 18 listopada 2004 r.
II PZP 10/04
Przewodniczący SSN Herbert Szurgacz (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Beata Gudowska, Maria Tyszel.
Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Iwony Kaszczy-
szyn, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 listopada 2004 r. sprawy z powództwa
Wacława B. przeciwko Powiatowemu Inspektoratorowi Weterynarii w K. o ustalenie,
na skutek zagadnienia prawnego przekazanego postanowieniem Sądu Okręgowego-
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Opolu z dnia 1 kwietnia 2004 r. [...]
„1. Czy dopuszczalne jest zawarcie umowy o pracę na czas określony na pod-
stawie art. 24 ustawy o służbie cywilnej z dnia 18.12.1998 r. (Dz.U. 1999/49/483 ze
zmianami) z osobą nie po raz pierwszy podejmującą pracę w służbie cywilnej oraz
kolejne zawarcie więcej niż jednej umowy o pracę na czas określony z pracownikiem
służby cywilnej,
2. w wypadku odpowiedzi negatywnej - jakie skutki rodzi zawarcie z pracowni-
kiem nie po raz pierwszy podejmującym pracę w służbie cywilnej umowy o pracę na
czas określony, zwłaszcza, gdy umowa ta zostaje zawarta po upływie okresu, na
który zawarto poprzednią umowę o pracę na czas określony, a w szczególności, czy
umowa ta przekształca się w umowę o pracę na czas nieokreślony, zaś w przypadku
jej rozwiązania z upływem terminu w niej wskazanego pracownikowi przysługują
roszczenia związane z niezgodnym z prawem rozwiązaniem umowy o pracę bez wy-
powiedzenia, na podstawie przepisów Kodeksu pracy ?”
p o d j ą ł uchwałę:
1. Dopuszczalne jest zawarcie umowy o pracę na czas określony z osobą
podejmującą pracę w służbie cywilnej nie po raz pierwszy,
2. Zawarcie z pracownikiem służby cywilnej kolejnych umów o pracę na
czas określony podlega rygorom art. 251 k.p.
2
U z a s a d n i e n i e
Powód Wacław B. złożył pozew przeciwko Powiatowemu Inspektorowi Wete-
rynarii w K., domagając się ustalenia, że umowa o pracę zawarta pomiędzy stronami
w dniu 12 listopada 2002 r. jest umową o pracę na czas nieokreślony.
Wyrokiem z dnia 28 października 2003 r. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Kluczborku oddalił powództwo. Sąd ustalił, iż pozwany na pod-
stawie art. 24 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej (Dz.U. z 1999 r. Nr
49, poz. 483 ze zm.) zawarł z powodem dwie umowy o pracę na czas określony.
Pierwsza umowa trwała od dnia 11 maja 2002 r. do 10 listopada 2002 r., druga na-
tomiast od dnia 12 listopada 2002 r. do 31 grudnia 2002 r. Z przeprowadzonych
dowodów nie wynikało - zdaniem Sądu Rejonowego - by w stosunku do powoda sto-
sowano obowiązek odbycia służby przygotowawczej. Odbycie służby przygotowaw-
czej przez pracowników podejmujących po raz pierwszy pracę w służbie cywilnej -
choć stanowi zasadę - nie obejmuje wszystkich pracowników. Nie można, zdaniem
Sądu Rejonowego, utożsamiać służby przygotowawczej z umową o pracę na czas
określony. Zawarcie z powodem Wacławem B. w dniu 12 listopada 2002 r. kolejnej
umowy o pracę na czas określony nie było - zdaniem Sądu Rejonowego - niezgodne
z przepisami ustawy o służbie cywilnej. Nie wyłącza ona bowiem możliwości zawar-
cia ponownie umowy o pracę na czas określony, jeśli tylko mieści się w ustawowych
granicach 3 lat. Umowy o pracę zawartej między stronami w dniu 12 listopada 2002
r. nie można uznać - zdaniem Sądu Rejonowego - za umowę zawartą na czas nie-
określony. Przepisy ustawy o służbie cywilnej nie obligują dyrektora jednostki do za-
warcia umowy na czas nieokreślony po upływie czasu na jaki była zawarta umowa
okresowa. Przepis art. 25 ust. 5 ustawy o służbie cywilnej nie daje osobie, która
ukończyła służbę przygotowawczą, bądź została z niej zwolniona, prawa podmioto-
wego i roszczenia o zawarcie umowy o pracę na czas nieokreślony. Decyzja o za-
trudnieniu na czas nieokreślony pozostawiona jest swobodnej ocenie dyrektora ge-
neralnego.
Wyrok Sądu Rejonowego powód zaskarżył w całości, zarzucając w apelacji
naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 24 i 25 ustawy o służbie cywilnej
oraz sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią materiału dowodowego zebranego
w sprawie. Powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i ustalenie, że umowa o
pracę zawarta pomiędzy stronami w dniu 12 listopada 2002 r. jest umową zawartą na
3
czas nieokreślony, albo o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Są-
dowi Rejonowemu w Kluczborku do ponownego rozpoznania.
Postanowieniem z dnia 1 kwietnia 2004 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych w Opolu przedstawił do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu
zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości, wymagające odpowiedzi na py-
tanie, czy dopuszczalne jest zawarcie umowy o pracę na czas określony na podsta-
wie art. 24 ustawy o służbie cywilnej z dnia 18 grudnia 1998 r. z osobą nie po raz
pierwszy podejmującą pracę w służbie cywilnej oraz kolejne zawarcie więcej niż jed-
nej umowy pracę na czas określony z pracownikiem służby cywilnej, w wypadku
odpowiedzi negatywnej - jakie skutki rodzi zawarcie z pracownikiem nie po raz
pierwszy podejmującym pracę w służbie cywilnej umowy o pracę na czas określony,
zwłaszcza, gdy umowa ta zostaje zawarta po upływie okresu, na który zawarto po-
przednią umowę o pracę na czas określony, a w szczególności, czy umowa ta prze-
kształca się w umowę o pracę na czas nieokreślony, zaś w przypadku jej rozwiązania
z upływem terminu w niej wskazanego pracownikowi przysługują roszczenia związa-
ne z niezgodnym z prawem rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia, na
podstawie przepisów Kodeksu pracy.
W ocenie Sądu, wykładnia art. 24 ustawy o służbie cywilnej może prowadzić
do różnych wniosków. Przepis ten wskazuje, iż stosunek pracy pracownika służby
cywilnej nawiązuje się na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony lub na
podstawie umowy o pracę na czas określony, nie dłuższy niż 3 lata. Nie reguluje on
natomiast kwestii, czy możliwe jest zawarcie z takim pracownikiem więcej niż jednej
umowy o pracę na czas określony. Zagadnienie to nie pojawiło się dotychczas w
orzecznictwie Sądu Najwyższego, natomiast w piśmiennictwie (A. Dubowik: Podsta-
wy zatrudnienia w służbie cywilnej, PiZS 1999 nr 10, s. 18), został wyrażony pogląd,
iż umowa o pracę na czas określony może być zawarta jedynie z pracownikiem po-
dejmującym po raz pierwszy zatrudnienie w służbie cywilnej (art. 25 ust. 1 ustawy o
służbie cywilnej), zaś ustawa nie przewiduje, by po rozwiązaniu umowy z upływem
czasu, na jaki została zawarta, można było zawrzeć ponownie umowę na czas okre-
ślony. Umowa ta pełni niejako funkcję umowy o pracę na okres próbny, a jej celem
jest w istocie odbycie przez pracownika służby przygotowawczej, o której mowa w
art. 25 i następnych, chociaż umowę taką zawiera się także z pracownikami podej-
mującymi zatrudnienie w służbie cywilnej, a zwolnionymi z obowiązku odbywania
służby przygotowawczej (art. 27 ustawy). Przyjęcie takiego poglądu oznaczałoby, iż
4
w przypadku pracownika, który był już wcześniej zatrudniony w służbie cywilnej, bez
względu na podstawę zatrudnienia, a jego stosunek pracy uległ rozwiązaniu, w ogóle
niemożliwe jest ponowne zatrudnienie go na podstawie umowy o pracę na czas
określony, a tym samym nie jest też możliwe kolejne zawarcie z nim więcej niż jednej
umowy na czas określony. Zdaniem Sądu Okręgowego, pogląd taki nie jest w pełni
uprawniony, albowiem redakcja przepisów art. 24 i 25 ust. 1 ustawy o służbie cywil-
nej wskazuje, iż pierwszy z tych przepisów odnosi się generalnie do wszystkich pra-
cowników podejmujących zatrudnienie w służbie cywilnej, czyli między innymi do
wymienionych w jej art. 2 ust. 1 pkt 5 pracowników zatrudnionych na stanowiskach
urzędniczych w komendach, inspektoratach i innych jednostkach organizacyjnych
stanowiących aparat pomocniczy kierowników zespolonych służb, inspekcji i straży
wojewódzkich oraz kierowników powiatowych służb, inspekcji i straży, natomiast
drugi odnosi się wyłącznie do pracowników podejmujących zatrudnienie po raz
pierwszy. Wykładnia powyższych przepisów może prowadzić do wniosku, iż w przy-
padku pracownika zatrudnianego po raz pierwszy dopuszczalne jest zawarcie wy-
łącznie umowy o pracę na czas określony, bez względu na to, czy pracownik ten
byłby zobowiązany do odbycia służby przygotowawczej, natomiast w przypadku
innych pracowników możliwe jest zawarcie zarówno umowy o pracę na czas nie-
określony, jak i na czas określony. Trzeba też zaznaczyć, iż skoro umowa o pracę na
czas określony może zostać zawarta na okres nawet 3 lat, to jej cele nie mogą się
ograniczać jedynie do odbycia służby przygotowawczej, która winna zakończyć się
najpóźniej po upływie 18 miesięcy od podjęcia przez pracownika pracy w danym
urzędzie (art. 25 ust. 4), ani też do oceny pracownika zatrudnionego po raz pierwszy,
gdyż oceny takiej można dokonać w czasie znacznie krótszym. Mogą się zdarzyć
sytuacje, gdy dochodzi do zatrudnienia w służbie cywilnej pracownika, który był już w
niej wcześniej zatrudniony i jego stosunek pracy wygasł z różnych względów, zaś
pracownik ten nie odbył wymaganej służby przygotowawczej i nie został z niej zwol-
niony, albo podejmuje po przerwie pracę w innym urzędzie, na stanowisku wymaga-
jącym odmiennych kwalifikacji, jak również sytuacje, gdy zarówno ze względu na
konkretne potrzeby pracodawcy lub pracownika, strony nie wyrażają zgodnej woli
zawarcia umowy na czas nieokreślony. W takich przypadkach celowe jest zawarcie
umowy na czas określony także wtedy, gdy pracownik był już wcześniej zatrudniony
w służbie cywilnej. Podobna sytuacja może mieć miejsce ze względu na przewidzia-
ny ustawą obowiązek upowszechniania informacji o wolnych stanowiskach w służbie
5
cywilnej (art. 22). Dopełnienie tego obowiązku wymaga przeprowadzenia stosownych
procedur oraz pewnego czasu, potrzebnego do opublikowania ogłoszenia o wolnym
stanowisku oraz umożliwienia ewentualnym kandydatom złożenia wymaganych do-
kumentów, jak również oceny kwalifikacji oraz przydatności tych kandydatów na kon-
kretnym stanowisku. Jednocześnie potrzeby pracodawcy mogą przemawiać za nie-
zwłocznym zatrudnieniem pracownika na wolnym stanowisku. W takiej sytuacji celo-
we byłoby zatrudnienie pracownika na podstawie umowy o pracę na czas określony,
zwłaszcza że umowa taka może być łatwo rozwiązana za dwutygodniowym wypo-
wiedzeniem. Zawarcie takiej umowy mogłoby dotyczyć zatem również pracownika,
który był już wcześniej zatrudniony w służbie cywilnej na podstawie umowy o pracę
na czas określony i zgłosił lub zamierza zgłosić swoją kandydaturę na wolne stano-
wisko. Wobec powyższego, jakkolwiek można zgodzić się z poglądem, iż zawarcie
umowy na czas określony ma przede wszystkim służyć odbyciu przez pracownika
zatrudnianego po raz pierwszy służby przygotowawczej, ewentualnie ocenie kwalifi-
kacji i przydatności takiego pracownika, który jest z mocy ustawy z niej zwolniony.
Nie jest też wykluczone zawarcie umowy o pracę na czas określony z pracownikiem,
który był już wcześniej zatrudniony w służbie cywilnej, lecz jego stosunek pracy zo-
stał rozwiązany, chociażby z upływem czasu, na jaki zawarto umowę o pracę. W
ocenie Sądu Okręgowego, brak w przepisach ustawy regulacji określającej dopusz-
czalną ilość zawieranych z tym samym pracownikiem umów o pracę na czas okre-
ślony, nie może być utożsamiany z zakazem zawarcia więcej niż jednej tego typu
umowy.
Z drugiej strony, wyrażony wyżej pogląd nie usuwa wszystkich wątpliwości
powstających przy wykładni art. 24 ustawy o służbie cywilnej. Okoliczność, iż usta-
wodawca ograniczył do maksymalnie 3 lat okres, na jaki może być zawarta umowa
na czas określony i nie przewidział wprost możliwości ponownego zawarcia tego typu
umowy, może prowadzić do wniosku, iż dopuszczalne jest zawarcie z pracownikiem
służby cywilnej tylko jednej umowy na czas określony. Za ograniczeniem takim
przemawia specyfika prawa urzędniczego, które w zamian za szczególne obowiązki,
nałożone na osoby pozostające na służbie państwowej, daje im równocześnie
szczególne uprawnienia, polegające na trwałości ich stosunku pracy. Przyznanie
tych uprawnień nie jest realizacją wyłącznie interesów tych osób, ale również intere-
su publicznego, polegającego na zapewnieniu pracownikom służby cywilnej godnych
i stabilnych warunków pracy przy wypełnianiu powierzonych zadań. Pracownik, który
6
został pozytywnie oceniony winien być bowiem zatrudniony na podstawie umowy o
pracę na czas nieokreślony (co wynika z art. 25 ust. 5 ustawy o służbie cywilnej), a w
dalszej kolejności, po spełnieniu ustawowych wymogów, może być zatrudniony na
podstawie mianowania. Wobec tego można uznać, iż zawarcie umowy o pracę na
czas określony winno być dopuszczalne jedynie w przypadku pracowników podej-
mujących pracę po raz pierwszy.
Uznanie za dopuszczalne zawarcia z pracownikiem służby cywilnej więcej niż
jednej umowy o pracę na czas określony rodzi także wątpliwość, na jaki łączny okres
umowy takie mogłyby być zawarte. Z brzmienia art. 24 ustawy o służbie cywilnej
można wyprowadzić wniosek, iż każda z tych umów może być zawarta nawet na
maksymalny okres 3 lat, co z kolei kłóci się z wspomnianą wyżej zasadą trwałości
stosunku pracy w służbie cywilnej, skoro jednocześnie umowa taka może być w każ-
dym czasie łatwo rozwiązana za dwutygodniowym wypowiedzeniem. Na gruncie wy-
kładni językowej można też wyprowadzić pogląd, że art. 24 ustawy o służbie cywilnej
pozwala na zawieranie z pracownikiem służby cywilnej więcej niż jednej umowy na
czas określony, byleby łączny czas trwania tych umów nie przekroczył 3 lat. Pogląd
taki nie wydaje się w pełni uprawniony, skoro w przepisie mówi się o umowie na czas
określony, nie dłuższy niż 3 lata, nie zaś o umowach i łącznym czasie ich trwania. Na
gruncie wykładni celowościowej można jednak bronić poglądu o możliwości zawiera-
nia z pracownikiem służby cywilnej więcej niż jednej umowy na czas określony, by-
leby łączna długość tych umów nie przekroczyła 3 lat, argumentując, że zasadnicze
cele uregulowania art. 24 ustawy o służbie cywilnej zostaną zachowane, a praco-
dawca uzyska szersze możliwości kształtowania polityki kadrowej. W takiej sytuacji
nierozstrzygnięte jednakże pozostaje, czy wskazany okres 3 lat obejmuje tylko na-
stępujące bezpośrednio po sobie umowy, czy też łącznie okresy wszystkich umów,
bez względu na przedzielające je przerwy.
Gdyby na pytanie o dopuszczalność zawarcia umowy na czas określony z
pracownikiem podejmującym zatrudnienie w służbie cywilnej nie po raz pierwszy albo
dopuszczalność zawarcia więcej niż jednej umowy na czas określony z pracowni-
kiem służby cywilnej odpowiedzieć negatywnie, pojawia się kwestia, jakie skutki wy-
wołuje zawarcie takiej umowy. Zdaniem Sądu Okręgowego, teoretycznie możliwe są
trzy rozwiązania. Po pierwsze, można przyjąć, że umowa taka jest bezwzględnie
nieważna jako naruszająca art. 58 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p. Drugi sposób
wykładni opiera się na założeniu, że kolejna umowa na czas określony, naruszająca
7
art. 24 ustawy o służbie cywilnej, rodzi skutek nieobjęty wolą stron w postaci zawar-
cia umowy na czas nieokreślony. Z przepisów ustawy o służbie cywilnej można też
wyprowadzić wniosek, iż umowa o pracę na czas nieokreślony może zostać zawarta
przez dyrektora generalnego urzędu zasadniczo jedynie wówczas, gdy pracownik
uzyskał pozytywną ocenę komisji egzaminacyjnej po odbyciu służby przygotowaw-
czej, co wynika z art. 25 ust. 4 i 5, lub też, gdy pracownik został zwolniony z jej odby-
wania na podstawie art. 27.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Ustawa z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej jest jedną z wielu tzw.
pragmatyk służbowych, tj. aktów prawnych regulujących w sposób szczególny sto-
sunki pracy pracowników zatrudnionych w różnych działach służby państwowej. Mię-
dzy uregulowaniami stosunków pracy w poszczególnych pragmatykach zachodzą
różnice - nieraz istotne - w takich np. kwestiach jak wymagania kwalifikacyjne do
zatrudnienia w danym rodzaju służby, rodzaj i zakres obowiązków pracowniczych
(służbowych), rodzaje i zakres odpowiedzialności za naruszenie obowiązków. Po-
szczególne pragmatyki zawierają odesłania w sprawach nieuregulowanych pragma-
tyką do przepisów Kodeksu pracy, przy czym zakres zastosowania Kodeksu pracy
do stosunków pracy w poszczególnych rodzajach zatrudnienia jest niejednakowy.
Dało to podstawę do doktrynalnego rozróżnienia stosunków pracy na służbowe,
służbowo-pracownicze i pracowniczo-służbowe. W stosunkach pracowniczo-służbo-
wych jest najwięcej elementów powszechnego prawa pracy, stosunki służbowo-pra-
cownicze cechuje natomiast przewaga elementów służby. Nawet w ramach jednej
pragmatyki służbowej mogą występować obydwa rodzaje zatrudnienia. Przykładem
jest ustawa o służbie cywilnej.
W myśl art. 2 tej ustawy korpus służby cywilnej tworzą pracownicy zatrudnieni
na stanowiskach urzędniczych w wymienionych w tym przepisie jednostkach organi-
zacyjnych administracji państwowej. Ustawa wyróżnia dwie grupy członków korpusu
służby cywilnej: 1. pracowników służby cywilnej zatrudnionych na podstawie umowy
o pracę zgodnie z zasadami określonymi w ustawie oraz 2. urzędników służby cywil-
nej zatrudnionych na podstawie mianowania zgodnie z zasadami określonymi w
ustawie (art. 3 ).
8
Analiza przepisów ustawy o służbie cywilnej pozwala na stwierdzenie, że w
przypadku urzędników służby cywilnej występuje szereg istotnych odrębności w sto-
sunku do powszechnego prawa pracy w zakresie zwłaszcza sposobu zatrudnienia
(mianowanie po przeprowadzeniu postępowania kwalifikacyjnego), możliwości prze-
niesienia urzędnika służby cywilnej w każdym czasie na inne stanowisko w tym sa-
mym urzędzie, możliwości przeniesienia urzędnika do innego urzędu w innej miej-
scowości, odrębnego uregulowania sposobu ustania stosunku pracy, odpowiedzial-
ności w razie naruszenia obowiązków służbowych. W przypadku pracowników służby
cywilnej przewidziane ustawą o służbie cywilnej odrębności w stosunku do
powszechnego prawa pracy nie są liczne i dotyczą rodzaju i zakresu obowiązków,
podejmowania dodatkowego zatrudnienia oraz odpowiedzialności za naruszenie
obowiązków członka korpusu służby cywilnej. Zgodnie z art. 7 ustawy o służbie cy-
wilnej w sprawach wynikających ze stosunku pracy członka korpusu służby cywilnej,
nieuregulowanych w ustawie, stosuje się przepisy Kodeksu pracy i inne przepisy
prawa pracy. Ogólnie można powiedzieć, że w związku z ograniczonym zakresem
szczególnych regulacji zatrudnienia pracowników służby cywilnej zawartych w usta-
wie o służbie cywilnej, zakres zastosowania powszechnego prawa pracy do tej kate-
gorii członków korpusu służby cywilnej jest szeroki.
Nawiązanie stosunku pracy pracowników służby cywilnej regulują przepisy art.
24 i 25 ustawy o służbie cywilnej. Zgodnie z jej art. 24 stosunek pracy pracownika
służby cywilnej nawiązuje się na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony lub
na czas określony, nie dłuższy niż 3 lata. W myśl jej art. 25 ust. 1 w przypadku osób
podejmujących po raz pierwszy pracę w służbie cywilnej umowę o pracę zawiera się
na czas określony; w czasie trwania umowy osoby te obowiązane są do odbycia
służby przygotowawczej. Zarówno z treści wymienionych przepisów, jak i ich usytu-
owania w ustawie wynika, że art. 24 ma charakter normy ogólnej, natomiast przepis
art. 25 stanowi regulację szczególną i odnosi się wyłącznie do zawarcia umowy o
pracę z osobą podejmującą zatrudnienie w służbie cywilnej po raz pierwszy. W tym
przypadku zatrudnienie następuje zawsze na podstawie umowy zawartej na czas
określony, co znajduje swoje uzasadnienie w charakterze służby. Natomiast w przy-
padku osób, które podejmują pracę w służbie cywilnej nie po raz pierwszy, ich za-
trudnienie następuje w myśl ogólnej zasady zawartej w art. 24, tzn. bądź to na pod-
stawie umowy o pracę na czas nieokreślony bądź też na podstawie umowy na czas
określony. Ustawodawca nie określił żadnych przesłanek, na podstawie których
9
miałby zostać dokonany wybór określonego sposobu zatrudnienia. Należy przyjąć,
że zależy to od okoliczności konkretnego przypadku i decyzja w tym zakresie należy
do dyrektora generalnego urzędu.
W stosunku do zawieranych umów na czas określony ustawa o służbie cywil-
nej wprowadza jedynie ograniczenie w postaci maksymalnego czasu trwania takiej
umowy do 3 lat. Należy więc przyjąć, że stosownie do art. 7 ustawy w pozostałych
sprawach dotyczących umów zawartych na czas określony znajdują zastosowanie
przepisy Kodeksu pracy. Zdaniem Sądu Najwyższego nie ma powodów, dla których
należałoby wyłączyć zastosowalność do tych umów art. 251
k.p., przewidującego, że
zawarcie kolejnej umowy o pracę na czas określony jest równoznaczne w skutkach
prawnych z zawarciem umowy o pracę na czas nieokreślony, jeżeli poprzednio
strony dwukrotnie zawarły umowę na czas określony na następujące po sobie
okresy, o ile przerwa między rozwiązaniem poprzedniej a nawiązaniem kolejnej
umowy o pracę nie przekroczyła miesiąca. W uzasadnieniu pytania prawnego Sąd
Okręgowy wskazał na okoliczności, w razie zaistnienia których może być celowe po-
nawianie zatrudnienia w służbie cywilnej na podstawie umów o pracę na czas okre-
ślony.
Z przytoczonych motywów należało udzielić odpowiedzi jak w sentencji.
========================================