SDI 38/04
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-11-2012
Pełny tekst orzeczenia
WYROK Z DNIA 18 LISTOPADA 2004 R.
SDI 38/04
Przewodniczący: sędzia SN Jacek Sobczak.
Sędziowie SN: Piotr Hofmański (sprawozdawca), Przemysław
Kalinowski.
Sąd Najwyższy – Izba Karna z udziałem Zastępcy Rzecznika
Dyscyplinarnego oraz protokolanta w sprawie adwokata obwinionego z § 30
Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu po rozpoznaniu na
rozprawie w dniu 18 listopada 2004 r. kasacji, wniesionej przez obrońcę
obwinionego od orzeczenia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego NRA z dnia 20
grudnia 2003 r., sygn. akt (...) zmieniającego orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego
Izby Adwokackiej z dnia 22 stycznia 2003 r., sygn. akt (...)
u c h y l i ł zaskarżone o r z e c z e n i e i przekazał sprawę Wyższemu
Sądowi Dyscyplinarnemu Naczelnej Rady Adwokackiej do ponownego
rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
U z a s a d n i e n i e
Kasacja jest zasadna w stopniu oczywistym. Zaskarżone kasacją orzeczenie
Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 20
grudnia 2003 r. dotknięte jest rażącym naruszeniem prawa, które miało wpływ
na jego treść. Jak zasadnie wywodzi autor kasacji, w postępowaniu
dyscyplinarnym w stosunku do adwokatów i aplikantów adwokackich, w
sprawach nieuregulowanych w ustawie z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o
adwokaturze (jedn. tekst: Dz. U. z 2002 r., Nr 123, poz. 1058 ze z.) stosuje się
odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego, o czym przesądza treść §
2
1 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 lipca 1998 r. w
sprawie postępowania dyscyplinarnego w stosunku do adwokatów i aplikantów
adwokackich. W ustawie – Prawo o adwokaturze nie uregulowano reguł ne
peius, w związku z czym nie może nasuwać wątpliwości, że w postępowaniu
dyscyplinarnym w stosunku do adwokatów i aplikantów adwokackich znajduje
odpowiednie zastosowanie art. 454 § 1 k.p.k., zgodnie z którym sąd
odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w
pierwszej instancji lub co do którego w pierwszej instancji umorzono lub
warunkowo umorzono postępowanie.
W sprawie niniejszej, orzekający w pierwszej instancji Sąd Dyscyplinarny
Izby Adwokackiej umorzył postępowanie dyscyplinarne wobec adwokata na
podstawie art. 95d ustawy – Prawo o adwokaturze. Po rozpoznaniu odwołań
wniesionych od tego orzeczenia (na korzyść i na niekorzyść obwinionego
adwokata) Wyższy Sąd Dyscyplinarny Naczelnej Rady Adwokackiej
zaskarżone orzeczenie zmienił w ten sposób, że za czyn opisany w akcie
oskarżenia wymierzył obwinionemu karę upomnienia. W świetle art. 454 § 1
k.p.k. zabieg ten musi być oceniony jako rażące naruszenie prawa. Ponieważ zaś
owo naruszenie prawa miało bezpośredni wpływ na treść orzeczenia Wyższego
Sądu Dyscyplinarnego, orzeczenie to podlegało uchyleniu na podstawie art. 537
§ 1 k.p.k. w zw. z art. 91e ustawy – Prawo o adwokaturze, a sprawa przekazaniu
do ponownego rozpoznania sądowi orzekającemu w sprawie jako sąd
odwoławczy.
Orzekając ponownie, Wyższy Sąd Dyscyplinarny powinien pamiętać o
tym, że wniesienie odwołania na niekorzyść obwinionego wyłącza wprawdzie
działania zakazu reformationis in peius uregulowanego w art. 95i ustawy –
Prawo o adwokaturze, niemniej nie powoduje zniesienia zakazów wynikających
z reguł ne peius.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.
SDI 38/04
Przewodniczący: sędzia SN Jacek Sobczak.
Sędziowie SN: Piotr Hofmański (sprawozdawca), Przemysław
Kalinowski.
Sąd Najwyższy – Izba Karna z udziałem Zastępcy Rzecznika
Dyscyplinarnego oraz protokolanta w sprawie adwokata obwinionego z § 30
Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu po rozpoznaniu na
rozprawie w dniu 18 listopada 2004 r. kasacji, wniesionej przez obrońcę
obwinionego od orzeczenia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego NRA z dnia 20
grudnia 2003 r., sygn. akt (...) zmieniającego orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego
Izby Adwokackiej z dnia 22 stycznia 2003 r., sygn. akt (...)
u c h y l i ł zaskarżone o r z e c z e n i e i przekazał sprawę Wyższemu
Sądowi Dyscyplinarnemu Naczelnej Rady Adwokackiej do ponownego
rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
U z a s a d n i e n i e
Kasacja jest zasadna w stopniu oczywistym. Zaskarżone kasacją orzeczenie
Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 20
grudnia 2003 r. dotknięte jest rażącym naruszeniem prawa, które miało wpływ
na jego treść. Jak zasadnie wywodzi autor kasacji, w postępowaniu
dyscyplinarnym w stosunku do adwokatów i aplikantów adwokackich, w
sprawach nieuregulowanych w ustawie z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o
adwokaturze (jedn. tekst: Dz. U. z 2002 r., Nr 123, poz. 1058 ze z.) stosuje się
odpowiednio przepisy kodeksu postępowania karnego, o czym przesądza treść §
2
1 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 lipca 1998 r. w
sprawie postępowania dyscyplinarnego w stosunku do adwokatów i aplikantów
adwokackich. W ustawie – Prawo o adwokaturze nie uregulowano reguł ne
peius, w związku z czym nie może nasuwać wątpliwości, że w postępowaniu
dyscyplinarnym w stosunku do adwokatów i aplikantów adwokackich znajduje
odpowiednie zastosowanie art. 454 § 1 k.p.k., zgodnie z którym sąd
odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w
pierwszej instancji lub co do którego w pierwszej instancji umorzono lub
warunkowo umorzono postępowanie.
W sprawie niniejszej, orzekający w pierwszej instancji Sąd Dyscyplinarny
Izby Adwokackiej umorzył postępowanie dyscyplinarne wobec adwokata na
podstawie art. 95d ustawy – Prawo o adwokaturze. Po rozpoznaniu odwołań
wniesionych od tego orzeczenia (na korzyść i na niekorzyść obwinionego
adwokata) Wyższy Sąd Dyscyplinarny Naczelnej Rady Adwokackiej
zaskarżone orzeczenie zmienił w ten sposób, że za czyn opisany w akcie
oskarżenia wymierzył obwinionemu karę upomnienia. W świetle art. 454 § 1
k.p.k. zabieg ten musi być oceniony jako rażące naruszenie prawa. Ponieważ zaś
owo naruszenie prawa miało bezpośredni wpływ na treść orzeczenia Wyższego
Sądu Dyscyplinarnego, orzeczenie to podlegało uchyleniu na podstawie art. 537
§ 1 k.p.k. w zw. z art. 91e ustawy – Prawo o adwokaturze, a sprawa przekazaniu
do ponownego rozpoznania sądowi orzekającemu w sprawie jako sąd
odwoławczy.
Orzekając ponownie, Wyższy Sąd Dyscyplinarny powinien pamiętać o
tym, że wniesienie odwołania na niekorzyść obwinionego wyłącza wprawdzie
działania zakazu reformationis in peius uregulowanego w art. 95i ustawy –
Prawo o adwokaturze, niemniej nie powoduje zniesienia zakazów wynikających
z reguł ne peius.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.