Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 19 stycznia 2005 r.
III KRS 10/04
Przepis § 20 ust. 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 22 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowego trybu działania Krajowej
Rady Sądownictwa i postępowania przed Radą (Dz.U. Nr 152, poz. 1725) nie
wyklucza możliwości złożenia przez sędziego wyjaśnień w formie pisemnej.
Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Roman Kuczyński, Zbigniew Myszka.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 stycznia 2005 r.
sprawy z odwołania Andrzeja S. od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa [...] z dnia
22 lipca 2004 r. w przedmiocie odmowy wyrażenia zgody na dalsze zajmowanie sta-
nowiska sędziego.
o d d a l i ł odwołanie.
U z a s a d n i e n i e
W wyniku uchylenia wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2004 r., III
KRS ¼, uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 15 października 2003.r [...] od-
mawiającej wyrażenia zgody na dalsze zajmowanie stanowiska sędziego Sądu Re-
jonowego w J. przez Andrzeja S. po ukończeniu przez niego 65 roku życia i prze-
kazania jej sprawy do ponownego rozpoznania Rada podjęła uchwałę z dnia 22 lipca
2004 r. [...], w której nie wyraziła zgody na dalsze zajmowanie stanowiska sędziego
przez Andrzeja S. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia podniosła, że Sąd Najwyższy w
wyroku uchylającym poprzednią uchwałę w sprawie wskazał, że sędzia na poszcze-
gólnych etapach postępowania zmierzającego do rozpoznania jego wniosku o wyra-
żenie zgody na dalsze zajmowanie stanowiska sędziego po ukończeniu 65 roku ży-
cia nie został powiadomiony o miejscu i terminie posiedzeń właściwych organów pro-
cedujących w tej sprawie. Nie miał on możliwości zapoznania się ze sformułowanymi
2
w jego sprawie opiniami, a tym samym nie miał on możliwości ustosunkowania się do
nich poprzez złożenie ewentualnych wyjaśnień.
Krajowa Rada Sądownictwa mając na względzie wskazania Sądu Najwyższe-
go, przy ponownym rozpoznaniu sprawy dwukrotnie zapraszała sędziego Andrzeja
S. na rozmowę. Pierwszy raz na dzień 14 czerwca 2004 r., ponownie na dzień 19
lipca 2004 r. Krajowa Rada Sądownictwa podkreśliła, iż sędzia na żadną z rozmów
się nie stawił, natomiast nadesłał pisemne wyjaśnienia. Zaznaczyła, iż po pierwszym
zaproszeniu sędzia wyjaśnił, że od kwietnia 2004 r. leczy się szpitalnie na depresję.
Prosił o zrozumienie, gdyż rozmowa dotycząca jego wniosku stanowiłaby dla niego
kolejny ogromny stres, grożący pogorszeniem stanu zdrowia. Po ponownym zapro-
szeniu wyjaśnił, iż nadal intensywnie się leczy z depresji i korzysta ze zwolnienia le-
karskiego. Zalecane jest mu unikanie wszelkich sytuacji mogących wywołać stresy.
Krajowa Rada Sądownictwa w motywach swej decyzji podkreśliła, że nieza-
leżnie od negatywnej opinii Kolegium Sądu Okręgowego w K., opisywana w pismach
sędziego S. utrata zdrowia i odporności na stres przemawia przeciwko uwzględnieniu
wniosku o wyrażenie zgody na dalsze zajmowanie przez niego stanowiska sędziego.
Brak odporności na stres stawia bowiem pod znakiem zapytania możliwość należy-
tego wykonywania obowiązków sędziowskich, gdyż obowiązki te są stresujące ze
swej natury.
Sędzia Sądu Rejonowego Andrzej S. w odwołaniu od powyższej uchwały pod-
niósł, iż stanowisko Krajowej Rady Sądownictwa uważa za niesłuszne i krzywdzące,
gdyż czasowa utrata zdrowia ma swe źródło wyłącznie w działaniach Kolegium Sądu
Okręgowego w K., którego stanowisko uważa za tendencyjne. Ponadto podniósł, iż
sprzeczne ze stanem faktycznym jest stanowisko Rady, jakoby nie stawiając się na
rozmowy nadesłał pisemne wyjaśnienia. W swych pismach do niej podał jedynie
przyczyny, dla których nie mógł stawić się na rozmowy w Warszawie, nie chcąc
ograniczać się jedynie do przesłania kopii zwolnienia lekarskiego. Sędzia nie wskazał
przy tym żadnego przepisu prawa, który jego zdaniem został naruszony.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z § 20 ust. 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z
dnia 22 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowego trybu działania Krajowej Rady Są-
downictwa oraz postępowania przed Radą (Dz.U. Nr 152, poz. 1725) w sprawach
3
indywidualnych Rada podejmuje uchwały po wszechstronnym rozważeniu wszystkich
okoliczności sprawy na podstawie udostępnionej dokumentacji oraz wyjaśnień
uczestników postępowania. Sąd Najwyższy wskazał ten przepis w motywach wska-
zanego wyżej rozstrzygnięcia zapadłego przy poprzednim rozpoznawaniu niniejszej
sprawy (wyrok z dnia 7 kwietnia 2004 r., III KRS 1/04, OSNP 2005 nr 2, poz. 25 ). Na
regulację tę Sąd Najwyższy wskazał także w wyroku z dnia 10 czerwca 2003 r., III
KRS 3/03 (OSNP 2004 nr 12, poz. 217), w którym przyjął, że Krajowa Rada Sądow-
nictwa nie powinna rozstrzygać o przeniesieniu sędziego w stan spoczynku bez uzy-
skania jego wyjaśnień.
Należy przyjąć, iż przy ponownym rozstrzygnięciu sprawy Krajowa Rada Są-
downictwa zastosowała się do powyższych wytycznych Sądu Najwyższego. Mając
na względzie wskazania zawarte w wyroku z dnia 7 kwietnia 2004r., III KRS ¼, dwu-
krotnie zapraszała sędziego Andrzeja S. na rozmowę. Sędzia dwukrotnie nie stawił
się. Z uzasadnienia uchwały Rady wynika jednak, iż nadesłał pisemne wyjaśnienia.
Tym samym należało przyjąć, iż Krajowa Rada Sądownictwa spełniła wymagania
proceduralne wskazane w § 20 ust. 1 rozporządzenia z dnia 22 grudnia 2001 r.,
przepis ten bowiem nie wyklucza możliwości złożenia przez stronę wyjaśnień w for-
mie pisemnej. Co prawda skarżący w swym odwołaniu zakwestionował ustalenie, iż
treść przesłanych do Rady pism upoważniała do wniosku, iż są to jego wyjaśnienia w
sprawie. Wniosku tego nie połączył jednak z zarzutem naruszenia żadnego konkret-
nego przepisu prawa, podczas gdy stosowanie do postępowania przed Sądem Naj-
wyższym w sprawie odwołania od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa przepisów
Kodeksu postępowania cywilnego o kasacji (art. 13 ust. 6 ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa , Dz.U. Nr 100, poz. 1082) oznacza, że od-
wołanie powinno zawierać przytoczenie podstaw odwołania rozumianych tak jak
podstawy kasacyjne w przypadku wniesienia kasacji - art. 3933
§ 1 pkt 2 w związku z
art. 3911
k.p.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2004 r., III KRS 2/04,
jeszcze nieopublikowany). To zaś zgodnie z art. 39311
§ 2 k.p.c. oznacza, iż Sąd
Najwyższy był związany ustaleniami faktycznymi stanowiącymi podstawę zaskarżo-
nej uchwały.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji.
========================================
Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13