Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 17 sierpnia 2005 r., I CNP 5/05
Wymaganie przewidziane w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. nie jest spełnione,
jeżeli skarżący bez przeprowadzenia analizy prawnej w zakresie możliwości
wzruszenia zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych
ogranicza tę część skargi do stwierdzenia, że od zaskarżonego orzeczenia nie
przysługuje skarga kasacyjna.
Sędzia SN Henryk Pietrzkowski
Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Henryka T. i Dariusza T. przeciwko
Powszechnemu Zakładowi Ubezpieczeń S.A., Oddział Okręgowy w W. o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 17 sierpnia 2005 r., na skutek
skargi powodów o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2005 r.
odrzucił skargę.
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 18 stycznia 2005 r.,
uwzględniając częściowo apelację strony pozwanej zmienił wyrok Sądu
Okręgowego w Warszawie z dnia 6 kwietnia 2004 r. w ten sposób, że zasądzone
tym wyrokiem na rzecz powodów Henryka T. i Dariusza T. kwoty pieniężne
odpowiednio 42 000 zł i 22 000 zł obniżył do kwot 9500 zł i 7000 zł.
Od powyższego wyroku powodowie reprezentowani przez adwokata wnieśli
skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. W
skardze wskazana została kwota 47 500 zł jako wartość przedmiotu zaskarżenia, a
w jej uzasadnieniu pełnomocnik skarżących podniósł m.in., że „zmiana lub
uchylenie zaskarżonego skargą wyroku nie było i nie jest możliwe (jak podał Sąd
Apelacyjny w ustnych motywach i pouczeniu na sali sądowej, że wyrok jest
prawomocny i kasacja nie przysługuje ze względu na wysokość przedmiotu
zaskarżenia)”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem w
części określającej jej treść, w której należy wykazać, że spełnia warunki
przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c., powinna zawierać m.in. wykazanie, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i
nie jest możliwe (pkt 5). Takie ujęcie tego warunku skargi oznacza, że skarżącego
obciąża obowiązek przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących środków
zaskarżenia, których zastosowanie – w odniesieniu do zaskarżonego orzeczenia –
jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść skutku.
Skarżący powinien zatem wykazać, powołując odpowiednie przepisy, że od
zaskarżonego orzeczenia nie przysługuje kasacja (skarga kasacyjna) i dlatego
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia nie było możliwe.
Wywód prawny we wskazanym zakresie jednak nie wyczerpuje warunku
skargi przewidzianej w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c., skarżącego obciąża bowiem –
zgodnie z treścią tego przepisu – nie tylko obowiązek wykazania, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było możliwe, ale
także wykazanie, że nie jest możliwe. Skarżący powinien zatem wykazać, że
wznowienie postępowania w sprawie zakończonej zaskarżonym orzeczeniem – w
świetle przepisów art. 399-4161
k.p.c. – jest niedopuszczalne ze względu na rodzaj
zaskarżonego orzeczenia albo zarzuty przeciwko temu orzeczeniu nie mieszczą się
w podstawach skargi o wznowienie postępowania. Tylko w następstwie
przeprowadzenia takiego wywodu prawnego skarżący spełni obowiązek wykazania,
że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia nie tylko nie było ale nie jest możliwe.
Skarga powodów nie spełnia warunku przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 5
k.p.c., gdyż ogranicza się tylko do przytoczonego na wstępie stwierdzenia o
nieprzysługiwaniu kasacji od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 18 stycznia 2005 r.
Stwierdzenie takie nie tylko nie wypełnia wspomnianego warunku skargi, ale jest
także stwierdzeniem błędnym. Sprzeczne jest ponadto z treścią protokołu rozprawy.
Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks
postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych
(Dz.U. Nr 13, poz. 98), do złożenia i rozpoznania kasacji od orzeczeń wydanych
przed dniem wejścia w życie tej ustawy, tj. przed dniem 6 lutego 2005 r., stosuje się
przepisy dotychczasowe. W świetle dotychczasowych przepisów, w sprawie, w
której wartość przedmiotu zaskarżenia nie jest niższa niż dziesięć tysięcy zł,
kasacja przysługuje (art. 3921
§ 1 k.p.c.). W sprawie, w której zapadło w dniu 18
stycznia 2005 r. zaskarżone orzeczenie, wartością przedmiotu zaskarżenia jest
kwota 47 500 zł (32 500 i 15 000 zł).
Z przytoczonych względów należało orzec, jak w sentencji (art. 4248
§ 1
k.p.c.).