II CZ 121/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:04-04-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 121/06
POSTANOWIENIE
Dnia 14 lutego 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Helena Ciepła (przewodniczący)
SSN Barbara Myszka
SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku wierzyciela S.Ś.
przeciwko dłużniczce B.T.
przy udziale A.D. i P.S.
o świadczenie pieniężne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 14 lutego 2007 r.,
zażalenia dłużniczki
na postanowienie Sądu Okręgowego w P.
z dnia 14 lutego 2006 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 25 listopada 2005 r. Sąd Okręgowy w P. oddalił
zażalenie P.S. – nabywcy zlicytowanej nieruchomości dłużnika – na postanowienie
Sądu Rejonowego w G. z dnia 1 marca 2005 r. o przybiciu nieruchomości. Sąd
uznał, że zakwestionowane czynności postępowania egzekucyjnego zostały
dokonane prawidłowo i są skuteczne. Nie podważa tej oceny zawarta przez
dłużnika z P.S. umowa sprzedaży nieruchomości z dnia 23 grudnia 2004 r.,
ponieważ – zgodnie z art. 930 § 1 k.p.c. – rozporządzenie nieruchomością po jej
zajęciu nie ma wpływu na dalsze postępowanie.
Od tego postanowienia dnia 11 stycznia 2006 r. wniósł skargę kasacyjną
pełnomocnik P.S. Zaskarżył je również – skargą kasacyjną z dnia 9 lutego 2006 r. –
pełnomocnik dłużniczki B.T.
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w P. odrzucił obie skargi
kasacyjne jako niedopuszczalne. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd
wskazał art. 7674
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 3 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r.
o zmianie ustawy kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy prawo o ustroju
sądów powszechnych (Dz.U. z 2005 r., Nr 13, poz. 98).
W zażaleniu pełnomocnik dłużniczki postępowania zarzucił naruszenie art. 3
wymienionej ustawy z dnia 22 grudnia 2005 r., art. 7 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o zamianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych
ustaw (Dz.U. Nr 172, poz. 1804) oraz art. 7751
§ 2 k.p.c. w brzmieniu sprzed
wejścia w życie przytoczonej ustawy z dnia 4 lipca 2004 r. i wniósł o uchylenie
zaskarżonego postawienia w części odrzucającej skargę kasacyjną dłużniczki.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Nowelizacja kodeksu postępowania cywilnego, dokonana ustawą z dnia
2 lipca 2004 r. o zmianie ustawy – kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych
innych ustaw (Dz.U. Nr 172, poz. 1804, dalej: ustawa z dnia 2 lipca 2004 r.)
oraz ustawą z dnia 22 grudnia 2005 r. o zmianie ustawy kodeks postępowania
cywilnego oraz ustawy – prawo o ustroju sądów powszechnych, dalej: ustawa
z dnia 22 grudnia 2005 r. spowodowała – w zakresie systemu środków
3
zaskarżenia w postępowaniu egzekucyjnym – praktyczne wyeliminowanie z tego
postępowania kasacji i skargi kasacyjnej (jedyny wyjątek dotyczy wykonalności
zagranicznego tytułu wykonawczego – art. 1151 § 2 k.p.c.). Przepis art. 7674
§ 2
k.p.c. w brzmieniu nadanym mu ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. stanowił bowiem,
że na postanowienie sądu drugiej instancji wydane po rozpoznaniu zażalenia
kasacja nie przysługuje. Na skutek nowelizacji tego przepisu, dokonanej ustawą
z dnia 22 grudnia 2004 r., pojęcie „kasacja” zostało zastąpione nazwą „skarga
kasacyjna”.
Współcześnie w prawie procesowym cywilnym obowiązuje – czego nikt nie
kwestionuje, ani w piśmiennictwie, ani w judykaturze – zasada bezzwłocznego
działania prawa procesowego. Jeżeli ustawodawca zamierza od tej zasady
odstąpić, to uchwala przepisy ściśle wyznaczające granice tego odstępstwa
(por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia
2001 r., III CZP 49/00).
Mając na względzie powyższe, Sąd Najwyższy w orzeczeniach, w których
rozważał dopuszczalność skargi kasacyjnej od postanowienia sądu drugiej instancji
wydanego po dniu 6 lutego 2005 r. – na skutek rozpoznania zażalenia – w sprawie
egzekucyjnej wszczętej przed wejściem w życie ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r.,
wykluczył możliwość zaskarżenia go skargą kasacyjną (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 25 listopada 2005 r., IV CSK 74/05 oraz postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 6 kwietnia IV CSK 160/05, niepubl.). Sąd Najwyższy
w składzie rozpoznającym niniejsze zażalenie podziela ten kierunek orzecznictwa.
To oznacza, że zaskarżone postanowienie, które zostało wydane – co jest
bezsporne – w dniu 25 listopada 2005 r., nie podlega zaskarżeniu skargą
kasacyjną. Przytoczone w zażaleniu przepisy prawa przejściowego dotyczą
sytuacji, w której – inaczej niż w rozpoznawanej sprawie – orzeczenie zostało
wydane przed dniem 6 lutego 2005 r. Zażalenie kwestionujące trafność
zaskarżonego postanowienia należało więc uznać za nie uzasadnione.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 14 lutego 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Helena Ciepła (przewodniczący)
SSN Barbara Myszka
SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku wierzyciela S.Ś.
przeciwko dłużniczce B.T.
przy udziale A.D. i P.S.
o świadczenie pieniężne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 14 lutego 2007 r.,
zażalenia dłużniczki
na postanowienie Sądu Okręgowego w P.
z dnia 14 lutego 2006 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 25 listopada 2005 r. Sąd Okręgowy w P. oddalił
zażalenie P.S. – nabywcy zlicytowanej nieruchomości dłużnika – na postanowienie
Sądu Rejonowego w G. z dnia 1 marca 2005 r. o przybiciu nieruchomości. Sąd
uznał, że zakwestionowane czynności postępowania egzekucyjnego zostały
dokonane prawidłowo i są skuteczne. Nie podważa tej oceny zawarta przez
dłużnika z P.S. umowa sprzedaży nieruchomości z dnia 23 grudnia 2004 r.,
ponieważ – zgodnie z art. 930 § 1 k.p.c. – rozporządzenie nieruchomością po jej
zajęciu nie ma wpływu na dalsze postępowanie.
Od tego postanowienia dnia 11 stycznia 2006 r. wniósł skargę kasacyjną
pełnomocnik P.S. Zaskarżył je również – skargą kasacyjną z dnia 9 lutego 2006 r. –
pełnomocnik dłużniczki B.T.
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w P. odrzucił obie skargi
kasacyjne jako niedopuszczalne. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd
wskazał art. 7674
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 3 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r.
o zmianie ustawy kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy prawo o ustroju
sądów powszechnych (Dz.U. z 2005 r., Nr 13, poz. 98).
W zażaleniu pełnomocnik dłużniczki postępowania zarzucił naruszenie art. 3
wymienionej ustawy z dnia 22 grudnia 2005 r., art. 7 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o zamianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych
ustaw (Dz.U. Nr 172, poz. 1804) oraz art. 7751
§ 2 k.p.c. w brzmieniu sprzed
wejścia w życie przytoczonej ustawy z dnia 4 lipca 2004 r. i wniósł o uchylenie
zaskarżonego postawienia w części odrzucającej skargę kasacyjną dłużniczki.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Nowelizacja kodeksu postępowania cywilnego, dokonana ustawą z dnia
2 lipca 2004 r. o zmianie ustawy – kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych
innych ustaw (Dz.U. Nr 172, poz. 1804, dalej: ustawa z dnia 2 lipca 2004 r.)
oraz ustawą z dnia 22 grudnia 2005 r. o zmianie ustawy kodeks postępowania
cywilnego oraz ustawy – prawo o ustroju sądów powszechnych, dalej: ustawa
z dnia 22 grudnia 2005 r. spowodowała – w zakresie systemu środków
3
zaskarżenia w postępowaniu egzekucyjnym – praktyczne wyeliminowanie z tego
postępowania kasacji i skargi kasacyjnej (jedyny wyjątek dotyczy wykonalności
zagranicznego tytułu wykonawczego – art. 1151 § 2 k.p.c.). Przepis art. 7674
§ 2
k.p.c. w brzmieniu nadanym mu ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. stanowił bowiem,
że na postanowienie sądu drugiej instancji wydane po rozpoznaniu zażalenia
kasacja nie przysługuje. Na skutek nowelizacji tego przepisu, dokonanej ustawą
z dnia 22 grudnia 2004 r., pojęcie „kasacja” zostało zastąpione nazwą „skarga
kasacyjna”.
Współcześnie w prawie procesowym cywilnym obowiązuje – czego nikt nie
kwestionuje, ani w piśmiennictwie, ani w judykaturze – zasada bezzwłocznego
działania prawa procesowego. Jeżeli ustawodawca zamierza od tej zasady
odstąpić, to uchwala przepisy ściśle wyznaczające granice tego odstępstwa
(por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia
2001 r., III CZP 49/00).
Mając na względzie powyższe, Sąd Najwyższy w orzeczeniach, w których
rozważał dopuszczalność skargi kasacyjnej od postanowienia sądu drugiej instancji
wydanego po dniu 6 lutego 2005 r. – na skutek rozpoznania zażalenia – w sprawie
egzekucyjnej wszczętej przed wejściem w życie ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r.,
wykluczył możliwość zaskarżenia go skargą kasacyjną (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 25 listopada 2005 r., IV CSK 74/05 oraz postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 6 kwietnia IV CSK 160/05, niepubl.). Sąd Najwyższy
w składzie rozpoznającym niniejsze zażalenie podziela ten kierunek orzecznictwa.
To oznacza, że zaskarżone postanowienie, które zostało wydane – co jest
bezsporne – w dniu 25 listopada 2005 r., nie podlega zaskarżeniu skargą
kasacyjną. Przytoczone w zażaleniu przepisy prawa przejściowego dotyczą
sytuacji, w której – inaczej niż w rozpoznawanej sprawie – orzeczenie zostało
wydane przed dniem 6 lutego 2005 r. Zażalenie kwestionujące trafność
zaskarżonego postanowienia należało więc uznać za nie uzasadnione.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).