V CNP 1/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:04-04-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CNP 1/07
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lutego 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie ze skargi L.K.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w O.
z dnia 16 grudnia 2005 r. sygn. akt [...]
sprawy z wniosku L.K.
przy uczestnictwie Spółdzielni Produkcyjnej, G.K., L.K., Ł.K. i małoletniego P.K.
reprezentowanego przez kuratora K.O.
o zniesienie współwłasności
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 lutego 2007 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wniesiona przez wnioskodawczynię L.K. skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia nie spełnia wymogu art. 4245
§ 1 pkt 1 k.p.c.
bowiem, (pomijając wadliwe oznaczenie zaskarżonego orzeczenia jako wyroku,
podczas, gdy jest ono postanowieniem), nie zawiera wskazania, czy postanowienie
to zostało zaskarżone w całości czy w części. Z uwagi na to, że przedmiotem
zaskarżenia jest postanowienie Sądu drugiej instancji w sprawie o zniesienie
współwłasności, którym, w wyniku częściowego uwzględnienia apelacji, Sąd
Okręgowy zmienił częściowo zaskarżone postanowienie Sądu pierwszej instancji a
w pozostałej części oddalił apelację wnioskodawczyni i uczestników postępowania
– nie wskazanie w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem tego orzeczenia
czy jest ono zaskarżone w całości czy w części oraz w jakiej części- uniemożliwia
określenie zakresu zaskarżenia. Ten brak formalny skargi prowadzi do jej
odrzucenia na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c., jako nie spełniającej wymagań art.
4245
§ 1 pkt 1 k.p.c.
Drugą podstawą jej odrzucenia jest oparcie skargi wyłącznie na zarzucie
naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przez „pominięcie dokumentów źródłowych
przedłożonych przez wnioskodawców, których analiza prowadzi do wniosków
odmiennych niż przyjęte w wyroku Sądu drugiej instancji”. Zgodnie z art. 4244
zd.
ostatnie k.p.c. podstawą skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia nie mogą być zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub
oceny dowodów, a do takich należy zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w sposób
określony w skardze. Z uwagi na to, że skarga oparta została na jednym tylko
zarzucie, który jest niedopuszczalny z mocy ustawy, trzeba stwierdzić, że nie
spełnia ona wymogu art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c. i także z tej przyczyny podlega
odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lutego 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie ze skargi L.K.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w O.
z dnia 16 grudnia 2005 r. sygn. akt [...]
sprawy z wniosku L.K.
przy uczestnictwie Spółdzielni Produkcyjnej, G.K., L.K., Ł.K. i małoletniego P.K.
reprezentowanego przez kuratora K.O.
o zniesienie współwłasności
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 lutego 2007 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wniesiona przez wnioskodawczynię L.K. skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia nie spełnia wymogu art. 4245
§ 1 pkt 1 k.p.c.
bowiem, (pomijając wadliwe oznaczenie zaskarżonego orzeczenia jako wyroku,
podczas, gdy jest ono postanowieniem), nie zawiera wskazania, czy postanowienie
to zostało zaskarżone w całości czy w części. Z uwagi na to, że przedmiotem
zaskarżenia jest postanowienie Sądu drugiej instancji w sprawie o zniesienie
współwłasności, którym, w wyniku częściowego uwzględnienia apelacji, Sąd
Okręgowy zmienił częściowo zaskarżone postanowienie Sądu pierwszej instancji a
w pozostałej części oddalił apelację wnioskodawczyni i uczestników postępowania
– nie wskazanie w skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem tego orzeczenia
czy jest ono zaskarżone w całości czy w części oraz w jakiej części- uniemożliwia
określenie zakresu zaskarżenia. Ten brak formalny skargi prowadzi do jej
odrzucenia na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c., jako nie spełniającej wymagań art.
4245
§ 1 pkt 1 k.p.c.
Drugą podstawą jej odrzucenia jest oparcie skargi wyłącznie na zarzucie
naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przez „pominięcie dokumentów źródłowych
przedłożonych przez wnioskodawców, których analiza prowadzi do wniosków
odmiennych niż przyjęte w wyroku Sądu drugiej instancji”. Zgodnie z art. 4244
zd.
ostatnie k.p.c. podstawą skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia nie mogą być zarzuty dotyczące ustalenia faktów lub
oceny dowodów, a do takich należy zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w sposób
określony w skardze. Z uwagi na to, że skarga oparta została na jednym tylko
zarzucie, który jest niedopuszczalny z mocy ustawy, trzeba stwierdzić, że nie
spełnia ona wymogu art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c. i także z tej przyczyny podlega
odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.