IV CNP 18/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-05-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I CZ 23/97 V CZ 113/00
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 18/07
POSTANOWIENIE
Dnia 7 marca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie ze skargi pozwanej G.D.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Rejonowego w S.
z dnia 10 marca 2003 r., sygn. akt [...],
w sprawie z powództwa Powiatu S. - Powiatowego Urzędu Pracy
przeciwko G.D. i A. SA
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 7 marca 2007 r.,
odrzuca skargę
2
Uzasadnienie
Pozwana G.D. wniosła osobiście skargę o stwierdzenie niezgodności z
prawem wyroku Sądu Rejonowego w S. z dnia 10 marca 2003 r. wydanego w
sprawie o zapłatę, który uprawomocnił się wobec jego niezaskarżenia z dniem 1
kwietnia 2003 r. W skardze pozwana domagała się uchylenia tego wyroku oraz
przywrócenia terminu do wniesienia swej skargi.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c. w postępowaniu przed Sądem Najwyższym
obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych. Zasada ta
nie odnosi się jedynie do osób określonych w paragrafie drugim tego przepisu.
Także więc w postępowaniu ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia zachodzi konieczność wykazania się zdolnością
postulacyjną, analogicznie jak dotychczas w postępowaniu kasacyjnym, czy też
zażaleniowym. Wniesienie skargi przez stronę, która nie ma zdolności
postulacyjnej czyni skargę niedopuszczalną (por. m. in. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 14 stycznia 1997 r., I CZ 23/97, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 77
oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2000 r., V CZ 113/00,
niepubl.). Z tego względu skargę pozwanej wniesioną przez nią osobiście
trzeba ocenić jako niedopuszczalną z „innych przyczyn” w rozumieniu art. 4248
§ 1 k.p.c. i odrzucić.
Mając powyższe na względzie, za pozbawioną wpływu na treść
rozstrzygnięcia w sprawie niniejszej, a zatem bezprzedmiotową, należało uznać
ocenę spełnienia pozostałych przesłanek warunkujących dopuszczalność skargi
i poprzestać na wynikach przeprowadzonego wyżej badania.
W tym stanie rzeczy należało orzec, jak w sentencji, na podstawie
art. 4248
§ 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 7 marca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie ze skargi pozwanej G.D.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Rejonowego w S.
z dnia 10 marca 2003 r., sygn. akt [...],
w sprawie z powództwa Powiatu S. - Powiatowego Urzędu Pracy
przeciwko G.D. i A. SA
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 7 marca 2007 r.,
odrzuca skargę
2
Uzasadnienie
Pozwana G.D. wniosła osobiście skargę o stwierdzenie niezgodności z
prawem wyroku Sądu Rejonowego w S. z dnia 10 marca 2003 r. wydanego w
sprawie o zapłatę, który uprawomocnił się wobec jego niezaskarżenia z dniem 1
kwietnia 2003 r. W skardze pozwana domagała się uchylenia tego wyroku oraz
przywrócenia terminu do wniesienia swej skargi.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c. w postępowaniu przed Sądem Najwyższym
obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych. Zasada ta
nie odnosi się jedynie do osób określonych w paragrafie drugim tego przepisu.
Także więc w postępowaniu ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia zachodzi konieczność wykazania się zdolnością
postulacyjną, analogicznie jak dotychczas w postępowaniu kasacyjnym, czy też
zażaleniowym. Wniesienie skargi przez stronę, która nie ma zdolności
postulacyjnej czyni skargę niedopuszczalną (por. m. in. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 14 stycznia 1997 r., I CZ 23/97, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 77
oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2000 r., V CZ 113/00,
niepubl.). Z tego względu skargę pozwanej wniesioną przez nią osobiście
trzeba ocenić jako niedopuszczalną z „innych przyczyn” w rozumieniu art. 4248
§ 1 k.p.c. i odrzucić.
Mając powyższe na względzie, za pozbawioną wpływu na treść
rozstrzygnięcia w sprawie niniejszej, a zatem bezprzedmiotową, należało uznać
ocenę spełnienia pozostałych przesłanek warunkujących dopuszczalność skargi
i poprzestać na wynikach przeprowadzonego wyżej badania.
W tym stanie rzeczy należało orzec, jak w sentencji, na podstawie
art. 4248
§ 1 k.p.c.