IV CNP 23/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-05-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I CZ 23/97 V CZ 113/00
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 23/07
POSTANOWIENIE
Dnia 7 marca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie ze skargi pozwanego
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w E.
z dnia 29 maja 2003 r., sygn. akt [...],
w sprawie z powództwa małoletniej K.L. reprezentowanej
przez przedstawicielkę ustawową A.L.
przeciwko Ł.B.
o ustalenie ojcostwa i roszczenia z tym związane,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 7 marca 2007 r.,
odrzuca skargę
2
Uzasadnienie
Pozwany Ł.B. wniósł osobiście skargę o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w E. z dnia 29 maja 2003 r.
oddalającego jego apelacją od wyroku Sądu Rejonowego w N., wydanego w
sprawie o ustalenie ojcostwa i związane z tym roszczenia.
Skarga jest niedopuszczalna.
Zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c. w postępowaniu przed Sądem Najwyższym
obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych. Zasada ta nie
odnosi się jedynie do osób określonych w paragrafie drugim tego przepisu. Także
więc w postępowaniu ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia zachodzi konieczność wykazania się zdolnością
postulacyjną, analogicznie jak dotychczas w postępowaniu kasacyjnym, czy też
zażaleniowym. Wniesienie skargi przez stronę, która nie ma zdolności postulacyjnej
czyni skargę niedopuszczalną (por. m. in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
14 stycznia 1997 r., I CZ 23/97, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 77 oraz postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2000 r., V CZ 113/00, niepubl.) Z tego
względu skargę pozwanego wniesioną przez niego osobiście należało uznać za
niedopuszczalną z „innych przyczyn” w rozumieniu art. 4248
§ 1 k.p.c.
Wobec powyższego dalsze badanie czy zostały spełnione pozostałe
przesłanki warunkujące dopuszczalność skargi stało się bezprzedmiotowe.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji, na podstawie
art. 4248
§ 1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 7 marca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie ze skargi pozwanego
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w E.
z dnia 29 maja 2003 r., sygn. akt [...],
w sprawie z powództwa małoletniej K.L. reprezentowanej
przez przedstawicielkę ustawową A.L.
przeciwko Ł.B.
o ustalenie ojcostwa i roszczenia z tym związane,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 7 marca 2007 r.,
odrzuca skargę
2
Uzasadnienie
Pozwany Ł.B. wniósł osobiście skargę o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w E. z dnia 29 maja 2003 r.
oddalającego jego apelacją od wyroku Sądu Rejonowego w N., wydanego w
sprawie o ustalenie ojcostwa i związane z tym roszczenia.
Skarga jest niedopuszczalna.
Zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c. w postępowaniu przed Sądem Najwyższym
obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych. Zasada ta nie
odnosi się jedynie do osób określonych w paragrafie drugim tego przepisu. Także
więc w postępowaniu ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia zachodzi konieczność wykazania się zdolnością
postulacyjną, analogicznie jak dotychczas w postępowaniu kasacyjnym, czy też
zażaleniowym. Wniesienie skargi przez stronę, która nie ma zdolności postulacyjnej
czyni skargę niedopuszczalną (por. m. in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
14 stycznia 1997 r., I CZ 23/97, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 77 oraz postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2000 r., V CZ 113/00, niepubl.) Z tego
względu skargę pozwanego wniesioną przez niego osobiście należało uznać za
niedopuszczalną z „innych przyczyn” w rozumieniu art. 4248
§ 1 k.p.c.
Wobec powyższego dalsze badanie czy zostały spełnione pozostałe
przesłanki warunkujące dopuszczalność skargi stało się bezprzedmiotowe.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji, na podstawie
art. 4248
§ 1 k.p.c.