Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 51/07
POSTANOWIENIE
Dnia 7 marca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie z wniosku K.K. i Z.K.
przy uczestnictwie A.S. i F.D.
o stwierdzenie zasiedzenia,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 7 marca 2007 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawców
od postanowienia Sądu Okręgowego w B.
z dnia 1 grudnia 2006 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
W skardze kasacyjnej wnioskodawców - małżonków K. i Z.K. od
postanowienia Sądu Okręgowego w B. z dnia 1 grudnia 2006 r., opartej na
podstawie naruszenia przepisów postępowania - art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227
k.p.c. oraz art. 328 § 2 k.p.c., znalazło się stwierdzenie, dalej przez nich nie
rozwinięte, że „przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania uzasadnione jest tym, iż
postanowienie Sądu Okręgowego w B. w sposób oczywisty narusza przepisy
postępowania, zwłaszcza art. 233 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., a uchybienie to
miało istotny wpływ na wynik sprawy, co powoduje iż skarga jest oczywiście
uzasadniona”.
Skargę wnioskodawców należy ocenić jako niedopuszczalną
z następujących przyczyn:
Zgodnie z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. skarga kasacyjna, obok innych
zasadniczych elementów, powinna także zawierać wniosek o przyjęcie jej do
rozpoznania oraz uzasadnienie tego wniosku. Uzasadnienie to powinno
obejmować szczegółową, jurydyczną argumentację przekonującą o tym, że
powołana przez skarżącego przesłanka rzeczywiście w danej sprawie zachodzi.
W sytuacji więc, gdy, tak jak w sprawie niniejszej, zostało podniesione, że
skarga jest oczywiście uzasadniona (art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.), koniecznym
było precyzyjne wyjaśnienie, w czym - zdaniem skarżących - oczywistość ta
się wyraża, a także uzasadnienie tego stanowiska. Wskazanie przez
wnioskodawców jednej z przesłanek przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
przez Sąd Najwyższy, o której mowa w art. 3989
§ 1 k.p.c. oraz ograniczenie
się do lakonicznego stwierdzenia, że za jej wystąpieniem przemawia oczywiste
naruszenie wymienionych w ramach podstaw skargi przepisów prawa nie może
być uznane za zadośćuczynienie wymaganiu uzasadnienia wniosku o przyjęcie
skargi do rozpoznania. Sprzeciwia się temu nie tylko brak podjęcia choćby
próby przekonania Sądu o tym, że skarga wnioskodawców istotnie jest oczywiście
uzasadniona, lecz także odwołanie się przez nich jedynie do podstaw skargi,
3
których przytoczenie stanowi samodzielny i niezależny element skargi kasacyjnej
(art. 3984
§ 1 pkt 2 k.p.c.).
W konsekwencji, ponieważ skarga wnioskodawców nie zawiera
odpowiadającego ustawowym wymaganiom uzasadnienia wniosku o przyjęcie
skargi do rozpoznania należało uznać ją za niedopuszczalną i odrzucić
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2005 r., III CZ 61/05,
OSNC 2006, nr 4, poz. 75).
Dodatkowo należy stwierdzić, że wbrew wyraźnemu zakazowi
wynikającemu z treści art. 3983
§ 3 k.p.c. skarga kasacyjna wnioskodawców
została oparta wyłącznie na zarzutach dotyczących ustalenia faktów oraz
oceny dowodów. Oznacza to, że skarga została oparta na podstawie, której
ustawa nie przewiduje, co również czyni środek ten niedopuszczalnym
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2005 r., III CSK 13/05,
OSNC 2006, nr 4, poz. 76).
Wobec powyższego należało orzec, jak w sentencji, przyjmując za
podstawę rozstrzygnięcia art. 3986
§ 3 k.p.c.

IV CSK 51/07

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia