Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CNP 13/07
POSTANOWIENIE
Dnia 30 marca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski
w sprawie ze skargi Instytutu Kardiologii w W. o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego postanowienia Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 4 grudnia 2006 r
w sprawie z powództwa M. L.
przeciwko Instytutowi Kardiologii w W.
o zadośćuczynienie, odszkodowanie i rentę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 30 marca 2007 r.,
odrzuca skargę i zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda
kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) zł tytułem zwrotu kosztów
postępowania.
Uzasadnienie
2
Wniesiona przez pozwanego skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia 4 grudnia 2006 r.
podlegała odrzuceniu z następujących przyczyn:
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
w części określającej jej istotę (jej treść), w której należy wykazać, że spełnia
warunki przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c., powinna zawierać między innymi
„wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe” (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.). Takie ujęcie tego
warunku skargi oznacza, że skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy
prawnej przepisów dotyczących środków zaskarżenia, których zastosowanie –
w odniesieniu do zaskarżonego orzeczenia – jest niedopuszczalne lub z innych
przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść skutku. Skarżący powinien zatem
wykazać, powołując odpowiednie przepisy, że od zaskarżonego orzeczenia nie
przysługuje środek prawny, przy pomocy którego mogłoby nastąpić wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia. Wywód prawny we wskazanym zakresie jednak nie
wyczerpuje warunku skargi z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. Skarżącego obciąża bowiem
– zgodnie z treścią tego przepisu – nie tylko obowiązek wykazania, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było możliwe, ale
także wykazanie, że nie jest możliwe. Skarżący powinien zatem wykazać, że
wznowienie postępowania w sprawie zakończonej zaskarżonym orzeczeniem –
w świetle przepisów art. 399 - 4161
k.p.c. - jest niedopuszczalne ze względu na
rodzaj zaskarżonego orzeczenia albo zarzuty przeciwko temu orzeczeniu nie
mieszczą się w podstawach skargi o wznowienie postępowania. Tylko
w następstwie przeprowadzenia takiego wywodu prawnego skarżący spełni
obowiązek wykazania, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia nie tylko nie było
ale nie jest możliwe. Skarga powodów nie spełnia warunku przewidzianego w z art.
4245
§ 1 pkt 5 k.p.c., albowiem w ogóle nie nawiązuje do wymagania wskazanego
w tym przepisie.
Skarżący nie wskazał także przepisu, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne. Skarga nie spełnia zatem także wymagania przewidzianego w art. 4245
3
§ 1 pkt 3 k.p.c. Nie sanuje tego braku okoliczność, że przepisy prawa powołane
zostały w podstawach, na których skarga została oparta (art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c.),
skoro wymagania skargi wskazane w pkt 2 i 3 art. 4245
§ 1 k.p.c. są niezależne od
siebie i spełniają, jako istotne elementy skargi, różne funkcje. Powołany
w podstawach skargi art. 149 k.p.c. nie pozostaje w żadnym związku z jej
uzasadnieniem.
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
w części określającej jej istotę (jej treść), w której należy wykazać, że spełnia
warunki przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c., powinna zawierać między innymi
uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.). Z przyjętego w tym
przepisie uregulowania nie wynika obowiązek udowodnienia szkody, zaktualizuje
się on bowiem dopiero w postępowaniu przeciwko Skarbowi Państwa
o odszkodowanie, wytoczonym po stwierdzeniu niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia. W postępowaniu wywołanym skargą wystarczy
uprawdopodobnienie szkody.
Pełnomocnik strony pozwanej w celu wypełnienia tego warunku skargi
ograniczył się do stwierdzenia: „…przez wydanie postanowienia
uniemożliwiającego wniesienie apelacji wyrządzono szkodę stronie pozwanej,
wniosek o zmianę lub uchylenie tego postanowienia jest uzasadniony”.
Z przytoczonego fragmentu uzasadnienia skargi płynie wniosek, że w ocenie jej
autorki uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody polega na przytoczeniu samych
twierdzeń o jej zaistnieniu. Ze stanowiskiem takim nie można się zgodzić.
Przyjąć zatem należy, że uprawdopodobnienie szkody wyrządzonej
zaskarżonym orzeczeniem zostaje spełnione, jeśli skarżący powoła w skardze nie
tylko wszystkie znane mu fakty, które wskazują na związek między zaskarżonym
orzeczeniem a doznanymi wskutek jego wydania stratami lub utraconymi
korzyściami, ale ponadto powoła dowody lub co najmniej ich surogaty, które
uczynią twierdzenie o wyrządzeniu szkody wiarygodnym. W postępowaniu
wywołanym skargą Sąd Najwyższy – jak już podniesiono – wprawdzie nie bada
tych dowodów, ale ich powołanie jest konieczne dla uprawdopodobnienia
4
(uwiarygodnienia) szkody. W przeciwnym razie mogłoby się okazać, że skarga
o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem przyjęta
zostanie do merytorycznego rozpoznania, mimo że zaskarżone orzeczenie nie
spowodowało szkody, albo wywołało skutki, które tylko w mniemaniu skarżącego
stanowią o szkodzie, która w istocie nie zaistniała.
Skarga nie spełnia ponadto wymagania, o którym mowa w art.4245
§ 1 pkt 6
k.p.c., skoro zamiast wniosku o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem,
autorka skargi wniosła „o uchylenie lub zmianę zaskarżonego postanowienia”.
Zawiera zatem wniosek nieprzewidziany w art. 4245
§ 1 k.p.c.
Skarga dotknięta wskazanymi brakami podlegała odrzuceniu (art. 4248
§ 1
k.p.c.). O kosztach postępowania Sąd Najwyższy orzekł na podstawie art. 98 § 1
i 2 w zw. z art. 42412
, art. 39821
i art. 391 § 1 k.p.c.
jc